a
ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Gods and guns” – LYNYRD SKYNYRD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2009
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Bob Marlette
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Johnny Van Zant
Κιθάρες – Gary Rossington
Κιθάρες – Rickey Medlocke
Κιθάρες – Mark Matejka
Μπάσο – Ean Evans
Τύμπανα – Michael Cartellone
Πλήκτρα – Billy Powell
Το δεκατρία αποδείχτηκε γούρικο για τους LYNYRD SKYNYRD που μας έδωσαν ένα από τα πιο δυνατά άλμπουμ από την επανασύνδεση τους. Σπάνια ένα άλμπουμ ενός σχήματος με περισσότερα αυθεντικά μέλη νεκρά, δίνει συνθέσεις που δεσπόζουν στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Το “God and guns” με το “Still unbroken”, δίνει ένα άσμα-ύμνο απέναντι στις δυσκολίες της ζωής τις ατυχίες, το θάνατο, τις δυσλειτουργικές σχέσεις, τα κάθε λογής κατεστημένα, ένα τραγούδι για όσους παραμένουν ζωντανοί και μαχητές σε πείσμα των καιρών και του ρατσισμού των κάθε λογής αλληλέγγυων. Όμως οι SKYNYRD δεν επαναπαύονται στις δάφνες του παρελθόντος. Σε μια ιστορία τρόμου στους βάλτους, ενσωματώνουν στο ηχητικό τοπίο τον άρχοντα του τρόμου, Rob Zombie εκμοντερνίζοντας, στα πλαίσια του δυνατού τον ήχο τους.
Οι SKYNYRD στην πράξη κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ-φόρο τιμής στο Νότο και τους οπαδούς τους. Τραγούδια σαν το “Skynyrd nation” που ήταν το μοναδικό που έμεινε στα setlist των τελευταίων αλλά και της αποχαιρετιστήριας περιοδείας, αφορούν αποκλειστικά και μόνο την κλειστή ομάδα όσων νιώθουν Νότιοι, άνθρωποι ντόμπροι, με αρχές, ήθος, πίστη στην οικογένεια, τον άνθρωπο, την πραγματική δημοκρατία, που δεν αφήνει τον κάθε παρείσακτο να δηλώνει μειονότητα και να απαιτεί να απεμπολήσεις τον τρόπο ζωής σου, για να ικανοποιήσεις τους «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας». Με τον ίδιο τρόπο το ”Southern ways” και το “God and guns” μιλάνε για την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την ισότητα όπως την βίωσε ο κάθε rocker στον συντηρητικό Νότο και στον Δυτικό κόσμο και με τη βοήθεια της μουσικής και των ομόσταυλών του, την περιφρούρησε.
Σε πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές τα “Unwrite that song” και “Raining in my heartland” είναι φτιαγμένα για να αγγίξουν τις πιο ευαίσθητες χορδές των southern belles και τις λοιπές ανδρικές Νότιες ορδές. Το “Gifted hands” είναι αφιερωμένο στον πληκτρά τους Billy Powell που είναι και το τελευταίο άλμπουμ που συμμετείχε, ένα έντονα συναιθηματικά φορτισμένο τραγούδι, αποχαιρετισμός και φόρος τιμής μαζί στον φίλο και συμπαίκτη που πλέον δεν είναι μαζί τους. Βέβαια στο άλμπουμ ακούμε και τον αντικαταστάτη του μπασίστα Leon Wilkeson, Ean Evans, που πέθανε πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ, κοινώς πολύ θανατικό. Στο ίδιο άλμπουμ ακούμε και την καρδιά των DAMN YANKEES, M.Cartellone στα ντραμ να κρατά σταθερό το ρυθμό στο Νότιο τέρας.
Το άλμπουμ έχει συνολικά λιγότερα country στοιχεία και αρκετά πιο rock προσανατολισμό και συνέπεσε με τον προβληματισμό για το δικαίωμα της λευκής μειονότητας να έχει αναρτημένη την σημαία της συνομοσπονδίας στα δημόσια κτήρια του Νότου, κίνηση που ξεκίνησε από τον Ομπάμα και την «δημοκρατική» Ουάσινγκτον. Οι «οπισθοδρομικοί» απαντάνε ακόμα μια φορά με τραγούδια σαν τα “God and guns”,”Hobo kind of man”, όπως παλιότερα με το “Red, white and blue” αλλά και το “That ain’t my America”.Οι SKYNYRD μιλάνε για τον hillbilly, τον μέσο και χαμηλής τάξης λευκό και μαύρο Αμερικανό, που σκοτώνεται στο Ιράκ, για να χαμογελάνε οι ακτιβιστές τύπου Σάραντον και Γκηρ στα Καλιφορνέζικα σαλόνια τους, μαζί με τα στελέχη των τραπεζών στα φιλανθρωπικά δείπνα της Ουάσινγκτον. Ποτέ δεν ξεχνάνε τα δρομάκια της Τζακσονβιλ από τα οποία ξεκίνησαν, τον φορτηγατζή πατέρα τους, τα καταγώγια που έπαιξαν πριν φτάσουν στις αρένες, την κοροϊδία για τα στέτσον καπέλα τους και τις καμπάνες παντελόνια όταν όλοι προτιμούσαν τα συνθεσάιζερ και τα κοστούμια. Οι SKYNYRD διάλεγαν το ουίσκι, όταν οι βολεμένοι φιλελεύθεροι , χίπηδες το γύρισαν στην κοκαΐνη, δούλευαν να αποπληρώσουν δάνεια, όταν οι σκεπτόμενοι αστοί με την φιλοπροοδευτική ηθική, έφτιαχναν χρηματιστηριακές εταιρίες που πούλαγαν φούσκες. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά αποσύρονται κύριοι αλλά και τελευταίοι εκπρόσωποι μιας γενιάς μουσικών που τόλμησε να σταθεί κόντρα στο ρεύμα των καιρών ,που ήθελε αξίες όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια να λοιδορούνται από βολεμένους ακτιβιστές και καλλιτέχνες τύπου Μπόνο,
Αντισυστημικοί, γνήσιοι και δυστυχώς για πολλούς του χώρου άνδρες που τιμούν τα παντελόνια τους, κυκλοφόρησαν αυτό το άλμπουμ, με την γνωστή τριπλή κιθαρισιτκή επίθεση, την φωνή γεμάτη γρέζι, πόνο και αίσθημα και το πιάνο του μοναδικού Billy Powell να σε καλεί στο καταγώγιο για ένα τελευταίο ποτό. Όσοι θεωρείτε ότι οι SKYNYRD τελείωσαν το ‘77, μείνετε στην αυταπάτη σας. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους το τελευταίο μεγάλο SKYNYRD άλμπουμ είναι εδώ και θα μείνει χαραγμένο με το logo του στην καρδιά μας.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
