Ξέραμε όλοι ότι θα βρεθούμε σε πολύ οικογενειακή ατμόσφαιρα στη συγκεκριμένη συναυλία, αλλά δεν πείραξε κανέναν μας και προσωπικά ποτέ δεν πήγα σε συναυλία επειδή είχε κόσμο ή για να συναντήσω γνωστούς. Επίσης ποτέ δεν έχασα συναυλία επειδή δεν είχα παρέα να πάω, το λέω γιατί πολλοί προέταξαν το συγκεκριμένο λόγο για την απουσία τους. Θες να δεις ένα συγκρότημα που έρχεται στην πόλη σου, που δεν είναι δεδομένο αν και πότε θα το ξαναδείς και θα εξαρτηθείς από τις ορέξεις που μπορεί να (μην) έχει κάποιος άλλος; ΠΟΤΕ! Ήμουν, είμαι και θα είμαι αιώνια κάθετος σ’ αυτό το θέμα τουλάχιστον. Οι MANTAR από τη Γερμανία είναι ένα από τα καλύτερα γκρουπ των τελευταίων 5 ετών, αν και δε μπορείς να τους κατατάξεις στο αυστηρά μεταλλικό παρακλάδι μουσικά, είναι η συμπεριφορά και νοοτροπία τους περισσότερο που τους κάνει αγαπητούς στα μέταλλα παρά την όποια πανκίλα βγάζουν στον ήχο τους και ειδικά στις πρώτες τους ημέρες σαν συγκρότημα. Οι Γερμανοί μας είχαν επισκεφτεί και το 2014 το Νοέμβριο στην περιοδεία του πρώτου τους άλμπουμ “Death by burning”, πράγμα που ο τραγουδιστής Hanno Klaenhardt ακόμα δεν ξέρει πως συνέβη, καθώς είχαν κάνει μόλις 8 συναυλίες, αλλά το θυμάται με χαρά και ευχαρίστησε το κοινό για την παρουσία του.
Τη βραδιά άνοιξαν οι XENORABBIT. Να πω την αμαρτία μου, δεν είχα ιδέα για τα παιδιά, που όπως και οι MANTAR, έτσι κι αυτοί αποτελούν δίδυμο επί σκηνής με τον κιθαρίστα/τραγουδιστή και τον ντράμερ φοβερά συγχρονισμένους μεταξύ τους, να αποδίδουν αυτό το αχαρακτήριστο τζάζεμα που παίζουν -το οποίο ακροβατεί μεταξύ τεχνικής, παράνοιας και βαρύτητας- ολόσωστα και με αρκετά καλό ήχο ειδικά για τα θέματα που έχει εμφανίσει το Temple κατά καιρούς. Ο τραγουδιστής έχει μεταξύ άλλων χέρι το οποίο στα ξεκάθαρα black ξεσπάσματα πηγαίνει σαν μοτεράκι, ενώ είναι και η φωνή του τέτοια που εκπλήσσει με το εύρος της, οι τσιρίδες του θαρρείς και βγαίνουν από τα εσώψυχα του, είναι τόσο αβίαστος που σε σημεία τρομάζει. Ο δε ντράμερ ακολουθεί κατά πόδας, παίζει ΔΥΝΑΤΑ και με ακρίβεια, αλλά είναι και κάποιες στιγμές που θερίζει το σετ των τυμπάνων του και δεν προλαβαίνεις να δεις τα χέρια του. Πολύ δεμένοι, πολύ ιδιαίτεροι, δεν παίζουν σαν κανέναν που έχω ακούσει, το οποίο φυσικά στο τέλος της ημέρας αποδεικνύεται ως μεγάλο τους ατού. Διάρκεια ακριβή δεν συγκράτησα, αλλά παίξανε πάνω από μισάωρο με πρόχειρους υπολογισμού, έλαβαν το χειροκρότημα του λιγοστού κοινού (30 άτομα όλοι μας) την ώρα που παίξανε και αποχώρησαν περήφανα.
Οι YOVEL που ακολούθησαν είναι πιο έμπειρη μπάντα, καθώς ήδη έχουν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους “Hida tu’ από πέρυσι (ο τίτλος του δίσκου δεν γράφεται ακριβώς έτσι αλλά δεν είναι ώρα για μαθήματα Γραμμικής Β’). Βγαίνουν με ένα πολύ καλό ήχο κι αυτοί, με τις κιθάρες να κυριαρχούν, τα τύμπανα πολύ δυνατά όπως πρέπει και τον τραγουδιστή μπροστάρη στην επίθεση που εξαπολύουν. Στρωτό και καλοπαιγμένο black metal, αν αυτά όλα τα αναφέραμε μαζί κάποτε θα γελούσε και ο κάθε πικραμένος, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά έχουν ένα επίπεδο και φαίνεται ότι αγαπάνε τη συγκεκριμένη μουσική και έχουν μελετήσει το πώς πρέπει να ακούγονται. Αποδίδουν το υλικό τους με πυγμή, σαν να ήταν πολύ καλά προετοιμασμένοι για την συγκεκριμένη εμφάνιση, αυτό δηλαδή που πρέπει να κάνει κάθε μπάντα που θέλει να αρπάζει την ευκαιρία που της δίνεται αλλά που ποτέ δεν είναι δεδομένο ότι θα λάβει. Δεν ξέρω σε τι συνθετική φάση βρίσκονται για ένα πιθανό δεύτερο άλμπουμ, αλλά είναι μπάντα που αξίζει να τη δει ο κόσμος και προφανώς ειδικότερα το ακραίο κοινό. Μ’ αρέσει επίσης που είναι σοβαροί επί σκηνής και δεν χρειάζεται να προλογίσουν τα κομμάτια τους χρησιμοποιώντας κάφρικα φωνητικά (αυτή η μάστιγα, αυτό το όνειδος). Και σ’ ανώτερα παιδιά!
