“Re-inventing his career”
Μετά από τις δικαστικές διαμάχες με τους QUEENSRYCHE κι έχοντας λήξει οριστικά το ζήτημα αυτό, ο Geoff Tate (όπως και οι εναπομείναντες QUEENSRYCHE), έχει πλέον το καθαρό μυαλό να επικεντρωθεί καθαρά στη μουσική και να μας χαρίσει επιτέλους έναν καλό δίσκο, το “The key”, μετά από αρκετά χρόνια, με τη νέα του μπάντα, τους OPERATION MINDCRIME. Το κακό σε όλες τις συνεντεύξεις που έχω κάνει με τον Tate, είναι ότι έχουμε πολύ χρόνο ση διάθεσή μας και η απομαγνητοφώνηση είναι «βουνό», αλλά στα 70 λεπτά που μιλήσαμε, είπαμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για το παρελθόν με τους ‘RYCHE, τα κρασιά του, την οικογένειά του, τη μουσική βιομηχανία, τα cabaret shows που έκανε και φυσικά τη νέα του τριλογία με τους OPERATION MINDCRIME.
Πως είστε στην Ελλάδα, Σάκη; Διαβάζω ότι συμβαίνουν πολλά περίεργα πράγματα εκεί πέρα τα τελευταία χρόνια.
Δύσκολα, αλλά θέλω να ελπίζω ότι θα επιβιώσουμε. Μου φαίνεται ότι είμαστε πειραματόζωα για παρόμοιες περιπτώσεις σ’ όλον τον κόσμο στο μέλλον.
Ενδιαφέρουσα άποψη…
Αλλά δεν έχει καθόλου ενδιαφέρον να ζεις εδώ. Όπως και να έχει, ομολογώ ότι πέρασα πολύ ωραία ακούγοντας το δίσκο των OPERATION MINDCRIME και κάθε φορά που τον άκουγα, παρόλο που δεν έχω τους στίχους, «μπαίνω στο πετσί του» ολοένα και περισσότερο. Οι OPERATION MINDCRIME είναι ένα πολύ φιλόδοξο project, μετά από μερικά χρόνια που πέρασαν με δικαστικές διαμάχες και διάφορα άλλα γεγονότα, άσχετα με τη μουσική. Γιατί ονόμασες τη μπάντα έτσι και χρησιμοποίησες ένα σύμβολο σαν το “triryche”; Ήθελες ένα νέο ξεκίνημα, διαλέγοντας όνομα και σύμβολο από το παρελθόν;
Πέρασα 35 χρόνια, υπογράφοντας QUEENSRYCHE σε οτιδήποτε έγραφα και οτιδήποτε έκανα. Το όνομα των QUEENSRYCHE είναι αρκετά γνωστό κι έπρεπε να βρω κάτι που να μπορεί ο κόσμος να με αναγνωρίσει. Στον 21ο αιώνα που ζούμε, είναι πολύ δύσκολο να βρεις την πληροφορία, επειδή έχουμε πάρα πολλές πληροφορίες. Ο τρόπος με τον οποίο βρίσκουμε πληροφορίες για τη μουσική, έχει αλλάξει, δεν πάμε στα ίδια μέρη και είναι πιο διάσπαρτος. Το όνομα OPERATION MINDCRIME, είναι γνωστό στους οπαδούς της μουσικής μου και είναι πολύ αναγνωρίσιμο. Επίσης όμως, έχει και σχέση με τη μουσική που κάνω τώρα, που δίνει έμφαση στα concept άλμπουμ. Οπότε πετυχαίνει και τα δύο δεδομένα που χρειαζόμουν.
Σε σχέση με τη μουσική, συμφωνώ. Σε σχέση με την αναγνώριση, θα μπορούσες κάλλιστα να χρησιμοποιήσεις το όνομά σου, από τη στιγμή που έχεις μία σύνθεση που αλλάζει δίσκο με δίσκο και είναι ουσιαστικά ένα σόλο project σου και χρησιμοποιείς όποιον μουσικό θέλεις και σου κάνει. Το σύμβολο που χρησιμοποιείς, τι είναι;
Είναι το σύμβολο που έχω στο κρασί μου, Insignia, και είχα και στο σόλο άλμπουμ μου. Είναι το δικό μου σύμβολο, για να μπορεί να με αναγνωρίζει κανείς και μέσα από αυτό.
