Σε μια πρόσφατη μετάδοση της ραδιοφωνικής εκπομπής του Rock Hard, με αφορμή το band of the week που ήταν αφιερωμένο στον αμερικάνο κιθαρίστα, ο αρχισυντάκτης Σάκης Φράγκος τοποθέτησε τον Satriani στην ίδια κατηγορία με έναν άλλο σπουδαίο guitar hero των 80’s, τον VINNIE MOORE, όχι λόγω δεξιοτήτων αλλά επειδή και οι δύο γράφουν μουσική που απευθύνεται σε ένα αρκετά μαζικό κοινό και όχι μόνο στην ελίτ των κιθαριστών (ξέρετε, εκείνοι που πρέπει πάση θυσία να παίξουν πιο γρήγορα και δεξιοτεχνικά από τον Michael Angelo Batio). Με άλλα λόγια ο Satriani δεν γράφει υπέρ πολύπλοκα θέματα, δεν σολάρει ασύστολα και χωρίς ουσία όπως πολλοί άλλοι που κουράζουν παρόλη τη δεξιοτεχνία και τις γνώσεις τους. Εν ολίγοις, πάντοτε στο χώρο του instrumental rock, ο Satriani γράφει τραγούδια με οικεία δομή, συνοχή, γνώριμο ύφος και μια απλότητα και αβρότητα που κάνουν τη μουσική του να ξεχωρίζει. Είναι και ένας βασικός λόγος που έχει κάνει τόσες καινοτομίες όσον αφορά το παίξιμο της ηλεκτρικής κιθάρας, τον ήχο και τη χρήση της εν γένει ως ένα πολυφωνικό και πολύπλευρο μουσικό όργανο. Ο Satriani όντως είναι σε μια δική του κατηγορία μακριά από τους παπατζήδες που τον ακολούθησαν και ο λόγος είναι ότι γράφει ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ στα οποία οι φράσεις του (κοινώς γνωστές και ως “licks”) και τα ριφ του είναι στίχοι που διηγούνται συναισθήματα και καταστάσεις. Σπανίως καταντάει φορμαλιστής. Στο “What comes next”, στα 61 του χρόνια, πιστεύω πως μας δίνει μερικούς από τους καλύτερους στίχους της καριέρας του.
Τα τελευταία δέκα χρόνια περίπου, από τη κυκλοφορία του “Super colossal” το 2006, είχε παρατηρηθεί μια πολύ αισθητή κάμψη, σαν να είχε στερέψει από έμπνευση, από “στίχους”. Φαινόταν πως βρισκόταν στο μεταίχμιο μιας ολικής μεταμόρφωσης όσον αφορά το ύφος και τον ήχο ειδικά. Ε λοιπόν, η επανάσταση επαναλήφθηκε (30 χρόνια μετά από το ασύλληπτο “Surfing with the alien”) το 2016 με το υπεράνω προσδοκιών “Shockwave supernova” που ουσιαστικά επανέθεσε τα θεμέλια στο ένα σκέλος του κολοσσού Satriani: αναφέρομαι στην πιο βιρτουόζικη πλευρά του που παράγει μια πιο progressive εκδοχή της blues/rock μουσικής που τον έκανε διάσημο. Να ήταν ίσως που είχε στα τύμπανα τον τιτάνα Marco Minnemann που είναι όχι απλά ένας κορυφαίος μουσικός αλλά και ο ντράμερ στα δύο αριστουργήματα του Steven Wilson, “The Raven that refused to sing” και “Hand cannot erase”. Με το δίσκο αυτό, η χαμένη έμπνευση ξαναβρέθηκε και μ’ αυτήν ο Satriani επαναπροσδιόρισε τον ήχο του με μια στιβαρότητα και σοβαρότητα που έρχεται με τα χρόνια. Επιπλέον, επιτέλους, έδωσε περισσότερο χώρο στους υπόλοιπους μουσικούς και έμφαση στον ήχο τους κάνοντας το αποτέλεσμα πολύ πιο ολοκληρωμένο. Η ίδια νιότη συνεχίζεται και με το “What comes next” όπου αυτή τη φορά δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στο άλλο σκέλος – το blues rock και ειδικά έτσι όπως το όρισε ο μέντορας και παντοτινή σκιά του Satriani, Jimi Hendrix.
