Στα πλαίσια του εορταστικού τετραημέρου για τα γενέθλια δύο συναυλιακών χώρων όπως το An club και το Gagarin 205 και με τις αναμνήσεις αναλλοίωτες από τα live που έχουμε παρακολουθήσει εκεί μέσα, το metal κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει τέσσερα συγκροτήματα από τέσσερα διαφορετικά παρακλάδια του metal ήχου στο κλασικό πλέον venue που βρίσκεται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια επί της οδού Λιοσίων.
Ενώ ο κόσμος αρχίζει δειλά-δειλά να συγκεντρώνεται, την ίδια στιγμή στο video-wall προβάλλεται ένα film όπου διάφοροι φίλοι και συνεργάτες του Νίκου Τριανταφυλλίδη, θυμόνται τον εκλιπόντα ιδρυτή και εμπνευστή του Gagarin 205 και μοιράζονται ιστορίες στη μνήμη του μέχρι τη στιγμή που ακούγεται από τα ηχεία το “Partisan’s song” και οι DREAMLONGDEAD ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή. Από τις πιο αξιόλογες μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω, οι DLD ήταν ισοπεδωτικοί, με στιβαρό ήχο παίζοντας τραγούδια από τις δύο κυκλοφορίες τους όπως τα “The howling from the hills” και “The dead dream under our skin” όπου ο αριστοκρατικός βρετανικός doom/death metal ήχος συγκρούεται με τη φιλανδική death metal σαπίλα και ο παλιός αμερικάνικος death/thrash οχετός με την ελβετική φινέτσα και απ’ ότι φάνηκε και από το καινούριο τραγούδι που παρουσίασαν δεν δείχνουν να λοξοδρομούν από το αριστερό αυτό μονοπάτι. Λάτρεις των Μεγάλων Παλαιών, δεν θα μπορούσαν να μην τιμήσουν και τους προπάτορες VENOM με μία μπουκωμένη διασκευή στο “In league with Satan”.
Κώστας Αλατάς
Μετά τους DREAMLONGDEAD, στη σκηνή του Gagarin, ανέβηκαν οι extreme metallers KARMA VIOLENS. Με 2 πολύ καλά άλμπουμ στα μπαγκάζια τους και νέο δίσκο στα σκαριά, βγήκαν να τα ισοπεδώσουν όλα, όπως κάνουν πάντα άλλωστε. Ως προς έκπληξη μας, ξεκίνησαν με ένα καινούριο κομμάτι. Με καλό ήχο, η μπάντα ήδη άρχισε να κουνά τα κεφάλια των λιγοστών παρευρισκομένων. Ορεξάτοι, σαν να ήταν το 1ο τους live, αλλά και έμπειροι σαν να βρίσκονταν δεκαετίες στο σανίδι, ξεσήκωναν ακόμη και τους μη οπαδούς τους. Πέρα από τα 3 καινούρια τραγούδια που περιλάμβανε το setlist, η μπάντα τίμησε και το παρελθόν της, παίζοντας από 2 κομμάτια από τα “Dormancy” και “Skin of existence”. “Floating in sadness” και “Christian lovers (made me do it)” έκλεψαν τη παράσταση. Επίσης, καθιερωμένο σχεδόν πάντα στα live τους, ξεσήκωσαν το Gagarin, παίζοντας (κατά το ήμισυ) το “Reign in blood” των SLAYER.
Αφήσαμε όμως στη συνέχεια το modern extreme metal των KARMA VIOLENS, ήρθε η ώρα για λίγο tech death, από τους μάστορες του είδους ACID DEATH. Εδώ η έκπληξη ήταν ότι, εγώ τουλάχιστον, είδα για πρώτη φορά τον Σάββα, να μη τραγουδά με χειλόφωνο, μετά από τόσα χρόνια. Με την εισαγωγή του τελευταίου τους δίσκου “Hall of mirrors”, “Hell’s maw” να παίζει στα ηχεία, ξεκίνησαν φουριόζοι το setlist τους. Άνεση στη σκηνή, όρεξη και αρκετά καλός ήχος υποστήριζαν όπως έπρεπε την απόδοση της μπάντας επί σκηνής. Tech και prog πανδαισία, για όσους αρέσκονται στον ήχο τους, αφού όπως είναι λογικό η μουσική τους δεν είναι ιδιαίτερα εύπεπτη. Στα παλιά κομμάτια, τα οποία είναι σαφώς πιο straight forward, ο κόσμος αντιδρούσε καλύτερα. Ακούσαμε τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους, πλην του “Eidolon”, καθώς και ένα καινούριο κομμάτι από τη νέα τους δουλειά, η οποία λογικά θα κυκλοφορήσει το 2ο μισό του 2018. Κορυφαίες στιγμές τα “Psycho love”, “Hall of mirrors” και φυσικά το old time classic, “Apathy murders hope”.
