Όταν έχεις καταφέρει και έχεις κυκλοφορήσει δύο δισκάρες όπως τα “Requiem for the indifferent” και (ειδικά) το “The quantum enigma”, έχεις ανεβάσει μόνος σου τον πήχη πολύ ψηλά. Έχεις δείξει όμως, ότι βρίσκεσαι και στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας σου. Και όταν καταφέρνεις για τρίτη σερί φορά να στέκεις σε τόσο υψηλό επίπεδο, ε είσαι άξιος… πολύ άξιος! Οι συγκρίσεις με το θρυλικό διδακτικό έπος του Γκουσγκούνη δε χρειάζονται.
Το όγδοο λοιπόν άλμπουμ των Ολλανδών EPICA, “The holographic principle”, είναι λίγο πολύ το αδελφάκι του “The quantum enigma”, όπως το χαρακτήρισε και ο Mark Jansen. Πατώντας πάνω στη φόρμα των τελευταίων ετών, για ακόμη μία φορά οι symphonic metallers ξεδιπλώνουν το τεράστιο ταλέντο τους. Το έχω ξαναπεί, αλλά θα το ξαναπω, πως είναι κρίμα η πορεία αυτής της μπάντας τα τελευταία χρόνια να «αμαυρώνεται» κατά κάποιο τρόπο από αυτή που είχαν στην αρχή τους, καθώς έχουν εξελιχθεί τρομερά και κάθε νέος δίσκος τους είναι γεμάτος μουσικότητα. Ναι, έχουν εννοείται τα απαραίτητα πιο πιασάρικα στοιχεία του είδους που εκπροσωπούν, ναι το ότι έχουν γυναίκα πίσω από το μικρόφωνο είναι αποτρεπτικός παράγοντας για πολύ κόσμο, ναι είναι στιγμές που ξενίζει η αλλαγή από κάτι πολύ heavy και brutal σε πολύ πιο εμπορικό, αλλά στα περισσότερα κομμάτια τους, αυτά που συμβαίνουν «απο πίσω» είναι πραγματικά εξαιρετικά.
Αυτή τη φορά, οι EPICA χρησιμοποίησαν πραγματικά ορχηστρικά όργανα, με αποτέλεσμα να μην έχουν samples, κάτι που φυσικά δίνει έξτρα όγκο στην παραγωγή, μαζί με την ταυτόχρονη ατμόσφαιρα, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στις ορχηστρικές στιγμές, όπως τα απίθανα soundtrack-ικά intros των “Divide and conquer” και “Once upon a nightmare” για παράδειγμα. Οι κιθάρες είναι πιο μπροστά στη μίξη, δίνοντας έναν πιο heavy χαρακτήρα όπως είναι φυσικό. Αυτά τα δύο σε συνδυασμό με την για ακόμη μία φορά υπέροχη παραγωγή του Jacob Hansen (VOLBEAT, EVERGREY, MERCENARY, PRIMAL FEAR, PYRAMAZE και τόσοι άλλοι), δημιουργούν ένα ηχητικό υπόβαθρο ιδανικό για την όσο τη δυνατό καλύτερη παρουσίαση των κομματιών.
Η Simone Simmons συνεχίζει (ευτυχώς) να τραγουδάει «γήινα» και να αποφεύγει τα οπερατικά φωνητικά, ενώ ο ρόλος του Mark είναι κάπως μικρότερος, όντας όμως εκεί όποτε πρέπει και χρειάζεται. Συνθετικά, το “The holographic principle” δεν έχει κάποιο κακό κομμάτι ή filler. Το πιο «αδύναμο» κομμάτι είναι απλά το “The cosmic algorithm”, αλλά από εκεί και πέρα, υπάρχει κάτι για όλα τα γούστα και σε όλες τις ταχύτητες. Πάντα με πολλές εναλλαγές, με τις επιρροές να εναλλάσσονται επίσης, δημιουργώντας έναν πολύ όμορφο μουσικό καμβά. Πότε με blasts, πότε με modern grooves, πότε με απλά μελωδικά σημεία, πότε με μπαλαντοειδή, πότε με straight heavy περάσματα, πότε με symphonic, οι EPICA έχουν και πάλι μία απόλυτη ελευθερία έκφρασης, κάτι που γουστάρω πολύ προσωπικά. Το πιο στανταρ πράγμα και εδώ, είναι ο αρκετά επαναλήψιμος, είναι η αλήθεια, τρόπος χρήσης των χορωδιακών φωνητικών, που από την άλλη έχει γίνει και χαρακτηριστικός της μπάντας.
Τα δύο πρώτα δείγματα του δίσκου, το lyric βίντεο, αλλά και το κανονικό βίντεο, δεν είναι σίγουρα οι καλύτερες στιγμές του “The holographic principle”. Είναι στις πολύ καλές. Καλύτερες όμως είναι το groove-άτο “A phantasmic parade” με το πολύ ωραίο ρεφραίν και ένα σουπερ up tempo brutal σημείο, το οκτάλεπτο “Divide and conquer” με το υπέροχο ορχηστρικό του intro, το σκοτεινό του χαρακτήρα, το βγαλμένο από το “Decipher” των AFTER FOREVER κουπλέ και τις πολλές εναλλαγές, η επτάλεπτη μπαλάντα ας πούμε “Once upon a nightmare” που επίσης έχει υπέροχο ορχηστρικό intro, το Ανατολίτικο, ατμοσφαιρικό και με αναφορές σε MYRATH και NIGHTWISH “Dancing in a hurricane”, που έχει ωραίο ρεφραίν και ένα πολύ ωραίο brutal σημείο, αλλά και το δωδεκάλεπτο σχεδόν και τόσο καλό “The holohraphic principle – A profound understanding of reality”, που δείχνει τόσο τις ποικίλες επιρροές της μπάντας, αλλά και το ταλέντο της σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό που μου «έχει κάτσει στο λαιμό» πάντως, είναι το “Tear down your walls”! Είναι εκείνες οι στιγμές των EPICA που «χαλάνε» ένα κομμάτι στο ρεφραίν. Blasts, groove, πολύ ωραία riffs και σημεία, κουπλέ με brutal φωνητικά και ωραίο ρυθμικό, όλα τέλεια, μέχρι το ρεφραίν, που κακό δεν είναι, όμως δεν είναι ισάξιο των υπόλοιπων σημείων.
Οι Ολλανδοί κατάφεραν για ακόμη μία φορά να βγάλουν ένα δίσκο διάρκειας 72 λεπτών, γεμάτο μουσική, γεμάτο διαφοροποιήσεις, ποιοτικότατο και να συνεχίσουν έτσι την πολύ πετυχημένη πορεία των δύο προηγούμενων. Το «αδελφάκι» λοιπόν του “The quantum enigma”, μπορεί να είναι λίγο μικρότερό του, αλλά λίγη σημασία έχει όταν είναι και αυτό τόσο καλό. Αυτή η «νέα εποχή» των EPICA και οι τελευταίες δουλειές τους, τους έχει φέρει προσωπικά στην κορυφή του είδους τους. Πράγμα που μου φαινότανε αδύνατο μέχρι και πριν το “Design your universe”. Αν μπορούσαν να συνυπάρξουν και πάλι Mark Jansen και Floor Jansen στους EPICA η μπάντα θα εκτινασσότανε. Και ως έχουν πάντως, παίζουν κάτι τόσο δικό τους και το κάνουν πάρα πολύ καλά.
8/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
