Ούτε ο τελευταίος οπαδός των post-rockers MASERATI, δεν περίμενε τέτοια στροφή στην μουσική τους. Μια αλλαγή πορείας, που μπορεί να μην έγινε στις 180ο, αλλά που σίγουρα απομακρύνεται πολύ από τον πρότερο ήχο της μπάντας, που μεταξύ μας, είχε αρχίσει να τελματώνει στο κατά τα άλλα αξιοπρεπέστατο “Maserati VII” (2012). Το “Rehumanizer” είναι βγαλμένο μέσα από τις σελίδες του τεράστιου λογοτέχνη επιστημονικής φαντασίας, Isaac Asimov, μιας και έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γραφής του. Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το soundtrack του “The Caves of Steel” (1954), αφού άλλοτε μας παρουσιάζεται κλειστοφοβικό και μυστηριώδες, κι άλλοτε επικό και περιπετειώδες.
Όπως μπορείτε να μαντέψετε οι MASERATI ανέβηκαν στο τραίνο του NewRetroWave κινήματος, το οποίο μπορεί να έχουμε αναλύσει εκτενέστερα παλιότερα, αλλά δεν χάνουμε τίποτα να αποσαφηνίσουμε το όρο για ακόμη μία φορά. Πρόκειται για το σύνολο των καλλιτεχνών που αποτίουν φόρο τιμής στην ένδοξη electronica των 80’s που βρίσκονταν στο background ταινιών και video games και γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων. Μέσα σε αυτόν τον κύκλο μπήκαν οι MASERATI, όχι σαν τίποτα τυχαίοι, αλλά σαν παλιοκαραβάνες που προετοίμαζαν τον ήχο τους για ακριβώς αυτό τον λόγο. Διότι από το 2010 με το εκπληκτικό “Pyramid of the Sun” ο ήχος των MASERATI άρχισε να αγγίζει αυτό το ψυχεδελικό-μινιμαλιστικό νεύρο, που σε συνδυασμό με τον ιδιαίτερο space-post-apocalyptic τόνο της κιθάρας, είτε σε καθηλώνει ολοκληρωτικά είτε σε κινητοποιεί από πάνω προς τα κάτω.
Ο δίσκος ξεκινά με το επιβλητικό “No Cave”, συστήνοντάς μας ταυτόχρονα και τον νέο ήχο. Το επαναλαμβανόμενο synth μοτίβο μπορεί να μη συγκινεί τους ήδη μυημένους στο είδος, αλλά σίγουρα εκρήγνυται συναρπαστικά μέσα στα αυτιά κάθε ανυποψίαστου. Ονόματα όπως VECTOR HOLD, LAZERHAWK και MEGADRIVE, έχουν αναστήσει την synthwave σκηνή, με αποτέλεσμα οι MASERATI να έρχονται τελευταίοι και καταϊδρωμένοι. Ωστόσο η συνέχεια του δίσκου χαρίζει τέτοιες συγκινήσεις που η σύγκριση με άλλα συγκροτήματα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Το νέο (δεύτερο) κεφάλαιο στον ήχο της μπάντα αποτελούν τα φωνητικά. Το “Living Cell” μεταμορφώνεται πράγματι στη πιο ζωντανή κι άμεση έκφραση της μπάντας προς τους οπαδούς της. Το “Montes Jura” έρχεται ουσιαστικά να επιστεγάσει το πάντρεμα του παλιού και του νέου ήχου της μπάντας, αποδεικνύοντας ότι το trend και το hype των καιρών δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά το έναυσμα για αυτή την νέα πορεία. Από εκεί και πέρα στα υπόλοιπα τρία κομμάτια του δίσκου το συγκρότημα αναμιγνύει τα συστατικά με τέτοιο τρόπο που το αποτέλεσμα είναι κάθε φορά διαφορετικό.
Κάπως έτσι το “Rehumanizer” είναι η απρόσμενη μεν, αλλά φυσική εξέλιξη του ήχου τους. Είναι η ανανέωση που ζητούσε το συγκρότημα και που μεταξύ μας δεν ήταν δύσκολο να την φανταστούν κι οι ίδιοι. Διότι αν πάμε πίσω στο 2009 και στο split που είχαν κάνει με τους έτερους πρωτομάστορες του synth/space/post ZOMBI, τότε θα καταλάβουμε ότι από τότε άρχισε να τους τρώει το σαράκι. Όπως κι αν έχει, η ακρόασή του καθίσταται επιβεβλημένη.
8,5 / 10
Νίκος Ζέρης
