ELUVEITIE – “Ategnatos” (Nuclear Blast)

Όταν είχε ανακοινωθεί η αποχώρηση τριών σημαντικότατων μελών των Ελβετών ELUVEITIE από τη μπάντα, των Ivo Henzi, Merlin Sutter και Anna Murphy (και οι 3 μέλη από το πρώτο άλμπουμ) με σκοπό να δημιουργήσουν τη δική τους μπάντα, τους CELLAR DARLING, υπήρχε μία περιέργεια για τη συνέχεια των Ελβετών folk/melodeath metallers. Μπορεί το τελευταίο άλμπουμ πριν τις αποχωρήσεις να ήταν το “Origins”, ένα άλμπουμ που είχε βελτιώσει κατά πολύ τις εντυπώσεις που είχε αφήσει ο προκάτοχός του, το “Helvetios”, μπορεί η μπάντα σε δημοτικότητα να ανέβαινε συνεχώς, καθώς κατάφερνε σε λιγότερο καλά (δεν έχουν και κακό άλμπουμ οι άνθρωποι) άλμπουμ να έχουν μέσα λεγόμενα τραγούδια-χιτ, όμως όταν φεύγουν 3 τόσο σημαντικά μέλη, το μέλλον φαντάζει αβέβαιο. Το “Evocation II – Pantheon” (2017), δεν ήταν το άλμπουμ που θα μπορούσε να κρίνει το πόσο επηρέασαν αυτές οι αποχωρήσεις, καθώς ήταν στο ύφος του “Evocation I – The arcane dominion” (2009) και δεν διέφεραν και τρελά ποιοτικά, οπότε όλα ήταν ΟΚ. Το “Ategnatos” όμως, το όγδοο κατά σειρά άλμπουμ των ELUVEITIE, είναι το ουσιαστικό crash test που λέμε. Πως τα πήγαν τελικά;

Η πρώτη επαφή με το δίσκο, έγινε στα τέλη του 2017, όταν και η μπάντα έδωσε στη δημοσιότητα το βίντεο του “Rebirth”, ένα κομμάτι που ο τίτλος ήταν μία δήλωση για τη συνέχεια του group, αλλά και ήταν τόσο καλό που πανέξυπνα το χρησιμοποίησαν τότε δημιουργώντας προσμονή για το δίσκο. 15 μήνες μετά, το δεύτερο βίντεο και πρώτο ουσιαστικά για την προώθηση του δίσκου, το “Ategnatos”, έκανε την εμφάνισή του και οι Ελβετοί έκαναν το 2/2 σε κομμάτια. Για να έρθει το “Ambiramus” και (προσωπικά) να μετριάσει πολύ τις προσδοκίες. Συνήθως, τα κομμάτια που επιλέγει η μπάντα, η εταιρεία, το management, όλοι μαζί, για την προώθηση του δίσκου, δεν δίνουν την πλήρη εικόνα της αξίας του άλμπουμ. Πολλές φορές έχουμε δει δίσκους με 2-3 βίντεο που σκοτώνουν, αλλά ακούγοντάς τους στο σύνολο, η αξία τους να απέχει πολύ από τα δείγματα. Ή και το αντίθετο μερικές φορές. Εδώ είναι κάπου στη μέση. Και το “Ategnatos” (“αναγεννημένος” στα Ελληνικά) είναι αυτό που δηλώνει το όνομά του και ένα πολύ καλό άλμπουμ ELUVEITIE.

Μπορεί να τους πήρε 5 χρόνια για την κυκλοφορία ενός full ηλεκτρικού άλμπουμ, το περισσότερο διάστημα μέχρι τώρα στην καριέρα τους, όμως έπρεπε να γίνει, γιατί πολύ απλά το νέο τους άλμπουμ, με την τόσο αλλαγμένη σύνθεση, έπρεπε να είναι το καλύτερο δυνατό. Για να τα καταφέρουν, επιστράτευσαν τον συμπατριώτη τους Tommy Vetterli (CORONER, ex- KREATOR) για να κάνει τις ηχογραφήσεις, ενώ για τη μίξη και το mastering συνεργάστηκαν με τον Jens Bogren, με τον οποίο είχαν δουλέψει και στο “Slania”, 11 πλέον χρόνια πριν. Εξώφυλλο από Travis Smith και η ομάδα αν μη τι άλλο, είναι super. Τα κομμάτια όμως που είναι και η ουσία;

Μουσικά δεν υπάρχουν ούτε εκπλήξεις, ούτε τίποτα τρελές καινοτομίες. Οι ELUVEITIE παίζουν όπως μας έχουν συνηθίσει να παίζουν. Λίγο melodeath, λίγο folk, εναλλαγές καθαρών γυναικείων και brutal αντρικών φωνητικών, από blast beat σε ακουστικά περάσματα, λίγο από όλα. Το άλμπουμ περιέχει 16 κομμάτια, εκ των οποίων τα 3 είναι τύπου ιντερλούδια (ψιλοαχρείαστα είναι η αλήθεια), επομένως 13 επί της ουσίας. Και μέχρι και το 5ο κομμάτι, “A cry in the wilderness”, ο δίσκος πάει ασταμάτητος σε πολύ καλά επίπεδα! Το “Ategnatos” που γνωρίζουμε ήδη, το “Deathwalker” με το ωραίο groove-άτο ρεφρέν του, το “Black water dawn”, εξαράκι με επίσης ωραίο ρεφρέν και ωραίο ροκάδικο σόλο, καθώς και το “A cry in the wilderness” στο κλασικό στυλ της μπάντας, μόνο με brutal φωνητικά, είναι μία τετράδα (υπάρχει και το διάρκειας 12 δευτερολέπτων για κάποιο λόγο “Ancus” σαν 2ο track) που κάνει φοβερά δυναμικό μπάσιμο για το δίσκο. Κάπου εκεί αρχίζει η πτώση. Το “The raven hill”, mid tempo και groove-άτο με διπλά φωνητικά (brutal και γυναικεία), περνάει απαρατήρητο. Πάλι ιντερλούδιο (“The silvern glow”), πιο ουσιώδες όμως με ωραίο φλάουτο για να έρθει η σειρά του “Ambiramus”, που επιμένω είναι ένα απλά ΟΚ κομμάτι που αντίστοιχα έχουμε ακούσει πολύ καλύτερα από τη μπάντα. Πιο pop-ish αισθητική για δημιουργία χιτ, όμως πάμε παρακάτω. Τo “Mine is the fury” είναι up tempo, τσιτώνει τα γκάζια, αλλά ΟΚ. Αυτό. Για να αρχίσει μετά να ξανανεβαίνει η ποιότητα του δίσκου. Το “The slumber” δεν ξέρω γιατί δεν έγινε (ακόμα; Ίσως είναι επόμενο) βίντεο, αλλά είναι το “Call of the mountains” (σε νοοτροπία) του δίσκου, με ένα αντίστοιχο πολύ ωραίο ρεφρέν και γενικά ένα πολύ καλό κομμάτι (πολύ καλύτερο του “Ambiramus”) με διπλά φωνητικά και εδώ και groove-άτο. Στο “Worship” επανέρχεται το «ξύλο» και παρόλο τη συμμετοχή του Randy Blythe (LAMB OF GOD) στα φωνητικά, το κομμάτι χωρίς να είναι αρνητικό, δεν είναι στα καλύτερα του δίσκου. Καλό όμως. Ιντερλούδιο ξανά (“Trinoxtion”) για να έρθει η σειρά ενός εκ των καλύτερων και πιο περίεργων τραγουδιών του άλμπουμ, του “Threefold death”. Ίσως το ότι είναι περίεργο σε δομή, αλλαγές αισθητικής, grooves, μου δημιούργησε αυτήν την τόσο καλή εντύπωση. Περίεργο ωραίο τραγούδι. Το “Breathe” είναι ένα κομμάτι που στηρίζεται στα γυναικεία φωνητικά και θα μπορούσε να είναι μία μίξη LACUNA COIL / DELAIN / EVANESCENCE. Και είναι πολύ καλό. Το “Rebirth” το ξέρουμε. Για να φτάσουμε στο τέλος, με το “Eclipse”, ένα κομμάτι φτιαγμένο για να δείξει τις ικανότητες της φωνής της αντι-Anna Murphy (μόνο στα φωνητικά, καθώς δεν παίζει hurdy-gurdy, αλλά μάντολα και Κέλτικη άρπα), της Fabienne Erni. Και τα καταφέρνει και είναι και πολύ ωραίο. Minimal αισθητική, με τη βάση να είναι η φωνή της Fabienne και η μουσική να λειτουργεί σαν «χαλί» κάτω από τη φωνή της. Πολύ όμορφο κλείσιμο του δίσκου.

To “Ategnatos” είναι μία πολύ καλή παρουσίαση των «νέων» ELUVEITIE. Δίσκος καλύτερος από τους δύο προκατόχους του (“Origins” και “Helvetios”) και που δείχνει ότι παρόλες τις αμφιβολίες, η μπάντα έχει ακόμα μέλλον! Τα στοιχεία που προσέδιδαν οι νυν CELLAR DARLING στο σχήμα δεν λείπουν, καθώς και οι αντικαταστάτες είναι καλοί, αλλά και ο Chrigel, ο τα πάντα όλα του σχήματος, φρόντισε να προσέξει λεπτομέρειες που θα χτύπαγαν ίσως στους οπαδούς. Θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερος δίσκος, μην έχοντας κάποια τραγούδια που δε προσδίδουν κάτι παραπάνω στο σύνολο και αυτόματα να ήταν πολύ καλύτερο το ήδη καλό αποτέλσμα! Όμως και έτσι όπως είναι, όλα καλά. Και για ακόμη μία φορά, είναι πολύ ωραίο που από ένα «μουσικό διαζύγιο» έχεις 2 συγκροτήματα που βγάζουν ωραία μουσική.

7,5 / 10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore