a
ΜΠΑΝΤΑ: FAITH NO MORE
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Album Of The Year”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1997
ΕΤΑΙΡΙΑ: Slash Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Roli Mosimann, Billy Gould
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Mike Patton – φωνητικά
Jon Hudson – κιθάρα
Mike Bordin – drums
Billy Gould – μπάσο
Roddy Bottum – πλήκτρα
Είναι κάποιες λίγες μπάντες στο γενικότερο rock ήχο, που ότι και να έχουν κυκλοφορήσει είναι αυτούσιο ή κοντά σε αυτό που λέμε «δισκάρα». Μία από αυτές, είναι σίγουρα και οι FAITH NO MORE, από τις πρωτοπόρες, ξεχωριστές και συνάμα μοναδικές μπάντες των τελών των 80’s και 90’s. Και μάλιστα κατάφεραν να διατηρήσουν την τρομακτική τους ποιότητα, όχι πατώντας σε μία συγκεκριμένη φόρμα και αναμασώντας, αλλά προκαλώντας συνεχώς τόσο τους ίδιους, όσο και τους ακροατές τους.
Έτσι και στο “Album of the year”, το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας πριν τη «νάρκωση», από την οποία βγήκανε πρόπερσι με το “Sol invictus”, η πεντάδα από το Αμέρικα, παραδίδει ακόμα ένα μάθημα σύνθεσης, πειραματισμού, groove-ας και μουσικότητας.
Αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι πιο «απλά» φαινομενικά, πιο straight-forward συνθέσεις, όχι τόση ποικιλομορφία όπως παλιότερα, που άλλαζες κομμάτι και άλλαζε και μουσικό είδος μερικές φορές, βάση ο alternative ήχος, πάντα με τα funk grooves, με κομμάτια που είτε ροκάρουν στα πλαίσια της μπάντας, είτε στα πλαίσια του Patton και της τρέλας του (“Naked in front of the computer” για παράδειγμα), είτε χτίζουν μία ατμόσφαιρα και ένα λυρισμό που δε μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Είναι εξαιρετική η ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στις πιο rock, τις πιο groove-άτες και αισθαντικές και πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του δίσκου. Και φυσικά η παράνοια δε θα μπορούσε να λείπει και πάλι. Άλλωστε, Mike Patton είναι αυτός, ο άνθρωπος που θα μπορούσε να βρει κάτι παρανοϊκό να κάνει μέχρι και στην τουαλέτα. Χαρακτηριστικό κομμάτι το “Mouth to mouth” (απορώ πως δεν το έχει τσιμπήσει κανένας Καρβέλας να το κάνει «δικό του» και αυτό), αλλά και το “Got that feeling”, το οποίο είναι και εξ ολοκλήρου δικό του, όπως και τα “Naked in front of the computer” και “Home sick home”.
Σε αυτό το άλμπουμ υπάρχουν και δύο νέα πρόσωπα στη μουσική των FNM. Ένα πραγματικό και ένα ηλεκτρονικό. Το πρώτο είναι ο κιθαρίστας Jon Hudson, ο οποίος είναι στη μπάντα μέχρι και σήμερα και μάλιστα είχε και ενεργότατη συμμετοχή στη σύνθεση των μισών σχεδόν κομματιών του δίσκου. Το δεύτερο, είναι τα Pro Tools! Ναι, κάποιοι τα μισούν, αλλά καλώς ή κακώς, βοηθάνε. Και εδώ το παραδέχθηκε και ο Gould, όταν δήλωσε πως ήταν επιμονή του Mosimann να τα χρησιμοποιήσουν και στην ουσία με αυτό τον τρόπο «έσωσε» το κομμάτι “Mouth to mouth” που στην αρχική του μορφή ήταν για να μη μπει στο άλμπουμ.
Και μπορεί στο βάθος του χρόνου ο δίσκος να μην είχε τα υπερ-singles άλλων δίσκων (σε εμπορική απήχηση καθαρά), όμως τα τρία που κυκλοφόρησαν (“Ashes to ashes”, “Stripsearch” και το λατρεμένο μου “Last cup of sorrow”), είναι χαρακτηριστικά της ποιότητάς του. Ποιότητας που έχει κάνει αρκετούς οπαδούς της μπάντας να τον θεωρούν τον καλύτερό τους. Όχι ότι μπορείς να τους ρίξεις και άκυρο, ασχέτως που ο καθένας μας έχει και κάποιον διαφορετικό αγαπημένο.
Did you know that:
· Στη φωτογραφία του εξωφύλλου, είναι ο κύριος Tomas Garrigue Masaryk, πρώτος πρόεδρος και ιδρυτής της (τότε) Τσεχοσλοβακίας.
· Στο βιβλιαράκι του CD, υπάρχει και φωτογραφία/αναπαράσταση από την κηδεία του Masaryk, με τις λέξεις “Pravda vitezi” (η αλήθεια επικρατεί), που ήτανε το «λάβαρο» του και αποτελεί μέχρι και σήμερα το motto της Δημοκρατίας της Τσεχίας
· Ο Patton είχε δηλώσει σε συνέντευξή του το 2001 σχετικά με τη διάλυση των FNM: “Διαλυθήκαμε επειδή είχαμε αρχίσει να φτιάχνουμε κακή μουσική. Και τότε είναι που πρέπει να τραβήξεις την πρίζα. Ο επόμενος δίσκος μας θα ήτανε ένα μάτσο σκατά”. Patton είναι…
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
