Οι HORIZON’S END αποτελούν πολύ σημαντικό, κατ εμέ, κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού heavy metal. Έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση το 1998, με το αριστουργηματικό “Sculpture on ice”, ένα δίσκο που παρουσίαζε μία νέα μπάντα, αποτελούμενη από νέους μουσικούς, με τρομερή ορμή, γνώσεις και δεξιοτεχνία. Το ντεμπούτο τους, που συγκαταλέγεται στα καλύτερα ντεμπούτα που έχω ακούσει, έδειχνε μία μπάντα που είχε οικειοποιηθεί το ύφος και τον ήχο των DREAM THEATER των δύο πρώτων δίσκων, με απόλυτη επιτυχία και γνώση του αντικειμένου.
Όπως και οι THEATER, οι HORIZON’S END ακούγονταν λες και μόλις είχαν βγει από τη σχολή του Berkley και (σαν ρέμπελοι μουσικοί με όρεξη να σπάσουν πολλά στεγανά) κυκλοφόρησαν ένα τολμηρό και απίστευτα απαιτητικό progressive δίσκο, που στο ύφος του δεν είχε ακουστεί κάτι παρόμοιο μέχρι τότε από ελληνικό συγκρότημα. Παράλληλα με τις ξεκάθαρες DREAM THEATER επιρροές, η μπάντα έδειχνε μία έφεση προς το ορχηστρικό/συμφωνικό progressive των SHADOW GALLERY και την πιο σκοτεινή τζαζ αισθητική των SIEGES EVEN. Κάπου εκεί μπαίνει και το οπερετικό και ιδιαίτερα ορχηστρικό heavy metal των SAVIOUR MACHINE. Αυτό όμως που ξεχώριζε τους Έλληνες, ήταν ο διάχυτος και ειλικρινής λυρισμός τους, που με κέρδισε αμέσως. Με το δεύτερο δίσκο τους, μόλις ένα χρόνο μετά, το “Concrete surreal”, ήταν ξεκάθαρο πως είχαν ωριμάσει και κατασταλάξει σε ένα πιο λιανό στυλ. Και πάλι, η μπάντα που με συνόδευε στην εξερεύνηση του progressive στην εφηβεία μου, με άφησε άφωνο, πράγμα που συμβαίνει και 18 χρόνια μετά. Έπρεπε επίσης να περιμένουμε 18 χρόνια για να ακούσουμε κάτι καινούργιο από μία μπάντα που φαινόταν να έχει χαθεί από το προσκήνιο. Ευτυχώς με διέψευσαν και επέστρεψαν το 2019 με το “Skeleton keys”, με άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα ορθόδοξου progressive metal.
Με αρκετά ανανεωμένο line-up, αλλά με πολλές ακόμα αποσκευές από τα 90s, το “Skeleton keys” μας παρουσιάζει τους HORIZON’S END ακόμα πιο ώριμους και με απόλυτη πίστη στη μουσική που τους έκανε αγαπητούς σε μία αρκετά μεγάλη μερίδα οπαδών. Στα επτά κομμάτια του δίσκου και τη μία ώρα και δέκα λεπτά του, ξεδιπλώνεται ένα χαοτικό, δύσκολο και απαιτητικό, αλλά απόλυτα οργανωμένο και απίστευτα καλογραμμένο progressive metal. Όλες οι προαναφερθείσες επιρροές είναι παρούσες και με το παραπάνω. Αν ψάχνετε μία ποιοτική metal μπάντα, με προσωπικότητα και το θάρρος να παίξει 90s progressive στην εποχή που το djent και οι LEPROUS έχουν μεταμορφώσει πλήρως το ιδίωμα, τότε είστε στο σωστό σημείο. Όχι, οι HORIZON’S END δεν είναι μία ρετρό μπάντα που καταφέρεται σε ασκήσεις νοσταλγίας και ρετρολαγνείας. Παίζουν αυτό που μας έμαθαν από την αρχή. Ξέρουν σε ποιους απευθύνονται και ξέρουν να παίζουν αυτό που παίζουν καλά και με τρομερή μαεστρία. Δεν υπάρχουν πολλές μπάντες σήμερα που μπορούν να συνθέσουν ένα μουσικό έπος 22 λεπτών, όπως το “Be”, που κλείνει το δίσκο και που να εμπεριέχει όλα όσα έκαναν το “Images & Words” αυτό που είναι ακόμα και σήμερα και άλλα τόσα πολλά, σε ένα κομμάτι! Για να το κάνεις αυτό χωρίς να ακουστείς ρετρό και μιμητής αλλά αυθεντικός, θέλει πολλά κότσια, πολύ χρόνο και δουλειά, πάνω στα οποία επένδυσαν οι HORIZON’S END.
Μπορεί να πέρασαν 18 χρόνια και να άλλαξε το line-up, όπως και πολλές άλλες συγκυρίες, αλλά όπως είπα, το “Skeleton keys” είναι ένα ολότελα αναγνωρίσιμο HORIZON’S END άλμπουμ. Αυτό που το ξεχωρίζει από τους προκατόχους του, είναι η πιο αποκρυσταλλωμένη άποψη στο progressive που τους έκανε γνωστούς. Εδώ λοιπόν, το συμφωνικό/ορχηστικό κομμάτι υπερισχύει έναντι των πιο τζαζ περασμάτων, τόσο μάλιστα, που σε κάποιες στιγμές θυμήθηκα τους RHAPSODY και τον YNGWIE MALMSTEEN. Όλα αυτά όμως ανακατεύονται όμορφα και (προς έκπληξη μου) άρτια, σε ένα 100% progressive μείγμα. Ούτε power, ούτε συμφωνικό metal. Επιπλέον, το songwriting είναι αρκετά πιο προσβάσιμο στον ακροατή, χωρίς να θυσιάζεται για δευτερόλεπτο το μουσικό σκέλος, που βρίθει από εκπλήξεις, απαιτητικά μέρη και μία συνθετική δεινότητα, που μόνο οι καλύτεροι του είδους έχουν επιδείξει. Υπάρχουν και αρκετές guest εμφανίσεις στην κιθάρα και τα φωνητικά, που εμπλουτίζουν το τελικό προϊόν, ενώ η παραγωγή είναι αρτιότατη, χωρίς να ηχεί σαν ένα tribute στα 90s.
Τι άλλο να πω. Ειλικρινά, δε μπορώ να κρύψω πόσο χαίρομαι με την επιστροφή μίας πολύ αγαπημένης μπάντας και εύχομαι να μην χαθούν πάλι και να τους δούμε στο μέλλον δισκογραφικά και στο σανίδι να μεγαλουργούν όπως πάντα.
9/10
Φίλιππος Φίλης
