a
Πριν από μερικούς μήνες όταν ανακοινώθηκε το mini festival με headliners τους HAMMERFALL και από κάτω τους REFUGE (η σύνθεση των RAGE που δημιούργησε όλα τα albums-κολοσσούς του σχήματος), τους BLAZON STONE, που όπως υποδηλώνει και το όνομα τους και αν τους ακούσεις θα σου φέρουν στο μυαλό τους RUNNING WILD και τους ARMORED DAWN, των οποίων το όνομα ακούγεται αρκετά τα τελευταία δυο χρόνια στους metal κύκλους, νομίζω ότι θα χαροποίησε πολλούς οπαδούς. Το να βλέπεις σ’ ένα βράδυ όλα αυτά τα σχήματα τουλάχιστον για μένα είναι πολύ σημαντικό. Δυστυχώς τους BLAZON STONE τελικά δεν τους είδαμε εξαιτίας ενός λάθους που έκανε ένα από τα μέλη τους με το διαβατήριό του. Κρίμα γιατί παρόλο που πολλοί τους θεωρούν σαν κακούς κλώνους των RUNNING WILD εντούτοις νομίζω ότι θα ήθελαν να τους δουν. Μακάρι να μπορέσουν να έρθουν κάποια στιγμή στην χώρα μας για να τους απολαύσουμε.
Συνεπείς στο ραντεβού τους με την νέα ώρα που θα έβγαιναν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στην σκηνή ανέβηκαν οι Βραζιλιανοί ARMORED DAWN, τους οποίους δεν σας κρύβω ότι ήθελα να δω. Μέχρι στιγμής έχουν πάρει γενικά καλά σχόλια από τον Τύπο αλλά τουλάχιστον τα δυο μέχρι στιγμής albums που έχουν, σε έμενα «δεν είπαν» πολλά. Έτσι απλά ήθελα να δω μήπως ζωντανά είχαν αυτό το κάτι που θα μου άλλαζε την γνώμη. Δυστυχώς μετά και το πέρας της εμφάνισης τους η άποψή μου για αυτούς δεν διαφοροποιήθηκε.
Ξεκίνησαν τα πρώτα δευτερόλεπτα με σοβαρά θέματα στον ήχο τους, αφού ο τραγουδιστής δεν ακουγόταν και είχαν μια γενικότερη μουντάδα. Ευτυχώς ο ήχος που τους συνόδευε έφταιξε γρήγορα. Άλλου ήταν τα θέματα που έχουν. Οι ARMORED DAWN καταπιάνονται ηχητικά με το Ευρωπαϊκό power metal, στην ευρύτερή του έννοια. Το κακό όμως είναι ότι συνθετικά από θέμα τραγουδιών δεν έχουν να δώσουν κάτι στον οπαδό. Χιλιοακουσμένο τετριμμένο στυλ που όταν έχεις ακούσει εκατοντάδες μπάντες πριν, δεν σου κάνουν καμία αίσθηση. Να τους αναγνωρίσω ότι υποστήριζαν από σκηνής αυτό που έπαιζαν όντας όσο γινόταν κινητικοί προσπαθώντας να περάσουν τα όποια μηνύματα τους στο κοινό. Δυστυχώς όμως δεν έχουν τα τραγούδια που θα σου κάνουν το κλικ να τους ακούσεις/προσέξεις/παρακολουθήσεις σοβαρά. Οι ίδιοι έκαναν ότι μπορούσαν αλλά….. Και αντί απλά να παίξουν τις συνθέσεις τους με τον τρόπο τους, όπως το νιώθουν και να μας καληνυχτίσουν και από κει και μετά σε όποιον άρεσε η μουσική τους οκ, αυτοί «επιβάρυναν» λίγο την όλη τους παρουσία.
Ένας εκ των 3 κιθαριστών τους, ο Timo Kaarkoski, πήρε το μικρόφωνο και ενώ μιλούσε στους παρευρισκόμενους, έκανε ότι «χτύπησε» το κινητό του και ήταν η μητέρα του στην όποια είπε «Συγγνώμη μαμά, αλλά δουλεύω τώρα». Έπειτα κατά την διάρκεια του “Gods Of Metal” ο τραγουδιστής κράδαινε ένα σπαθί επί σκηνής. Συγχωρέστε με αγαπητοί αναγνώστες, αλλά όσο και να ήθελαν να «σπάσουν τον πάγο» θεώρησα το «αστείο» με το κινητό σαν τα χαζά αντίστοιχα που κάναμε στο δημοτικό και το κράτημα/παρουσίαση του σπαθιού περιττή κίνηση. Οι ARMORED DAWN φαίνεται να έχουν κάποια επιδερμική σχέση με το heavy metal. Δυστυχώς όμως, αν δεν αλλάξουν σύντομα μουσικό ύφος συνθέσεων και γενικότερο attitude κάνοντας πιο ειλικρινείς κινήσεις, μάλλον θα παραμείνουν στον σωρό των τόσων συγκροτημάτων που δεν ξεφεύγουν από την μετριότητα. Κρίμα αν αναλογιστούν ότι με τις 3 κιθάρες που υπάρχουν μπορούν να κάνουν τη διαφορά, αφού το είδος αν δεν με απατάει η μνήμη μου δεν έχει άλλο σχήμα με τόσες κιθάρες. Επίσης αν θέλουν να το παίξουν Vikings, όπως δηλώνουν με κάποιες συνθέσεις τους, ας δουν σύντομα videos των AMON AMARTH πχ για να καταλάβουν τι λάθη κάνουν. Ειλικρινά, αν δεν αλλάξουν ρότα, κατευθύνονται προς τον μουσικό Καιάδα.