Γιώργος Δρογγίτης
INNERWISH για το τέλος, οι οποίοι θα έδιναν το τελευταίο τους show για τη χρονιά που σε λίγο μας αφήνει. Το 2017 τους στάθηκε, όπως και το 2016, μια χρονιά επιτυχημένη, οπότε θα μπορούσες να πεις πως αυτή η εμφάνιση θα ήταν κάτι σαν αποχαιρετιστήριο party για τους οπαδούς τους προτού το σεξτέτο κλειστεί στο studio για τα καλά, ώστε να έχει έτοιμο το 2018 τον διάδοχο του καταπληκτικού “Innerwish”. «Μπάσιμο» στη σκηνή με τον «πιο SAVATAGE έχεις βγει από το Edge Of Thorns» ύμνο “Silent Faces” από τον ομότιτλο δίσκο και μοίρασμα της τράπουλας σε όλες τους τις κυκλοφορίες. Από το “Inner Strength” (προσωπικό μου αγαπημένο) ακούσαμε το speed έπος “Travelers In Time”, το οποίο εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να φέρνει το “Thundersteel” των RIOT ένα βήμα πιο κοντά στην ελληνική σκηνή και το βιωματικό “Inner Strength”. Από το “No Turning Back” του 2010 μας έκαναν τη τιμή φυσικά το hit “Burning Desires” και το επικολυρικό “Sirens”, ενώ από το “Innerwish” που έλαβε δικαιωματικά ίσως τη μερίδα του λέοντος στο προαναφερθέν μοίρασμα, πέραν των φαβορί “Modern Babylon” (σαρωτικό), “Needles In My Mind”, “Rain Of A Thousand Years” και “Tame The Seven Seas” (μία τριάδα καταπληκτικών στιγμών όσον αφορά το μελωδικό, λυρικό power metal) ακούστηκε το “Broken” (έκπληξη!). Η απόδοση της μπάντας όπως πάντα σε παραπάνω από ικανοποιητικό επίπεδο, καθείς στο πόστο του εξαιρετικός, ακόμη και οι Γιώργος Εικοσιπεντάκης και Φραγκίσκος Σαμοΐλης που ως εξαιρετικοί επαγγελματίες και πολύ καλοί μουσικοί, αμφότεροι ξεπέρασαν την εμφανή κούρασή τους και στάθηκαν άψογα μπροστά στο κοινό. Για τους τρεις «παλαίουρες» (Κρίκο, Τσίγκο, Μαζαράκη) και τον Γεωργίου στα πλήκτρα δεν έχω να πω το παραμικρό. Είναι ζωντανή ιστορία της ελληνικής σκηνής πια οι πρώτοι, αφανής ήρωας, αλλά ήρωας, ο τελευταίος… Θα πω όμως γενικά για τη μπάντα. Το μεγαλύτερό της ατού δεν είναι η έμπνευσή της, που θαρρείς ώρες-ώρες πως ξεχειλίζει. Δεν είναι η καλή τεχνική κατάρτιση των μελών της, δεδομένη και αυτή. Είναι το γεγονός πως ισορροπούν ιδανικά στις επιρροές τους και δείχνουν πως τις φιλτράρουν τόσο καλά, που ο ήχος ο οποίος προκύπτει μοιάζει αυτόφωτος, αυθεντικός, πρωτογενής… Και σε έναν καλλιτεχνικό χώρο που δεν υπάρχει πια παρθενογένεση, αλλά όλοι επηρεάζονται (ή και κλέβουν) απ’ όλους, αυτό μάλλον αποτελεί το πιο λαμπρό παράσημο στο πέτο τους.
Το φινάλε της συναυλίας δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Ή μήπως το περιμέναμε; Πέραν του κλασσικού “Ready To Attack” (δεν πρόκειται να υπάρξει άλλο κομμάτι που να κλείνει μια INNERWISH εμφάνιση από τούτον εδώ τον πρωτόλειο παιάνα του ντεμπούτου τους “Waiting For The Dawn”), στο τέλος, μετά από απευθείας πρόσκληση, ανέβηκαν στη σκηνή και μέλη των υπολοίπων συγκροτημάτων για μια εντελώς χύμα, πάρτι εκτέλεση του “Highway To Hell”, ως φόρο τιμής στο προσφάτως εκλιπόντα Malcolm Young. Το ωραίο είναι πως αυτό ήταν μια πρωτοβουλία των INNERWISH, καθώς οι υπόλοιποι δεν είχαν ιδέα, ωστόσο τιμήθηκε δεόντως αφού όλοι το διασκέδασαν, όπως κι εμείς από κάτω φυσικά που ενδόμυχα μια ελπίδα διασκευής την είχαμε η αλήθεια είναι.
Thus ends λοιπόν η εορταστική βδομάδα των Gagarin 205 και An Club, όσον αφορά το πρώτο venue τουλάχιστον. Δέκα και πέντε χρόνια για το πρώτο, τριάντα για το δεύτερο. Σημείο συνάντησης, συζητήσεων, χαβαλέδων, «καυγάδων». Ατελείωτη ένταση, ποτάμι ο ιδρώτας, εμπειρίες της νιότης και της …πολύ νιότης μας. Μακάρι να στέκουν για πολλά χρόνια ακόμη ως έχουν, ώστε να έχουμε να πούμε και άλλα πολλά στο μέλλον.
Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλόση
