ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Formulas fatal to the flesh”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1998
ΕΤΑΙΡΙΑ: Earache
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mark Prator
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά/Μπάσο – Steve Tucker
Κιθάρες, Πλήκτρα – Trey Azagthoth
Τύμπανα – Pete Sandoval
Η απόλυση του David Vincent από τον mastermind της μπάντας, Trey Azagthoth προκάλεσε πολλούς τριγμούς στο οικοδόμημα των MORBID ANGEL. Κι αυτό γιατί ο frontman τους έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην τελική εικόνα τους τόσο με τη σύνθεση κομματιών όπως το “God of emptiness” όσο και με τους στίχους του που ήταν πολύπλευροι. Έφυγε λοιπόν γιατί στο “Domination” η θεματολογία του δεν άρεσε στον Trey, όπως και τα φωνητικά του! Και τι επέλεξε για αντικαταστάτη του;
Όχι ο Steve Tucker δεν έχει το χρώμα της φωνής του Vincent που θα μπορούσε να αναδείξει μια σύνθεση όπως το “Invocation of the Continual One” και γι’αυτό ίσως ο Trey μπήκε στη διαδικασία να βγάλει τον πιο death metal oriented δίσκο των MORBID ANGEL μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και το επισημαίνω αυτό λέγοντας death metal με τη στενόμυαλη έννοια του όρου, μιας και τα “Blessed are the sick”, “Covenant” και “Domination” ήταν ακραία με την κυριολεκτική έννοια του όρου! Δηλαδή είχαν ενταχθεί στοιχεία στη μουσική τους που τους έκαναν ξεχωριστούς και ιδιότυπους στο χώρο του death metal. Στο δίσκο αυτόν, όμως, μπήκαν όλα σε ένα καλούπι και οι MORBID ANGEL απέκτησαν το προσωπείο που τους έκανε να δείχνουν κοινότυπους. Φρενήρεις ρυθμοί και συνεχείς εναλλαγές ρυθμών που θυμίζουν κάτι από το παρελθόν τους, γεγονός που δεν είχε ξανασυμβεί στους προηγούμενους τέσσερις αρχετυπικούς δίσκους τους. Ειδικά όταν οι ταχύτητες ανεβαίνουν όπως το δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο blastbeats από τον Pete Sandoval, που δίνει ρέστα γι’άλλη μια φορά πίσω από τα drums – το μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο των συνθέσεων τους είναι οι πολυεπίπεδες εναλλαγές στους ρυθμούς του!
Η παραγωγή είναι ακριβώς ό,τι χρειαζόταν με αυτές συνθέσεις: Δυνατή στα όρια του να χαρακτηριστεί θορυβώδης για τα δεδομένα τους και με εμφανώς χαμηλά στη μίξη το μπάσο που είχε αναλάβει ο Steve Tucker. Ο ήχος τους είναι ακριβώς ό,τι και η φωτογράφιση που έκαναν: Σαν να ακούγεται από βάλτο! Δεν ξέρω αν ευθύνεται ο Mark Prator ή οι Jim και Tom Morris που έκαναν τη μίξη και το mastering, αλλά σίγουρα κιθάρες και drums ακούγονται πιο δυνατά από ποτέ σε δίσκο τους. Προσωπικά θεωρώ ότι και σε αυτόν τον τομέα έχασαν κάτι από τον ιδιότυπο χαρακτήρα τους, που ήταν η προσεγμένη και ισορροπημένη μίξη των οργάνων τους και στα τέσσερα, διαφορετικούς σε ήχο, album τους.
Τα τέσσερα instrumental που περιλαμβάνονται είναι για εμένα μόνο για ξεκάρφωμα και δε δένουν ούτε στο απειροελάχιστο με τη μονοδιάστατη ηχητική ταυτότητα που είχαν τότε. Μεγάλες ταχύτητες, ελάχιστες φωνητικές γραμμές να οδηγούν τις συνθέσεις και το κυριότερο: Ελάχιστες συνθέσεις που να αποτελούν μέχρι και σήμερα άξιες να μπουν στο setlist μιας συναυλίας τους πλάι στα μεγάλα τους κομμάτια.
Καταληκτικά θαρρώ πως φάνηκε από την αρχή ότι ο Trey δεν ήθελε να συνεχιστεί η κατεύθυνση που είχε πάρει η μπάντα του με κομμάτια σαν το “Ceasar’s Palace” και γι’αυτό και εδώ δεν ήταν παρών ο Erik Rutan. Ηρθε όμως στο επόμενο album τους, το “Gateways to annihilation”, στο οποίο κατάφεραν ως ένα βαθμό να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις του “Formulas fatal to the flesh”.
Οι κριτικές ήταν αποθεωτικές από τον τύπο της εποχής που διψούσε να δει τους MORBID ANGEL να ηγούνται της death metal σκηνής που παρήκμαζε στα late 90s, μιας και το black metal ήταν της «μόδας» στο extreme metal.
20 χρόνια μετά και κανείς δεν συζητάει για το πόσο καλός δίσκος είναι, γεγονός που επιβεβαιώνει και γιατί ακόμα και οι ίδιοι δεν του δείχνουν την ανάλογη σημασία. Αν το θεωρείτε τυχαίο, τότε ξανακούστε το και ίσως αντιληφθείτε γιατί και σήμερα που ξαναζούμε τους death metal oriented MORBID ANGEL, έχουμε ανάλογες σκέψεις για τον τελευταίο τους – ανέμπνευστο κατά την ταπεινή μου άποψη – δίσκο τους…
SPECIAL EDITION CD: Είχε κυκλοφορήσει με extra ενα CD με τον τίτλο “Love of Lava”, το οποίο είχε μέρη των ηχογραφήσεων μόνο από την κιθάρα του Trey.
Λευτέρης Τσουρέας
