a
Πρώτο Σάββατο του Μαρτίου, παραμονές της λεγόμενης Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας. Βρεθήκαμε στην οδό Βουλιαγμένης, στο Hollywood Stage, για το ετήσιο festival γυναικείων φωνών επ’ ονόματι Ladies Of Metal. Η τρίτη χρονιά που διοργανώνεται, και η δεύτερη φορά που ο γράφων δίνει το παρόν. Αυτή τη χρονιά, ο θεσμός πάει ένα βήμα παραπέρα, με το festival να πραγματοποιείται την ίδια μέρα στο Eightball στη Θεσσαλονίκη, σε μια τολμηρή και πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα κίνηση της διοργανώτριας εταιρείας Angels PR. Για να επανέλθουμε στο θέμα μας, το line up της Αθηναϊκής έκδοσης του festival, περιλαμβάνει τις ακόλουθες μπάντες: τους περσινούς συμμετέχοντες DIMLIGHT και DISILLUSIVE PLAY, τους συμμετέχοντες της πρώτης χρονιάς AFTERBLOOD, τους τους headliners της πρώτης χρονιάς JULIAN’S LULLABY και φρέσκους στο θεσμό, MUTE TALE.
Οι πόρτες ανοίγουν περί τις 19:00, και στις 20:00 κατά το πρόγραμμα, ανέβηκαν στη σκηνή οι MUTE TALE. Ήδη ένα διαφορετικό στήσιμο από το συμβατικό στήσιμο μπάντας. Δύο γυναικείες φωνές, τσέλο, μπάσο και μόνο μια κιθάρα. Το ύφος τους, ενώ εντάσσεται στον συμφωνικό metal ήχο, ξεχωρίζει. Η θεατρικότητα της κύριας τραγουδίστριας τους, έδινε μια αίσθηση παράστασης στη σκηνική τους παρουσία. Το οποίο έρχεται και δένει με την παραμυθένια θεματολογία των τραγουδιών τους. Με υλικό ενός δίσκου στην ουσία, του “The gordian knot” (2015), οι MUTE TALE ζέσταναν τους πρώτους παρευρισκόμενους, ευχαριστώντας (όπως όλες οι μπάντες), την διοργανώτρια εταιρεία για όλη αυτή τη προσπάθεια. Μόνη ένσταση, θα προτιμούσα να προστεθεί δεύτερη κιθάρα, γιατί ο ήχος έμοιαζε να αδειάζει όποτε παιζόταν κάποιο κιθαριστικό solo.
Η συνέχεια, μας είχε τους JULIAN’S LULLABY, συγκρότημα που ήδη μετράει μια δεκαετία δισκογραφικής ύπαρξης. Το ύφος τους, ακροβατεί ανάμεσα στον πιο συμφωνικό/ατμοσφαιρικό ήχο, και την κλασσική heavy metal παράδοση. Δύο τραγουδιστές (άντρας και γυναίκα), οι οποίοι αλληλοσυμπληρώνονταν με πολύ αρμονικό και όμορφο τρόπο, ένας lead κιθαρίστας που έπαιξε μερικά εκτυφλωτικά και ουσιαστικά solo, και ένας μπασίστας που συμπλήρωνε κάποια δεύτερα φωνητικά. Ένα δουλεμένο σύνολο, παρά τα προβλήματα ήχου που είχε ο ρυθμικός κιθαρίστας, και μια άκρως δυναμική σκηνική παρουσία. Μας παρουσίασαν 2 κομμάτια από τον πρώτο τους δίσκο “Dreaming of your fears” (“Scarlet reign”, “Kiss me not (tonight)”) αλλά κυρίως από τον δεύτερο με τίτλο “Prisoner of emotions” (“Angel’s east”, “Domino”, “Hanging crown”, “Starbringer”, “Prisoner of emotions” και το δίδυμο “Hell’s door”/“Curse of gods” που ξεχώρισε για τον επικό του χαρακτήρα. Μου έφερε στο μυαλό μέχρι και τους MANOWAR). Να σταθούμε στην πολύ όμορφη κίνηση του τραγουδιστή στο φινάλε του set τους, προς τη τραγουδίστρια με την ανθοδέσμη, με την απάντηση να είναι ένα φιλί. Αυτά, καλό είναι να γίνονται λέω εγώ! Και σε αυτή την ευχάριστη νότα, μας αποχαιρέτησαν.
Σειρά πήραν στο σανίδι, τα προσωπικά πουλέν του γράφοντα, οι DISILLUSIVE PLAY. Όποιος είχε διαβάσει τη περσινή μου ανταπόκριση από το ίδιο festival, θυμάται πόσο ψηλά στην εκτίμηση μου μπήκαν οι εν λόγω κύριοι (και κυρία) με την εκρηκτική τους εμφάνιση και το πολύ καλό τους πρώτο άλμπουμ “Open arms” (το οποίο και ανέλαβα να παρουσιάσω μετά χαράς). Παραμένουν το ίδιο εκρηκτικοί, και ακόμα πιο άνετοι με το μοντέρνο υβρίδιο hard rock/heavy metal στο οποίο επιδίδονται, με τα κομμάτια του “Open arms” (“White dove”, “Alpha”, “In the blink of a life”, “Open arms”, “Steeling you away”, “Her lonely mind” και η απόλυτη προτίμησή μου, το “Watered soil”) να αναδεικνύονται ακόμα καλύτερα σε ζωντανό περιβάλλον. Το δε ολοκαίνουργιο κομμάτι “The dreamer” περιείχε μια ελαφριά blues αύρα στην εισαγωγή (μου έφερε το “Night comes down” των JUDAS PRIEST στο μυαλό), προτού εξελιχθεί σε ένα δυναμίτη, φτιαγμένο για τέτοια σκηνικά. Κερασάκι στη τούρτα, οι δύο διασκευές που φανέρωσαν και σε όποιον δεν το είχε ήδη καταλάβει, τις ρίζες της μπάντας: το αθάνατο hit “Midnight mover” (ACCEPT) και μια σπαρακτική εκτέλεση του “Sleeping (in the fire)” (W.A.S.P.) που θα έκανε τον Blackie Lawless πραγματικά περήφανο.
Και με τη βραδιά να ανεβάζει όσο περνάει η ώρα γκάζια, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους AFTERBLOOD. Η βαρύτερη μπάντα της βραδιάς, το μόνο σίγουρο. Με μια δεκαετία στη πλάτη τους, οι AFTERBLOOD, κινούνται σε ένα death/thrash υβρίδιο, με κάποιες ελαφριές black metal επιρροές (Σουηδικής σχολής, με τον κιθαρίστα να φοράει μπλούζα NECROPHOBIC), αναφορές σε BOLT THROWER, SODOM και τα φωνητικά της επιβλητικής τραγουδίστριάς τους, Hel Pyre, να φέρνουν στο μυαλό την μεγάλη κυρία του Γερμανικού thrash, Sabina Classen (HOLY MOSES) στα πιο ακραία της. Ακούσαμε μόλις ένα κομμάτι από το ντεμπούτο τους “Of unsound minds” (“Before time runs out”), ολόκληρο το “Blood art triptych” EP (“Enemy in me”, “Behold the fallen”, “Fragmented balance”), μια σειρά καινούργιων κομματιών που δείχνουν την εξέλιξη της μπάντας (“Breath chaos”, “Deathlike silence”, ”Worship blood”, “No shadows in the dark”), συν μια διασκευή, στο “Procreation (of the wicked)” των μεγάλων πρωτεργατών του ακραίου ήχου CELTIC FROST.
Να σταθούμε λίγο, στο “Enemy in me”, όπου είχαμε την μεγάλη καλεσμένη και εορτάζουσα της ημέρας, Ηλιάνα Τσακιράκη από τους σπουδαίους ENEMY OF REALITY, προσθέτοντας μια φωτεινή νότα στη κατά βάση ακραία μουσική της μπάντας. Στο δε τέλος του κομματιού, το ότι ανέβηκαν τόσο οι υπόλοιπες τραγουδίστριες όσο και οι συντελεστές της Angels PR, για να της τραγουδήσουν “χρόνια πολλά”, ήταν από τις πλέον όμορφες στιγμές της βραδιάς, δείχνοντας για μια ακόμη φορά αυτό που λέμε “περνάμε καλά, κι αυτό βγαίνει προς τα έξω”.
Για να κλείσει η βραδιά, εμφανίστηκαν οι φορμαρισμένοι τον τελευταίο καιρό DIMLIGHT, οι οποίοι κινούνται σε έναν χώρο συμφωνικού death metal με τις 2 τελευταίες τους δουλειές “The lost chapters” (2015) και “Kingdom of horrors” (2018) (συν, το ορχηστρικό “A symphony of horrors” που βγήκε πέρυσι), να τους έχουν ανεβάσει επίπεδο. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την διαρκώς βελτιούμενη σκηνική τους παρουσία, όπου το εικαστικό μέρος που προβαλλόταν στην οθόνη πίσω από τη μπάντα, συμπλήρωνε όμορφα το περιεχόμενο των κομματιών καθώς ήταν σαν να “εξηγούσε” την ιστορία που αυτά είχαν να πουν. Στο μουσικό κομμάτι, ακούσαμε ένα σετ απόλυτα μοιρασμένο ανάμεσα στα “The lost chapters” (“Torrent of blood”, “Fields of carnage”, “Invoking the hunter”, “Shattered idols”, “Clash of immortals”) και “Kingdom of horrors” (“The red king”, “Lapis animae”, “We, the bones”, “Beryl eyes”, “Beyond the gates of horror”), με τη μπάντα να αποδίδει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δείχνοντας ότι είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα, αρκεί να συνεχίσουν σε αυτό το δρόμο με την εργατικότητα που έχουν επιδείξει τα τελευταία χρόνια.
Εντός του κοινού, είδα και τις τραγουδίστριες των άλλων συγκροτημάτων να παρακολουθούν από κοντινή απόσταση. Το κοινό όπως και στις υπόλοιπες μπάντες, συμμετείχε δυνατά, με ειδοποιό διαφορά, ότι είχε αρχίσει να λιγοστεύει λόγω του προχωρημένου της ώρας. Εδώ είναι ένα βασικό αρνητικό του να ξεκινάει σχετικά αργά ένα live (ειδικά με αρκετές μπάντες) μετά από κάποια ώρα. Ο κόσμος αναγκαστικά, θα πρέπει να αποχωρήσει για να προλάβει τις συγκοινωνίες (αν δεν έχει αμάξι) ή να ταλαιπωρηθεί οικονομικά και κυρίως ουσιαστικά. Μόνο κανονίζοντας την ώρα κατάλληλα, περιορίζονται σημαντικά τα γεγονότα τέτοιου τύπου. Κατά τα’ άλλα, δεν έχω για κάποιο άλλο λόγο να παραπονεθώ, ο ήχος ήταν αξιοπρεπέστατος και το όποιο χρονοδιάγραμμα είχε ανακοινωθεί, τηρήθηκε. Ευχές εκ μέρους του Rock Hard προς την Angels PR, για μια ακόμα καλύτερη επόμενη έκδοση του χρόνου, και για ανάλογη επιτυχία στο αντίστοιχο που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά. Και εις άλλα με υγεία!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
