a
ΟΝΟΜΑ ALBUM: ‘The Blackening’ – MACHINE HEAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2007
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Robb Flynn
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Robb Flynn
Κιθάρες – Robb Flynn, Phil Demmel
Μπάσο – Adam Duce
Τύμπανα – Dave McClain
Οι MACHINE HEAD είναι μια μπάντα που έχει αλλάξει με το πέρασμα των χρόνων σημαντικά τη βάση των οπαδών της, μια και είναι πολλοί αυτοί που ενώ δεν ελκύονταν σε γενικές γραμμές από το υπερβολικά groove metal ύφος τους της αρχής τους, βρήκαν έντονο ενδιαφέρον στο νέο στυλ, με τον εξελιγμένο ήχο, τις πολλές μελωδίες και τα δυναμικά thrash riff με εναλλαγές σε μελωδικά και σκληρά φωνητικά, που υιοθέτησαν από τα μέσα των 00’s κι έπειτα.
Μια δεκαετία πριν, και έχοντας γίνει πλέον ένα από τα ισχυρότερα και εμπορικότερο ονόματα του χώρου, κυκλοφορούν 10 χρόνια πριν, το “The Blackening”, άλμπουμ που τους καθιέρωσε στην κορυφή.
Η αρχή βέβαια είχε γίνει τέσσερα χρόνια πριν με το εξαιρετικό “Through the ashes of empires” όπου οι MACHINE HEAD πραγματοποίησαν τη μεγάλη αλλαγή και έβαλαν τα θεμέλια για την τρομερή αναγνώριση που θ’ ακολουθούσε.
Όπως έχει δηλώσει το συγκρότημα, ο στόχος που είχε τεθεί, ήταν η δημιουργία ενός σκοτεινού, επικού άλμπουμ και ακούγοντας το αποτέλεσμα, είναι σαφές πως ο στόχος επιτεύχθηκε. Οι Αμερικανοί επιλέγουν να μη βασιστούν ολοκληρωτικά στην προηγούμενη πετυχημένη συνταγή τους, αλλά να την τροποποιήσουν, να την εμπλουτίσουν με νέα στοιχεία και να τη βελτιώσουν ακόμα περισσότερο. Έτσι διατηρούν το επιθετικό στυλ του ήχους τους με την αμιγώς thrash προσέγγιση των κομματιών να είναι η βάση, που όμως αποδίδεται πλέον πιο ολοκληρωμένα και την διανθίζουν με λιγότερα αλλά πιο στοχευμένα groove στοιχεία.
Εκμεταλλεύονται πλέον στο έπακρο το ισχυρό πλεονέκτημα που τους δίνει η παρουσία του κιθαρίστα Phil Demmel, ο οποίος πλέον έχει αναλάβει και βασικά συνθετικά καθήκοντα και αξιοποιούν παράλληλα και ένα πλήθος καινούριων ιδεών καθώς και ορισμένες κλασικές ή και progressive επιρροές τους. Για πρώτη φορά λοιπόν σε άλμπουμ τους, βλέπουμε συνθέσεις μακροσκελείς, μερικές απ’ τις οποίες ξεπερνούν τα εννέα ή τα δέκα λεπτά και που μόνο κουραστικές ή βαρετές δεν είναι μιας και με συνεχείς εναλλαγές κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον τους. Ο ίδιος ο Flynn έχει δηλώσει πως δεν υπήρχε αρχικός σχεδιασμός γι’ αυτό και πως οι ίδιοι όταν χρονομέτρησαν τα κομμάτια τους εντυπωσιάστηκαν, βλέποντας πως κάποια έφταναν τα δέκα λεπτά διάρκεια. Ακούγοντας λοιπόν τα εννέα κομμάτια του άλμπουμ, αντιλαμβάνεται κανείς την τρομερή τους ποιότητα, έναν καταιγισμό από thrash riff, με μεγάλες εναλλαγές στις ταχύτητες και την τεχνικότητα της μπάντας. Ένα στοιχείο που διαφοροποιείται είναι ακόμη η ισχυρή παρουσία των μελωδικών μερών, που πλέον έχουν έντονο υποστηρικτικό ρόλο αλλά και βασικό ρόλο όπου αυτό απαιτείται. Γενικότερα οι δομές των τραγουδιών είναι πιο ενδιαφέρουσες και εντυπωσιακές, τα ρεφρέν μένουν σφηνωμένα στο μυαλό και είναι πραγματικά δύσκολο να βρεθούν αδύναμα σημεία. Στιχουργικά υπάρχει εξίσου αρκετή ποικιλομορφία όπως και μουσικά.
Ο Rob Flynn, αντλεί τη θεματολογία του από τον πόλεμο, την πολιτική, την θρησκεία και την κοινωνική οργή, ενώ έγραψε το “Aesthetics of hate”, αφού διάβασε ένα άρθρο του William Grim, με τίτλο “Aesthetics Of Hate: R.I.P. Dimebag Abbott, & Good Riddance”, το οποίο εξήρε τη δολοφονία του κιθαρίστα Dimebag Darrell, αναφέροντας πως επρόκειτο για έναν ατάλαντο μουσικό που εφόσον έπαιζε heavy metal, ήταν αναμενόμενο να δολοφονηθεί. Το συγκεκριμένο κομμάτια τιμήθηκε και με βραβείο Grammy στην κατηγορία “ Best Metal Performance”. Η απόδοση της μπάντας είναι εξαιρετική με το καλύτερο line up που είχε ποτέ η μπάντα να έχει την ευθύνη στο συνθετικό τομέα αλλά και στον στιχουργικό σε κάποια κομμάτια. Τα ‘Clenching Of Fists’, ‘Aesthetics Of Hate’, ‘Halo’, ‘A farewell To Arms’, ‘Now I Lay Thee Down’ και ‘Wolves’ είναι κομμάτια που συγκαταλέγονται στα highlight της μέχρι τώρα καριέρας των Αμερικανών. Το εξώφυλλο του άλμπουμ σχεδιάστηκε απ’ τον ίδιο τον Flynn και είναι βασισμένο σε ένα μεταλλικό σκαλιστό γλυπτό του 16ου αιώνα που χρησιμοποιούσαν για να τρομάζουν τους ανθρώπους, απειλώντας τους ότι θα πήγαιναν στην κόλαση.
