a
Ομολογώ, πως αυτό εδώ μου ήρθε τελείως από το πουθενά. HYPERBOREA, σου λέει, από Βουλγαρία, σου λέει. Γυρίζει ο φίλος και συνάδελφος Άγγελος Κατσούρας και μου κάνει “άκου εδώ, Βούλγαροι που παίζουν death metal, θα σου αρέσουν πολύ”. Μιας και οι γνώσεις μου για τη Βουλγαρική metal σκηνή συναγωνίζονται τις αντίστοιχες για την εκτροφή μπακαλιάρων (κοινώς, μαύρα μεσάνυχτα), κρατούσα μικρό καλάθι, για να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια. Είναι, λέει, ο τρίτος τους δίσκος, με διαφορά 12 ετών από τον προηγούμενο. “Μάλιστα, για να δούμε” λέω από μέσα μου, μιας και πάντα τα φοβάμαι αυτά.
Μπάσιμο με μία ακουστική εισαγωγή, με ένα μέρος συνέντευξης του Carl Gustav Jung στο BBC το 1959. Σε εισάγει, θα έλεγα, στο στιχουργικό περιεχόμενο της μπάντας, η οποία δείχνει πολύ προβληματισμένη για το τι συμβαίνει γύρω της, αλλά και με τον άνθρωπο, με το “Home of my misery” να μιλάει για πιο προσωπικά θέματα και να σου κάνει τις απαραίτητες μουσικές συστάσεις. Death metal, πατροπαράδοτο μα και μοντέρνο, με επιρροές τόσο από τους BENEDICTION και MONSTROSITY, όσο και από ύστερους DECAPITATED και LOCK-UP. Κοινώς, ενώνει το παρελθόν με το παρόν του ιδιώματος. Και το κάνει και πολύ καλά, προς έκπληξη μου, με κομμάτια όπως το προηγούμενο που ανέφερα, αλλά και το εντελώς μοντέρνο “From within” να αποτελούν καλά δείγματα μοντέρνου death metal, που δε φοβάται να γκρουβάρει ΣΩΣΤΑ.
Εύφημος μνεία στο “Unwelcome”, που δείχνει την πιο μελωδική πλευρά της μπάντας (κοιτώντας προς Σουηδία μεριά), στα μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια, όπως το “Wrong planet syndrome” και “Atavistic fear” (το bonus track του δίσκου, που μακάρι να ήταν έτσι όλα τα bonus tracks), όπου φαίνεται η εξαιρετική τεχνική κατάρτιση της μπάντας που μπαίνει σε πιο τεχνικά μονοπάτια (που θα ήταν ωραίος δρόμος για να ακολουθήσουν στο μέλλον). Το δε “Supremacists” (για ποιον χτυπάει η καμπάναα), το μικρότερο κομμάτι του δίσκου, είναι και το πιο επιθετικό μουσικά και στιχουργικά.
Εν κατακλείδι, οι HYPERBOREA μας (επανα)συστίνονται, με ένα δίσκο άξιο προσοχής από τους οπαδούς του ιδιώματος, που θα ανακαλύψουν ένα μικρό διαμαντάκι στα 42 λεπτά διάρκειάς του. Αρκεί το επόμενο άλμπουμ να μη πάρει άλλα 12 χρόνια και να ξανακούσουμε νέα τους στο εγγύς μέλλον.
8/10
Γιάννης Σαββίδης
