Το internet άλλαξε άρδην τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν οι καλλιτέχνες με τους φίλους της μουσικής τους. Κι αυτό είχε διαφανεί από τα late 90s όταν και η είσοδος του forum στον κυβερνοχώρο γέννησε τις πρώτες δυνητικές κοινότητες (virtual communities). Σχεδόν για όλα τα συγκροτήματα και στυλ μουσικής υπήρχε και έναν ανάλογο forum μέσω του οποίου ερχόμασταν σε επαφή με άλλους που είχαν τις ίδιες μουσικές προτιμήσεις. Σχεδόν σε όλα τα επίσημα forum έμπαιναν και οι μουσικοί για να απαντήσουν σε ερωτήσεις ή ακόμα και να πουν απλά τη γνώμη τους για κάτι. Ένας φανατικός του forum του ήταν και ο Mike Portnoy που το ξεκίνησε το 1999 και μοιραζόταν πάρα πολλά με τους φίλους του. Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό γεγονός στο Internet για τη χρονιά που φεύγει είναι ακριβώς η απόφαση του να το κλείσει. Το γιατί δεν είναι τόσο απλό, γι’ αυτό και μπήκα στη διαδικασία μαζί με το Σάκη Φράγκο να παραθέσουμε κάποια πράγματα για την απόφασή του.
Έχει περάσει σε άλλο επίπεδο η επαφή των «κοινών» θνητών με τους rock stars. Κι αυτό γιατί όλοι οι καλλιτέχνες αναπόφευκτα έχουν ως ένα βαθμό «ψωνιστεί» λόγω δημοσιότητας. Και στην εποχή των social media φαίνεται ξεκάθαρα αυτό όταν ανεβάζουν συνέχεια αναρτήσεις με selfies και γενικώς απόψεις επί παντός επιστητού. Όμως στα social media τα σχόλια περνάνε σε δεύτερη μοίρα από αυτούς που θα μπουν στη διαδικασία να κάνουν ανάλυση περιεχομένου των αναρτήσεων που γίνονται από τους «φίλους» ή «ακολούθους» τους. Στα forum συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Είναι έτσι η δομή του forum που όλοι οι συμμετέχοντες σε μια συζήτηση είναι ισότιμοι με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να καπελώσει τον άλλον παρά μόνο με επιχειρήματα. Τι συμβαίνει όμως όταν οι απόψεις περιέχουν αρνητικότητα που επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό έναν καλλιτέχνη που προτιμά ακόμα και να το κλείσει όσο κι αν τον πονάει;
Το κλείσιμο του forum του πολυάσχολου drummer είναι ένα καμπανάκι για όλους μας και δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Είναι μια σαφέστατη ένδειξη ότι στα social media έχουν «εκπαιδευτεί» πολλοί fans στην νοοτροπία του καμικάζι troll. Δηλαδή μπαίνουν και αναστατώνουν τη συζήτηση με την άποψη τους για το τι κάνει ο αγαπημένος τους καλλιτέχνης! Αντί να τον αφήσουν στην ησυχία του να δημιουργήσει αυτό που τον γεμίζει, μπαίνουν στη διαδικασία να του υποδείξουν τι πρέπει να κάνει. Αυτό δε συνέβαινε πριν τα social media…τι άλλαξε λοιπόν;
Θαρρώ πως στα social media όλοι όσοι συμμετέχουμε έχουμε ως ένα βαθμό τις παθογένειες του rock star. Αναρτούμε ένα τραγούδι, ένα κείμενο που μας εκφράζει ή απλά μια σκέψη και σαν παγόνια κοκορευόμαστε – σε ποιον αλήθεια; – ότι μαζέψαμε likes ένα τόνο. Καμία αξία δε δίνουμε στα σχόλια που θα πυροδοτήσουν μια συζήτηση για κάτι που μας απασχόλησε τη στιγμή που πατήσαμε το κουμπί της δημοσίευσης! Η παιδεία μας λοιπόν στον κυβερνοχώρο έχει αλλάξει άρδην και θεωρούμε την άποψη μας τόσο στέρεη που δε θέλουμε να την διαπραγματευτούμε, αλλά να την επιβάλουμε ως μοναδική αλήθεια.
Αλήθεια όμως τι περιμένουμε από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες; Να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο που να μας αρέσει ή να κάνουν αυτό που νιώθουν χωρίς καμία παρεμβολή; Εν έτει 2017 λοιπόν βλέπω πεντακάθαρα τον κόσμο να έχει εκπαιδευτεί να κρίνει ασύστολα με τα δικά του προσωπικά κριτήρια το έργο ενός καλλιτέχνη. Αυτό είναι ο θάνατος της αυτενέργειας των καλλιτεχνών και η απόλυτη παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί από αυτούς, λέγοντας ότι «παίζουμε αυτό που περιμένουν οι οπαδοί από εμάς». Όποιος καλλιτέχνης διατηρεί δυνατό facebook με άφθονα likes, δε δίνει καμία ουσιαστική σημασία στα σχόλια. Αυτό το ξέρουν οι «ακόλουθοι» και «φίλοι» τους, γιατί ξέρουν ότι ο κόσμος και τα περιοδικά δίνουν σημασία μόνο στις αναρτήσεις. Ο Mike Portnoy είναι old school και γι’ αυτό έκλεισε το δικό του χώρο συζητήσεις με τους οπαδούς του. Και του δίνω τα εύσημα που το έκανε και συγχαρητήρια που άντεξε τόσα χρόνια να έρχεται σε τόσο στενή επαφή με αυτούς που τον στηρίζουν. Όσοι λοιπόν τον οδήγησαν εκεί ας σκεφτούν πόσο μεγάλο λάθος έκαναν να του περάσουν την αρνητικότητα τους για το νέο album των SONS OF APOLLO. Και για όλους τους υπόλοιπους ας σκεφτούμε ξεκάθαρα τι θέλουμε από την επαφή μας με τους αγαπημένους μας μουσικούς. Αν το πράξουμε πιστεύω ακράδαντα ότι θα σταματήσουμε να έχουμε τις παθογένειες των rock star και θα ξαναγίνουμε εραστές της μουσικής που ήρθε και μας άλλαξε τη ζωή άρδην.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν σε ποια θέση τοποθετούμε τον εαυτό μας απέναντι στους καλλιτέχνες που αγαπάμε. Πλέον στα social media τους έχουμε πρόσφορους και σε κοινή θέα βγάζουν ακόμα και ιδιωτικές στιγμές στη φόρα! Μας ενδιαφέρουν πραγματικά; Μήπως δημιουργούν μια αίσθηση αμεσότητας που δεν έχει κανένα καλλιτεχνικό αντίκτυπο; Είναι η θέση τους από άμβωνος όταν αναρτά συνεχώς ανούσια πράγματα που κάνει στην καθημερινότητα του;
Ας είναι το κείμενο αυτό ένα ερέθισμα για να πυροδοτηθεί συζήτηση από όλους όσους δώσαμε χρόνο να διαβαστεί. Σαν παιδί που μεγάλωσε στα irc δίκτυα και στα forums (δεν μου αρέσει να τα λέω fora – συγγνώμη!) από τα late 90s και έκανε και μεταπτυχιακό στις κοινότητες αυτές, δηλώνω απερίφραστα ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε… Έκλεισε το μακροβιότερο πλαίσιο συζητήσεων στην ιστορία της σκληρής μουσικής από έναν μανιακό της επικοινωνίας με τους οπαδούς του! Είναι το γεγονός της χρονιάς για να μην πω της δεκαετίας όσον αφορά τον κυβερνοχώρο και τη μουσική που αγαπάμε! Και δεν είμαι υπερβολικός… Πιστέψτε με!
Λευτέρης Τσουρέας
Πάνω σ’ αυτά που γράφει ο Λευτέρης Τσουρέας πάρα πολύ ωραία, δεν έχω να συμπληρώσω και πολλά πράγματα, μολονότι με πίεσε να γράψω και την προσωπική μου οπτική γωνία για έναν καλλιτέχνη που μου αρέσει πολύ κι έχουμε μία προσωπική επαφή είκοσι και πλέον ετών, έχοντας κάνει αρκετές συζητήσεις.
Πολλοί είναι αυτοί που μπορεί να σπεύσουν να πουν ότι ο Portnoy δεν δέχεται την κριτική, αφού κλείνει το forum του εξαιτίας των αρνητικών απόψεων. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν δέχεται την αρνητική κριτική. Το μεγάλο πρόβλημα του κυβερνοχώρου αυτή τη στιγμή δεν είναι η αρνητική κριτική, αλλά η αρνητική σκέψη, το troll και το γεγονός ότι όλοι έχουν αποψάρα, που συνήθως προσπαθούν να είναι διαφορετική από το «ρεύμα», μόνο και μόνο για να μην είναι «συνηθισμένοι». Τι πιο εύκολο από το να βρίσεις ή να κακολογίσεις έναν καλλιτέχνη χωρίς κανένα επιχείρημα, με την πρόφαση της «κριτικής». Τα social media στάζουν δηλητήριο όμως και οι απόψεις που προβάλλονται και συνήθως γράφονται είναι οι κακοπροαίρετες και οι κακόβουλες. Σε όλα τα ζητήματα, όχι μόνο στη μουσική.