Το “The Blackening”, σημείωσε πολύ υψηλές πωλήσεις και μια αξιοσημείωτη πορεία στα chart όλου του κόσμου, ενώ από άποψη κριτικών υπήρξαν κυρίως πολύ θετικά σχόλια. Μέσα απ’ αυτό το άλμπουμ αλλά και αυτό που θα επακολουθήσει, οι MACHINE HEAD, έδειξαν πως έχουν πραγματοποιήσει μια από τις θεαματικότερες βελτιώσεις που έχει καταφέρει συγκρότημα στην καριέρα του, μεγαλώνοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό τη βάση των οπαδών τους και κατορθώνοντας να βρεθούν ανάμεσα στα κορυφαία γκρουπ του thrash metal.
Χαρά Νέτη & Παναγιώτης “The Unknown Force” Γιώτας
Ακολουθεί η παρουσίαση που είχε γίνει στο έντυπο ROCK HARD για τον δίσκο εκείνη την εποχή που κυκλοφόρησε, καθώς και δύο (!!!) συνεντεύξεις που κάναμε με τον Adam Duce και τον Robb Flynn. Η μία ήταν για την κυκλοφορία του δίσκου και η άλλη, ενάμιση χρόνο αργότερα για την ειδική του έκδοση. Όπως πάντα, με φωτογραφίες εποχής.
MACHINE HEAD – “The blackening” (Roadrunner)
13 χρόνια μετά το απίστευτο ντεμπούτο τους (“Burn my eyes”), οι Αμερικανοί MACHINE HEAD χτυπούν με το έκτο κατά σειρά studio album τους. Το “The blackening” είναι εδώ! Η παρέα των Robb Flynn (φωνητικά & κιθάρα), Adam Duce (μπάσο), Phil Demmel (κιθάρα) και (του χταποδιού) McLain ξαναχτυπά με μια κυκλοφορία την οποία περίμενα με αρκετή ανυπομονησία (αν σκεφτεί κανείς ότι είχα πιάσει το κέντημα).
Το “The blackening” είναι μία κυκλοφορία γεμάτη λυσσασμένους ρυθμούς, μελωδικά κοψίματα και δυναμικά ξεσπάσματα. Σε παρασέρνει, σε θυμώνει, σε κάνει να θες να δολοφονήσεις τα καναρίνια του γείτονα (…), σε ρίχνει στον Αμαζόνιο να κάνεις παρέα στα πιράνχας και μετά σε επιστρέφει πάλι στην καρέκλα σου. Η αλήθεια είναι ότι από την ημέρα που εμφανιστήκανε οι MACHINE HEAD, ουκ ολίγα συγκροτήματα ακολούθησαν αυτό το ίδιο μουσικό μονοπάτι. Κανένα όμως δεν μπόρεσε πραγματικά να φτάσει ποτέ τις δυναμικές της εν λόγω μπάντας. Δε μου κάνει καθόλου αίσθηση π.χ. το ότι έχουνε καταλήξει να περιοδεύουν αυτή τη στιγμή μαζί με τους HEAVEN & HELL και τους MEGADETH στην Βόρεια Αμερική.
Από την αρχή του, με το “Clenching the fists of dissent”, o δίσκος σ’ αρπάζει και σ’ αρχίζει στις μάπες. Στη συνέχεια επακολουθεί ένας άνευ ελέους καταιγισμός από κλοτσιές και μπουνιές συντροφιά με το “Beautiful mourning” (“…fuck you all!!!!!…”). Και φτάνουμε στο “Aesthetics of hate” το οποίο έγραψε ο Flynn για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Όταν δολοφονήθηκε επί σκηνής ο αείμνηστος Dimebag των PANTERA, ένα άθλιο υποκείμενο ονόματι William Grim είχε γράψει άρθρο σε ένα website (το Iconoclast) με τίτλο “Aesthetics Of Hate: R.I.P. Dibemag Abbott & Στα Τσακίδια”… Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, το άρθρο προκάλεσε την οργή των οπαδών (και όχι μόνο) του Dimebag, μεταξύ άλλων και του τραγουδιστή των MACHINE HEAD o οποίος και έγραψε το εν λόγω τραγούδι ως απάντηση στον Grim. Και τι απάντηση! Σίγουρα ένα από τα highlights της κυκλοφορίας. Ακολούθως, το “The blackening” δε σε αφήνει να ηρεμήσεις ούτε λεπτό, τσιτώνοντας τα αυτιά σου μέχρι να ματώσουν. Είναι χαρακτηριστικό και θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε σύνολο 8 τραγουδιών, τα 2 είναι δεκάλεπτα και άλλα 2 είναι εννιάλεπτα, πράγμα αρκετά ασυνήθιστο (σε τόση έκταση εν πάση περίπτωση) για MACHINE HEAD. Άντε να τους δούμε και από Ελλάδα φέτος (μακάρι δηλαδή) να μας φύγει ο σβέρκος….
9 / 10
Ορφέας Σπηλιωτόπουλος
MACHINE HEAD
“Blackened”
Όταν πληροφορήθηκα ότι θα έπαιρνα συνέντευξη από τους τιτάνιους MACHINE HEAD, είχα ακόμα μαλλιά πάνω στο κεφάλι μου. Μπορεί να μην ήταν σαν του Matt Barlow πριν τα κόψει και παρατήσει τη μουσική (επέστρεψε έμαθα) αλλά είχα. Όσοι με γνωρίζουν από κοντά θα έχουν διαπιστώσει ότι πλέον φέρω τρομερή ομοιότητα με τον Σάκη Φράγκο. Αυτό που δεν γνωρίζει όμως κανείς τους είναι ότι τα έχασα κάπου μεταξύ 1000ης και 1001ης ακρόασης του νέου δίσκου των μηχανοκέφαλων από το Oakland, του “The blackening”! Γιατί όχι λοιπόν – τα χάσαμε που τα χάσαμε όλα τα μαλλιά μας – ας δούμε τι έχει να μας πει ο αγουροξυπνημένος μπασίστας της μπάντας, Adam Duce σχετικά με το νέο άλμπουμ, την πορεία του συγκροτήματος μέχρι σήμερα, τι γνώμη έχει για άλλα μεγαθήρια του heavy metal αλλά και τι θυμάται από την Ελλάδα…
Πάνε 13 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το “Burn my eyes” μέσω της Roadrunner Records, με 6 studio άλμπουμ, μια συλλογή και ένα live άλμπουμ στο ενεργητικό σας μέχρι τώρα. Πρέπει να νιώθετε κάπως σαν στο σπίτι σας με την Roadrunner πλέον, ε; Είναι τα πράγματα όντως τόσο καλά;
Ναι, μας έχουν στηρίξει πάρα πολύ, σίγουρα, όταν κανείς άλλος δεν το έκανε αυτό. Φυσικά, εντάξει, είχαμε τις καλές αλλά και τις κακές μας στιγμές με την Roadrunner. Ξεκινήσαμε δυναμικά με το “Burn my eyes” (1994), ήρθε κάποια στιγμή που φύγαμε από την εταιρία και όταν το κάναμε αυτό μετά δεν ήθελε να μας υπογράψει κανείς. Δύσκολες εποχές. Είχαμε ετοιμάσει π.χ. το “Through the ashes of empires” και δεν ήθελε να μας μιλήσει κανείς και σκεφτήκαμε “στο διάολο όλοι τους, δεν τους χρειαζόμαστε” και επιστρέψαμε στην Roadrunner. Σίγουρα δε θα είναι τα πάντα ρόδινα μια ζωή αλλά τουλάχιστον κάνουμε τη δουλειά μας σωστά με την εταιρία αυτή.
Ακούσαμε τη νέα σας κυκλοφορία με προσοχή και μας άρεσε αρκετά. Θα ήθελα να ακούσω όμως, με δικά σου λόγια, περί τίνος πρόκειται το “The blackening”. Υπάρχει π.χ. το “Aesthetics of hate” το οποίο το σύνθεσε ο Robb Flynn ως απάντηση σε έναν δημοσιογράφο ηλεκτρονικού περιοδικού (σ.σ.: το Iconoclast) ο οποίος είχε γράψει ένα εντελώς χυδαίο και ασεβές άρθρο για τον Dimebag Darrell των PANTERA αφότου είχε δολοφονηθεί επί σκηνής.
Ναι, βεβαίως, αυτό το τραγούδι είχε όντως γραφτεί από τον Rob ως απάντηση σε εκείνον τον δημοσιογράφο. Υπάρχουν επίσης κάποια τραγούδια στο νέο άλμπουμ που αντηχούν τις κοινωνικές ανησυχίες που είχαμε εκφράσει με το “Burn my eyes” όπως επίσης υπάρχουν τραγούδια τα οποία είναι βασισμένα καθαρά στη φαντασία.
Οπότε δεν υπάρχει κάποιο concept πίσω από το “The blackening”…
Μπα, όχι.
Από τα λεγόμενα σου, θα συμφωνούσες δηλαδή στο ότι βρίσκω έναν παλμό στο νέο σας δίσκο παρόμοιο σε συναίσθημα με αυτόν που είχατε στο “Burn my eyes”;
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι έχει έναν αρκετά παρόμοιο παλμό. Όταν κάναμε το “Burn my eyes” ήμασταν σε φάση «δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε» και ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε να κάνουμε εκείνη τη στιγμή, αυτή ήταν βασικά η φόρμουλα για το πρώτο μας άλμπουμ. Θέλαμε να παίξουμε metal που θα έκανε εμάς να νιώθουμε καλά. Αυτό σχετικά με το να κάνεις μουσική που σε κάνει να νιώθεις εσένα καλά. Ξέρεις πότε το συνειδητοποιήσαμε αυτό ξανά; Με το “Through the ashes of empires” (2003). Δεν ήθελε κανείς να μας υπογράψει και είπαμε «θα παίξουμε το metal που εμείς γουστάρουμε, που μας εκφράζει, και θα τα κάψουμε όλα στο δρόμο μας προς τα έξω». Πρέπει να ξεχνάς τους πάντες, να αγνοείς τους πάντες και να κοιτάς μέσα σου για να βρεις τι σε εκφράζει, τι σε φτιάχνει.
Θεωρείς ότι ήταν αναγκαίο κακό όλα τα σκαμπανεβάσματα που περάσατε από τον πρώτο δίσκο μέχρι να φτάσετε στο “The blackening”;
Είτε μας αρέσει είτε όχι, όλοι εναποθέτουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας μέσα στο συγκρότημα. Δεν είναι τόσο τι μας συνέβη στα πρώιμα στάδια αυτό που μας αφύπνισε όσο η περίοδος λίγο πριν το “Through the ashes of empires” μέχρι σήμερα. Μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να μην μας υπογράψει κανείς και ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να μην μπορέσουμε ποτέ ξανά να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε, να κυκλοφορούμε την μουσική μας, αυτό ενήργησε πάνω μας σαν θηλιά που μας στραγγάλιζε. Εκείνη την στιγμή ξυπνήσαμε.
Γιατί θεωρείς ότι δεν ήθελε καμιά δισκογραφική εταιρία να σας υπογράψει; Έχει μήπως να κάνει με τις τάσεις έντονου πειραματισμού με τον ήχο σας;
Για να σου πω την αλήθεια, δεν έχω ιδέα, ούτε είμαι τόσο έξυπνος ώστε να βρω το γιατί ενώ καθόμαστε εδώ και τα λέμε. [γέλιο] Οι πιθανές εξηγήσεις είναι άπειρες. Είναι τόσες πολλές που δε θα ήξερα από που να πρωτοξεκινήσω να σου λέω τι νομίζω.
Πολλοί σας θεωρούν ως τους κύριους υπεύθυνους για διάφορα είδη metal που ξεπηδήσανε αφότου εμφανιστήκατε, όπως π.χ. αυτό της metalcore. Άλλοι πάλι λένε ότι παίζετε neo-thrash. Η δική σου άποψη ποια είναι;
Είμαστε οι MACHINE HEAD. Έτσι το ονομάσαμε, έτσι μας αποκαλούμε κι έτσι θα το λέμε πάντοτε.
Δε διαφωνώ. Αν όμως ερχόταν ένας πιτσιρικάς και σου έλεγε “Adam, τι μουσική παίζετε στο συγκρότημα που είσαι;”. Σίγουρα δε θα του έλεγες “παίζουμε MACHINE HEAD” εάν και εφόσον ήθελες να τον διαφωτίσεις…
Metal! Βαρύ και ασήκωτο metal!
Τον Απρίλιο θα περιοδεύσετε στην Βόρεια Αμερική μαζί με τους HEAVEN & HELL και τους MEGADETH. Πως αισθάνεστε;
Θα είναι απίθανη εμπειρία! Θυμάμαι που μικρός κοπανιόμουν με DIO συνέχεια, πριν καλά-καλά πιάσω καν κιθάρα στα χέρια μου. Οι τύποι ήταν και είναι ήρωές μου! Θα είναι σίγουρα μια απερίγραπτη η εμπειρία!
Η υπέρτατη τιμή ε;
Τι να λέμε τώρα! Ήταν ήδη απίστευτη τιμή για εμάς που παίξαμε στο πρώτο Ozzfest το 1997 μαζί με τους BLACK SABBATH. Είχαμε παίξει και με τους PANTERA τότε. Αξέχαστες αναμνήσεις!
Η γνώμη σου για τους MEGADETH;
Μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα πρώτα τους άλμπουμ. Δε θα έλεγα ότι είμαι τρελός οπαδός των πιο πρόσφατων κυκλοφοριών τους. Άντε καλά, μ’ αρέσουν και κάποια τραγούδια από το “Risk”… [γέλια]
Σοβαρά μιλάς τώρα; Το “Risk”;
Ναι αμέ! [γέλια]
Το να περιοδεύσει κανείς μαζί με τους HEAVEN & HELL μπορώ εύκολα να φανταστώ πόσο μεγαλειώδης εμπειρία μπορεί να είναι. Απλά με τους MEGADETH δεν ξέρω, αν κρίνω από το πόσο ιδιότροπος είναι πολλές φορές ο Dave Mustaine…
Βασικά δεν είναι δικό του το tour οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα, δε θα ’χει και πολλά να πει! [γέλια] Έχουμε περιοδεύσει και παλαιότερα μαζί με τους MEGADETH. Δεν είναι όσο μαλ*κας λένε ότι είναι…
Απλά θα έλεγες ότι είναι λίγο ιδιότροπος ας πούμε;
Εντάξει μωρέ, όλοι μας είμαστε λίγο ιδιότροποι. [γέλια] Απλά ο Mustaine έχει δημιουργήσει μια κακή φήμη η οποία ξεκίνησε από τότε που είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά. Όσο καιρό περάσαμε παρέα πάντως εγώ δεν παρατήρησα τίποτα παράξενο, δε μου φάνηκε όσο επιθετικός λέγανε ότι είναι… Όπως και να ’χει πάντως, αυτό το tour ανήκει στους HEAVEN & HELL.
Τι να σας πειράξει, αφού θα ροκάρετε παρέα με τους Θεούς σε αυτό το tour!
Fuck yeah!
Adam, ποιο ή ποια είναι τα αγαπημένα σου τραγούδια στον καινούργιο δίσκο;
Ξέρεις τι; Δεν έχω αγαπημένο τραγούδι γιατί τον αγαπάω πάρα πολύ αυτόν το δίσκο! Έχει μια αίσθηση απίστευτη στο σύνολο του.
Έχει συμπαγή δομή.
Ακριβώς, και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορώ να ξεχωρίσω αγαπημένα τραγούδια. Μ’ αρέσουν όλα το ίδιο πολύ! Δε θα μπορούσα να φανταστώ κάποιο από τα τραγούδια να λείπει απ’ αυτό το δίσκο.
Να πω ότι μου έκανε αρκετή εντύπωση το ότι ο μέσος χρόνος κάθε τραγουδιού στο νέο άλμπουμ είναι αρκετά μεγάλος…
Ναι. Είναι μερικά τραγούδια αρκετά μεγάλα σε διάρκεια. Δεν το ’χαμε προγραμματίσει αυτό. Το σκεφτήκαμε για μια στιγμή μόνο αλλά από τη στιγμή που μας εκφράζανε, δε θελήσαμε να τα πειράξουμε. Νιώθαμε ότι κάνουμε το σωστό πράγμα.
Απλά αφήσατε την μουσική να κυλήσει και όπου σας πάει, ε;
“Χμ, αυτό το τραγούδι χρειάζεται λίγο ακόμα. Ωχ ξεχάστηκα και έγραψα 5 επιπλέον λεπτά…” [γέλια]
Πήρε πολύ χρόνο για να ολοκληρώσετε το “The blackening”;
Πήρε πολύ καιρό η όλη διαδικασία, όντως. Άξιζε όμως. Και όπως λέγαμε εγώ και ο Robb ενώ γράφαμε τα καινούργια τραγούδια, υπήρχε ένα έντονο συναίσθημα ότι έχουμε φοβερό υλικό στα χέρια μας.
Κάπου διάβασα ότι θα υπάρξει κι ένα επιπλέον τραγούδι, πέρα από το επίσημο tracklist, ένα “bonus b-side”. Τι μπορείς να μου πεις σχετικά με αυτό το τραγούδι;
[Δυσανασχετώντας] Μπορώ να σου πω ότι αυτό το τραγούδι δεν θα είναι στην επίσημη κυκλοφορία…
Μήπως είναι κανένα γιαπωνέζικο bonus track;
Πολύ πιθανό. Ουφ, πως να στο πω αυτό τώρα…
Με απλά λόγια!
Αυτό ήταν ένα από τα τραγούδια που δεν έφτασε ποτέ στο τελικό tracklisting και η Roadrunner Records ήθελε να βάλουμε ένα ακόμα έξτρα τραγούδι. Επιμείνανε ενώ τους εξηγήσαμε ότι προφανώς θα υπάρχει λόγος για να μην βρίσκεται αυτό το τραγούδι στην τελική διαλογή του δίσκου. Τους είπαμε ότι δεν γίνεται να το βελτιώσουμε για να μπει – δεν βελτιώνεται και δεν θα μπει. Αλλά αυτοί απλά απάντησαν ότι “περισσότερο σημαίνει περισσότερο”. [βρισιές γενικού περιεχομένου] Με πείραξε πάρα πολύ όταν μας ανάγκασαν να το προσθέσουμε.
