Λεπίδες, αλυσίδες, μαστίγια και φωτιά. Στο εξώφυλλο ένας μεσαιωνικός μυστικιστής με δάδα, περιτριγυρισμένος από λέοντες και πάνθηρες. Το όνομα θα μπορούσε να αφορά μπάντες πολλών ειδών. Αυτά είδε το αφεντικό και μου το πάσαρε. «Μήτσο, δεν τους ξέρω, αλλά πρέπει να είναι επικάδες κλασσικομέταλλοι. Ρίξε μια αυτιά!». Δεν θα πω πως δεν συμφώνησα με αυτό το πρώτο σκεπτικό. Και η αφεντιά μου το ίδιο θα σκεφτόταν. Μόλις όμως έβαλα το δισκάκι να παίξει, η έκπληξη ήταν μεγάλη!
Θα ήθελα να σας παρουσιάσω το περιεχόμενο του δίσκου (ο όρος «κριτική» και «δισκοκριτικός» δεν μου άρεσε ποτέ, εμείς παρουσιάζουμε σε σας έναν δίσκο και εσείς είστε ο τελικός κριτής πάντα) αναφέροντας ονόματα συγκροτημάτων για να δείτε τη ποικιλία αυτού εδώ του άλμπουμ. Δεν θα ήμουν υπερβολικός λέγοντας πως από δω περνούν ΣΧΕΔΟΝ όλα τα βασικά είδη της rock μουσικής. Ένα έμπειρο αυτί (και λέω έμπειρο γιατί οι Νορβηγοί είναι μάστορες στο να κρύβουν καλά τις επιρροές τους) θα ακούσει τους «αλητόβιους» BACKYARD BABIES με extra ολίγη από punk στο “Under the gun”, τους τεράστιους THIN LIZZY και στο πιο σύγχρονο τους BLACK STAR RIDERS στο εξαιρετικό “The great escape” (αχ αυτές οι κιθάρες πόσα χρωστούν στη μπάντα του Phil Lynott), θα κάνει μια βουτιά στο sleaze παρέα με τον θείο TED NUGENT ακούγοντας το “Midnight Sadusa” και το “Believe in magick”… Επειδή όμως πάντα θα υπάρχουν οι ρίζες αυτής της μουσικής που πρέπει να τιμώνται, έρχεται το “Polonium blues” να φανερώσει τους ήχους των LED ZEPPELIN, BLACK SABBATH (Mk.I φυσικά) μέσα από ένα προσωπικό, σχεδόν stoner φίλτρο όπου κυριαρχούν τα χαμηλά κουρδίσματα, οι bluesy αισθήσεις και η επιτηδευμένη υπερατλαντική «βρωμιά» των BLUE CHEER. Αφού λοιπόν περάσαμε απέναντι, ας μείνουμε συγκεκριμένα στη Sunset Strip για τα επόμενα τέσσερα τραγούδια που θα μπορούσαν άνετα να ακουστούν σε κείνα τα μέρη στα δοξασμένα για το είδος 80s: “Siren song”, “Lost with all hands”, “After the fire” και “Electrick sorcery”. Glam/hair metal; Ή σωστά, γιατί ο τίτλος είναι τελείως για τα πανηγύρια και πάντα μου έσπαγε τα νεύρα, US Hard ‘n’ Heavy; Τι άλλο μένει να ακουστεί; Το ομότιτλο κομμάτι που κλείνει το δίσκο δεν περιέχει κάποια άλλη έκπληξη. Εισαγωγή με πανέμορφο Zeppelin-ικό riff, ένα πιο hard rock “Polonium blues”, εξίσου εντυπωσιακό refrain, σε ένα τραγούδι που καθρεπτίζει τον όρο «μοντέρνο rock» ιδανικά. Με πιο ακτινοβολούσα, γυαλισμένη παραγωγή και λιγότερη Sabbath-ίλα, το φαντάζομαι άνετα από τους ALTER BRIDGE ή τους SIXX A.M.
Ηθικόν δίδαγμα: ποτέ μα ποτέ μη κρίνετε ένα δίσκο από το εξώφυλλό του. Δείτε το, περιεργαστείτε το, θαυμάστε το, κράξτε το, αλλά ακούστε το περιεχόμενο. Υπάρχουν κυκλοφορίες που το εξώφυλλο ταιριάζει με τις νότες, υπάρχουν και άλλες που είναι παντελώς άσχετο (καλή ώρα). Δίσκοι εξαιρετικοί έχουν άθλια εξώφυλλα (“Dance of death”, “When dream and day unite” για παράδειγμα), δίσκοι μούφες έχουν ωραία εξώφυλλα (όλο και κάποιος θα υπάρχει, η μνήμη μου βαριέται να συνεισφέρει τώρα). Η μουσική μετράει πρωτίστως, ωραία τα εικαστικά, ναι, αλλά δεν είμαστε και gallery βρε αδερφέ! Και κάτι τελευταίο: Θα προτιμούσα οι MAGICK TOUCH να κατασταλάξουν σε ένα ύφος μεταξύ αυτού που ακούγεται στο “The great escape” και στο ομώνυμο κομμάτι. Είναι αυτό που τους ταιριάζει περισσότερο. Ωραίο πράγμα η μεγάλη ποικιλία, αλλά θέλει ιδιαίτερη ικανότητα για να μη χαθεί στο τέλος η μπάλα. Pas mal!
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