Μιλάμε για έναν άνθρωπο, που μέσα από το forum και το site του, ανέβαζε τα setlist όλων των συναυλιών των DREAM THEATER και πρόσεχε αν πήγαιναν στην ίδια πόλη μετά από κάποια χρόνια, να παίζουν διαφορετικά τραγούδια, ώστε να μένουν ικανοποιημένοι οι οπαδοί τους!!! Και ξέρετε τι χλεύη δέχτηκε γι’ αυτήν του την τακτική, επειδή οι «οπαδοί» ήθελαν να ακούνε τα ίδια και τα ίδια τραγούδια; Παραξενευτήκατε; Κι όμως, έτσι είναι. Έμπαινε και απαντούσε προσωπικά στα πιο σοβαρά θέματα που είχαν τεθεί στο forum και ζητούσε τη γνώμη των οπαδών για πάρα πολλά ζητήματα. Είχε φτάσει κάποια στιγμή, μάλιστα, να κάνει κάποιον διαγωνισμό, ζητώντας από τον κόσμο να μαντέψει τον «αγαπημένο του αριθμό». Εκεί, όπως ομολόγησε ο ίδιος, σοκαρίστηκε όταν συνειδητοποίησε πόσος κόσμος ήξερε το προσωπικό του e-mail, αφού γνώριζε τον αγαπημένο του αριθμό (το προσωπικό του e-mail, εκτός των άλλων, περιέχει αυτόν τον αριθμό), κάτι που σήμαινε ότι είχε αρχίσει να «βάζει στο σπίτι του» πάρα πολύ κόσμο και ο ίδιος ομολόγησε ότι το γεγονός αυτό, τον τρόμαξε, αφού ο ίδιος φανέρωνε πάρα πολλές πτυχές του εαυτού του στους οπαδούς.
Βέβαια, από ένα σημείο και μετά, απέκτησε εμμονή με τα social media κι έμπαινε και απαντούσε προσωπικά στα σχόλια που δεχόταν στο blabbermouth και σε άλλα site και όλη την ώρα, ακόμα και στο soundcheck των συναυλιών του, πόσταρε στο facebook (τρανό παράδειγμα η τελευταία του εμφάνιση στη χώρα μας με τον Neal Morse). Αυτή η εμμονή του με τα social media, είναι που τον κατέβασε στο επίπεδο του θνητού, αφού η συνεχής και καθημερινή επαφή του με τους οπαδούς του (ιδιαίτερα παλαιότερα κι όχι την τελευταία δεκαετία), έδωσε το δικαίωμα στον κόσμο να πιστεύει ότι εύκολα μπορεί να επιβάλλει την άποψή του ακόμα και σ’ έναν μουσικό του βεληνεκούς του Mike Portnoy. Εκείνος, το διαπίστωσε με τον άσχημο τρόπο, στο άλμπουμ των SONS OF APOLLO και αναγκάστηκε να κλείσει ένα από τα πιο διάσημα μουσικά forum στη σύγχρονη ιστορία της μουσικής. Είναι σαφές ότι ο κόσμος δεν του έχει συγχωρήσει που έφυγε από τους DREAM THEATER, όμως για κάθε νόμισμα υπάρχουν δύο όψεις…
Υ.Γ.: Διαβάστε τα δύο τελευταία ποσταρίσματα του Mike Portnoy στο forum του, που παραμένει ανοιχτό να το διαβάσει κανείς, αλλά ανενεργό και παραπέμπει όλον τον κόσμο στα social media. Θα καταλάβει κανείς αυτή την εμμονή που περιέγραφα προηγουμένως, αλλά και το πώς κοιτάζει τα σχόλια στο blabbermouth.net συνεχώς να δει τι λέει ο κάθε «κακομοίρης» keyboard warrior από το σπίτι του. Όσο για μένα, είχα την προσωπική μου εμπειρία, καθώς μετά από μία συνέντευξη που είχα κάνει με τον Portnoy, το ίδιο site, το blabbermouth.net, επικοινώνησε για να πάρει τη συνέντευξη, αλλά μου ζήτησε το mp3 της συνομιλίας για να κάνει εκείνο την απομαγνητοφώνηση, αφού φοβόταν τις αντιδράσεις του Portnoy σε περίπτωση που κάτι μεταφερόταν με διαφορετικό τρόπο…
Υ.Γ.2: Για όσους “ψάρωσαν” με την selfie Portnoy – Petrucci την Πρωτοχρονιά, δεν γνωρίζω τίποτα απολύτως για κάποιο πιθανό reunion. Αυτή η φωτογραφία όμως, μου το απέκλεισε για τα επόμενα δύο χρόνια σίγουρα, αφού ένας τέτοιος μανιώδης χρήστης των social media όπως ο Portnoy, δεν θα έβγαζε φωτογραφία με τον Petrucci και θα την πόσταρε, αν υπήρχε στα σκαριά κάποιο reunion των DREAM THEATER, παρά θα το κρατούσε κρυφό μέχρι να προκύψει η είδηση…
Σάκης Φράγκος
