a
Τη φορά αυτή, η στήλη μας θα ασχοληθεί με τους MOTORHEAD. Μέσα από τη πολύ πλούσια δισκογραφία τους, παρουσιάζονται 15+1 τραγούδια που για τον οποιονδήποτε λόγο, ποτέ δεν αποτέλεσαν αυτό που λέμε “hits πρώτης γραμμής”. Κλασσικά στο τέλος του άρθρου, θα βρείτε και Spotify list για να ακούτε την ώρα που θα διαβάζετε (από την οποία λείπουν τα “Devils” και “Don’t lie to me”, απλά επειδή δεν υπάρχουν στο Spotify!!!). Born to lose, live to win for ever…
Limb from limb (“Overkill” – 1979)
Αργό στην αρχή, σχεδόν «σέρνεται» και σε «υπνωτίζει», με τη κιθάρα του Fast Eddie Clark να έχει το πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ένα πρώτο μισό όπου κυριαρχούν οι bluesy καταβολές, με τα solos να έχουν κάτι από Rory Gallagher θα τολμούσα να πω. Στο δεύτερο μισό, το κομμάτι παίρνει τη γνώριμη, trademark MOTORHEAD μορφή του, με το μπάσο να πρωταγωνιστεί, το «βρώμικο» rock n’ roll να ενώνεται με το punk και τον Animal να «πονάει» τα δέρματά του. Οι στίχοι του, πιο απλοί δεν γίνεται. Ο ήρωας εραστής του Lemmy, κάνει εξαρχής γνωστό το τι επιζητά από τη γυναίκα που τον κοιτάζει επίμονα στο μπαρ. Ούτε δεσμεύσεις, ούτε υποσχέσεις, τίποτα. Ανθρώπινα, απλά, κατανοητά πράγματα δηλαδή.
Go to hell (“Iron fist” – 1982)
Πού πας κυρία μου να μπλέξεις με τον Phil “Animal” Taylor; Δεν το βλέπεις πως δεν σηκώνει πολλά – πολλά και θα σε στείλει στον γεροδιάολο μια ώρα αρχύτερα; Ορίστε, στο έκανε και τραγούδι, τι άλλο θες; “I hope ya got my little message, I hope you hear me, I thought ya might’ve been the answer, obviously crazy… You can go to hell, you can go to hell!” Εξαιρετικό, «ανεβαστικό» riff, γρεζαριστή φωνή από τον αρχηγό, τρία και κάτι λεπτά μουσικής που αρκούν ώστε να αδειάσεις μερικά ποτήρια παγωμένη μπύρα.
Shine (“Another perfect day” – 1983)
Θα μπορούσα να βάλω ολόκληρο το δίσκο εδώ, καθώς είναι ο ορισμός αυτού που λέμε “underrated”, αλλά ας κάνω την αρχή με αυτό εδώ. Το “Another perfect day” δεν έτυχε της αποδοχής που του άρμοζε, αλλά και που η ίδια η μπάντα ίσως περίμενε, καθώς ερχομός του Brian Robertson από τους THIN LIZZY (πρώην WILD HORSES επίσης) έφερε μια μεγάλη αλλαγή. Ο σχεδόν «χύμα» ήχος του Clarke έδωσε τη θέση του στις κοντρολαρισμένες και βιρτουόζικες μελωδίες του Robbo, o οποίος ακόμη και την ώρα που ήταν στη μπάντα, αν και σεβόταν το status της, δεν τη θεωρούσε και τίποτα το ιδιαίτερο μουσικά! Περισσότερα θα πούμε παρακάτω, για την ώρα ακούστε ένα εξαίσιο κομμάτι, γεμάτο εκτυφλωτικά solos, που λέγεται “Shine”. Τρία λεπτά αμεσότητας και hard ‘n’ roll (πως αλλιώς να περιγράψω τον ήχο αυτό;), με όμορφους, τσαχπίνικους και ερωτικούς στίχους από έναν ποιητή του δρόμου και του πεζοδρομίου.