Καλά, κι εμένα θα με πείραζε αν βρισκόμουν στη θέση σου…
Ακριβώς φίλε μου. Άδικα κάτσαμε και γράψαμε τραγούδια, τα ξεσκαρτάραμε και τους τα δώσαμε; Αν θέλανε παραπάνω, ας μας το λέγανε από την αρχή, να καθόμασταν να γράφαμε περισσότερα τραγούδια ώστε να προσθέταμε κάποιο που να αρέσει και σε εμάς, όχι απλά να αρέσει σε εκείνους επειδή θέλουν ντε και καλά να προσθέσουμε ένα ακόμη τραγούδι… Γράψαμε 20 τραγούδια, προφανώς δε θα μπαίνανε όλα. Γιατί λοιπόν να βάλουμε ένα από αυτά που αφήσαμε απ’ έξω επειδή δε μας άρεσε; Το συγκεκριμένο δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα του δίσκου, ακούγεται τρελά άσχετο και ξεκάρφωτο. Αφήστε το απ’ έξω!!!
Μερικές φορές δε σου αφήνουν και πολλές επιλογές οι δισκογραφικές εταιρίες και τώρα αντί να σκοτωθείς μαζί τους π.χ. για ένα τραγούδι, λες “δε γ*μιέται” και το κάνεις.
Κάπως έτσι έγινε και τώρα…
Υπάρχουν σχέδια για καμιά Ευρωπαϊκή περιοδεία ή έστω κάποια εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους;
Αυτή τη στιγμή κοιτάμε ένα πλάνο για τρεις εβδομάδες εμφανίσεων σε φεστιβάλ.
Χρονικά για πότε μιλάμε;
Για τον Ιούνιο. Δεν έχω ιδέα όμως αν είχαμε/έχουμε κάποια πρόταση από Ελλάδα. Μετά πάντως θα επιστρέψουμε στην Ευρώπη σε περιοδεία μαζί με τους TRIVIUM – το πότε ακριβώς δεν το γνωρίζω όμως ακόμα.
Ποια είναι η άποψη σου σχετικά με τα νέα συγκροτήματα όπως οι TRIVIUM;
Αν μπορούν να ροκάρουν τότε καλά κάνουν! Αν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους σωστά τότε δε με ενδιαφέρει πόσων χρονών είναι. Εμείς συμπεριφερόμαστε στους πάντες με μεγάλο σεβασμό, όσο νέοι και αν είναι. Στο χώρο μας και ειδικά όταν περιοδεύεις μαζί με άλλα συγκροτήματα, περνάς περισσότερο χρόνο κάνοντας παρέα με τους ανθρώπους παρά χαζεύοντας μουσικούς να παίζουν live. Θέλω να πω ότι τους βλέπουμε όλους σαν ανθρώπους, ασχέτως του πόσο καλοί ή κακοί μπορεί να είναι επί σκηνής. Τα δρώμενα της σκηνής έρχονται πραγματικά σε δεύτερη μοίρα. Είναι και αυτό όμως ένα lifestyle βρε αδελφέ! [γέλια]
Άμα το αντέχεις!
Αμέ! Εγώ είμαι ο μικρότερος στο συγκρότημα! [γέλια]
Πόσο χρονών είσαι;
34!
Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από την Ελλάδα όπου και είχατε έρθει για live πριν από μερικά χρόνια;
Μου έκανε τρομερή εντύπωση το πως ζείτε στην Αθήνα, με όλα αυτά τα κτίρια, τόσα πολλά κτίρια το ένα δίπλα στο άλλο. Θυμάμαι είχαμε ανέβει στην Ακρόπολη και κοιτούσαμε κάτω και είχα πάθει πλάκα! Εκπληκτικό! Όπως επίσης εντύπωση μου έκανε φυσικά η ίδια η Ακρόπολη. Έχετε τόσα πολλά δημόσια κτίρια που είναι χτισμένα με πρότυπο εκείνη την εποχή και είναι τρομερό να βλέπεις και την Ακρόπολη ακόμα «όρθια», ξέρεις, το πρωτότυπο.
Τι θα ήθελες να πεις στους Έλληνες fans του συγκροτήματος που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη;
Αγοράστε το “The blackening” και κοπανηθείτε μέχρι να διαλυθείτε! Τ’ αξίζει!
Ορφέας Σπηλιωτόπουλος
MACHINE HEAD
“Ride the blackening”
Οι MACHINE HEAD είχαν να δουν τόση δημοσιότητα με κυκλοφορία τους από το ντεμπούτο τους “Burn my eyes”, που έδειχναν ένα νέο τρόπο έκφρασης του thrash metal. Με το “The blackening” να απασχολεί ακόμα το μουσικόφιλο κοινό και την κυκλοφορία νέας περιορισμένης έκδοσης του δίσκου, μιλήσαμε με τον εγκέφαλο των MACHINE HEAD, mister Robb Flynn.
Καλησπέρα Robb. Που βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;
Είμαι έξω από τα καμαρίνια, σε ένα συναυλιακό χώρο στην Ελβετία.
Απ’ ό,τι έμαθα έχει «κλείσει» ο λαιμός σου. Περαστικά.
Σε ευχαριστώ.
Η συνέντευξη γίνεται για τη νέα ειδική έκδοση του “The blackening”. Συμφωνείτε με την κίνηση της εταιρίας σας να κυκλοφορήσει εκ νέου μίας ειδική έκδοση 1,5 χρόνο μετά την αρχική έκδοση του άλμπουμ;
Yeah, we’re cool with it. Δουλέψαμε σκληρά στο να κυκλοφορήσουμε μία καλή ειδική έκδοση. Συνήθως τα περισσότερα συγκροτήματα προσφέρουν ειδικές εκδόσεις που είναι ψιλοχάλια, με το επιπλέον υλικό να έχει άσχημο ήχο. Εμείς μαζέψαμε όσο περισσότερο και καλύτερο υλικό γινόταν για να συμπεριλάβουμε. Βάλαμε βίντεο από την επετειακή συναυλία για το “Burn my eyes” του 2004, από το Rock In Rio, από το Download Festival και άλλα. Το πακέτο είναι πολύ καλά φτιαγμένο και η τιμή είναι σε λογικά πλαίσια.
Γιατί δε συμπεριλάβατε και το “Battery” των METALLICA όπως στην αρχική ειδική έκδοση;
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Δε θέλαμε να επαναληφθούμε. Έτσι θα είναι και πιο συλλεκτική κατά κάποιο τρόπο.
Οι MACHINE HEAD είναι ένα thrash metal συγκρότημα αλλά γυρίσατε 3 βίντεο για το “The blackening”. Δεν είναι λιγάκι περίεργο αυτό, δεδομένου ότι κάτι τέτοιο περιμένει κανείς να το δει από κάποιο πιο mainstream συγκρότημα;
Το άλμπουμ πηγαίνει πολύ καλά και συνεχίζει να πουλάει. Εμφανίζονται συνέχεια νέες ευκαιρίες για περιοδείες και όλα πάνε κατ’ ευχήν. Εφόσον μάλιστα η Roadrunner θέλει να συνεχίσει να προωθεί το δίσκο, αυτό ακριβώς κάνουμε. Είναι η πρώτη φορά που γυρνάμε 3 βίντεο για οποιοδήποτε δίσκο. Είναι εκπληκτικό! Σηματοδοτεί μία νέα περίοδο για εμάς. Αυτή τη στιγμή, εφόσον γυρίσαμε και βίντεο για το “Hallowed be thy name”, μετράμε 4 βίντεο για αυτό το δίσκο. Τα πράγματα πάνε καλά. Τώρα είμαστε εδώ με τους SLIPKNOT, μετά έχουμε περιοδεία στην Αμερική με τους METALLICA, μετά πάλι περιοδεία με τους METALLICA αλλά στην Ευρώπη… Περιοδεύουμε και προσπαθούμε να «προσηλυτίσουμε» όσο περισσότερο κόσμο γίνεται με το “The blackening”.
Εφόσον ανέφερες τους METALLICA, ποια η άποψή σου για το νέο τους δίσκο;
Το λατρεύω! Πιστεύω ότι είναι γαμ**ο! Είναι ωραίο να τους βλέπεις να επιστρέφουν στον πιο thrashy ήχο τους. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τα τραγούδια “The Judas kiss”, “All nightmare long”, “That was just your life” και “My apocalypse”. Βλέπω ότι προκαλούν τους εαυτούς τους πάλι και να τους ακούω να δηλώνουν ότι το “The blackening” τους επηρέασε είναι απλά απίστευτο! Ειδικά εφόσον οι METALLICA είναι μεγάλη μας επιρροή γενικά αλλά και ιδιαίτερα στο “The blackening”.
Οπότε να υποθέσω ότι ανυπομονείς για τις περιοδείες μαζί τους.
Fuck yeah! (γέλια)
Είδα τους MACHINE HEAD 2 φορές από τότε που κυκλοφορήσατε το “The blackening”, μία στη Γαλλία στο Hellfest 2007 και μία στο Λονδίνο με τους TRIVIUM, ARCH ENEMY, SHADOWS FALL και DRAGONFORCE. Και στις 2 αυτές εμφανίσεις προλόγισες το “Aesthetics of hate” με τον ίδιο τρόπο, ουσιαστικά αφιερώνοντάς το στον Dimebag Darrell. Ήταν για σένα καθαρτικό να γράψεις ένα τραγούδι για αυτό το σκοπό;
Ναι, σίγουρα. Ήμαστε φίλοι με τον Dimebag. Το βασικό μέρος του τραγουδιού αναφέρεται σε ένα άρθρο που είχε γραφτεί κι έκανε επίθεση στον Dimebag, τον αποκαλούσε αξιολύπητο και ότι πήγαινε γυρεύοντας εφόσον επέλεξε να παίζει heavy metal. Ήταν ένα τεράστιο άρθρο το οποίο προβλήθηκε σε 7 μεγάλες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, 6 μέρες μετά τη δολοφονία του. Με εξόργισε η ανάγνωση ενός τέτοιου άρθρου. Το τραγούδι ήταν αφιερωμένο στον Dimebag αλλά ήταν και μία αντεπίθεση στον τρόπο σκέψης της κυρίας μερίδας του τύπου που με πλήρη άγνοια κοιτάει αφ’ υψηλού το heavy metal.
Όπως είπες πριν, το άλμπουμ ακόμα πουλάει και γενικά έχει πάρει αποθεωτικές κριτικές. Θα εκμεταλλευτείτε στο φουλ αυτή την αποδοχή από το κοινό και τον τύπο μέχρι εσχάτων πριν δούμε νέα κυκλοφορία από εσάς ή ετοιμάζετε κάτι καινούριο; Ρωτάω διότι διάβασα μία δήλωσή σου σύμφωνα με την οποία δε σκοπεύετε να έχετε νέο δίσκο έτοιμο πριν το 2011.
(με αμηχανία) Ο τρόπος που το έθεσες είναι λιγάκι περίεργος. Όταν σε καλούν οι SLIPKNOT για να περιοδεύσεις μαζί τους παγκοσμίως δέχεσαι. Όταν μετά σε παίρνουν οι METALLICA και σε ρωτάνε εάν θες να συμμετάσχεις στις περιοδείες τους σε Αμερική και Ευρώπη, συμφωνείς. Κανένα συγκρότημα δε θέλει να συνθέσει ένα δίσκο, να κάνει 1-2 περιοδείες και μετά να επιστρέψει στο στούντιο για να γράψει ένα ακόμα γαμ***νο δίσκο. (γέλια) Δεν είναι αυτός ο στόχος. Το θέμα είναι να έχεις ένα πολύ καλό άλμπουμ με το οποίο μπορείς να περιοδεύεις για αρκετό καιρό και να το μεταδώσεις στον κόσμο. Είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία που είχαμε ποτέ. Από το 1994 δεν είχαμε περιοδεύσει ως δεύτερο όνομα στην Ευρώπη. Αυτή η περιοδεία με τους SLIPKNOT είναι η πρώτη από τότε που εμφανιζόμαστε ως support. Φυσικά και θα προσπαθήσουμε να κερδίσουμε νέους οπαδούς και ήδη έχουμε κερδίσει αρκετούς. Πουλάμε περισσότερους δίσκους, αποκτούμε περισσότερους οπαδούς… Αυτό είναι που θέλουμε. Αυτό θέλει κάθε συγκρότημα. Αυτό είναι το όλο νόημα!
Δεν είναι επίσης και η προσωπική καλλιτεχνική έκφραση;
Έτσι είναι! Και εκφράστηκα με το “The blackening”. Αυτό δε σημαίνει ότι θέλω να το κάνω κάθε 2 χρόνια. Αυτό είναι κάτι που σου ζητάει η βιομηχανία, ένα προϊόν. Δεν είναι το δικό μου πρόγραμμα για συγγραφή μουσικής, αλλά κάποιου άλλου.
Και ποιο είναι το πρόγραμμά σου, εάν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο;
Αυτή τη στιγμή, θα αργήσει. (γέλια) Έχουμε κάποιες ιδέες αλλά δεν έχουμε βρει καν χρόνο να τις δοκιμάσουμε. Είμαστε στην έκτη μας κυκλοφορία και απολαμβάνουμε τη στιγμή. Δουλεύουμε σα σκυλιά εδώ και 14 χρόνια και μετά από τόσο καιρό και τόση προσπάθεια, επιτέλους έχουμε μεγάλη επιτυχία. Προσπαθούμε να το ευχαριστηθούμε και να κρατηθούμε όσο καλύτερα γίνεται σε αυτό το τρενάκι με τα σκαμπανεβάσματα.
Ωραία. Μου δίνεις την ευκαιρία να πάω και πιο εύκολα στην επόμενη ερώτηση. Είσαι ήδη 40 ετών και βρίσκεσαι με τους MACHINE HEAD στο προσκήνιο από το ’94. Με όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα, πιστεύεις ότι άξιζε τον κόπο η αναμονή και η προσπάθεια;
Fuck yeah! Εντελώς! Δε μετανιώνω ούτε μία στιγμή. Αυτό είναι που ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Είμαι σε συγκρότημα και σε περιοδείες από τα 18 μου. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω. Δεν έχω κάποια δουλειά ως επιλογή ανάγκης ή εμπειρία για να κάνω κάτι άλλο. Σίγουρα υπήρχαν πολλές χαμηλές στιγμές, αλλά υπήρχαν ακόμα περισσότερες ανεβασμένες καταστάσεις και τα ακόμα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα.
Είναι κάτι που ξέρεις ότι θα συμβεί ή το ελπίζεις;
Είμαστε πολύ πεισματάρηδες για να τα παρατήσουμε! (γέλια)
Μπορείς να μου δώσεις κάποιο παράδειγμα από καλές και κακές στιγμές στη ζωή των MACHINE HEAD;
Μπορώ να σου δώσω το εξής παράδειγμα: Είμαστε τώρα στην Ελβετία. Πέρυσι όταν βρισκόμασταν πάλι εδώ, ενημερωθήκαμε ότι ο πατέρας του Phil (Demmel, κιθάρα) πέθανε. Αποφασίσαμε να παίξουμε παρόλα αυτά και να πάρουμε την επόμενη πτήση για Αμερική. Τώρα βρισκόμαστε περίπου ένα χρόνο μετά, στην ίδια χώρα και είναι αρκετά περίεργα…
Υπάρχει κάποιο πλάνο για κυκλοφορία κάποιου DVD από όσες περιοδείες κάνατε και θα κάνετε για το “The blackening”;
Μαγνητοσκοπούμε ένα ντοκιμαντέρ για το συγκρότημα. Θα είναι κυρίως η ζωή στο δρόμο κι όχι μια συναυλία όπως στο “Elegies” DVD. Θα είναι κάτι μεταξύ του “Rattle and hum” DVD των U2 και “Lord don’t slow me down” DVD των THE OASIS. Ελπίζουμε να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2009, καθώς μέχρι τότε θα περιοδεύουμε.
Αφού περιοδεύετε τόσο καιρό, γιατί δε σας έχουμε δει ακόμα στην Ελλάδα για το τελευταίο σας δίσκο;
Δεν είμαι σίγουρος. Γουστάρουμε την Αθήνα. Ακόμα δεν έτυχε. Καμία από τις περιοδείες που κάναμε δεν περνούσε από Ελλάδα. Οι SLIPKNOT δεν έρχονται, ούτε οι METALLICA. Θα κάνουμε μία ευρωπαϊκή περιοδεία όπου θα επισκεφτούμε χώρες του ανατολικού μπλοκ όπως η Βουλγαρία και τα Σκόπια, οπότε θα κοιτάξουμε να προσθέσουμε και την Ελλάδα. Αυτό θα γίνει κατά το τέλος του 2009.
Κάποιο σχόλιο για την επικείμενη κυκλοφορία του DVD για το Roadrunner United;
Όχι ιδιαίτερα. Είναι ok.
Κάποια thrash metal συγκροτήματα επανηχογραφούν και κυκλοφορούν κάποιους κλασικούς δίσκους τους, όπως οι EXODUS με το “Bonded by blood” δίνοντάς του νέο τίτλο “Let there be blood” και οι SODOM με το “In the sign of evil”, με νέο τίτλο “The final sign of evil”. Πως βλέπεις τέτοιες κινήσεις και θα κάνανε κάτι τέτοιο οι MACHINE HEAD;
Δε νομίζω. Το “Burn my eyes” ακούγεται ακόμα γαμ**ο. Αυτοί οι δίσκοι που ανέφερες είναι σχετικά παλιοί. Πιστεύω ότι είναι cool που οι EXODUS κάνουν κάτι τέτοιο. Έχουν πολλούς νέους, σε ηλικία, οπαδούς πάλι και κάτι τέτοιο θα επιτρέψει στους οπαδούς τους να τσεκάρουν ένα δίσκο που μπορεί να δυσκολεύονται να βρουν. Δεν έχω ακούσει το εγχείρημα των SODOM για να εκφέρω άποψη. (σ.σ.: Εδώ μας διακόπτει ο manager και μας λέει ότι πρέπει να τελειώσουμε καθώς επίκειται το soundcheck των MACHINE HEAD για τη συναυλία της ημέρας)
Uncovering the past
Ο Robb Flynn αναλύει τραγούδι προς τραγούδι τις διασκευές που περιέχονται στην επανακυκλοφορία του “The blackening”.
“Hallowed be thy name” των IRON MAIDEN
Το περιοδικό Kerrang! ήθελε να κάνει ένα tribute στους IRON MAIDEN και μας ζήτησαν να επιλέξουμε ένα τραγούδι, όπως είχε γίνει και με το tribute για τους METALLICA, το οποίο ήταν μεγάλη επιτυχία. Διαλέξαμε το “Hallowed be thy name” καθώς θεωρήσαμε ότι δε θα το δοκιμάσει κανείς άλλος επειδή είναι ένα σχετικά δύσκολο τραγούδι. Το κάναμε και χαιρόμαστε για το πώς κατέληξε. Μας ώθησε ως μουσικούς. Το βάλαμε λοιπόν και στην επανακυκλοφορία του “The blackening” και γυρίσαμε το σχετικό βίντεο για να προωθήσουμε το άλμπουμ.