Θοδωρής Μηνιάτης
Μετά την καρικατούρα των ARMORED DAWN, ήρθε η στιγμή να δούμε ένα σχήμα για το οποίο κάποτε θα «σκοτώναμε» ώστε να απολαύσουμε στη σκηνή. Η τριάδα Peavy – Manni – Χρήστος, για μένα δεν είναι οι REFUGE. Είναι οι RAGE. Οι RAGE των πέντε τρομερών δίσκων της χρυσής περιόδου 1988 – 1993. Των καταπληκτικών συναυλιών στο ΡΟΔΟΝ. Έτσι, όταν πάτησαν το πόδι τους στο σανίδι, ένιωσα να πραγματοποιείται ένα ακόμη παιδικό μου όνειρο. Και στο «μπάσιμο» του “Don’t Fear The Winter” ρίγησα. Αλλά μαζί με μένα, μάλλον ρίγησαν λίγοι. Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν υποτονικές, πολύ υποτονικές, εκτός από μερικούς «παλιόγερους» σαν εμένα που έβλεπαν να κάνουν στράτα – στρατούλα μπροστά τους τα νιάτα τους και οι ατελείωτες ώρες δίπλα στα διπλά κασετόφωνα (αν οι μικρότεροι αναγνώστες έχετε άγνωστες λέξεις, δέχομαι ερωτήσεις). Συνθέσεις του παρελθόντος όπως τα “Shame on You”, “Enough is Enough”, “Invisible Horizons”, “Nevermore” και “Solitary Man”, δεν έβαλαν το κοινό στη «πρίζα». Ούτε τα πολύ καλά, νεότευκτα “Mind Over Matter” και “The Man in the Ivory Tower”, από το καλό φετινό “Solitary Men”. Ούτε ακόμη καλά – καλά το γεγονός πως βλέπαμε μπροστά μας, εκτός του Peavy Wagner (σημαίνουσα προσωπικότητα του Ευρωπαϊκού metal ο οποίος είναι και σε πολύ καλή φόρμα τον καιρό αυτό), δύο μουσικούς του διαμετρήματος των Schmidt και Ευθυμιάδη.
Ο δεύτερος αποδεικνύει πως παραμένει ακόμη ένας εξαιρετικός drummer και μας κερδίζει με τη συγκίνηση που τον διακατείχε, ερχόμενος για συναυλία στα πάτρια εδάφη μετά από 21 χρόνια… Όσο για τον ασπρομάλλη θεό της κιθάρας, μοιραία μας ήρθαν στο μυαλό οι τραγικές εικόνες του αντικαταστάτη του στους GRAVE DIGGER. Άμα έχεις μυαλό ρε συ Boltendahl, πως φαίνεται το άτιμο… διώχνεις τον Schmidt και παίρνεις τον Ritt. Τέλος πάντων… Δυστυχώς οι RAGE (είπαμε) δεν είχαν σύμμαχο τον ήχο, ο οποίος έβγαζε πολύ μπροστά φωνή και rhythm section και έσπρωχνε πίσω τη κιθάρα και αν θέλετε μια προσωπική άποψη (που ελπίζω να τη διαβάζουν μελλοντικοί διοργανωτές), τους πρέπει όχι το Academy, αλλά μια «έδρα» σαν το Κύτταρο. Γεμάτη κόσμο που να ΞΕΡΕΙ το υλικό τους κι όχι ασεβείς πιτσιρικάδες και «αλεξιπτωτιστές». Και αυτό γιατί έπαιξαν καλά, πολύ καλά. Απλά, μου φάνηκε λες και τους «κατάπιε» η σκηνή…
Και περνάμε γρήγορα – γρήγορα (© Μπακογιαννόπουλος) στους headliners της βραδιάς. Και τι δεν είχα ακούσει πριν τη συναυλία, ιδίως σχετικά με το setlist. «Δεν παίζουν τίποτα από το ντεμπούτο, χάλια είναι το σετ», «είναι φλώροι και εμπορικοί», «ακόμη δεν μεγαλώσατε;», «τους είδαμε το 1997, φτάνει» και διάφορα άλλα τραγελαφικά. Θα τα σχολιάσω στο τέλος, αφού σας πω πρώτα πως οι HAMMERFALL επί σκηνής δίνουν ένα τρομερό heavy metal show, με ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ήχο, προβαρισμένοι ως τη τελευταία λεπτομέρεια, με ωραία σκηνικά και φώτα και αποζημιώνουν τον θεατή ως το τελευταίο cent. Ναι, πολλές φορές αν κλείσεις τα μάτια και αφεθείς, νομίζεις πως ακούς ACCEPT (“Riders of the Storm”, “Crimson Thunder”), SAXON (“B.Y.H”, “Threshold”), STORMWITCH (“Any Means Necessary”, “Built to Last”), RIOT (“Dethrone and Defy”) και γενικά, βουτάς σε μια θάλασσα γεμάτη κλασσικά ακούσματα που μεγάλωσαν εκτός από γενεές γενεών, και τους ίδιους τους Σουηδούς. Ο Cans δεν χάνει νότα, μα ΝΟΤΑ. Χαρισματικός frontman, χαίρεσαι να τον βλέπεις στη σκηνή. Το ίδιο και τα υπόλοιπα μέλη, προεξάρχοντος του αρχηγού Oscar Dronjak ο οποίος μοίρασε χαμόγελα με τη κιθάρα του, της οποίας το σκάφος είχε σχήμα σφυριού. Το σετ μοιράστηκε σε όλους τους δίσκους τους, πλην του ντεμπούτου, δόθηκε μεγαλύτερο βάρος στο πρόσφατο “Built To Last” (δικαίως) και στο “Legacy Of Kings” (το οποίο έκλεισε φέτος 20 χρόνια «ζωής») και κάπου εδώ, θα κάνω μερικά μικρά παράπονα. Θες να τιμήσεις το “Legacy Of Kings”; Άσε τα κουτσουρεμένα medleys, παίξε τρία κομμάτια από τον δίσκο και όλα μια χαρά. Επίσης, κάποια κομμάτια από το σετ, θα μπορούσαν να λείπουν και να είχαν αντικατασταθεί με κάποια άλλα, τα οποία και σαφέστατα θα εκτόξευαν τη συναυλία σε άλλα ύψη.
Όσο για τα σχόλια στην αρχή… Γιατί παραπονιέστε για το ντεμπούτο; Μόνον αυτό γνωρίζετε; Επίσης, η μπάντα περιόδευσε παίζοντάς το ολόκληρο για τα δικά του 20 χρόνια, πέρυσι τέτοια εποχή. Τα setlists εν τω μεταξύ όλων αυτών των συγκροτημάτων, είναι «καρφωμένα». Δεν αλλάζουν, ούτε με Παπική Διάταξη και το έλεγα αυτό εξαρχής σε όσους ισχυρίζονταν πως θα αλλάξει το σετ για Ελλάδα. Τους κατηγορούν οι σκληροπυρηνικοί true metallers ως φλώρους και εμπορικούς. Πρώτον, το ότι υπάρχει εδώ και χρόνια αυτό το κίνημα του NWOTHM, υπάρχει επειδή το 1997 έκαναν την αρχή οι HAMMERFALL και οι SACRED STEEL. Ακόμη θυμάμαι συνέντευξη του Cans ο οποίος ονειρευόταν ένα tribute στη μπάντα του με τη συμμετοχή των WARLORD, STORMWITCH, PICTURE, RIOT, PRETTY MAIDS, HEAVY LOAD. Α, τώρα δεν μιλάτε… Δεύτερον, να πω πως όλοι θα έδιναν μισό νεφρό για να ανήκουν στον κατάλογο της Nuclear Blast; Χρειάζεται; Και τέλος, για να σχολιάσω τη μικρή (για αυτό το billing) προσέλευση του κοινού, ο Έλλην οπαδός του σήμερα, είναι ο οπαδός της μιας φοράς. Όταν τους είχαμε δει το 1997, θέλαμε σαν τρελοί να τους δούμε ξανά και ξανά. Δεν τους είδαμε. Από τότε ως το 2015, μεσολάβησε μια γενιά που τους περίμενε πως και πως. Τους είδε, και τέλος. Αυτό ήταν. Πόσες και πόσες φορές δεν έχω λάβει την ίδια απάντηση, στην ίδια ερώτηση… «Θα τους δεις;» – «Όχι, τους είδα τότε» – «Ήταν καλοί;» – «Τέλειοι» – «Και γιατί δεν τους βλέπεις ξανά;» – «Τους είδα μια φορά, βαριέμαι τώρα». Αυτοί είμαστε.
Συνοψίζοντας, το βράδυ της Εθνικής μας Επετείου μουσικά θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, αλλά και πάλι, τηρουμένων των αναλογιών και των προβλημάτων, καλά περάσαμε. Το θέμα είναι να μην είμαστε ακόμη λιγότεροι την επόμενη φορά. Γιατί όπως πάει το πράγμα, θα είμαστε. Και αν τέτοιες μπάντες, μεγάλες και φτασμένες, έχουν μικρή προσέλευση, αυτό επηρεάζει και τις μικρότερες και πιο «ψαγμένες». Να το ξέρετε. Σας αφήνω με αυτή τη «τροφή για σκέψη», και θα τα ξαναπούμε.
ΥΓ: Να βοηθήσει λίγο περισσότερο όμως και η ίδια η μπάντα, που έχει να βγάλει πραγματικά ΚΑΛΟ δίσκο από το “Crimson Thunder” του 2002, ναι;
Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας, Πέτρος Καραλής
