Αχ! H μέρα των ερωτευμένων. Λουλούδια, γλυκά, ρομαντικά δείπνα, χαλαρή sentimental μουσική, κόντρα ξύρισμα, σέξι εσώρουχα και μεθυστικά αρώματα. Φανερά επηρεασμένοι από αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κινήσαμε για τη γωνία Πατησίων και Κοδριγκτώνος, ώστε να υποδεχτούμε τον θεό Έρωτα προσωποποιημένο σε τρεις μπάντες: τους Πορτογάλους θεούς IRONSWORD και τα δικά μας παιδιά, ACHELOUS (αλλαγή στο παρά πέντε) και AIRGED L’AMH. Έλα, εντάξει, το ξέρω, αυτά τα «σαλιάρικα» δεν είναι το φόρτε σας, οπότε σταματώ εδώ την αφήγηση α λα Δημουλίδου. Πριν όμως πούμε τα ευχάριστα, να πούμε ένα δυσάρεστο: ο τραγουδιστής των REFLECTION, Γιώργος Θωμαΐδης, δήλωσε αδυναμία να παραβρεθεί στη συναυλία, λόγω ενός προβλήματος υγείας της τελευταίας στιγμής, οπότε μοιραία το συγκρότημα ακύρωσε την εμφάνισή του. Από την πλευρά μας ως ROCK HARD του ευχόμαστε ταχεία ανάρρωση και εξίσου γρήγορη επάνοδο στις επάλξεις! Επιστρέφουμε στα της βραδιάς.

Το σεξτέτο των AIRGED L’AMH, έχει βαλθεί να εντυπωσιάσει τους πάντες από την ώρα της επαναδραστηριοποίησής του και έκτοτε, με νέα, όπως παρουσιάστηκε στο περυσινό Up the Hammers, σύνθεση. Τότε είχαν μία αξιολογότατη απόδοση, αυτήν τη φορά όμως εντυπωσίασαν! Από το επιβλητικό ξεκίνημα του έπους “Norda Rhina” (κομματάρα ρε φίλε…), άπαντες καταλάβαμε το τι θα επακολουθήσει. Οι AIRGED L’AMH όπως φαίνεται δεν επαναπαύονται στην ιστορικότητά τους και στο status που έχουν στον underground επικό ήχο, αλλά αμέσως φανέρωσαν θέληση να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Εμένα αυτό μου λέει πολλά. Η συστολή που υπήρχε στο Up the Hammers, απολύτως δικαιολογημένη λόγω της αποχής και του όλου περιβάλλοντος, εξαφανίστηκε και τη θέση της πήρε η σιγουριά. Τα καινούργια και ως τώρα ακυκλοφόρητα τραγούδια τους, “Two ravens” και “Death on Stamford bridge”, είναι πραγματικά έπη, ειδικά το πρώτο. Μακάρι να είναι αντιπροσωπευτικά του επερχόμενου άλμπουμ τους. Θα γονατίσει το σύμπαν! Το υπόλοιπο set βασίστηκε όπως ήταν λογικό στους τρεις δίσκους τους (“One eyed god”, “The silver arm”, “Ode to salvation”) με κλασσικά κομμάτια (“The fate of the king” και “Hunter’s path” λέω και κλαίω). εκτελεσμένα με ένα εξίσου κλασσικό επί σκηνής στυλ. Massive και επιβλητική παρουσία, ακούνητοι και ατάραχοι όλοι τους, εξέπεμπαν επικό συναίσθημα και το μισό βρετανικό (ISEN TORR και SOLSTICE του τελευταίου δίσκου τους) – μισό γερμανικό (BLIND GUARDIAN των «αρχαίων» ημερών) τους στυλ, είναι πλέον σήμα κατατεθέν, τουλάχιστον για τη χώρα μας.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το Οπλισμένο Χέρι (αυτό σημαίνει το όνομα της μπάντας στην γαελική γλώσσα) έκλεισε την εμφάνισή του με το “Endomain”, μέσα σε πλήθος ενθουσιωδών χειροκροτημάτων από τον κόσμο που είχε εξαρχής ικανοποιητικότατη προσέλευση. Με χαρά λοιπόν δεν παρουσιάστηκε ξανά ένα σύνηθες φαινόμενο όσον αφορά τις συναυλίες που γίνονται «εντός των τειχών» και θέλει τα εγχώρια support groups να παίζουν μεταξύ συγγενών και καμιά φορά, ούτε καν φίλων. Με το καλό να κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ και να έχουμε και άλλες εξίσου δυνατές στιγμές. Επίσης, ως γνωστόν, οι SOLSTICE ταλαιπωρούνται με συνεχείς αλλαγές τραγουδιστών. Γιατί δεν παίρνουν τον Μιχάλη Αποστολάκη να ξεμπερδεύουν; Πέντε live τον χρόνο δίνουν, μια χαρά θα τους έρθει.

