Αν μου λέγατε κάποτε ότι οι αδικοχαμένοι EXUMER που με τα δύο τους πρώτα άλμπουμ-μνημεία “Possessed by fire” και “Rising from the sea” θα επέστρεφαν μετά από αποχή 25 ετών, θα έβγαζαν τρία άλμπουμ στα οποία το καθένα θα ήταν καλύτερο από το προηγούμενο και ότι θα φτάναμε εν έτει 2019 και θα απολαμβάνουν ίσως το μεγαλύτερο σεβασμό από ποτέ, θα σας έλεγα όλους να πάτε να πηδήξετε από την Ακρόπολη για να συνέλθετε. Να όμως που η ιστορία τα έφερε με τέτοιο τρόπο και σ’ αυτή την επανασύνδεση οι Γερμανοί (με τον Τούρκο τραγουδιστή και τον Αμερικάνο μπασίστα) τα έχουν πάει παραπάνω από περίφημα και με κάθε κυκλοφορία τους κάνουν ένα σημαντικό βήμα για να διατηρήσουν το ένδοξο όνομα τους και να μπουν και στις καρδιές περισσότερων οπαδών. Έτσι, ενώ το “Fire and damnation” του 2012 ήταν το πρώτο όμορφο δείγμα της νέας τότε σύνθεσης, και με τα ίχνη τους χαμένα για σχεδόν 4 χρόνια, ήρθε το “The raging tides” στις αρχές του 2016 να αποδείξει ότι αυτή η νέα τους εκδοχή δεν έτυχε αλλά απλά… πέτυχε και αυτή τη φορά με το νέο τους –και 5ο συνολικά- άλμπουμ “Hostile defiance”, οι EXUMER δείχνουν –κι ακούγονται- πιο έτοιμοι από ποτέ να απολαύσουν το χαμό που θα προκαλέσουν.
Μιλάμε για ένα δίσκο που πριν καν τον ακούσεις, σε τραβάει άμεσα το εκπληκτικό εξώφυλλό του, σαν να σου λέει ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει εκεί μέσα και οι τύποι δεν αστειεύονται καθόλου. Το μπάσιμο με το ομότιτλο κομμάτι και τα τύμπανα να σου σκάνε μέσα στα… τύμπανα των αυτιών και με τις κιθάρες να σφυρίζουν είναι από τα ιδανικότερα που έχουν γίνει σε δίσκους των τελευταίων ετών. Σε λογική «δεν παίρνουμε αιχμαλώτους κι αφήνουμε μόνο πτώματα πίσω», το thrash των EXUMER έχει πλέον μετατραπεί σε κάτι τελείως ώριμο και μεγαλειώδες σαν συναίσθημα, υπάρχει στον ήχο της μπάντας ο αέρας υπεροχής και μία αύρα ότι παίζουν στο ρελαντί. Σίγουρα πρέπει να πέρασαν υπέροχα ηχογραφώντας το, βγαίνει ένα κλίμα ομάδας που κερδίζει και δεν αλλάζει, το ακούς σε κάθε πειθήνιο riff, σε κάθε τεχνικά καταρτισμένο σολίδι που δεν τραβάει απλά τρέμολο αλλά έχει ωραία ανεβοκατεβάσματα στα τάστα, σε κάθε χτύπημα των τυμπάνων και σε έναν αειθαλή πραγματικά Mem Von Stein (αληθινό όνομα Mehmet Zendut) ο οποίος παραδίδει φωνητικά μαθήματα πάθους και σωστής έκφρασης, χωρίς να χρειαστεί να τσιτώσει στο κόκκινο και γενικά να γίνει… Τούρκος όνομα και πράγμα, διατηρεί μία μεστή και σταθερή ερμηνεία και ως γνήσιος αρχηγός, οδηγεί το συγκρότημα του στο επόμενο επίπεδο.
Δε γνωρίζω πως θα μπορούσαν να πάνε άσχημα τα πράγματα για τους EXUMER σε 10 κομμάτια και 37’ διάρκεια, αλλά αυτό που γνωρίζω είναι ότι έχουν πιάσει το 101% της δυνατής απόδοσης που θα μπορούσαν να έχουν. Δε θα κρύψω ότι σαν οπαδός τους δεν περίμενα τέτοια απίστευτη αύξηση ποιότητας από άλμπουμ σε άλμπουμ, εδώ όμως με το “Hostile defiance” μιλάμε για ένα μικρό θαύμα, το οποίο αποτυπώνεται σε πολύ συμπαγές υλικό που διαρκεί από 2:57 (το καταστροφικό “Splinters” που κλείνει το δίσκο) ως και 4:38 (το κορυφαίο “Raptor” που διαδέχεται την καταιγίδα του ομότιτλου κομματιού). Συνεπώς υπάρχει συνέπεια και διάθεση να δείξουν ότι το λιγότερο είναι άμεσα περισσότερο στη δική τους περίπτωση. Με κομματάρες όπως το δίδυμο “Dust eater”/”King’s end” ή με στακάτες στιγμές όπως το άλλο δίδυμο των “The order of shadows”/”Vertical violence”, έχουν κερδίσει το παιχνίδι με τον οπαδό από τα αποδυτήρια και το μόνο που κάνει ο μέσος thrasher είναι να διαλύσει το μέρος που βρίσκεται από την πώρωση. Ορισμός της up-tempo λογικής, όχι μόνο όσον αφορά τις ταχύτητες αλλά και την… τριποδίαση που εκπέμπει το υλικό τους, σίγουρα ακούγοντας το θα νιώσετε πολύ ζωντανοί μέσα σας ή και… ανάμεσα σας (πριαπισμός mode: on)!
Οι Ray Mensch και March Brautigam στις κιθάρες έχουν γράψει απίστευτα θέματα, τριπλές που κάνουν πάρτι, πανέξυπνα σημεία που θα κάνουν κάθε οπαδό που θα τους δει ζωντανά να προσκυνήσει με την ένταση των κομματιών, ενώ στο πλάι τους το Αμερικανάκι Anthony Schiavo (με το ψευδώνυμο His Eminence The Wicked) μπουστάρει τον ντράμερ Matthias Kassner ο οποίος σε σημεία δείχνει να πετάει πάνω στη δίκασή του, παίζει δυνατά, γρήγορα, με φοβερή ακρίβεια και σταθερότητα και αποδεικνύει ότι δεν ήταν τυχαία τεχνικός τυμπάνων στους SODOM, KREATOR και MINISTRY μεταξύ άλλων. Ο δίσκος κυλάει υπέροχα και πολύ γρήγορα και βρίσκω πολύ δύσκολο το να μην αρέσει σε κάποιο που θα τον ακούσει έστω μία φορά προσεκτικά. Στο σημείο αυτό επειδή έτυχε και είδα δισκοκριτικές πριν τον ακούσω μια και με ενδιαφέρει η γνώμη κάποιου για συγκρότημα που αγαπάω, είδα κάτι 5/10 και 7/10 και ακούγοντας το αναρωτιόμουν τι στο… καλό θέλουν να ακούσουν από ένα πραγματικά ποιοτικό thrash metal δίσκο όλοι αυτοί που το θάψανε. Σύμφωνοι, οι απόψεις είναι σαν τις… πίσω όψεις και ο καθένας μας έχει από μία, αλλά εδώ μιλάμε για επίδειξη δύναμης από την αρχή και τείνω να διαφωνήσω οριζοντίως, καθέτως και προς πάσα δυνατή κατεύθυνση.
Κερασάκι στην τούρτα σε περίπτωση που πάρετε την περιορισμένη έκδοση, η ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ διασκευή στο “Supposed to rot” των ENTOMBED, το οποίο το παίζουν τόσο τέλεια –και θρασαριστά φυσικά- που αποδεικνύεται ότι χωρίς το τιμημένο thrash σαν βάση δε θα πήγαινε πουθενά. Ειδικά τα γυρίσματα του Kassner στα θέματα του Nicke Andersson είναι χάρμα ώτων. Με λίγα λόγια, αν πρέπει σίγουρα να ακούσετε κάποια άλμπουμ μέσα στο 2019, το “Hostile defiance” αποτελεί ξεκάθαρα ένα εξ αυτών, για να μη λέω μεγάλα λόγια, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα βρεθεί σε κάθε σωστή και «νιωσιματική» λίστα είτε οπαδού είτε συντάκτη και αυτή τη στιγμή μέσα προς τέλη Απρίλη, αποτελεί τοπ 5 κυκλοφοριών στο πολύ χαλαρό. Οι EXUMER μπορούν και πρέπει να αισθάνονται πάρα πολύ περήφανοι γι’ αυτή τους την προσπάθεια. Εκτιμώ βλέποντας και γύρω μου τι συμβαίνει ότι θα κερδίσουν πολλούς οπαδούς (ποιος θα το πίστευε, θα χαζέψω) και για να είμαι όσο πιο ειλικρινής και περιγραφικός μπορώ, οι KREATOR/SODOM/DESTRUCTION/TANKARD και οποιοδήποτε συγκρότημα της πατρίδας τους θα πούλαγαν –εν έτει ’19 πάντα- την ψυχή τους στο διάολο για να κυκλοφορήσουν κάτι κοντινό (γιατί ισάξιο αποκλείεται) με το “Hostile defiance”. Μακάρι να γίνει κάτι και να έρθουν κι από την Ελλάδα, γιατί με τη φόρα που έχουν, θα πάρουν κεφάλια και θα κλείσουν πολλά στόματα.
8,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας