ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Black clouds and silver linings” – DREAM THEATER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2009
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: John Petrucci, Mike Portnoy
ΣΥΝΘΕΣΗ:
James LaBrie – φωνητικά
Mike Portnoy – ντραμς
John Pertucci – κιθάρα
John Myung – μπάσο
Jordan Rudess – πλήκτρα
Ποιος θα φανταζόταν, αλήθεια, ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο άλμπουμ των DREAM THEATER με τον Mike Portnoy στη σύνθεσή τους; Τουλάχιστον μέχρι τώρα, αφού ποτέ μην λες ποτέ, αλλά σίγουρα αν το έλεγες αυτό δέκα χρόνια πριν, σίγουρα θα σε περνούσαν για τρελό… Δέκατο άλμπουμ των DREAM THEATER, δεύτερο στη σειρά με τη Roadrunner, ακολουθεί σαφώς την πεπατημένη του προκατόχου του, “Systematic chaos”. Το κόλλημα του Portnoy να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο τρόπο για το tracklisting, αποτυπώνεται κι εδώ, αφού ο δίσκος ξεκινά μ’ ένα πολύ δυναμικό τραγούδι, το “A nightmare to remember”, σκοτεινό και σε σημεία thrashy, το οποίο διαρκεί 10+ λεπτά (για την ακρίβεια 16+). Στη συνέχεια έχουμε ένα τραγούδι που είναι κατά κάποιον τρόπο το “Forsaken” και το “Constant motion” του δίσκου, ο λόγος για το “A rite of passage”, που έχει το εμπορικό στοιχείο, μαζί με τα έντονα METALLICA στοιχεία, το προτελευταίο τραγούδι είναι μακροσκελές, ως επί το πλείστον μπαλάντα, με κάποια ξεσπάσματα (“The best of times”, γραμμένο για τον μπαμπά του Portnoy, ο οποίος ουσιαστικά ήταν και ο «νονός» του συγκροτήματος) και όπως σχεδόν πάντα, ένα ακόμα γιγαντιαίο έπος, να κλείνει τον δίσκο. Στην περίπτωσή μας το σχεδόν 20-λεπτο “The count of Tuscany”. Προσοχή, δεν εξετάζω αν είναι ωραία ή όχι τα κομμάτια, απλά τη θέση τους στο tracklisting. Θυμηθείτε την παρόμοια δομή που είχαν οι δίσκοι των METALLICA μέχρι και το “…and justice for all” (που ήταν το instrumental, που η «μπαλάντα», με ποιον τρόπο έκλειναν οι δίσκοι και πώς άνοιγαν με ακουστικές κιθάρες κ.ο.κ.). Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, αλλά αν μη τι άλλο, είναι προβλέψιμο…
Πάμε στα ουσιαστικά θέματα του δίσκου. Το “Black clouds and silver linings”, είναι ένας ακόμα εξαιρετικός δίσκος. Από το πρώτο δείγμα γραφής, το video clip του “A rite of passage”, που είναι από τα πιο πιασάρικα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ και μιλά για τη μασονία, (το μοναδικό τραγούδι του δίσκου που δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα), καταλάβαινε κανείς ότι το γκρουπ θα μεγαλουργούσε και πάλι. Το “A nightmare to remember” φέρνει από “The root of all evil” στη σκοτεινή ατμόσφαιρα και “Glass prison” στη σκληράδα, με τον Mike Portnoy κάπου να το παρακάνει με τις γκαρίλες (μεγάλο απωθημένο του όπως είναι προφανές, να κάνει φωνητικά σε συγκροτήματα), αλλά είναι από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Προσωπικό αγαπημένο είναι το “The count of Tuscany” με τις αναρίθμητες αλλαγές και τις μαγικές μελωδίες του Petrucci. Φοβερά μελωδικό το “The best of times”, το “Wither” είναι η κλασική μπαλάντα που αναδεικνύει τα καλά στοιχεία της φωνής του James LaBrie, η μοναδική μου ένσταση όμως είναι το “The shattered fortress”.