Setlist: 1. Norda Rhina 2. Ragnarok 3. Glide on the wings 4. Hunter’s path 5. Two ravens 6. The arrival 7. The fate of the king 8. Death on Stamford bridge 9. The silver arm 10. Endomain

Με τον ήχο των χειροκροτημάτων να μην έχει ακόμη καταλαγιάσει, οι ACHELOUS ανεβαίνουν στη σκηνή του Ίλιον Plus και παίρνουν θέσεις μάχης. Το έκτακτο κενό των REFLECTION, ελάχιστες μπάντες θα μπορούσαν να το καλύψουν μέσα σε λίγες (μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού) ώρες και μία από αυτές είναι σίγουρα αυτοί οι πέντε μουσικοί. Δεν χρειάζονταν προετοιμασία, δεν έχουν ανάγκη τίποτα. Έχουν στην πλάτη τους τόσες εργατοώρες σε πρόβες και τόσες συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, που αυτό αρκεί. Παίζουν και με πυρετό κάποιοι εξ αυτών, και πάλι είναι σαν να μην τρέχει «κάστανο». Το εναρκτήριο “Macedon” είναι, όπως πάντα, το κομμάτι το οποίο ως άλλος πολιορκητικός κριός, ρίχνει και την πιο στέρεα «οχύρωση» του υποψιασμένου ή και ανυποψίαστου ακροατή/θεατή. Η συνέχεια είναι ένα κρεσέντο από απανωτά χτυπήματα, καθώς μία αεικίνητη μπάντα (μια ακριβώς αντίθετη εικόνα τώρα αυτή των ACHELOUS) δείχνει πως δεν τη «χωρά» η σκηνή και πως ξέρει τον τρόπο με τον οποίο θα κερδίσει το παιχνίδι. Η δυάδα των “Gordian Knot” και “Blood”, βάζω στοίχημα πως θα παίζεται έτσι ακόμη και μετά από υλικό δέκα δίσκων. Ειδικά το “Blood”, είναι ήδη ένας από τους trademark ύμνους της σύγχρονης (τουλάχιστον) ελληνικής σκηνής. Να το δώσουμε στους JAG PANZER να το πουν, να προσκυνήσουν και οι Η.Π.Α. Τα ίδια θεωρώ πως θα ισχύσουν και για την δυάδα των “Myrmidons” και “Gaugamela” και θέλω να πιστεύω πως θα ακούσουμε επιτέλους το δεύτερο και με λύρα!

Οι ACHELOUS συνεννοούνται με τα μάτια πια. Η στάση τους, οι κινήσεις και οι χορογραφίες τους επί σκηνής, βγαίνουν αβίαστα. Μία κίνηση του frontman Χρήστου Κάππα, αρκεί για να βάλει μπροστά τη μηχανή, να αλλάξει ταχύτητα ή να στρίψει το τιμόνι. Και αν στην προκειμένη περίπτωση κλήθηκαν να παίξουν υπό αντίξοες για αυτούς συνθήκες, τότε υπό Κ.Σ. στο επερχόμενο Up the Hammers, θα χαζέψει πολύς κόσμος. Κάτι μου λέει πως θα είναι μία από τις καλύτερες attractions του τριημέρου. Θυμηθείτε τα λόγια μου. Μόνο που κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε, να βάλουν στο setlist και το έπος “Al Iskandar”. Δε γίνεται να μένει έξω, καθώς πρόκειται για trademark σύνθεση.

Setlist: 1. Macedon 2. Gordian Knot 3. Blood 4. Guardians of the light 5. Final day 6. Warriors with wings 7. Myrmidons 8. Gaugamela

Η αποστολή των IRONSWORD μετά από δύο τόσο δυνατά support groups, ήταν δύσκολη. Και το έργο τους δυσχέραινε ακόμη περισσότερο το γεγονός πως δεν θα ακούγαμε ένα “best of” setlist, αλλά κατά βάση το νέο τους άλμπουμ, “Servants of steel”. Ο λόγος; Η μπάντα, προς τιμή μας, διάλεξε την Αθήνα για την επίσημη «πρώτη» του. Release party λοιπόν και τούτη η εκδήλωση φάνηκε πως «αγκαλιάστηκε» από τον κόσμο, καθώς η προσέλευση γενικά ήταν παραπάνω από καλή και άπαντες οι παρευρισκόμενοι τραγουδούσαν τους στίχους και τις μελωδίες των καινούργιων τραγουδιών με την ψυχή τους. Τραγουδούσαν αυτό το τόσο μαγικό “barbaric metal”, όπως λένε και οι ίδιοι οι Πορτογάλοι. Ή, σωστότερα πια, το “Hyborian barbaric metal” όπως θα έλεγα εγώ, αφού ο δίσκος είναι αφιερωμένος στον Conan και στις ιστορίες του, όπως τις έγραψε ο Robert E. Howard. Δίωρο show μας υποσχέθηκαν, στις δύο ώρες ακριβώς κατέβηκαν από τη σκηνή. Ένταση και αληθινό ατσάλι μας υποσχέθηκαν, το club από την ισχύ τους πήγε και ήρθε, οι τοίχοι δε, έμοιαζαν να στάζουν λιωμένο μέταλλο και το περιβάλλον θύμιζε χυτήριο.

“Hyborian scrolls” ως εισαγωγή, και το ταξίδι ξεκινά. Ένα ταξίδι, που όπως καταλαβαίνω, μάλλον θα είναι μεγάλο, αφού και ο επόμενος δίσκος πιθανότατα θα συνεχίσει στο ίδιο concept. Τα κομμάτια παίζονται ακριβώς με τη σειρά που υπάρχουν στο άλμπουμ και εντύπωση προκαλεί (σε όσους δεν είχαν δει ποτέ ζωντανά το group) το γεγονός πως ο ήχος και η ατμόσφαιρα των δίσκων τους αποδίδονται πιστά. Καλύτερες στιγμές από το πρώτο αυτό μέρος, τα “Upon the throne” και “Isle of the damned” (αμφότερα έπη-φόρος τιμής στους τεράστιους MANILLA ROAD), το “Tower of the Elephant” και το ομώνυμο διαμαντάκι.

Το δεύτερο μέρος, ξεκίνησε με το ΕΡ “In the coils of Set”, από όπου ακούσαμε το υμνικό “Disciples” και το 15λεπτο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ “Fallen brothers”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια του group, το οποίο θαρρείς πως είναι κάποια ξεχασμένη σύνθεση του Mark Shelton από την εποχή του “Mark of the Beast”. Η επική ψυχεδέλεια σε άλλα επίπεδα! Σε αυτά, προσθέστε και το “Heavy metal storm”, το οποίο ακόμη δεν έχει βρει στέγη και έχετε το πλήρες πακέτο των «νέων» IRONSWORD. Δυστυχώς, δε γινόταν λόγω ώρας να συμπεριληφθούν στο setlist περισσότερες στιγμές από το πρόσφατο και μη παρελθόν της μπάντας, ωστόσο τα πέντε (5) κομμάτια που ακούστηκαν, έφταναν και περίσσευαν, ώστε να μας αποτελειώσουν. Απλά διαβάστε στο τέλος ποια ήταν και θα καταλάβετε. Ειδικά την ώρα που παίζονταν τα “Forging the sword”, “Nemedian chronicles” και “Burning metal”, έπρεπε να ήσασταν από μια μεριά να δείτε τον κόσμο. Πεδίο μάχης είχε γίνει το club!

Τι να γράψει κανείς για την απόδοση καθενός ξεχωριστά; Ο Tann Ironsword (κατά κόσμον João Fonseca), σε κιθάρα και φωνή, αλάνθαστος και άψογος, είναι μία από τις πιο συμπαθητικές φυσιογνωμίες που έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο. Τον βλέπεις πράο και ήρεμο και επάνω στην σκηνή, μεταμορφώνεται. Το ίδιο και οι άλλοι δύο. Ο Jorge Martins στο μπάσο, πραγματικός βράχος, θυμίζει Βησιγότθο πολεμιστή στην Ιβηρική του 450 μ.Χ. και ο João Paulo Monteiro στα τύμπανα, συγκρατείται με μεγάλη δυσκολία από το να τα σπάσει όλα. Κάθε χτύπημά του και πόνος μεγάλος στα δέρματα των τυμπάνων του. Το σημαντικότερο δε, ήταν πως μοιράζονταν μαζί με τους οπαδούς τους την κάθε στιγμή και η χαρά και η ευγνωμοσύνη φαινόταν στα πρόσωπά τους. Η υπόσχεση πως θα επιστρέψουν πολύ σύντομα, είναι βέβαιο πως δεν είναι «λόγια του αέρα». Εν κατακλείδι, παρακολουθήσαμε ένα πολύ ωραίο live, σε άψογες συνθήκες (λίγο η ζέστη μας παίδεψε, αλλά άνοιξε ο κλιματισμός και ήρθαμε στα ίσα μας), το Ίλιον Plus είναι πολύ αξιόλογος χώρος με καλό ήχο και το γεγονός πως παρόλες τις δυσκολίες (ακύρωση και κάψιμο ενισχυτή – ω, ναι) όλα άρχισαν και τελείωσαν στην ώρα τους, δείχνει πολλά για την όλη διοργάνωση. Εύγε!

ΥΓ: Εγώ μια φορά τις καρέκλες και τα σκαμπό που υπήρχαν περιμετρικά στους τοίχους του μαγαζιού, πολύ τα εκτίμησα.

Κείμενο και φωτογραφίες: Δημήτρης Τσέλλος