a
Για να πω την αμαρτία μου, ποτέ δεν κατάφερα να συμπαθήσω τον Daniel Craig ως James Bond. Απορώ μάλιστα πως όλο αυτό το άκρως απωθητικό στυλάκι που περισσότερο θυμίζει ψυχροπολεμικό πράκτορα της KGB με πιο τσιτωμένους μορφασμούς και από εκείνους του Timothy Dalton στο “The Living Daylights”, και λιγότερο τον εύστροφο, φινετσάτο και άκρως κυνικό 007 των κλασικών ταινιών του παρελθόντος, κατάφερε να πλασαριστεί από μερικούς επιφανείς σινεκριτικούς ως εφάμιλλο του καλύτερου Bond των τελευταίων ετών. Παρόλα αυτά, δεν χωράει καμία αμφισβήτηση πως μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Sam Mendes,ο Craig κατάφερε στο “Skyfall” να φέρει στην επιφάνεια μια σαφώς πιο εσωστρεφή και ψυχωτική πτυχή του χαρακτήρα του Bond, η οποία θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως βάση σεναριακής επένδυσης για το μέλλον.
Το δαιδαλώδες, σχεδόν θριλερικό ψυχογράφημα του “Skyfall” όμως απουσιάζει εμφανώς στο “Spectre”. Στη θέση του υπάρχει μια σκοτεινή αύρα που σε ορισμένα σημεία τροφοδοτείται μεν από την σεναριακή (δια)σύνδεση με τα προηγούμενα films του Craig όσο και από τη συνοδευτική μουσική θεματολογία του Thomas Newman, πρακτικά όμως αποδεικνύεται αρκετά επιφανειακή, καθώς η διακύμανση του “Spectre” είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στις επιταγές του δίπτυχου περιπέτειας και αχαλίνωτης δράσης. Με άλλα λόγια, στο “Spectre” θα βρει κανείς όλα εκείνα τα ατσαλάκωτα clichés που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας κλασικής ταινίας Bond, αναμεμειγμένα με προσεγμένες δόσεις φλεγματικού βρετανικού χιούμορ καθώς και πολλαπλές σκηνές δράσης και καταδίωξης, στην πλειοψηφία εκ των οποίων αφήνει εξαιρετικές εντυπώσεις ο υπερμπρατσωμένος Dave Bautista.
Ο Craig φέρνει σε πέρας τον ρόλο του με πολύ μεγαλύτερη άνεση και ευελιξία απ’ ότι στα “Quantum of Solace” και “Casino Royale”, με τις χαρακτηριστικές ερμηνευτικές ακαμψίες και ατέλειες του να καλύπτονται πανέξυπνα τόσο από τις παρεμβάσεις του Ralph Fiennes όσο και του Ben Whishaw, ο οποίος καθιερώνεται πλέον ως η φανερά εκμοντερνισμένη εκδοχή του θρυλικού Q. Από την άλλη, οι γυναικείες παρουσίες του film μόνο ως αναιμικές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Για τους προφανείς αντρικούς λόγους θα προτιμούσα βεβαίως μια πιο ενεργή εμπλοκή της Monica Bellucci, αλλά εκείνη που με χάλασε λιγάκι ήταν η γλυκανάλατη Léa Seydoux. Όχι πως η ερμηνεία της ήταν άσχημη, κάθε άλλο. Απλά όταν έχεις δει μια Eva Green και Olga Kurylenko στο πλευρό του Craig, έχεις (καλο)μάθει συγχρόνως να περιμένεις περισσότερα.
Αν συγκατελέγεσαι πάντως στους ακραιφνείς λάτρεις των Bond-ικών ταινιών των 60’s και 70’s, ο ουσιαστικός λόγος για να φας κόλλημα με το “Spectre” δεν είναι άλλος από την επιβλητική παρουσία του Christoph Waltz. Η αλήθεια είναι πως έτσι και αλλιώς η ονομασία του film είχε καταφέρει να δημιουργήσει εξ αρχής συνειρμούς με τα κινηματογραφικά έπη της χρυσής εποχής του Sean Connery. Ο Waltz απλά φροντίζει να μετατρέψει τις υποψίες σε πραγματικότητα ενσαρκώνοντας τον Franz Oberhauser, πίσω από τον οποίο δεσπόζει η εμβληματική φιγούρα του Ernst Stavro Blofeld! Έστω κι αν δανείζεται όμως ορισμένα στοιχεία από τις ολίγον τι καρικατουρικές ερμηνείες των Donald Pleasence και Charles Gray,ο Blofeld του Waltz, συστήνεται με απόλυτη επιτυχία ως ένα αυτόνομο κινηματογραφικό ορόσημο. Χωρίς υπερβολή, έχουμε να κάνουμε με την απόλυτη προσωποποίηση του μοντέρνου Bond villain. Σε σημείο μάλιστα που όταν το film μπαίνει στην τελική του ευθεία να επισκιάζει ακόμα και τον ίδιο τον 007. Αλαζονικά ψύχραιμος, μοχθηρός και εκδικητικός ως το κόκαλο, με μια έντονη Οργουελική χροιά αλλά και την χαρακτηριστική προσωπικότητα του Waltz, λειτουργεί ως ένας πραγματικός ενορχηστρωτής της μιζέριας του Bond, υφαίνοντας με μαεστρία έναν διαβολικό ιστό που απειλεί στα ίσα να γκρεμίσει το «παλαιό» καθεστώς των παγκόσμιων μυστικών υπηρεσιών προς όφελος φυσικά της φουτουριστικής τάξης πραγμάτων, την επιβολή της οποίας επιδιώκει η οργάνωση Spectre.
Δίχως να στέκεται στο ίδιο ύψος με το “Skyfall”, το “Spectre” καταφέρνει και ανταποκρίνεται πλήρως σε έναν ρυθμό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ορέξεων του μέσου όρου των Bond fans. Προσωπικά βέβαια ούτε ενθουσιάστηκα απόλυτα αλλά ούτε και απογοητεύτηκα οικτρά. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν αυτό είναι όντως το κύκνειο άσμα του Craig ως James Bond, νομίζω πως, έστω και οριακά, η τελική σούμα της συνολικής του παρουσίας καταλήγει με θετικό πρόσημο.
Το μόνο που απομένει είναι να δούμε ποιος θα είναι ο επόμενος που θα κληθεί να πάρει την σκυτάλη από το franchise, για την υπεράσπιση της πιο μακραίωνης αυτοκρατορίας στην ιστορία της μεγάλης οθόνης.
Η ταινία θα προβάλλεται από την Πέμπτη 12/11 στους κινηματογράφους από την Feelgood.
Πάνος Δρόλιας