Να γίνω πιο συγκεκριμένος για τους λιγότερο μυημένους. Ο Mike Portnoy είχε σοβαρό θέμα με τον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά, το οποίο αποφάσισε να το λύσει μετά την περιοδεία για το “Scenes from a memory”, Μέρος της θεραπείας, αποτελούσε η συγγραφή μίας σουίτας (suite) αποτελούμενης από 12 μέρη, υπό τον γενικό τίτλο “The twelve-Step suite”, την οποία φανέρωσαν στο συγκεκριμένο άλμπουμ και αποτελούνταν από ένα κομμάτι σε κάθε δίσκο του γκρουπ μετά το “Scenes…”. Συγκεκριμένα ήταν το “The glass prison” από το “Six degrees…”, το “This dying soul” από το “Train of thought”, το “The root of all evil” από το “Octavarium”, το “Repentance” από το “Systematic chaos” και το “The shattered fortress” από το “Black clouds…”. Μην αναρωτιέστε που είναι τα δώδεκα μέρη, αφού τα τραγούδια είναι όλα πάνω από 10 λεπτά και περιείχαν περισσότερα από ένα μέρη… Το “Shattered fortress”, είναι το grand finale της σουίτας, το οποίο περιέχει μέρη από όλα τα προηγούμενα τραγούδια σ’ ένα «ποτ-πουρί». Αυτή ακριβώς είναι και η ένστασή μου. Το κομμάτι διαρκεί 13 λεπτά που ουσιαστικά τα έχουμε ξανακούσει από το συγκρότημα και ο μόνος λόγος που υπάρχει, είναι για τη θεραπεία του Portnoy. Θεωρώ ότι είναι τα 13 πιο αχρείαστα λεπτά στη δισκογραφία του γκρουπ, παρότι είναι αριστουργηματικά «κολλημένα» μεταξύ τους.
Όμως, οι DREAM THEATER, φροντίζουν να «αποζημιώσουν» τους οπαδούς τους, χαρίζοντάς τους στην ειδική έκδοση του δίσκου, ένα έξτρα CD με διασκευές σε αγαπημένα τραγούδια και συνολική διάρκεια 46 λεπτά!!! Κι απ’ όλα αυτά, μόνο το “To tame a land” των IRON MAIDEN είχε ξανακυκλοφορήσει (στο tribute του Kerrang! στους IRON MAIDEN ένα χρόνο πριν). Μιλάμε για τα “Stargazer” (RAINBOW), το medley στους QUEEN με τα “Tenement funster / Flick of the wrist / Lily of the valley”, το “Odyssey” (DIXIE DREGS), το “Take your fingers from my hair” (ZEBRA) και το “Larks tongues in aspic pt. 2 (KING CRIMSON). Σχεδόν όλες ασυνήθιστες επιλογές (αν εξαιρέσει κανείς το “Stargazer”), όλες μα όλες όμως εξαιρετικές, όπως όλες οι διασκευές που έχει κάνει το σχήμα. Αυτές οι εκπλήξεις είναι από τα πράγματα που λείπουν απ’ όταν έφυγε ο Mike Portnoy από τους DREAM THEATER, αφού εκείνος ήταν ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τις μικρές ή μεγάλες εκπλήξεις που δινόταν στους οπαδούς.
Ένα άλμπουμ που δεν έκανε κάποιο βήμα παραπάνω, ώστε να εξερευνήσει κάτι διαφορετικό, αλλά ήταν αρκετό για να ικανοποιήσει τους πολυάριθμους οπαδούς τους. Αλλά όπως και να έχει, ήταν γραφτό να μείνει στην ιστορία ως το «τελευταίο άλμπουμ των DREAM THEATER με τον Mike Portnoy»…
Did you know that:
• Όσοι νομίζετε ότι μόνο τα άλμπουμ τους στα 90’s και τα 00’s πουλούσαν πολλά αντίτυπα, είστε γελασμένοι. Χαρακτηριστικό αυτού, είναι το γεγονός ότι το “Black clouds and silver linings” πούλησε κάτι παραπάνω από 40.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του στην Αμερική κι αυτό είναι το περισσότερο που έχει πουλήσει το σχήμα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας κάποιου δίσκου του!
• Για τους πολύ καμένους υπάρχει ένα promo single του “Wither” που περιείχε μία έκδοση του κομματιού με πιάνο, μία με τον John Petrucci στα φωνητικά και το demo “The best of times” με τον Mike Portnoy στα φωνητικά (μπορείτε στην αρχή του κειμένου να ανατρέξετε στις σκέψεις μου πάνω σ’ αυτό).
• Η ειδική έκδοση του CD, είναι τριπλή, με το κανονικό, το CD με τις διασκευές που αναφέραμε κι ένα τρίτο, με τις instrumental εκδόσεις των κομματιών. Η ειδική limited έκδοση του δίσκου, είναι ακόμα πιο περιποιημένη και σε βελούδινο κουτί…
Σάκης Φράγκος