“Alan’s on fire” των POISON IDEA
Το συγκεκριμένο τραγούδι το γράψαμε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του “Burn my eyes”. Υπέροχο punk rock τραγούδι από ένα από τα αγαπημένα μας punk rock συγκροτήματα. Κατέληξε πολύ καλό, για αυτό και το συμπεριλάβαμε, καθώς βγάζει μία φλογερή απόδοση.
“Negative creep” των NIRVANA
Είμαστε μεγάλοι οπαδοί των NIRVANA και ακούγαμε πολύ το “Bleach” όταν κάναμε το “The more things change…”, οπότε και ηχογραφήσαμε τη συγκεκριμένη διασκευή. Είναι ένα πολύ fucked-up τραγούδι με αρκετή αίσθηση sludge. Βγήκε καλό και το κρατήσαμε.
“House of suffering” των BAD BRAINS
Άλλο ένα punk rock τραγούδι από ένα άλλο αγαπημένο punk rock συγκρότημα. Το “I against I” είναι μέσα στους πλέον αγαπημένους μας punk rock δίσκους. Πολύ up-tempo κομμάτι. Οι BAD BRAINS είναι ένα ξεχωριστό συγκρότημα που συνδύασαν τόσα πολλά διαφορετικά στυλ και έκανα αυτή την υπέροχη μουσική. Το τραγούδι λοιπόν ήταν ένας φόρος τιμής σε αυτούς.
“The possibility of life’s destruction” των DISCHARGE
Ένα από τα πρώτα hardcore ή metal punk συγκροτήματα που άκουσα ποτέ. Παρόλο που θεωρούνται punk rock, έχουν αρκετά metal στοιχεία στον ήχο τους. Οι κιθάρες στο “Hear nothing, see nothing, say nothing” ήταν τόσο απίστευτες, που η αντίδρασή μου όταν το πρωτάκουσα ήταν “Holy shit!”, κι αυτό οφειλόταν στον Colin Richardson που έκανε την παραγωγή και τη μίξη. Αργότερα τον προσλάβαμε και τον έχουμε για την παραγωγή ή/και τη μίξη σε κάθε μας δίσκο κι αυτό είναι λόγω της δουλειάς του με τους DISCHARGE. Ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για εμάς και μας επηρέασε με πολλούς τρόπους. Γρήγορο τραγούδι με τσαντισμένους στίχους.
“Hole in the sky” των BLACK SABBATH
Η Roadrunner Records έκαναν ένα tribute για τους BLACK SABBATH και ήθελαν από διάφορα συγκροτήματα διαφορετικά τραγούδια. Εκείνο τον καιρό βρισκόμασταν σε περιοδεία και όταν βρήκαμε χρόνο να ηχογραφήσουμε είδαμε ότι τα περισσότερα συγκροτήματα ήταν συνεπή με την πρωτότυπη εκδοχή των τραγουδιών που επέλεξαν, το οποίο σε κάποιο βαθμό ήταν βαρετό γιατί δεν ακούγονταν το ίδιο καλοί με τις αρχικές εκτελέσεις. Οπότε διαλέξαμε το “Hole in the sky”, το αλλάξαμε λιγάκι, το κάναμε λίγο πιο γρήγορο. Ήταν μία cool διαδικασία.
“Colors” του ICE-T
Γουστάρουμε το hip hop εδώ και χρόνια, το οποίο φαίνεται και στον πρώτο μας δίσκο. Ο Ice-T ήταν ιδιαίτερη επιρροή στο συγκρότημα σε ότι αφορά τους στίχους, όπως και καλλιτέχνες σαν τους N.W.A. (NIGGAZ WITH ATTITUDE), που είχαν στίχους αρκετά επιθετικούς, σε στυλ “Fuck the police” που είχε στιγματίσει μία περίοδο στο χώρο της rap. Βρισκόμασταν στην Καλιφόρνια όταν γίνονταν οι ταραχές το 1992, γνωστές ως Rodney King riots. Εφόσον ζούσαμε στο Oakland, όντας λευκοί σε μία έγχρωμη γειτονιά, δε μπορείς να το αποφύγεις. Αυτό που μας αρέσει με τον Icet-T είναι ότι χρησιμοποιεί αρκετές metal νότες στη μουσική που έγραφε. Ήταν αρκετά άγριο τραγούδι και ως θέμα και γουστάραμε που το ηχογραφήσαμε.
“Hard times” των CRO-MAGS
Όταν αρχίσαμε να δίνουμε συναυλίες, παίζαμε μαζί με punk rock συγκροτήματα. Εκείνη την εποχή που ξεκινήσαμε δεν υπήρχε σχεδόν κανένα metal νέο ανερχόμενο συγκρότημα στο Bay Area. Οπότε καταλήγαμε να παίζουμε με γκρουπ από το φάσμα του punk rock ή του hardcore ή με σχήματα όπως οι NEUROSIS. Επιλέγαμε λοιπόν το “Hard times” των CRO-MAGS ώστε να δείξουμε ότι παρόλο που είμαστε ένα metal συγκρότημα, γουστάρουμε και το hardcore και τέτοια στυλ. Το ηχογραφήσαμε στη Νέα Υόρκη όταν βγήκε το πρώτο μας άλμπουμ και αποτελεί μία ξεχωριστή στιγμή για εμάς.
Did you know that:
– Οι πρόσφατα επανασυνδεδεμένοι FORBIDDEN είχαν σαν ένα από τα αρχικά μέλη τον Robb Flynn, ο οποίος έφυγε από το συγκρότημα λίγο πριν αυτό ηχογραφήσει και κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του για να πάει στους VIO-LENCE.
– Το πραγματικό όνομα του Robert Flynn είναι Lawrence Matthew Cardine, πριν αυτός υιοθετηθεί.
– Το εξώφυλλο του “The blackening” καθώς και το υπόλοιπο artwork που φιλοτεχνεί το άλμπουμ χρησιμοποιούνταν το 16ο αιώνα για να τρομάξει τον κόσμο και να λειτουργεί ως προπαγάνδα για την κόλαση.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