Όντως, σε ούτε ένα κομμάτι του δίσκου δεν ακούγονται τα φημισμένα trademark «λεγκάτο» σόλο που έκαναν το Satriani αντικείμενο λατρείας και μελέτης για χιλιάδες κιθαρίστες. Επομένως, όπως είπα αρχικά, η έμφαση είναι δοσμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στο κομμάτι της σύνθεσης, με φράσεις που σε κρατάνε, που μένουν και σε ταξιδεύουν με μελετημένη δομή που περιέχει εμπνευσμένα groovy ριφ, κρεσέντο και υπέροχες μινόρε μπλουζ μελωδίες. Τα σόλο είναι όλα ραμμένα και κομμένα στο ύφος κάθε κομματιού και δεν ηχούν σαν ξεκάρφωτες ασκήσεις γυμναστικής πάνω σε κλίμακες. Επιπλέον, ο ήχος (με μέσο μια απίστευτα άρτια και μεστή παραγωγή) είναι στιβαρός και καλογυαλισμένος. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως, μιας και αποφάσισε να εξελίξει το blues/rock σκέλος του, ο Satriani προσέλαβε τον Chad Smith των RED HOT CHILI PEPPERS στα τύμπανα ο οποίος ξέρει πώς να χτυπάει τα τύμπανα και να δίνει ρυθμό. Η τέλεια συνοδεία στα εκλεπτυσμένα ριφ και την ήσυχη δύναμη της κιθάρας. Ενδεικτικό αυτού είναι τα – πιο μπλουζ πεθαίνεις – “Smooth soul”, “Looper”, “Righteous” και το παιχνιδιάρικο “Catbot” που προσφέρουν τόσα πολλά μέσα σε μόλις τέσσερα λεπτά: δυναμικές, ριφάρες, μελωδία, συναίσθημα και μπόλικη ενέργεια που βγαίνει από το παθιασμένο παίξιμο του αγέραστου Satriani που ηχεί τέλεια εναρμονισμένη με τα υπόλοιπα όργανα. Και καπάκι πέφτει το 7-λεπτο “Super funky badass” που είναι ακριβώς ό,τι λέει και ο τίτλος: στιβαρό βαρύ μινόρε funk μ’ ένα τζαμάρισμα και κρεσέντο που φυσικά φέρνει στο νου το “Voodoo child”. Αν ακούσεις προσεχτικά, το συγκεκριμένο άσμα αντιλαλεί σε ίσως κάθε σύνθεση της μέχρι τώρα καριέρας του Satriani. Είναι και οπαδός βλέπετε. Παράλληλα υπάρχουν και γρήγορα κομμάτια με γερά και in your face ριφ που φωνάζουν “Surfing with the alien” όπως το “Energy” που ανοίγει το δίσκο ή το “Headrush” που είναι ξαδελφάκι του “Satch boogie” και το “Thunder high on the mountain” που είναι βγαλμένο από τη φαρέτρα του “Shockwave supernova”. τέλος τα πιο ποπ “Righteous”, “Forever and ever” και “Cherry blossoms” δίνουν μια άλλη πιο ήρεμη, μελωδική νότα που συμπληρώνει τις υπόλοιπες συνθέσεις.
Εν ολίγοις, μιλάμε για έναν δίσκο όπου ούτε ένα κομμάτι περισσεύει και που αποτελεί κομμάτι σε ένα πaζλ που δείχνει πως το μέλλον προμηνύει πολλά και σπουδαία για τον JOE SATRIANI ο οποίος καταφέρνει και καινοτομεί και μεταμορφώνεται στα 32 χρόνια της μέχρι τώρα καριέρας του. Ξέρετε πολλούς σόλο κιθαρίστες που το έχουν καταφέρει αυτό; Πέρυσι ήταν η χρονιά του MARTY FRIEDMAN. Φέτος είναι του JOE SATRIANI.
9 / 10
Φίλιππος Φίλης
