a
Τούτους δω τους Σουηδούς τους λατρεύω και τους θεωρώ από τα καλύτερα ονόματα του rock στα χρόνια μας. Με μια ζηλευτή σε αξία και επίπεδο δισκογραφία ως τώρα (τέσσερεις δίσκοι χωρίς τον τιμώμενο σε αυτό το κείμενο), με σωστές επιρροές και με μια πανέμορφη «vintage αύρα» να χαϊδεύει τα αυτιά μας καθώς οι νότες παίρνουν μία-μία την θέση τους στο πεντάγραμμο, δεν θέλει και πολύ να δηλώσεις οπαδός τους, αρκεί να σου αρέσει η άποψή τους περί rock. Εδώ λοιπόν, έρχομαι να επιχειρηματολογήσω για ποιον λόγο είναι δύσκολο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας να μην σου αρέσουν οι βορειοευρωπαίοι retro-rockers από το Gothenburg.
Οι GIN LADY όταν θέλουν να «ζωγραφίσουν» σε έναν μουσικό καμβά, χρησιμοποιούν μερικά από τα ομορφότερα χρώματα που μπορεί κανείς να βρει. Φωτεινές αποχρώσεις από τους CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL, THE BEATLES, TEN YEARS AFTER, τον NEIL YOUNG και τους CROSBY, STILLS AND NASH. Χρώματα «βαθιά» από τους WISHBONE ASH και THIN LIZZY καθώς και την έμφυτη θα έλεγε κανείς «μελαγχολία» του Mark Knopfler του Roy Orbison και του Chris Rea. Όταν δε, σε λίγες περιπτώσεις, θέλουν να δώσουν χώρο σε ακόμη πιο υποβλητικά στοιχεία στην μουσική τους, αφήνουν τις bluesy και Americana επιρροές τους να πάρουν τα ηνία. Και λόγω όλων αυτών, καταλήγουν στο να συνθέτουν υπέροχα rock κομμάτια, με ταυτότητα, στυλ προσωπικό και αξία. ΑΞΙΑ, παίδες μου, μια λέξη που στον καιρό της ταχύτητας και της καρμπόν δημιουργίας που ζούμε, πολλές φορές ξεχνάμε πως υπάρχει εκεί έξω και απλά περιμένει πεδίο έκφρασης.
Είναι από τις φορές εκείνες που δεν χρειάζεται να μακρηγορήσω. Για τέτοιους δίσκους το μόνο που πρέπει να γίνει, είναι να δοθεί η σχετική προσοχή. Με την πρώτη ακρόαση, ένα γνώριμο συναίσθημα θα κάνει την εμφάνισή του. Και αυτό, είναι η πληρότητα που νιώθει κανείς σαν ακούει όμορφα παιγμένη μουσική, και τραγούδια. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ. Σαν αυτό το καταπληκτικό “The darkest days of all time” που αν φτιάχναμε μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, θα κατείχε σίγουρα περίοπτη θέση. Κάποιες φορές ευχαριστώ την μόδα που λέγεται “vintage rock” μόνο και μόνο για τέτοιους δίσκους.
ΥΓ 1: Η σύνταξη της τελικής λίστας με τα είκοσι καλύτερα άλμπουμ στο τέλος της χρονιάς, ήδη έχει την μορφή του χειρότερου εφιάλτη. Lord Commander, μήπως να τους κάναμε τριάντα;
ΥΓ 2: Δεν πρέπει να έχω γράψει γρηγορότερη παρουσίαση όσο καιρό ασχολούμαι με το «άθλημα». Τι σου είναι η «ταύτιση»…
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
