a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Host” – PARADISE LOST
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: EMI
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Steve Lyon
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Nick Holmes
Κιθάρες – Greg Mackintosh
Κιθάρες – Aaron Aedy
Μπάσο – Steven Edmondson
Drums – Lee Morris
Σημερινό αντικείμενο θα είναι μια από τις πλέον λατρεμένες μπάντες του γράφοντα. Οι πρωτοπόροι, αξεπέραστοι και γίγαντες του ευρύτερου ατμοσφαιρικού ήχου από το Yorkshire: PARADISE LOST. Θα γυρίσουμε στη δεκαετία του ‘90, και πιο συγκεκριμένα, το έτος 1999. Έχοντας μπει στη δεκαετία με το “Lost Paradise” (1990) παίζοντας death metal, ξεκινάνε το υπεράνω κριτικής σερί για μια πενταετία. Το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ “Gothic” (1992) που άνοιξε σχολή με τα γυναικεία φωνητικά του, το πιο συγκεκριμένο και ορισμό της ταυτότητας της μπάντας “Icon” (1993), και τέλος το πιο μεστό και ολοκληρωμένο άλμπουμ τους “Draconian Times” (1995) (το δικό τους “Black album”, δίχως ίχνος υπερβολής). Που πας από ένα δίσκο που σου δίνει headline εμφανίσεις σε festival και εκατομμύρια κοινού;
Γίνεσαι ελαφρά πιο εσωτερικός (κάποιοι λατρέψανε πολύ DEPECHE MODE και φάνηκε), στο “One second” (1997) και φτάνουμε στο “Host” 2 χρόνια μετά. Το άκρον άωτον του πειραματισμού των PARADISE LOST. Ότι κάνανε οι METALLICA με το “Load”, οι KREATOR με το “Endorama”, οι MORGOTH με το “Feel sorry for the fanatic”, οι CONCEPTION με το “Flow” και πάει λέγοντας (άπειρα τα παραδείγματα, αλήθεια). Και εδώ έρχεται το γιγάντιο ερώτημα που κάθε καλλιτέχνης αντιμετωπίζει σε κάθε στιγμή της καριέρας του: Πόσους ορκισμένους οπαδούς είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις στο βωμό της προσωπικής σου καλλιτεχνικής ελευθερίας και έκφρασης; Οι άνωθι μπάντες και οι PARADISE LOST μαζί τους, σκέφτηκαν ότι δεν θα κάνουν έκπτωση σε αυτό, και ότι η ειλικρίνεια είναι πιο σημαντική από την κατά παραγγελία οπαδών μουσική σύνθεση. Και αν το μπάσιμο με το πανέμορφο “So much is lost” αλλά και τα “Permanent solution”, “Behind the grey” δένουν κάπως σαν φυσική συνέχεια με το “One second”, όλο το υπόλοιπο είναι χτισμένο στα βιολιά, τα πλήκτρα, τα γυναικεία φωνητικά και έναν Nick Holmes σε πολύ πιο αστικό και αντισυμβατικό στυλ τραγουδιού. Eιδικά σε κομμάτια όπως τα “Ordinary days”, “It’s too late”. Χώρια το μινιμαλιστικό μπλε εξώφυλλο με τους κοντοκουρεμένους LOST που έριξε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο στους πιο “ορκισμένους” οπαδούς της αρχής της δεκαετίας. Οι PARADISE LOST δεν φαίνεται να ίδρωσαν πάντως, νιώθοντας πως έβγαλαν ένα ειλικρινές κομμάτι του εαυτού τους στα 53 λεπτά που αυτός εδώ ο δίσκος διαρκεί.
Και ας είμαστε ειλικρινείς, όλα τα άνωθι άλμπουμ πειραματικής φύσεως, 20 χρόνια και πλέον μετά τη κυκλοφορία τους, αντιμετωπίζονται υπό άλλο πρίσμα. Αποτελούν άλμπουμ, εν τέλει, που συνεπηρρέσαν μεταξύ άλλων, τα νέα μονοπάτια που άνοιξαν για τον ευρύτερο σκληρό ήχο στη δεκαετία εκείνη και την επόμενη. Επομένως, δέχονται πιο εύκολα τα εύσημα για την καλλιτεχνική ποιότητα τους, άσχετα αν ήταν παράτολμα πειράματα σε επικίνδυνα νερά. 20 χρόνια από τη κυκλοφορία του, το “Host” θεωρείται το πιο διαφορετικό άλμπουμ των PARADISE LOST, κλείνοντας το κεφάλαιο με τους πειραματισμούς λίγο πριν την στροφή των τελευταίων 2 δεκαετιών, προς τον κλασσικό τους ήχο, υπό το πειραματικό πρίσμα του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ‘90
Εν κατακλείδι, παρότι δεν ανήκει στις θρυλικότερες και ανώτερες στιγμές της δισκογραφίας τους, έχει κερδίσει τη θέση της ως η πλέον ελεύθερη εξ αυτών. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο καμάρι ενός πραγματικού καλλιτέχνη.
Did you know that:
-Ο Greg Mackintosh στις περιοδείες για τη προώθηση του “Host”, έπαιζε περισσότερο πλήκτρα, παρά κιθάρα. Φτάνοντας μάλιστα, στο σημείο, να προσλάβει session μουσικό για να παίξει τα μέρη του!!
-Οι PARADISE LOST θα έμεναν για άλλον ένα δίσκο στο roster της πολυεθνικής EMI. Τον δίσκο για τον οποίο “συμβιβάστηκαν” (κατά τα λεγόμενα τους) να παίξουν όπως κάποτε, με το τελικό αποτέλεσμα να μην ικανοποιεί το συγκρότημα. Ο λόγος για το “Believe in nothing” (2001)…
-….το οποίο ακολουθήσε με τη σειρά του το κύκνειο άσμα του drummer Lee Morris στη μπάντα, το “Symbol of life” (2002). 2 χρόνια μετά, έπειτα από μια δεκαετία χρυσή για τον ίδιο πίσω από το drumkit των Βρετανών (ντεμπούτο του ήταν το “Draconian times”, κάτσε καλά λέμε!), αποχωρεί από το συγκρότημα για να αντικατασταθεί από τον Jeff Singer.
Γιάννης Σαββίδης
