Η Ιταλία ήταν πάντοτε ένα μετερίζι για το progressive rock και metal και τα τελευταία είκοσι χρόνια επιπλέον χώρα προέλευσης ποιοτικού συμφωνικού power/progressive. Τα ονόματα πάρα μα πάρα πολλά για να χωρέσουν εδώ. Οι πολύ ωραίοι, νέοι και ορεξάτοι LAST UNION προστίθενται σ’ αυτή τη λίστα με το ντεμπούτο τους “Twelve”.
Μερικές απαραίτητες πληροφορίες προτού βουτήξουμε στο μουσικό σύμπαν του δίσκου. Δε μιλάμε για μια οποιαδήποτε μπάντα αγνώστων μουσικών αλλά για ένα πρότζεκτ με μερικά πολύ γερά ονόματα: στο μπάσο είναι ο Mike LePond των SYMPHONY X, στα τύμπανα ο Uli Kusch πρώην μέλος των HELLOWEEN και MASTERPLAN και guest φωνητικά κάνει σε τρία κομμάτια ο James LaBrie (DREAM THEATER). Τη παραγωγή έχει αναλάβει ο Jens Bogren (ARCH ENEMY, OPETH, DEVIN TOWNSEND, ANGRA, SYMPHONY X). Αν αυτά δε σας έφταναν, στη κιθάρα ο Cristiano Tiberi αποδεικνύεται ένας τρομερά ικανός και αυθεντικός μουσικός που πιστεύω οφείλει στους οπαδούς της εξάχορδης έναν σόλο δίσκο. Στα φωνητικά η Elisa Scarpeccio με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο με την ικανότητά της να συνδυάζει μια νεανική και αιθέρια χροιά με τραχύτητα, ένταση και ερμηνευτική δεινότητα. Όλα καλά μέχρι τώρα.
Στα του δίσκου λοιπόν. Το ντεμπούτο των LAST UNION σίγουρα δεν θα σας κάνει να αφαιρέσετε τους SYMPHONY X, NIGHTWISH, EPICA και τα συναφή ονόματα από το τέμενος του συμφωνικού power progressive metal ούτε να τρέξετε σαν το ντελάλη να αναφωνήσετε πως ο Μεσσίας ήρθε με το νέο σχήμα εξ-Ιταλίας. Ωστόσο είμαι βέβαιος πως θα σας αφήσει μερικές πολύ θετικές εντυπώσεις και περιέργεια για το μέλλον. Με αρωγό μια πολύ δυνατή και μοντέρνα παραγωγή, οι LAST UNION προσφέρουν ένα μουσικό συνονθύλευμα που πιστεύω είναι ενδεικτικό της τωρινής κατεύθυνσης του σύγχρονου συμφωνικού power metal: Μεσαίες συνθέσεις που συνδυάζουν ολίγη groove metal με progressive βιρτουοζιτέ, σκερτσόζικα και mid-tempo power leads, αιθέρια και σκοτεινή ατμόσφαιρα με όχημα εύπεπτα όσο και ξεσηκωτικά ρεφραίν που επαναλαμβάνονται αρκετά συχνά και στα οποία ξεχωρίζει η Scarpeccio με την αιθέρια χροιά που έχουμε μάθει από το female fronted συμφωνικό metal. Κάπου εκεί ανάμεσα χωράνε και μερικά ορχηστρικά περάσματα με έντονη progressive χροιά που δεν ξεπερνάνε το προσδόκιμο σε διάρκεια ενός εμπορικά φιλικού δίσκου. Εν ολίγοις μιλάμε για προσβάσιμες συνθέσεις με βάση τις κιθάρες, το δυνατό rhythm section και τα μελωδικά ρεφραίν.
Πέραν μιας βασικής περίληψης του ύφους και μουσικής κατεύθυνσης των LAST UNION, οφείλω να πως με ευχαριστεί που δεν διέκρινα έντονα trademark χαρακτηριστικά του ήχου και ύφους των συγκροτημάτων προέλευσης των Kusch και LePond, ούτε αντιγραφή των DREAM THEATER, πράγμα στο οποίο οι Ιταλοί με έχουν συνηθίσει κατά καιρούς (βλέπε τους αδικοχαμένους ZEN). Αντιθέτως, το αποτέλεσμα είναι ενδεικτικό μιας πετυχημένης όσμωσης που αντιπροσωπεύει τους LAST UNION και το είδος τους. Και από αυτή την άποψη και μόνο, μιλάμε για ένα καλό και ενδιαφέρον ντεμπούτο σ’ ένα είδος που αποκτά δημοτικότητα ανάμεσα σε μουσικούς και οπαδούς.
Τέλος, ΠΡΕΠΕΙ να αναφερθώ στα τρία κομμάτια όπου τραγουδάει ο JamesLaBrie όχι μόνο γιατί ειλικρινά (haters πάτε για καμιά βόλτα) λατρεύω τη φωνή του αλλά γιατί έχει γίνει τρομερή δουλειά από τη μπάντα που είχε υπόψη της τη χροιά του. Ο LaBrie λοιπόν τραγουδά εδώ χωρίς τα εφέ που κυριαρχούν στο τελευταίο δίσκο των THEATER και που ίσως σας ξενίσουν και αφήσουν την εντύπωση πως ο Καναδός δεν μπορεί να τα βγάλει εις πέρας χωρίς όντως, εφέ και auto-tune. Και ναι σας πληροφορώ πως δίνει ρέστα και χωρίς τα εφέ στα 55 του χρόνια! Από άποψη χροιάς και ερμηνείας, ο LaBrie αποδεικνύει πόσο χαρισματικός είναι, όπως έχει κάνει με τους AYREON για παράδειγμα, ξεφεύγοντας από το καλούπι των DREAM THEATER. Με άλλα λόγια, ο LaBrie τραγουδά με τρόπο που δεν μας έχει συνηθίσει. Η φωνή του έχει γρέζο όσο και απαλότητα και παράλληλα χτυπάει ψηλές νότες και γκρουβάρει χωρίς υπερβολές και τη σπαστική του εμμονή να ανασάνει κατευθείαν στο μικρόφωνο όπως κάνει συχνά σε ζωντανές εκτελέσεις. Το σύγχρονο συμφωνικό power του πάει και τούμπαλιν, πράγμα που δε θα περίμενα σε καμία περίπτωση.
7,5 / 10
Φίλιππος Φίλης