a
Βρισκόμαστε στη δύση της δεκαετίας και θα περίμενε κανείς η μουσική βιομηχανία ενορχηστρωμένα να αναδείκνυε τα σχήματα που επικράτησαν σε αυτήν. Όμως με ανύπαρκτη mainstream δισκογραφία, απουσία ραδιοφώνου και τηλεόρασης, δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν συγκροτήματα όπως συμβαίνει στη σκληρή μουσική από τα 80’s. Μόνο που είναι η πρώτη φορά που μιλάμε μόνο για ένα σχήμα και η συζήτηση που έχει ξεκινήσει αποδεικνύει το πόσο αμφιλεγόμενο είναι.
Οι GHOST από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης τους έκαναν αίσθηση και πολλοί προκαταβολικά άρχισαν να μιλούν για το next big thing. Και το κατάφεραν τόσο με την επιλογή τους να ακουστούν σαν μια ρετρό έκδοση των BLUE OYSTER CULΤ, όσο και με την εμφάνισή τους. Πούλαγε η occult εμφάνιση και θεματολογία και το εκμεταλλευτήκανε; Ας το δεχτούμε! Όπως και να έχει η συνολική τους παρουσία δημιούργησε κατά κάποιο τρόπο σχολή για τα σχήματα που ξεκινούσαν τα πρώτα τους βήματα σε αυτή τη δεκαετία! Αλλά ήταν και κάτι που ήθελαν τόσο τα περιοδικά όσο και οι δισκογραφικές εταιρίες: Να έχεις μια ρετρό ηχητική ταυτότητα που να προσεγγίζει συγκεκριμένο πολυπληθές κοινό και εμφάνιση ιδιότυπη, αξιοποιώντας τα κοστούμια και τις μάσκες. Στο κλείσιμο των 00s οι SLIPKNOT ήταν μια από τις κορυφαίες μπάντες του σκληρού ήχου και οι μάσκες ήταν σήμα κατατεθέν τους. Θα πετύχαιναν να γιγαντωθούν μόνο με αυτό τον τρόπο; Όσοι απαντήσετε θετικά έχετε πέσει στην παγίδα του να θεωρείτε ότι το marketing μπορεί να επιβάλλει μια μπάντα ακόμα κι αν μουσικά δεν αξίζει. Και λέω παγίδα γιατί πιστεύω ακράδαντα πως στο τέλος αυτό που μένει είναι η μουσική και αν αξίζει πραγματικά, τότε το σχήμα λαμβάνει την αποδοχή που του αξίζει. Θαρρώ πως ακριβώς σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα και με τους GHOST.
Όλοι ασχολούνται αυτές τις μέρες με το τελευταίο τους album, το οποίο έχει δημιουργήσει τον περισσότερο θόρυβο για τα 10’s. Έχουμε από τη μια πλευρά τους πολέμιους και από την άλλη τους οπαδούς τους, όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα. Η μόνη διαφορά είναι ότι ζούμε στην εποχή των social media και μπορεί κάποιος πλέον να αφουγκραστεί τι «λέει η κοινή γνώμη». Παρατηρώντας τα σχόλια όλων όσων είμαι σε επαφή στο facebook, αντιλήφθηκα ότι το χάσμα μεταξύ όσων τους γουστάρουν και όσων τους σιχαίνονται είναι απύθμενο. Αυτό είναι κάτι που στα δικά μου μάτια συμβαίνει για πρώτη φορά με σημαίνον group. Το υποστηρίζω γιατί αν τα βάλετε κάτω θα δείτε ότι όταν μεσουρανούσαν στα 80’s, στα 90’s και στα 00’s μπάντες όπως οι GUNS N’ ROSES, DEF LEPPARD, SYSTEM OF A DOWN κτλ., δεν υπήρχε τόσο μεγάλο χάσμα ανάμεσα στους οπαδούς. Υπήρχαν εκείνοι που έκοβαν φλέβες που είναι ο σκληρός πυρήνας κάθε group, αλλά και fans που τους άρεσαν πολύ χωρίς να φτάνουν σε σημεία φανατισμού. Αντίστοιχα υπήρχαν κι εκείνοι που τους αποδέχονταν σαν μεγάλη μπάντα αλλά δεν ήταν στη «φάση». Όμως τους σεβόντουσαν σαν μεγάλη μπάντα – αντίστοιχο προσωπικό παράδειγμα είναι για εμένα οι DEF LEPPARD, που δεν μου αρέσουν καθόλου αλλά τους σέβομαι σαν μεγάλη μπάντα!
Αυτό ακριβώς το σημείο θεωρώ ότι πρέπει να αναδειχτεί όσον αφορά την περίπτωση των GHOST. Τους έχω δει και φωτογραφίσει δυο φορές στη χώρα μας και στο Hellfest του 2013. Εκεί γίναμε μάρτυρες της πρώτης εμφάνισης τους σε μεγάλη σκηνή μετά από αλλαγή στο billing με τον Glen Danzig, κάτι που δεν τους τρόμαξε και ήταν για όσους ήμασταν εκεί προάγγελος για την υπόλοιπη πορεία τους. Ναι, δεν τους αντέχω ούτε να τους ακούσω στα studio album τους, ούτε να παρακολουθήσω μια εμφάνιση τους με ευχαρίστηση. Και εκεί ακριβώς ξεκινάει το πρόβλημα που αγγίζει όλους όσους είναι haters των GHOST: Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί αρέσουν σε αντίστοιχα πολύ κόσμο και έχουν γιγαντωθεί τόσο; Αν ναι, τότε η σκυταλοδρομία από τις προηγούμενες δεκαετίες συνεχίζεται και ο σεβασμός στις μεγάλες μπάντες από τους fans του hard n’ heavy ήχου είναι δεδομένος. Όμως δεν το βλέπω να συμβαίνει με τους GHOST και οι λόγοι είναι αρκετοί και έχουν αρκετά ερείσματα.
Το πιο σημαντικό από όλα είναι η μουσική και μετά έρχονται όλα τα άλλα. Μήπως οι GHOST έχουν γιγαντωθεί γιατί βρέθηκαν στο perfect timing της πιο ρετρολάγνας δεκαετίας στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας; Κακά τα ψέματα όσα σχήματα έγιναν σημαντικά αυτή τη δεκαετία έχουν σαφείς αναφορές στο «ένδοξο» παρελθόν της μουσικής που αναφέρονται. Από τα neothrash σχήματα που αναπαράγουν τα 80’s μέχρι τα black metal που χάνονται στις 90’s αναφορές τους, αυτή η δεκαετία χωλαίνει από ηχητική ταυτότητα. Και αυτό συμβαίνει γιατί και οι οπαδοί μπήκαν στη διαδικασία να ψάξουν το «ένδοξο» παρελθόν λόγω της επιβολής του Internet στην καθημερινότητα μας. Κι όσοι το θεωρείτε υπερβολή, σκεφτείτε καθημερινά πόσες φορές βομβαρδιζόσαστε για επετείους σημαντικών και ασήμαντων δίσκων, γενέθλια ή θανάτους μουσικών κτλ. Κοινώς γίναμε όλοι ρετρολάγνοι, απορρίπτοντας την ανάγκη να ασχοληθούμε με σχήματα που έχουν κάτι καινούριο, αν όχι καινοφανές να παρουσιάσουν. Εκεί ακριβώς οφείλεται κατά τη γνώμη μου και η τάση της μουσικής βιομηχανίας να δίνει μεγάλη σημασία σε παλιά σχήματα που επαναδραστηριοποιούνται, αφήνοντας στην αφάνεια σχήματα με προσωπικό ήχο. Και σε αυτή τη δεκαετία προσωπικό ήχο έχουν σχήματα που καταφέρνουν να εμπνευστούν από το παρελθόν και να δημιουργήσουν ένα μίγμα επιρροών. Στη δική μου αντίληψη αυτός είναι ο όρος vintage, που ξεκίνησε με τους THE DEVIL’S BLOOD και άγγιξε τους NEGATIVE PLANE στο black metal, τους EARTH ELECTRIC στο ατμοσφαιρικό και πρόσφατα τους TRIBULATION.
Άλλος παράγοντας που «ενοχλεί» τους haters των GHOST είναι η αποδοχή στα όρια του «σπρωξίματος» που τρώνε από συναδέλφους τους όπως οι METALLICA. Εκεί ξεκινάει μια άλλη συζήτηση του γιατί φοράνε τα μπλουζάκια τους και σε τι αποσκοπούν. Οι κακεντρεχείς μιλάνε για προσέλκυση νέων οπαδών από μια δεξαμενή που δεν έχουν προσεγγίσει. Και όσο κι αν σας φαίνεται υπερβολικό, απλώς δείτε και ποιοι ακούνε GHOST εν έτει 2018! Και σε όσους κακοφαίνεται αυτό το γεγονός ας σκεφτούν πόσο εκτός κλίματος ήταν οι οπαδοί των BON JOVI στο Donington του 1987 – ναι τα κοριτσάκια που ουρλιάζουν εννοώ και έκαναν την εμφάνιση τους και εδώ!
Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν πρέπει να κρίνουμε την αξία ενός σχήματος από όσους τους ακούνε! Μπορούμε, όμως, να βγάλουμε ένα ασφαλές συμπέρασμα: Σε ποιους απευθύνονται οι GHOST σήμερα; Η απάντηση είναι σαφής: Αυτό που παίζουν είναι τόσο διευρυμένο ηχητικά που μπορεί να ακουστεί από οποιονδήποτε που απλώς ακούει μουσική! Έχουν κυριολεκτικά ξεφύγει από τα όρια της σκληρής μουσικής και είναι κάτι που είτε μας αρέσει είτε όχι είναι ένα αδιαπραγμάτευτο γεγονός! Το γιατί το κάνουν, δεν έχει καμία σημασία εκτός κι αν κάνουμε συζητήσεις καφενειακού επιπέδου…
Καταληκτικά, οι GHOST σφραγίζουν αυτή τη δεκαετία και πάνω τους αντικατοπτρίζεται η κύρια τάση των 10’s: Η ρετρολαγνεία! Είναι η πρώτη φορά που ένα σημαντικό σχήμα μιας δεκαετίας δεν έχει καθολική αποδοχή και σεβασμό από το κοινό της σκληρής μουσικής. Εκεί ακριβώς αξίζει να συζητηθεί το θέμα GHOST: Είναι κατασκεύασμα της τάσης των 10’s και της μουσικής βιομηχανίας ή μπάντα-φαινόμενο που θα καθορίσει τις εξελίξεις από εδώ και πέρα; Αν το αναρωτιέστε τότε σκέφτεστε όπως και τις προηγούμενες δεκαετίες με τα σημαίνοντα σχήματα! Αν έχετε πάρει θέση τότε αξίζει να δείτε και την άλλη πλευρά για να επαναπροσδιορίσετε και τον τρόπο που είστε lover ή hater μιας γιγαμπάντας…
Λευτέρης Τσουρέας
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φωτογραφία με το λογότυπο του Rock Hard είναι του Λευτέρη Τσουρέα από την εμφάνισή τους στο Hellfest του 2013.
