Με αυτά και με εκείνα, οι DISTURBED έφτασαν αισίως τα 7 άλμπουμ, με την κυκλοφορία του φετινού “Evolution”. Μία μπάντα που δε χρειάζεται συστάσεις και όσο αν την αγαπάς ή την μισείς ή σου είναι αδιάφορη ή το οτιδήποτε, δε μπορείς να μη παραδεχθείς ότι μιλάμε για έναν από τους σύγχρονους μουσικούς κολοσσούς (πάντα για τα δεδομένα των εποχών μετά το 2000). Άλλωστε 5 σερί δίσκοι τους έφτασαν στο Νο 1 των charts της Αμερικής (αφήνουμε στην άκρη άλλες χώρες, αφού μιλάμε για τη μεγαλύτερη αγορά του πλανήτη), όλα τους τα άλμπουμ έχουν γίνει χρυσά και πλατινένια σε διάφορες χώρες, οι πωλήσεις τους είναι σε οκταψήφιο νούμερο και αφήνουμε έξω YouTube, Spotify και λοιπές δυνάμεις. Τα νούμερα είναι αμείλικτα, το γούστο είναι πάντα υποκειμενικό. Και προφανώς δεν λένε πάντα μα πάντα την αλήθεια, από την άλλη όποιος τα παραγκωνίζει δε μπορεί να δεχθεί μία πραγματικότητα.
Το “Evolution” τώρα, πρέπει να είναι το χειρότερο άλμπουμ πάντως που έβγαλαν ποτέ. Τόσο απλά. Το ότι παίζουν το ίδιο μα ίδιο πράγμα εδώ και χρόνια το αφήνω στην άκρη, γιατί αυτοί είναι στην τελική και αυτό τους γιγάντωσε έτσι. Όμως η συνταγή, όσες φορές και αν την κάνεις και έχει πάρει master σε αυτή, δεν πετυχαίνει πάντα. Και εδώ είναι μία τέτοια περίπτωση.
Ο δίσκος είναι ίσως ο πιο «χαλαρός» δίσκος DISTURBED που έχουμε ακούσει. Ναι έχει τα κλασικά groove-άτα χαρακτηριστικά τραγούδια τους, όμως έχει και πολλές μπαλάντες από την άλλη. Και αυτό είναι το κάτι που τον διαφοροποιεί και δείχνει μία τάση/προσπάθεια της μπάντας να αλλάξει κάποια δεδομένα. Κάτι που είχε φανεί και από το “Immortalized”, αλλά σε μικρότερο σαφώς βαθμό. Αν αυτό είναι το “evolution” που λένε στον τίτλο, δε θα πω ότι με χαλάει σαν άποψη, όμως σίγουρα θέλει περισσότερη δουλειά για να έχει και τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Βέβαια, μπορεί να πουλήσει κάνα εκατομμύριο αντίτυπα και αυτό το άλμπουμ και ο Draiman να ασχολείται με τους χαλκάδες του σε κάποιο μπάνιο στο Αμέρικα και να γελάει. Αλλά δε μας απασχολεί τόσο αυτό εδώ.
Σε σημεία και ειδικά στα mid tempo και πιο μπαλαντοειδή κομμάτια, πάνε τη μουσική τους σε λίγο πιο pop-ish φόρμες στις μελωδικές κάποιων ρεφρέν, θυμίζουν λίγο GODSMACK ή το σόλο του Jonathan Davis των KORN σε άλλα, λίγα πιο STONE SOUR στοιχεία επίσης, κάτι λίγα LINKIN PARK περάσματα (άλλωστε ο δίσκος είναι αφιερωμένος σε νεκρούς metal μουσικούς, όπως ο Chester Bennington ή ο Vinnie Paul των PANTERA) γενικά εμπλουτίζουν λίγο παραπάνω τον ήχο τους και παράγουν το πιο ποικίλο σίγουρα άλμπουμ της καριέρας τους. Καλό δεν είναι; Καλό είναι. Απλά κάτι επιρροές από classic rock που οι ίδιοι λένε ότι έχουν εδώ, προσωπικά δεν τις άκουσα πουθενά, αλλά πάσο. Το κακό του δίσκου είναι ότι καταντάει κουραστικός, καθώς τα μισά περίπου κομμάτια είναι μπαλαντοειδή, είτε τελείως ατμοσφαιρικά είτε πιο rock τύπου. Και μετά τα μισά ο δίσκος κάνει μεγάλη κοιλιά και σαν ποιότητα. Μπορεί κάποια κομμάτια μεμονωμένα να είναι ωραία, όμως στη ροή του δίσκου χάνονται. Το πρώτο μισό είναι μια χαρά, με “Are you ready” και “No more” να είναι ζωντανά και κλασικά DISTURBED ωραία τραγούδια, με το “Reason to fight” να είμαι μία συμπαθητική μπαλάντα και ως εκεί, το “In another time” να είναι mid tempo, groove-άτο με ωραίο ρεφρέν και το “Stronger on your own” να έχει πολλές Αμερικανικές επιρροές και επίσης ωραίο ρεφρέν και ωραίο κομμάτι γενικά, αλλά μετά το χάος. Αν δεν υπήρχε και το πολύ όμορφο μπαλαντοειδές “Watch you burn”, θα ήταν χειρότερα τα πράγματα. Και στη μόνη στιγμή που ζωντανεύει ο δίσκος, το “The best ones lie”, δεν γίνεται κάτι το ιδιαίτερο.
Οι DISTURBED προσπαθούν να περάσουν κάποια πράγματα στη μουσική τους, όμως αυτό γίνεται κυρίως ρίχνοντας τις ταχύτητες και τα γκάζια στο μισό περίπου άλμπουμ, κάτι που στο τέλος δε λειτούργησε, καθώς μιλάμε μάλλον για το χειρότερο και πιο βαρετό στο τέλος άλμπουμ της καριέρας τους, όσο και αν εκτιμώ ότι είναι το πιο ποικίλο που έχουν βγάλει και με διάθεση για κάτι άλλο. Ακόμα και σε ένα τέτοιο άλμπουμ όμως, μιλάμε για μπάντα που θα βρείτε 2-3-4 τραγούδια που θα γουστάρετε και θα πάρουν από το χεράκι το δίσκο προς τις πωλήσεις. Είμαι περίεργος να δω που θα το πάνε τελικά ηχητικά στο επόμενο άλμπουμ. Δείχνουν και εδώ ότι μπορούν και καλύτερα και αποδεδειγμένα το έχουν κάνει πολλάκις. Πολύ καλύτερα.
6 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
