Στο Rock Hard υπάρχει στήλη (ή σωστότερα, στήλες, αφού υπάρχει και αυτή του Γιώργου Κόη που κινείται σε gothic μονοπάτια μακριά από το metal) με underground προτάσεις. Τι πιο λογικό, δισκάκια όπως αυτό που παρουσιάζεται εδώ, να είχαν τη θέση τους εκεί. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις. Υπάρχουν ορισμένοι δίσκοι που πρέπει να ξεφεύγουν από τα όρια της απλής, ή έστω μια κάπως πιο αναλυτικής αναφοράς, και να απολαμβάνουν του χώρου που τους αξίζει και τους αρμόζει. Έστω και αν δεν έχουν εταιρεία πίσω τους να τους αβαντάρει και να τους προωθεί. Έστω και αν αφορούν λίγους εν δυνάμει ακροατές.
Αυτό το τελευταίο σίγουρα δεν είναι χαρακτηριστικό των MAGNABOLT, οι οποίοι μας έρχονται από το Portland και αποτελούνται από τους Pete Sylvia (κιθάρα/φωνή), Alex Ponder (κιθάρα), Andy Sylvia (μπάσο) και Matt Fitzgerald (τύμπανα). Ο ήχος τους και το μουσικό είδος το οποίο και υπηρετούν, είναι ιδιαίτερα αγαπητό σε μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Οι ίδιοι το περιγράφουν ως “True metal played with power and intensity heavily influenced by shred guitar virtuosos”. Εγώ θα το περιγράψω με παραδείγματα, για να γίνει ακόμη πιο κατανοητό. Οι Αμερικανοί παίρνουν τα καλύτερα στοιχεία από μπάντες της μεγάλης του US metal σχολής των 80’s (και ειδικά από τους HELSTAR), τα βάζουν στο ίδιο καζάνι με καλλιτέχνες τους οποίους χαρακτηρίζει η neoclassical παιδεία όπως ο παλαιός, ακμαίος Malmsteen, o Tafolla, o Vinnie Moore (κάπου το εκπαιδευμένο αυτί θα ακούσει ένα «δάνειο» από το “Lifeforce”) και ο MacAlpine, προσθέτουν επιρροές από συγκροτήματα που αν και δεν ήταν ποτέ metal εκτιμώνται και έχουν «σημαδέψει» ανεξίτηλα τον χώρο αυτό (βλέπε THIN LIZZY) και παρουσιάζουν ένα από τα πλέον εντυπωσιακά ντεμπούτα των τελευταίων ετών!
Τρομερές, ασύλληπτες, σαρωτικές κιθάρες που συν τοις άλλοις προσκυνούν το δίδυμο των Barragan/Corbin, εξαιρετικά και άκρως δυναμικά φωνητικά που στις μεσαίες οκτάβες διαθέτουν αξιοζήλευτο όγκο και τεχνικότατο rhythm section συναγωνίζονται για το ποιος θα κλέψει τη παράσταση σε τούτο το όργιο έμπνευσης, ποιότητας και καλώς εννοούμενου οπαδισμού. Ποιο κομμάτι να διαλέξεις, και ποιο να αφήσεις… To “Surveillance” σου ρίχνει το πρώτο ντιρέκτ και σε στέλνει τέσσερα βήματα πίσω πριν προλάβεις να πάρεις guard στάση. Τα “The thunder breaks”, “Power squelch” και “Don’t question the master” (refrain σκέτο έπος, απλό, λιτό, όπως πρέπει) είναι ισοπεδωτικά, λες και περνούν από πάνω σου κοπάδια Γκνου τη περίοδο των μεταναστεύσεων. Γίνεται να αντέξεις το “Tongue of fire” που ξερνάει φωτιά και ατσάλι; To magnum opus “Knocknasheega” (η αμερικανική εκδοχή – απάντηση στο “Path of glory” των HEAVEN’S GATE) και το «αδερφάκι» του “Art of war”, αμφότερα «διανθισμένα» με κέλτικες επιρροές και αριστουργηματικές δισολίες; Ή μήπως το καταπληκτικό “Master of the cosmos” που κάπου στη μέση σου «πετάει» στα μούτρα ένα εξαίσιο solo κλασσικής κιθάρας και σε στέλνει αδιάβαστο;
Κάποιοι δίσκοι ξέρεις πως από το πρώτο άκουσμα, προορίζονται να γίνουν κλασσικοί. Έχουν μια «αύρα» σπάνια, ένα μεγαλείο που μόνο μεγάλα albums το έχουν, ως χαρακτηριστικό. Το “Magnabolt” έχει όλα τα φόντα να το πετύχει αυτό. Και αν δεν το καταφέρει, το λιγότερο που θα έχει πετύχει, είναι να έχει λάβει ένα τεράστιο cult status και να πωλείται μετά από αρκετά χρόνια έναντι πολύ μεγάλων ποσών. Επειδή λοιπόν το «άριστα» θα του το δώσει ο ίδιος ο χρόνος που ό,τι και να γίνει θα δουλέψει υπέρ του, ο βαθμός που ακολουθεί αντικατοπτρίζει το «σήμερα», με μεγάλη αυστηρότητα. Εσείς, μεταξύ μας, θεωρήστε το καρφωτό, αψεγάδιαστο, κλασσικό δεκάρι. Κάτι σαν τον Zidane.
Οι Η.Π.Α μίλησαν ξανά.
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
Υ.Γ.: επειδή μιλάμε για πραγματικό underground εδώ, βίντεο δεν υπάρχει. Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση και να ακούσετε τον δίσκο, μπείτε στο «στρατόπεδό» τους.
https://magnabolt.bandcamp.com/album/magnabolt
