ΟΝΟΜΑ ALBUM: ‘Mirrors’ – BLUE OYSTER CULT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1979
ΕΤΑΙΡΙΑ: Columbia
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tom Werman
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες, Φωνητικά – Eric Bloom
Κιθάρες, Φωνητικά, – Donald Roeser
Πλήκτρα, Κιθάρες – Allen Lanier
Μπάσο – Joe Bouchard
Τύμπανα – Albert Bouchard
Είναι η έκτη στούντιο δουλειά του μεγαλύτερου σκεπτόμενου metal σχήματος της δεκαετίας του ‘70 και ‘80 και ο πήχης έχει τεθεί ψηλά, με τις προηγούμενες κυκλοφορίες του. Την ίδια στιγμή οι BOC παρουσιάζονται εν μέρει αδιάφοροι για την αλλαγή στο κοινό και στη μουσική, συνεχίζοντας ένα προσωπικό δρόμο μουσικής αναζήτησης. Το χαρακτηριστικό τους, οι μελωδίες που μετατρέπονται σε μοντέρνα heavy τραγούδια είναι και πάλι εδώ, παρέα με στίχους που χρήζουν διττών εξηγήσεων και την κιθαριστική μελωδική δουλειά σήμα κατατεθέν του Roeser.
Αυτό που δεν θα βρει κανείς εδώ, είναι τα εύκολα, πιασάρικα αλλά σκληρά τραγούδια που θα γίνουν επιτυχίες και είχε συνηθίσει ο κόσμος ακόμα και στα πιο δύσκολα τραγούδια τους. Αντίθετα οι BOC θα δώσουν μια δημιουργική ανάσα στον εαυτό τους, βγάζοντας έξω ευαισθησίες και μελαγχολία καθώς και πιο απλές φόρμες που εξυπηρετούν κύρια την αφήγηση, που έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν.
Η παραγωγή είναι πιο γυαλισμένη, πιο φιλική στον ακροατή, αφού ο επί χρόνια μάνατζερ και παραγωγός τους Sandy Pearlman θα δώσει την θέση του στον πιο καταξιωμένο Tom Werman.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του άλμπουμ είναι το ξεκίνημα της συνεργασίας με τον γνωστό Βρετανό συγγραφέα ηρωικής φαντασίας Michael Moorcock. Στο “The great sun jester”. To γνωστό ταξιδιάρικο, ύφος των BOC είναι εδώ σε μια πιο ραδιοφωνικά φιλική εκδοχή του, με έντονη την επιρροή τόσο των BOSTON όσο και των WHO. Είναι η κιθάρα του Roeser που κάνει τα φωνητικά να σε ταξιδεύον στο απέραντο διάστημα της μελωδίας, χαρακτηριστικά που σχήματα σαν τους GHOST σήμερα αξιοποιούν στο έπακρο. H ακουστική μπαλάντα “In thee” έχει τις ρίζες της στα 60’s, στους CSNY και το ακουστικό κίνημα αμφισβήτησης από το οποίο ως φοιτητές ξεπήδησαν και οι ίδιοι. To rock n roll “Dr Music” είναι μάλλον η ιδέα των BOC πως να ακουστούν ραδιοφωνικοί, που κ;aνει τους BOSTON να κλειστούν στο στούντιο για να γυαλίσουν ακόμη μια δεκαετία τον ήχο του τρίτου άλμπουμ τους, αλλά αποτελεί μια όμορφη στιγμή, ραδιοφωνικής εκτόνωσης.
Το “Mirrors” είναι η επιστροφή στην «κανονικότητα» των BOC, Με εθιστικές μελωδίες και αιχμηρά riff που καθηλώνουν τον άβγαλτο ακροατή σε μια όαση μελωδίας που θα μετατραπεί σε μεταλλικό όλεθρο, υψηλών διανοητικών απαιτήσεων, όσο αυτός εθίζεται στην μελωδία. Προάγγελος των άλμπουμ που θα ακολουθήσουν, αποτελεί την γέφυρα ανάμεσα στο σκληρό σκοτεινό χθες και το πιο εμπορικό αλλά εξίσου αιχμηρό αύριο. Συνοδοί τα “Moon crazy”, άσματα που απλά συνεχίζουν να αγαπάνε το παράξενο και να το ντύνουν με μελωδίες που θα μπορούσαν να έχουν θέση στον Burt Bacharach. Το “Mirrors” είναι εξίσου δύσκολο όσο και το “Revolution by night” γιατί οι BOC ακούγονται σαν μεταλλικοί SUPERTRAMP, CHICAGO και το κάνουν με επιτυχία, πράγμα που εξοργίζει τους μακρυμάλληδες από τα λιγνιτωρυχεία που παλεύουν με την κατάθλιψη του αλκοόλ και των ναρκωτικών, καθώς οι BOC κοιτάνε τα άστρα, όσο οι Ευρωπαίοι και αρκετοί Αμερικανοί συνάδελφοι τους κοιτάνε τη λάσπη στην οποία ξυπνάνε μετά από ολονυχτίες καταχρήσεων.
Στο “Vigil” ξεδιπλώνουν την ψυχεδελική πλευρά τους σε ένα τζαμάρισμα προς τον ουρανό, με το γνωστό τρόπο, που οι TOOL θα αντιγράψουν όσο και η stoner σκηνή αργότερα, κουρδίζοντας χαμηλότερα. Το “I am the storm” είναι μια πρόβα για το ‘Fire of unknown origin” πραγματικά επιτυχημένη, με τον μεταλλικό ήχο να συναντά την αιχμηρή μελωδία σε ένα χαρμάνι απολαυστικό για αυτιά και εγκέφαλο. Το “Mirrors” είναι ένα ακόμα δημιούργημα υψηλής που δυσκόλεψε το μονοδιάστατο μεταλλικό κοινό στο να το καταλάβει. Σήμερα με τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των μουσικών ειδών να φθίνουν, αναζητά πλέον τη θέση του στα ακούσματα του σκεπτόμενου ροκ ακροατή και όχι μόνο.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
