Σε μια ελληνική συναυλιακή πραγματικότητα που μέχρι πρότινος έμοιαζε, για το μελωδικό hard rock/hard ‘n’ heavy των 80s – 90s, πιο «άνυδρη» και από την Κοιλάδα του Θανάτου στην Καλιφόρνια, το τοπίο δείχνει να αλλάζει. Υπεύθυνοι για αυτό κάποιοι περίπου «τρελοί», που βάζουν πάνω από οποιονδήποτε υπολογισμό και υπολογιστικό συμφέρον την αγάπη τους για το είδος και συμμερίζονται, ως οπαδοί οι ίδιοι, τη δική μας αγάπη, το δικό μας μεράκι, μην αφήνοντάς το ευτυχώς να μετατραπεί από μεράκι σε… μαράζι!
Είκοσι χρόνια περίπου, δεκαεννιά για την ακρίβεια, πέρασαν από την προηγούμενη εμφάνιση του Mike Tramp στην Αθήνα. Μια εμφάνιση που ήθελαν να ξεχάσουν τόσο ο ίδιος, όσο και οι οπαδοί του. Γι’ αυτό και επικράτησε αναβρασμός στην είδηση πως ο Δανός μουσικός, έρχεται επιτέλους ξανά στη χώρα μας. Η hard rock κοινότητα κινητοποιήθηκε, το γεγονός συζητείτο για πολύ καιρό πριν και πολύς κόσμος έφτασε να μετρά τις μέρες σαν φαντάρος στην «Πινέζα» που περιμένει το απολυτήριο.
Με το sold out να έχει επιτευχθεί με άνεση και ταυτόχρονα να μη νιώθουμε σαν σαρδέλες Καλλιμάνης μέσα σε κονσέρβα (εύγε σε διοργάνωση και μαγαζί), το Κύτταρο ήταν παραπάνω από απλά γεμάτο. Η αλλαγή της τελευταίας στιγμής, δεν είχε κανέναν αρνητικό αντίκτυπο. Μπορεί ο Rob Wylde των MIDNITE CITY και TIGERTAILZ να μην κατάφερε να δώσει το «παρών» λόγω προσωπικού κολλήματος, ωστόσο ο Γιώργος Γάκης ήταν μια σοφή και πολύ ταιριαστή επιλογή για να τον αντικαταστήσει. Πολλά χρόνια στο κουρμπέτι ο Γιώργος, έχει φάει τα σανίδια με το κουτάλι, είναι ένας άνθρωπος στον οποίο μπορείς άνετα να στηριχτείς, για να «φτιάξει κλίμα» από την αρχή.
Διασκευές σε πασίγνωστα, πολυαγαπημένα μας τραγούδια καθώς και δικές του συνθέσεις ακούσαμε και η ώρα που του αναλογούσε, πέρασε «νεράκι». Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο ίδιος απομακρυνόταν από το μικρόφωνο για να αφήσει τον κόσμο να τραγουδήσει και αυτός, καταλαβαίνοντας αμέσως τι είχε στο νου του ο Έλληνας rocker, ανταποκρινόταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έτσι, όταν η εμφάνισή του έφτασε στο τέλος της, το θερμό χειροκρότημα έμοιαζε να έρχεται αβίαστα. Σίγουρα, το ότι τον είδαμε στο ίδιο ακριβώς προσχεδιασμένο concept, δηλαδή χωρίς τους THE TROUBLEMAKERS και με μόνη συντροφιά την ακουστική του κιθάρα, ήταν μια ιδέα από πλευράς διοργάνωσης που πέτυχε τον σκοπό της.
Ήταν ακριβώς 21:27 (κοίταξα το ρολόι μου που δε χάνει ποτέ), όταν η εισαγωγή του “Lights and thunder” ακούστηκε στο Κύτταρο, συνοδεύοντας τον Mike Tramp και τη μπάντα του, καθώς έπαιρναν τις θέσεις τους. Πλήρης η αποθέωση, οι επευφημίες δονούσαν το club πριν καν παιχτεί νότα και με το που «έσκασε» το εναρκτήριο riff, ήταν λες και «σκάσαμε» και εμείς οι ίδιοι! Ξέρεις, είναι κάποιες φορές που καταλαβαίνεις από το πρώτο τραγούδι πως θα εξελιχθεί η συναυλία, αν θα είναι καλή, μέτρια, κακή… Ε, με το “Hungry” να ακολουθεί «στα καπάκια», ήμασταν όλοι σίγουροι πως το τέλος της βραδιάς, θα μας έβρισκε με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο. Και μας βρήκε!