Dancing on your grave (“Another perfect day” – 1983)
Αν στο “Shine” άκουγες λοιπόν την επιρροή του Robbo στη μπάντα, εδώ ακούς ένα πρώτης τάξεως μείγμα MOTORHEAD και THIN LIZZY, που το μόνο που λείπει είναι να σκεφτείς τον Phil Lynott στη φωνή. Ένα από τα πιο μελωδικά τραγούδια που είχε ηχογραφήσει ως τότε η αλητοπαρέα, το οποίο όχι μόνο δεν αλλοιώνει το χαρακτήρα της μπάντας, αλλά συνάμα δέχεται το «κάτι παραπάνω» από τον παικταρά Robbo. Ο Lemmy ήξερε τι άσο είχε στα χαρτιά του και τον εκμεταλλεύτηκε πλήρως. Το έβλεπες ακόμη και στις φωτογραφίες του γκρουπ, με τον νεαρό κιθαρίστα να είναι πολλές φορές στη μέση και μπροστά από τους υπόλοιπους. Κάτι που δυστυχώς, δεν έγινε αντιληπτό και δεν εκτιμήθηκε από τους τότε οπαδούς, οι οποίοι πρώτον δεν μπορούσαν να χωνέψουν τη στροφή προς τη τεχνική και τη, δοσμένη από μια άλλη πλευρά (αφού έτσι κι αλλιώς αυτή υπήρχε και πριν), ποιότητα, και δεύτερον αδυνατούσαν να δεχτούν σαν μέλος του συγκροτήματος έναν μουσικό που απείχε εμφανισιακά από τους υπόλοιπους. Early 80’s φίλε, τι εννοείς όταν λες «δεν καταλαβαίνω»;
One track mind (“Another perfect day” – 1983)
Έλα, ένα τελευταίο. Μπαίνει για να ευλογήσουμε και λίγο τα δικά μας γένια, αφού ο τίτλος του είναι και τίτλος της ομώνυμης στήλης του περιοδικού μας, όπου παρουσιάζονται η ιστορία και γενικά το background κλασικών rock/metal τραγουδιών. Μουσικά, ο mid tempo χαρακτήρας του αβαντάρει μια ακόμη μικρή αλλά απόλυτα κατανοητή επίδειξη ικανοτήτων από πλευράς Robertson, όπου γίνεται ξεκάθαρο για μια ακόμη φορά ποιος είναι το αφεντικό σε ολόκληρο το “Another perfect day”. Τους στίχους του θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις και αυτοβιογραφικούς, καθώς μέσα από τον παράνομο που περιγράφεται εδώ, σχηματίζεται αμέσως η εικόνα της ίδιας της μπάντας και το πώς αυτή στέκεται στη μουσική βιομηχανία. Εντάξει, μέγιστο άσμα.
Nothing up my sleeve (“Orgasmatron” – 1986)
Το “20,000 Ft” των MOTORHEAD. Όχι, δεν κάνω πλάκα, είναι ίδιο. Και όχι, δεν κατηγορώ τον Lemmy πως έκλεψε το κομμάτι των SAXON. Που και να το έκανε, δεν με ενδιαφέρει. Είναι και τα δύο τόσο τέλεια, που χωρούν ακριβώς όπως είναι, δίπλα δίπλα στο rock στερέωμα, αυτόφωτα αλλά και με το ένα να φωτίζει το άλλο. Άλλωστε η εκτίμηση μεταξύ των δύο αυτών γκρουπ ήταν αμοιβαία όλα αυτά τα χρόνια. Πού χώρος για μικρότητες… Speed-αριστός ύμνος το “Nothing up my sleeve”, που το συναντούμε μεν στο «ζωντανό» άλμπουμ “Everything louder than everyone else”, αλλά σε γενικές γραμμές, δεν έχει τιμηθεί κατά πως του αξίζει σε επίπεδο συναυλιών.
On the road (“Live Birthday Party ’85”) / Built for speed (“Orgasmatron” – 1986)
Η τετράδα Lemmy – Wurzel – Campbell – Gill δεν αστειευόταν πάνω στη σκηνή. Πραγματικά, όλα όσα και να λέμε για τα power trios και το πότε οι MOTORHEAD ήταν καλύτεροι, μόνο κουφοί δεν άκουγαν πως ως κουαρτέτο η συμμορία έσπερνε. Το ήξερε και ο Ronnie James Dio, που διάλεξε ΑΥΤΟ το κομμάτι, σε ΑΥΤΗ την εκτέλεση, από το οργιαστικό εκείνο show για τα γενέθλια του Lemmy, ώστε να εμπλουτίσει το θρυλικό πια project του “Hear ‘n’ Aid”. O μεγάλος Pete Gill (πρώην SAXON) αστράφτει και βροντάει, οι κιθάρες σε μια κούρσα του ποια θα «βγάλει» το ωραιότερο και συνάμα πιο «βρώμικο» solo, o αρχηγός σε γνώριμα χωράφια, ως βραχνός τροβαδούρος του δρόμου, σε ένα τραγούδι που υμνεί τον rock τρόπο ζωής. Που αν όντως υπήρχε και υπάρχει, οι MOTORHEAD τον έζησαν στο έπακρο. Ο διπλός τίτλος, μη σας μπερδεύει. Πρόκειται φυσικά για το ίδιο κομμάτι.
Cradle to the grave (“Eat the rich” 12’’ single – 1987)
Αν ήταν κάποτε να είχε κάποιος ένα single των MOTORHEAD, αυτό καλό θα ήταν να είναι το “Eat the rich”. Οι λόγοι προφανείς, και ονομάζονται “Cradle to the grave” και “Just ‘cos you got the power”. Από την επανακυκλοφορία του “Rock ‘n’ roll” το 2006 και μετά όμως, μπορεί ο καθένας να ακούσει αυτά τα δύο κομμάτια μαζί με τα υπόλοιπα του πολύ καλού εκείνου δίσκου. Το πρώτο λοιπόν “Easter Egg” του “Eat the rich”, άξιζε και με το παραπάνω κάθε προσπάθεια απόκτησής του. Up tempo ρυθμικό, τυπικό MOTORHEAD κομμάτι, ανεβάζει τη διάθεση κατακόρυφα και μπορεί να πάρει τη θέση του σε οποιαδήποτε συλλογή με προσωπικά αγαπημένα.
Just ‘cos you got the power (“Eat the rich” 12’’ single – 1987)
Το δεύτερο “αυγουλάκι” του “Eat the rich”. Ένα θεϊκό, φοβερό και τρομερό τσοπεράδικο τραγούδι, το οποίο κατακεραυνώνει όλους τους πολιτικούς και τους χαρτογιακάδες που νομίζουν πώς λόγω θέσης και ισχύος, έχουν πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα (μη πω τίποτα άλλο, χειρότερο). Ο Lemmy «φτύνει» στίχους οργής, ο Campbell στα απανωτά solos είναι καταπληκτικός, Taylor και Wurzel ακολουθούν με ανάλογη απόδοση. Δεν ξέρω αν σας αφορά αυτό που θα διαβάσετε, που μάλλον δεν σας αφορά, αλλά αυτό είναι το δεύτερο πιο αγαπημένο μου MOTORHEAD κομμάτι ever. Μπορεί να μη βρισκόταν συχνά στο setlist του γκρουπ, αλλά όταν ήταν να ηχογραφηθεί «ζωντανός» δίσκος, έπαιρνε θέση. Ακούστε το οπωσδήποτε στο “The world is ours vol.1-2”, σε δύο ασύλληπτες (από μία σε κάθε cd) εκτελέσεις, που ξερνούν φωτιά και λάβρα.
No voices in the sky (“1916” – 1991)
Ο καθένας μας έχει τις προσωπικές του προτιμήσεις, αδυναμίες, τα προσωπικά του φετίχ, βίτσια, όπως θες μπορείς να τα πεις. Μπορεί να υπήρχαν πριν από αυτό όλοι εκείνοι οι γνωστοί ύμνοι που έκαναν το συγκρότημα αυτό που ήταν, αλλά σε προσωπικό επίπεδο το “No voices in the sky” ήταν το κομμάτι που με σύστησε στη μουσική των MOTORHEAD, όταν το είδα να παίζεται στη τηλεόραση από γνωστό μουσικό τηλεοπτικό σταθμό, πίσω στο χρόνο. Πέραν όμως των προσωπικών προτιμήσεων, το εν λόγω τραγούδι είναι πάρα πολύ καλό. Γρήγορο riffing, ωραίο refrain ιδανικό για ομαδικό και παρεΐστικο τραγούδι και ταχύτατα solos από τους Wizzo (aka Phil Campbell) και Wurzel, σε ένα ακόμη τραγούδι με κοινωνικό χαρακτήρα και προβληματισμό.
1916 (“1916” – 1991)
Πλήκτρα, cello, drum machine και μια απίστευτα αισθαντική ερμηνεία από τον Lemmy, σε έναν ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ αντιπολεμικό ύμνο, με στίχους που σου σφίγγουν τη καρδιά… “I heard my friend cry, and he sank to his knees, coughing blood as he screamed for his mother… And I fell by his side, and that’s how we died, clinging like kids to each other… And I lay in the mud and the guts and the blood, and I wept as his body grew colder…” Καμία απολύτως σχέση με όσα είχαμε ακούσει ως τότε από τη μπάντα, αλλά και με όσα θα ακούγαμε στο μέλλον. Το “1916” είναι ίσως το πιο αδικημένο και αγνοημένο τραγούδι ολόκληρης της MOTORHEAD παρακαταθήκης. Βουρκωμένα μάτια και τίποτα λιγότερο.
Too good to be true (“March or die” – 1992)
Άτιμες γυναίκες, πως μας πληγώνετε… Αυτό τραγουδά εδώ ο θείος Lemmy, μέσα από μια πανέμορφη up tempo σύνθεση με μελωδικότατο refrain, που περιγράφει πως τον άφησε η μαντάμ για «άλλες πολιτείες». Αν ήταν κάποιο άλλο σχήμα, θα είχαμε μια καψουρομπαλάντα μες στο μαύρο δάκρυ, εδώ όμως το λόγο έχουν τα παιχνιδιάρικα riffs από τους Campbell και Wurzel, οι ανεβαστικοί ρυθμοί και οι μπύρες που κατεβάζεις τη μία μετά την άλλη με ένα χαζό χαμόγελο ευτυχίας, την ώρα που το ακούς αυτόν τον υποτιμημένο ύμνο. Να αναφέρω επίσης πως αυτός που βαράει τα τύμπανα είναι ο «πολύς» Tommy Aldridge, στο μοναδικό του πέρασμα από τη μπάντα, ως hired gun δυστυχώς.
You better run (“March or die” – 1992)
Μια μπασάρα στην αρχή που ρίχνει τοίχους, και συνέχεια με έναν ρυθμό και έναν ήχο που θα μπορούσε άνετα να ανήκει σε κάποια σύνθεση του George Thorogood (έμμεση ή άμεση αναφορά με το στίχο “I’m iron & steel, I’m bad to the bone” άραγε;). Πρόκειται όμως για ένα τραγούδι γραμμένο από τον αρχηγό για τον αρχηγό, καθώς έχει αυτοπεριγραφικούς στίχους που «φωτογραφίζουν». Ιδανικό για μουσική υπόκρουση σε κάποιο νούμερο ενός strip show, έχει ηχογραφηθεί ξανά ως “You better swim” με ελαφρώς διαφορετικό ήχο, για τις ανάγκες του OST της ταινίας “Spongebob Squarepants” (θέλω να τον τεμαχίσω), με άλλους στίχους. Σπάνιες οι φορές που το ακούσαμε σε ζωντανή εκτέλεση, αλλά παραδόξως το βρίσκουμε στο “Live at Brixton Academy” του 2003.
Devils (“Bastards” – 1993)
Κάποτε ρώτησαν τον Mikkey Dee ποιος είναι ο αγαπημένος του δίσκος από τη στιγμή που έγινε μέλος της μπάντας και αυτός απάντησε εξ ονόματος όλων: «Το Bastards! Ο αγαπημένος δίσκος όλων μας είναι το Bastards!». Ψιλο – θαμμένος όμως, έτσι δεν είναι; Και τούτο το κομμάτι… τι άσμα! Mid tempo, με ένα riff που σου «καρφώνεται» στο μυαλό, όμορφες αρμονίες, «κολλητικό» refrain και jamm-αριστό, τραβηγμένο τελείωμα. A! Και ένας «μοχθηρός» Lemmy σε μια «τσαντισμένη» ερμηνεία. Βάλτο να το ακούσεις.
Crazy like a fox (“Overnight Sensation” – 1996)
Ο πρώτος δίσκος των Βρετανών που τους βρίσκει ξανά ως trio, ξεκινά με μια πραγματική τραγουδάρα! Το κομμάτι μπαίνει απευθείας με ένα κλασσικό MOTORHEAD riff και στακάτο ρυθμό από τον Mikkey Dee, ενώ η χαρακτηριστική groov-α του Lemmy συμπληρώνει ιδανικά τον ήχο. Ο αρχηγός τραγουδά για μια πολύ όμορφη (χμ…) κυρία η οποία τον τρελαίνει κάθε φορά που τη βλέπει και τη θέση του solo έχει πάρει ένα σύντομο πέρασμα …φυσαρμόνικας, παιγμένη από τον ίδιο. Δεν είχε τιμηθεί συναυλιακά από τη μπάντα και γενικώς πέρασε στα αζήτητα, αν και είναι μάλλον το κορυφαίο τραγούδι του δίσκου!
Don’t lie to me (“Snake bite love” – 1998)
Ξέρω πως ο εν λόγω δίσκος είναι περίπου μέτριος (και πως δεν αρέσει καθόλου στον αρχισυντάκτη μου), αλλά τούτο δω το άσμα είναι τόσο ανεβαστικό, τόσο χαρουμενιάρικο, τόσο rock n roll που ό,τι και να λέει το αφεντικό, θα πάρει τη θέση που του αρμόζει στο εν λόγω αφιέρωμα. Μπορεί να μην ακούγεται «επικίνδυνο» και να αρκείται στον έμφυτο χαβαλέ, αλλά μη ξεχνάμε πως οι MOTORHEAD εδώ και αρκετά χρόνια, είχαν πάψει να είναι αποκλειστικά η μπάντα που δεν σέβεται τίποτα και προκαλεί, και είχαν βγάλει προς τα έξω και την άλλη, τη «χαλαρή» πλευρά τους. Μέρος της πλευράς αυτής, είναι και το “Don’t lie to me”. Οι στίχοι του δε, σατιρίζουν και σχολιάζουν με τον άκρως καυστικό «Lemmy» τρόπο τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, την υποκρισία και το ψέμα.
Αυτά και με τους MOTORHEAD. Ραντεβού νέξτ τάιμ που λένε. Να μου είστε καλά!
Δημήτρης Τσέλλος
