a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ‘Necroshine” – OVERKILL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΙΑ: Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Andy Katz, Overkill
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Bobby “Blitz” Elsworth
Κιθάρες – Joe Comeau, Sebastian Marino
Μπάσο – D.D. Verni
Τύμπανα – Tim Mallare
Ακριβώς στη μέση της δισκογραφίας τους, στέκει το δέκατο άλμπουμ των ΜΕΓΑΛΩΝ OVERKILL το οποίο βγήκε πριν 20 χρόνια. Σωστά διαβάζετε, οι Νεοϋορκέζοι είχαν φτάσει στο δέκατο άλμπουμ τους από το 1999, όντας η πρώτη thrash μπάντα που έφτανε αυτό τον αριθμό κυκλοφοριών, ενώ μέχρι σήμερα έχουν φτάσει αισίως τα 18 (ολογραφώς ΔΕΚΑΟΚΤΩ), δείχνοντας όχι απλά υπερπαραγωγικοί, αλλά και συνεπέστατοι με την ποιότητα (κι ας μου τα χάλασε λίγο το τελευταίο άλμπουμ). Λίγο πριν την κυκλοφορία του “Necroshine”, ο εμβληματικότατος τραγουδιστής Bobby “Blitz” Elsworth (προσκυνώ ταπεινά το μεγαλείο του) διεγνώσθη με επιθετικότατη μορφή καρκίνου στη μύτη, τον οποίο κατάφερε να προλάβει πριν εξαπλωθεί κάνοντας αμεσότατη εγχείρηση (προσκυνώ ΚΑΙ το μεγαλείο θέλησής του για ζωή). Ο ίδιος σε τότε δηλώσεις του έλεγε «Το πρόλαβα πριν μου καταβροχθίσει το κρανίο» και έτσι η μπάντα με αναπτερωμένο το ηθικό μπήκε στα Carriage Studios στο Stamford του Connecticut για την ηχογράφηση του δίσκου. Το “Necroshine” έμελλε να είναι το τελευταίο τους άλμπουμ για τη δεκαετία του ’90 στην οποία μπήκαν με το καλύτερο άλμπουμ που ηχογράφησαν ποτέ (TITANIO “Horrorscope”, δεν το βλέπει κανείς ούτε με κιάλια) και που έκλεισε με χαμόγελο, διότι ενδιάμεσα υπήρξε η αλήθεια είναι έντονος προβληματισμός και πολλοί οπαδοί τους παράτησαν.
Τα φιλότιμα αλλά αρκετά υποδεέστερα των πρώτων πέντε δεκαριών “I hear black”/”W.F.O.” δεν ήταν ικανά να τους κρατήσουν στον αφρό παρότι είχαν κάποια από τα κλασσικότερα κομμάτια τους μέσα, ενώ η συνέχεια με τα “The killing kind” και “From the underground and below” (το οποίο για κάποιο λόγο παράξενο ο Blitz το θεωρεί από τα καλύτερα άλμπουμ τους) τους έφερε σε ζοφερό σημείο που έδειχναν ότι δεν υπήρχε καθόλου έμπνευση και η γκρούβα τους παγίδευε σε ένα στυλ το οποίο δεν έβγαζε κάπου και επαναλαμβανόντουσαν τόσο που ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη. Η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι και το 2005, καθώς τα άλμπουμ μετά το “Necroshine” (δηλαδή τα “Bloodletting”, “Killbox 13”, “ReliXIV”) είχαν μεν ενέργεια, αλλά ελάχιστα θύμιζαν το συγκρότημα που μεγαλούργησε μεταξύ ’85 – ’91. Το “Necroshine” εκτός από τη μέση της δισκογραφίας τους, στέκει και στη μέση τριών άλμπουμ που προηγήθηκαν και τριών άλμπουμ που ακολούθησαν τα οποία πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Το “Necroshine” είναι σαν σύνολο –χωρίς να πιάνεται το “Horroscope” φυσικά- το στολίδι της 15ετίας μετά το 1991 και μέχρι να αρχίσουν τα σημάδια ανάκαμψης με το “Immortalis” το 2007 για να οδηγήσουν στο απίστευτο σερί των επόμενων τεσσάρων δίσκων, το οποίο σταμάτησε με το φετινό “The wings of war” να είναι κατώτερο των προσδοκιών.
Στο “Necroshine” συναντάμε για τελευταία φορά το κιθαριστικό δίδυμο των Joe Comeau (ex-LIEGE LORD, μετέπειτα ANNIHILATOR, ΗΡΩΑΣ όλου του Αμερικάνικου μετάλλου) και Sebastian Marino. Ο τελευταίος αποχώρησε λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου, ο οποίος ακόμα κι έτσι αποτέλεσε την πρώτη κυκλοφορία τους μέχρι τότε που δεν είχε αλλαγή προσωπικού για πάνω από 2 άλμπουμ. Ο Comeau έμεινε και για το “Coverkill” άλμπουμ διασκευών μέσα στην ίδια χρονιά για να τον τσιμπήσει στη συνέχεια ο Jeff Waters για τους ANNIHILATOR. To “Necroshine” σφύζει από κομματάρες, από ενέργεια και από έμπνευση που τόσα χρόνια έλειπε και έλειψε και στη συνέχεια στους OVERKILL. Πολιορκητικός κριός του δίσκου φυσικά το εξαίρετο ομότιτλο κομμάτι, το οποίο μέχρι σήμερα αποτελεί πάντα αναπόσπαστο μέρος των συναυλιών τους και πως όχι με την απίστευτη δομή του. Από κοντά χωρίς τα υπόλοιπα να υπολείπονται σε αξία φυσικά και τα “My December”, “Revelation”, “I am fear”. Άλμπουμ – ισχυρή δόση αδρεναλίνης, έντονοι ρυθμοί με έναν Tim Mallare να χορεύει πάνω στα τύμπανα και τον παραλίγο συγχωρεμένο Blitz να βγάζει απίστευτο φλέγμα με την κλασσική «ξύνω νύχια σε γυαλί» φωνάρα του που άλλοι λατρεύουν κι άλλοι αγαπούν να μισούν. Φοβερό άλμπουμ που τους κράτησε ζωντανούς σε δύσκολη περίοδο κι εκ του αποτελέσματος, αν δεν έβγαινε τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα σε όλα τα επίπεδα.
Did you know that:
-Είναι ο πρώτος δίσκος που είχε guest φωνητικά και μάλιστα από την αδερφή του Blitz, Mary Elsworth. Συμμετέχει με δεύτερα φωνητικά στο “Let us prey” και κάνουν μαζί το ντουέτο στο “Revelation”.
-Tη θέση του Sebastian Marino πήρε τότε ο Dave Linsk, των ANGER ON ANGER. Παραμένει στη μπάντα μέχρι σήμερα, όντας εκ των κύριων συνθετών.
-Με την έλευση του Linsk στο συγκρότημα, οι OVERKILL κανόνισαν μία περιοδεία δύο εβδομάδων στην Ευρώπη για να δέσει η μπάντα και για να γεμίσουν το κενό ανάμεσα στις εμφανίσεις στα Dynamo και With Full Force φεστιβάλ.
-H Γιαπωνέζικη έκδοση του δίσκου περιέχει ως έξτρα την κορυφαία διασκευή στο “No feelings” των SEX PISTOLS.
Άγγελος Κατσούρας