Ναι, ξέραμε πως αυτό που βλέπαμε, δεν ήταν οι WHITE LION. Κανείς δεν είχε την απαίτηση αυτή, οπότε, κανείς δεν ξενέρωσε. Για στάσου όμως… Το συγκρότημα που έχει μαζί του ο Δανός frontman, είναι καταπληκτικό! Ειδικά ο «χαμένος δίδυμος αδερφός του Joe Perry», κιθαρίστας Marcus Nand, που είχε και τη δυσκολότερη αποστολή, έδωσε ένα φοβερό show! Δεν είναι και μικρό πράγμα να αντικαθιστάς και να παίζεις με άνεση τις κιθάρες ενός Vito Bratta, έτσι; Μιλάμε για έναν κιθαρίστα που συγκρίνεται μόνο με υπερ-ανθρώπους σαν τον μακαρίτη τον Van Halen, τι άλλο να σου πω; Ο Marcus λοιπόν, ήταν εξαιρετικός, «κάρφωσε» όλα τα lead μέρη και σε κάποιες φάσεις, αν έκλεινες τα μάτια, νόμιζες πως ακούς CD!
Εξίσου εξαιρετικοί ήταν και οι Claus Langeskov (μπάσο) και Brent Arcement (τύμπανα). Ο πρώτος δε, πήρε «άριστα» και στα δεύτερα φωνητικά τα οποία υποστήριζαν τον Tramp, μαζί με τον Nand. Γενικά, όπως τους έβλεπες τους τρεις τους, φαινόταν πως πρόκειται για μουσικούς που το hard rock κυλάει στο αίμα τους και έχει «ποτίσει» την ύπαρξή τους, μέχρι το μεδούλι! Και πάμε τώρα στον ίδιο τον Mike Tramp…
Τα χρόνια έχουν περάσει και ο Mike δεν είναι αυτός του “Pride” και του “Big game”. Χάλασε αυτό κάτι από τη βραδιά; Όχι! Γιατί; Γιατί πρώτον, ο Mike δεν ήταν ποτέ ο μεγάλος τραγουδιστής. Δεν ήταν Ray Gillen, Miljenko Matijevic, Andi Deris, Tommy Heart, Steve Lee ή κι εγώ δεν ξέρω ποιον ακόμη μπορείς να φανταστείς, που να είχε αυτό που λέμε «φωνάρα». Τι είχε ο Mike; Χαρακτήρα! Μια χροιά που δεν την ξεχνούσες με τίποτα και μια ικανότητα να τοποθετεί τη φωνή του σωστά επάνω στις τραγουδάρες των WHITE LION, δημιουργώντας ερμηνείες χαρακτηριστικές.
Τίποτα από αυτά δεν έλειπε. Ok, τα κομμάτια παίχτηκαν πιο χαμηλά κουρδισμένα… Σιγά, σάμπως είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος που το κάνει; Ή μήπως αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη, καθόλα «νόμιμη» και αποτελεσματική τακτική, ώστε να προστατευτεί ο τραγουδιστής από τη φθορά του χρόνου; Μια χαρά λοιπόν πήγε το ερμηνευτικό μέρος, τηρουμένων των αναλογιών και συνδυάζοντάς το με την αναμενόμενα τέλεια σκηνική του παρουσία, που «έπαιζε» το κοινό «στα δάκτυλα», οδηγηθήκαμε σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα: Ο Tramp τίμησε το αντίτιμο του εισιτηρίου μέχρι κεραίας!
Setlist; Ιδανική. Έλειψε κάτι; Ίσως, μα όχι εκείνη την ώρα. Εκείνη την ώρα διασκεδάζαμε με τη ψυχή μας! Τα προσωπικά μου highlights ήταν το “Hungry”, οι περίπου heavy metal εκτελέσεις των “Lonely nights” και “All the fallen men” (σείστηκε ο τόπος από τις riff-άρες του Nand), τα “Wait” και “Broken heart” που παίχτηκαν στην σειρά και εκτόξευσαν κι άλλο την ήδη απογειωμένη βραδιά και φυσικά το καταληκτικό “Lady of the valley”, που όλοι από κάτω το περίμεναν ως μάννα εξ ουρανού. Σίγουρα, το τραγούδι που κάνει το μεγαλύτερο «γκελ» μεταξύ των οπαδών και όχι άδικα, μιας και πρόκειται για αριστούργημα. Ένα από τα όχι λίγα, που έγραψε το Λευκό Λιοντάρι!
Άλλες μικρές λεπτομέρειες που έκαναν εντύπωση; 1) Τα αρκετά παιδιά νεαρής ηλικίας στο κοινό, γεγονός που προκάλεσε τον θαυμασμό του Tramp. «Θα περίμενε κανείς η γενιά του Spotify να ακούει μόνο Taylor Swift κι όμως, είστε εδώ, σε μια συναυλία WHITE LION και σας ευχαριστώ!». 2) Η λατρεία του γκριζομάλλη πλέον frontman για τους THIN LIZZY, με τρανή απόδειξη τα τατουάζ με τον Philo και το ρόδο του “Black rose” και το “Out with the boys”, που «μυρίζει», μουσικά και στιχουργικά, θαλασσινή αλμύρα από Βόρειο Ατλαντικό μεριά!
3) Το πόσο έδειξε να υπολογίζει τους οπαδούς του, δεχόμενος με μεγάλη χαρά να μιλήσει, να φωτογραφηθεί μαζί τους και να υπογράψει ό,τι αυτοί του προσκόμιζαν. Κανένας βεντετισμός, κανένα τουπέ, κανένα ύφος χιλίων καρδιναλίων… μακάρι όλοι οι μουσικοί με τους οποίους μεγαλώσαμε και τους έχουμε στην καρδιά μας, να είναι σαν αυτόν. 4) Η υπόκλιση του Marcus Nand, μπροστά σε ένα κοινό που πρώτη φορά συναντούσε, αλλά μάλλον όχι τελευταία! Γιατί το λέω αυτό;
Γιατί τον Σεπτέμβριο που μας έρχεται, ο Tramp θα κυκλοφορήσει τον νέο του δίσκο. Αυτό που μέχρι το Σάββατο φάνταζε αδύνατο, τώρα μοιάζει εφικτό: Ο ίδιος δήλωσε πως θέλει να μας ξανάρθει και μακάρι αυτό να γίνει, για να τον δουν και όσοι για χ,ψ λόγους έχασαν ένα live ιστορικής σημασίας, για την εγχώρια hard rock κοινότητα. Είμαι υπερβολικός; Η έκφραση θαυμασμού και οι ενθουσιώδεις αντιδράσεις των αντιπροσώπων της δανέζικης πρεσβείας, που παρακολουθούσαν το live όχι από κάποια ειδική θέση αλλά μέσα στο κοινό, κατόπιν δικής τους (!) παράκλησης, είναι το καλύτερο επιχείρημα περί τούτου.
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» λοιπόν καθώς και πολλά «μπράβο» στον «δικό μας» Σάκη Νίκα, στον Γιάννη Δόλα και στα υπόλοιπα παιδιά του Rockpages gr. όχι μόνο για το ότι έφεραν τον Mike Tramp στην Ελλάδα, αλλά και για όσα έχουν κάνει και για όσα, καλά να είμαστε, θα κάνουν στο μέλλον. Γκάιζ, γιου ρούλ!
ΥΓ 1: Πολύ πλούσιο το παρασκήνιο, όσον αφορά σκηνικά και ατάκες στο κοινό. Αν υπήρχε παρακάμερα, θα μετρούσαμε χιλιάδες views. Αλλά δεν υπάρχει, οπότε, δεν λέω το παραμικρό!
ΥΓ 2: Νίκα, καφέ στο γνωστό μέρος, ώρα 08:33
ΥΓ 3: Δεν έχει, ήταν μπλόφα.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος
SETLIST: 1. Lights and thunder 2. Hungry 3. Lonely nights 4. Out with the boys 5. All the fallen men 6. El Salvador 7. Little fighter 8. Living on the edge 9. Tell me 10. Love don’t come easy 11. When the children cry 12. Cry for freedom 13. Wait 14. Broken heart 15. Farewell to you 16. Lady of the valley