Οι MANTAR με τα πολλά θα ανέβουν στη σκηνή στις 23:15 με το “Pest crusade” από το μοναδικό ΕΡ που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, το “The spell”. Πρώτο θετικό ο ήχος που είναι δυνατός και καθαρός. Ειδικά τα τύμπανα του Erinc Sakarya ακούγονται λες και θα κατεδαφιστεί ο χώρος. Βαράει και ο ίδιος απίστευτα Δ-Υ-Ν-Α-Τ-Α, ενώ ωραίο είναι το τρικ που έχουν διαλέξει να παίζουν αντικριστά, για να γεμίζει και η σκηνή παρότι είναι μόλις δύο άτομα. Οι MANTAR για να μην το πολυλογούμε, έχουν αυτό το όμορφο αβίαστο της υπόθεσης, παίζουν με ουσία και κάνουν το κομμάτι τους σε εποχές που η υπερπληροφορία έχει ήδη κουράσει πολύ κόσμο. Δε χρειάζονται πολλά για να βρουν τα πατήματά τους, ένα riff –κι ας είναι άτσαλο ή στερείται τεχνικής, ένα γύρισμα στα τύμπανα, η σκαμμένη φωνή του Hanno και όλα κυλάνε αρμονικά. Ακούσαμε κομματάρες όπως το “Age of the absurd” που ακολούθησε το “Spit” που αγαπήθηκε από την αρχή της καριέρας τους, το “Era Borealis” με το χαρακτηριστικό κολλητικό του ρεφρέν (This is era borealis, this is death uber alles) αλλά εκτιμώ ότι η κορύφωση της συναυλίας ήρθε στη μέση με την Αγία Τριάδα που πέταξαν σερί.
“Cross the cross” (ώρα για λίγο ροκ εντ ρολ όπως είπε ο Hanno), “Seek + forget” και “Astral kannibal” αποτέλεσαν το κερασάκι στην τούρτα της εμφάνισης τους, η οποία διήρκησε παρακαλώ 80’. 80’ με 3 άλμπουμ κι ένα ΕΡ την ώρα που οι πολυδιαφημισμένοι DIMMU BORGIR δύο μέρες πριν των 10 άλμπουμ και τριών ΕΡ έπαιζαν 70’ (γελάνε και οι πιγκουίνοι της Ανταρκτικής). Μάλιστα όταν τους ρώτησα μετά τη συναυλία αν παίζουν πάντα τόσο, ο Hanno με έκπληξη τόνισε «Παίξαμε τόσο; Δεν το καταλάβαμε καν! Μόλις είδες την μεγαλύτερη σε διάρκεια εμφάνιση στην καριέρα των MANTAR»!!! Έτσι είναι όμως, υπάρχουν οι μπάντες που έχουν όρεξη, αλητεία και κυρίως κ@υλ@ και φιλοδοξία και θεωρούν τιμή να παίξουν στην Αθήνα των 70 ατόμων συνολικά μαζί με το προσωπικό του Temple, τα άτομα πίσω από το μπαρ και το merch και υπάρχουν κι αυτοί που την έχουν δει ιστορία, ο κόσμος –η πιο σωστά οι φασαίοι που κοιτάνε τα setlist πριν έρθει η μπάντα (ας μην το ανοίξω και κοπεί το κείμενο στη λογοκρισία)- ΞΕΡΕΙ ότι θα παίξουν ελάχιστα και παρόλα αυτά σκάει 30-35 ευρώ και δεν τιμάει μία μπάντα (όχι απαραίτητα τους MANTAR) που δεν έχει ξαναδεί και που ότι και να γίνει, ξέρει ότι θα τα σπάσουν όλα.
Ένα δημόσιο μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στους MANTAR για τη στάση και συμπεριφορά τους, η οποία ας γίνει παράδειγμα προς μίμηση για όλους και όλες εκεί έξω και που αποδεικνύει ότι τελικά δεν είναι όλα εμπορευματοποίηση και κερδοσκοπία, αλλά μερικοί κουβαλάνε ακόμα σεβαστή ποσότητα κοχόνες ανάμεσα στα πόδια τους και το δηλώνουν χωρίς επίδειξη αυτών.
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
