Τα έχουμε πει αναλυτικά και για τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες των FLYING COLORS, το ομώνυμο ντεμπούτο και το “Second nature”, αλλά από τη στιγμή που μεσολαβούν τόσα χρόνια από τη μία δουλειά μέχρι την άλλη, (το “Second nature” βγήκε το 2014), μάλλον θα πρέπει να ξαναθυμίσουμε ότι το γκρουπ αποτελείται από μία ομάδα χαρισματικών μουσικών. Τον Mike Portnoy (δηλαδή θέλετε να αρχίσουμε να λέμε που έχει πρωτοπαίξει;), τον Steve Morse (DEEP PUPRLE, ex-DIXIE DREGS), τον Neal Morse (ισχύει ότι και με τον Portnoy), τον μπασίστα Dave LaRue (DIXIE DREGS) και τον τραγουδιστή/κιθαρίστα Casey McPherson (ALPHA REV). Αυτά με τα εισαγωγικά. Πάμε στο ζουμί, που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Εδώ και χρόνια έχω ένα θεματάκι με κάποιες μανιέρες που χρησιμοποιεί ο Portnoy στα διάφορα project του, με μεγάλη μου χαρά όμως βλέπω ότι έχει αναθεωρήσει. Αρχικά ΔΕΝ ξεκινά με επικό, δεκάλεπτο κομμάτι (ΟΚ, τελειώνει μ’ ένα τέτοιο, αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας). Το “Last train home” το έβαλε 5ο στο tracklisting. Βέβαια, το 2ο τραγούδι, το γνωστό από τον Αύγουστο, “More”, είναι –κλασικά- το «εμπορικό», MUSE κομμάτι που υπάρχει σχεδόν σε κάθε τέτοιου είδους project του. Αναγνωρίζω όμως, ότι είναι αρκετά σκληρό κι όχι γλυκανάλατο, ώστε να μην το θεωρώ ως φτιαγμένο αποκλειστικά για ραδιόφωνο. Νομίζω όμως, ότι επιπλέον, έδωσε περισσότερο χώρο στον McPherson να τραγουδήσει και τράβηξε πίσω και τον Neal Morse αλλά και τον εαυτό του (είπαμε, είναι ένας τραγουδιστής, παγιδευμένος στο σώμα ενός ντράμερ). Αυτό, με βάση τον εγωισμό του, είναι μία τεράστια υποχώρηση και του το αναγνωρίζω φουλ!
Σε γενικές γραμμές, το “Third degree” είναι ένας απίστευτα καλοπαιγμένος δίσκος, ακόμα και για τα υψηλότατα standard αυτών των κορυφαίων μουσικών. Ως πιο πολύ ένα project των Portnoy και Neal Morse, συμπυκνώνει σε πολλά σημεία τις επιρροές τους, δηλαδή θα ακούσουμε τα αρκετά BEATLES σημεία, τις pop μελωδίες που αφήνονται ολούθε στο “Love letter” (το κουπλέ του οποίου είναι ίδιο με το “A crack in the big sky” των SPOCK’S BEARD – η ατμόσφαιρα των πρώτων άλμπουμ τους υπάρχει παντού στο δίσκο), υπάρχει το funky, με ολίγη από TOTO και Steely Dan “Geronimo”, τα δύο prog rock tracks με μεγάλη διάρκεια, τα “Last train home” και “Crawl” είναι όσο καλά τα περιμένουμε, με όλους αυτούς τους ακροβατισμούς που χρειάζεται να υπάρχουν όταν παίζουν οι μουσικοί των FLYING COLORS, ενώ το “Guardian”, το αγαπημένο μου του δίσκου, έχει καταπληκτικές μπασογραμμές, μέχρι και σόλο μπάσο που το κάνει εντελώς ξεχωριστό!!!
Αυτό που θαύμασα στο άλμπουμ, είναι πρωτίστως η κιθαριστική δουλειά του Steve Morse. Οι μελωδίες που παίζει στο “Third degree”, είναι φοβερές και ανεβάζουν επίπεδο το σχήμα. Σίγουρα το μπάσο του LaRue, παίζει πρωτεύοντα ρόλο σε πολλά κομμάτια, αλλά και το παίξιμο του Portnoy είναι αυτό που ήθελα να ακούσω, με τα εξαιρετικά drum fills. Νομίζω ότι είναι η πιο «ομαδική» προσπάθεια των FLYING COLORS και αυτό είναι το μαγικό σημείο στο άλμπουμ. Κάποιοι έριξαν τους εγωισμούς τους, κάποιοι αναβαθμίστηκαν και το “Third degree” είναι ένας δίσκος που μετά από πολλές ακροάσεις μηνών, έχω την επιθυμία να ακούω πάρα πολύ τακτικά.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
