Αν μη τι άλλο, ο Mark Jansen, αυτός ο τόσο ταλαντούχος Ολλανδός μουσικός και συνθέτης, είναι παραγωγικότατος και πέραν κάθε αμφισβήτησης. Μπορεί η μουσική του να αρέσει ή όχι, γούστα είναι αυτά, όμως η παραγωγικότητά του είναι το κάτι άλλο! Μέσα στη δεκαετία που διανύουμε, έχει ήδη 6 δίσκους, 3 με τους EPICA (σε υψηλότατο επίπεδο) και άλλους 3 πλέον, με το side project του, τους MAYAN. Και μπορεί να υπάρχει «συγγένεια» σε κάποια πράγματα, κάτι πολύ λογικό αφού μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο, από την άλλη όμως, ειδικά στους MAYAN, ο τύπος το ξεχειλώνει. Αυτό όμως έχει τα καλά, αλλά και τα κακά του.
Τρίτο άλμπουμ λοιπόν για τους εννιαμελείς (!) πλέον MAYAN, με τίτλο “Dhyana”, το οποίο έρχεται να διαδεχθεί το πολύ καλό “Antagonise”. Το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι κάποιες μεταγραφές από το πάνω ράφι που έκανε ο Jansen. Η κυρία Marcela Boviο (ex- STREAM OF PASSION, THE GENTLE STORM live, και άλλα) έρχεται να προστεθεί στα γυναικεία φωνητικά, ενώ στα brutal έρχεται και ο κύριος George Oosthoek (CELESTIAL SEASON, ex- ORPHANAGE και διάφορα άλλα). Τη θέση του μπασίστα έχει αναλάβει πλέον ο Roel Kaller. Η μπάντα μπορεί να αποτελείται από 9 μέλη, όμως στο δίσκο έγραψαν 10 και αυτό γιατί μετά την ηχογράφησή του, αποχώρησε ο Henning Basse (FIREWIND, ex- METALIUM), ένα κενό που θα πρέπει να καλυφθεί, καθώς η δουλειά του και στους δύο δίσκους που συμμετείχε είναι εξαιρετική.
Μουσικά, τα πράγματα είναι αυτά που είχαμε ακούσει στα δύο πρώτα άλμπουμ της μπάντας. Για όσους πάλι δεν είχαν καμία επαφή, το ύφος τους είναι ένας συνδυασμός symphonic death metal με dark power περάσματα, με symphonic metal (πραγματική ορχήστρα παρακαλώ εδώ) όπως το παρουσίασαν οι AFTER FOREVER ειδικά στα δύο πρώτα εξαιρετικά άλμπουμ τους, με συνεχείς εναλλαγές σε ύφος και ταχύτητες, με blasts, με groove-ς, με ατμοσφαιρικά σημεία, με minimal περάσματα, με brutal φωνητικά, σκισμένα, καθαρά και γεμάτα power-άδικα, με γυναικεία είτε σοπράνο, είτε πιο «γήινα», με πολλά ηχοστρώματα. Και όλα αυτά ενορχηστρωμένα και αποδομένα με πλήρη μουσικότητα, μιας και μιλάμε για εξαιρετικούς μουσικούς μεμονωμένα που εντυπωσιάζουν με τα παιξίματά τους. Τα φωνητικά είναι όλα super και τοποθετημένα εκεί που πρέπει και πάντα «υποστηριζόμενα» με το κατάλληλο μουσικό ύφος από πίσω, ενώ μερικοί συνδυασμοί τους είναι εντυπωσιακοί. Όλα τέλεια; Δυστυχώς όχι. Το κακό του “Dhyana” είναι ότι καταφέρνει και σε κουράζει μετά από ένα σημείο όταν το ακούς ολόκληρο. Όχι επειδή τα κομμάτια δεν είναι καλά, που μόνο δύο είναι στην ουσία τα τελείως αδιάφορα, αλλά για το λόγο ότι μπαίνεις σε μία λούπα. Δεν είναι κόπια, όμως αυτή η «ανάγκη» να χωρέσουν τα πάντα και σε κάθε κομμάτι, είναι τόσο μα τόσο δύσκολη, που αναπόφευκτα σε οδηγεί σε μία επανάληψη που χάνει όμως το εντυπωσιακό της στοιχείο μετά από κάποια φάση. Η νοοτροπία στα περισσότερα είναι πάνω κάτι η ίδια, με το κύριο πράγμα που τα αλλάζει να είναι η ποιότητα στις μελωδικές γραμμές ή τα ορχηστρικά σημεία και κάποια riff ή πολύ όμορφα solos. Αυτό είναι το κακό του “Dhyana”, γιατί αν το δούμε καθαρά από θέμα μουσικότητας, το άλμπουμ σκίζει. Όμως πόσα πράγματα σου μένουν στο τέλος; Εδώ είναι το θέμα. Οι δαιδαλώσεις συνθέσεις σίγουρα δε βοηθάνε και δε βγαίνουν το ίδιο πάντα, με αποτέλεσμα κάποια πολύ ωραία σημεία και γραμμές να «χάνονται» σε κάποια κομμάτια, γιατί δεν έχουν την αντίστοιχη ποιότητα συνέχεια μέσα στο ίδιο τραγούδι. Σίγουρα πάντως όπου σκάνε τα χορωδιακά, ο τύπος είναι τεράστιος. Καθηλώνει.
Στο άλμπουμ υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν και αυτά είναι τα “The rhythm of freedom”, “Rebirth from despair” (ρεφρέν από τις καλύτερες στιγμές των AFTER FOREVER και μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου), “The power process” που στηρίζεται κυρίως στα γυναικεία φωνητικά και διαφέρει από τα υπόλοιπα, “Maya – The veil of delusion”, και “The flaming rage of God” που στηρίζεται λίγο περισσότερο στην extreme μεριά της μπάντας. Η ειρωνία είναι ΚΑΙ εδώ, ότι με εξαίρεση το “The rhythm of freedom”, τα άλλα δύο τραγούδια που διάλεξε η Blast για την προώθηση του δίσκου, τα “Saints don’t die” και ειδικά το “Dhyana” είναι στις χειρότερες στιγμές του, μαζί με το “Satori” που και να μην υπήρχε δε θα άλλαζε και κάτι.
Το “Dhyana” είναι από αυτούς τους δίσκους που στο τέλος λες ότι θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο. Σίγουρα θαυμάζεις το μουσικό μυαλό του Mark Jansen για ακόμη μία φορά, σίγουρα θαυμάζεις τη μουσικότητά του, τις ικανότητες όλων των εμπλεκομένων σε αυτό το έργο, όμως σου αφήνει, για τους λόγους που ανέλυσα παραπάνω, αυτή την αίσθηση ότι το έχεις για ακόμα καλύτερα. Το σίγουρο είναι ότι όσοι γουστάρετε ακούσματα με πολλά διαφορετικά ηχοτόπια, αξίζει να τσεκάρετε το νέο άλμπουμ των MAYAN και ελπίζω στο επόμενο να βρεθεί αυτή η ισορροπία που θα τους εκτοξεύσει.
7 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