Γιατί αποφάσισες να χρησιμοποιήσεις ένα «εναλλασσόμενο» line-up για τη μπάντα, από τη στιγμή που οι βασικοί συνθέτες είναι οι συνοδοιπόροι σου από τους MYTH, εσύ, ο Kelly Gray και ο Randy Gayne; Θα δούμε διαφορετικούς μουσικούς στα επόμενα δύο άλμπουμ;
Και στους τρεις δίσκους της τριλογίας, όλοι οι μουσικοί που έπαιξαν στο πρώτο άλμπουμ, παίζουν στο δεύτερο και το τρίτο. Ήθελα να έχω ένα περιβάλλον με «ανοιχτή πόρτα», όπου όλοι οι μουσικοί δεν ήταν «δεμένοι» στο project, δεν είναι κάποιο συγκρότημα, που έχουμε επίσημα χαρτιά με δικηγόρους, μετοχές της εταιρίας και διάφορα τέτοια πράγματα με τα οποία ασχολιόμουν 35 χρόνια τώρα. Δεν ήθελα να έχω κάτι τέτοιο. Βασικά ήθελα να έχω την ελευθερία να δουλέψω με όποιον ήθελα εγώ, αλλά και όσοι θα δούλευαν μαζί μου, να είχαν την ελευθερία να πήγαιναν και σε όποιο άλλο σχήμα ήθελαν. Όλο το ζήτημα ήταν ότι ήθελα να υπήρχε όσο περισσότερη ελευθερία ήταν δυνατόν.
Έχεις ήδη ηχογραφήσει τα δύο επόμενα άλμπουμ;
Ναι. Βρισκόμαστε τώρα στη διαδικασία της μίξης για το δεύτερο (σ.σ. η συνέντευξη έγινε στο τέλος του Αυγούστου), οπότε είναι σχεδόν έτοιμο, ενώ το τρίτο έχει γραφτεί και υπολογίζω να το ετοιμάσουμε στα μέσα του Οκτωβρίου (σ.σ. δηλαδή τις μέρες που διαβάζετε το κείμενο).
Λίγο πριν την περιοδεία σας δηλαδή.
Ακριβώς. Λίγο πριν την περιοδεία.
Απ’ όσο έχω καταλάβει από τους στίχους, αν δεν κάνω λάθος, το κεντρικό θέμα του άλμπουμ έχει να κάνει με μία νέα εφεύρεση υπολογιστή που πρόκειται να αλλάξει την οπτική γωνία με την οποία βλέπουμε τον κόσμο, όπως τον ξέραμε. Τι να περιμένουμε από αυτό; Γνωρίζουν όλα τα μέλη του σχήματος, τις λεπτομέρειες του concept ώστε να συνεισφέρουν κι αυτοί μουσικά με τον τρόπο τους;
Ναι, ναι. Έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις σχετικά μ’ αυτό. Όλο το project ξεκίνησε με μία ιστορία που είχα γράψει. Όταν την τελείωσα, ξεκίνησα να γράφω μουσική που να ταιριάζει μ’ αυτήν και να βοηθά να αναπτύσσονται οι χαρακτήρες της ιστορίας. Ύστερα, άρχισα να μοιράζομαι τις ιδέες που είχα, με τον Randy Gayne και τον Kelly Gray αλλά και τον Scott Moughton, ο οποίος κατέληξε να είναι βασικός συνθέτης σε πολύ υλικό του δίσκου. Αυτό που ακούς στον πρώτο δίσκο, είναι η αρχή που δουλεύουμε όλοι μαζί και νομίζω ότι κατέληξε πολύ καλά. Η ιστορία έχει πολύ μυστήριο, εξ ου και δεν θα ήθελα να μιλήσω πάρα πολύ με λεπτομέρειες γι’ αυτό. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι το εξής: Απ’ ότι βλέπω έχεις ένα παιδί, που πρέπει να είναι 3-4 ετών. Σαν γονείς, όταν τα παιδιά μας είναι σ’ αυτήν την ηλικία, τα «προγραμματίζουμε». Εμείς λέμε ότι τα διδάσκουμε κάποια πράγματα, αλλά ουσιαστικά είναι μία μορφή προγραμματισμού. Τα διδάσκουμε ποιος είναι ο ορισμός των πραγμάτων. Τους καθορίζουμε ποια είναι η πραγματικότητα. Τους δείχνουμε ότι αυτό είναι μία καρέκλα, ένα αυτοκίνητο, ο ουρανός, ένας σκύλος κ.ο.κ. κι αυτός είναι ένας τρόπος με τον οποίο καθορίζουμε ποια είναι η πραγματικότητα. Οπότε, μεγαλώνουμε και γινόμαστε ενήλικες με αυτούς τους ορισμούς να είναι ήδη στη θέση τους. Στην ιστορία του δίσκου, υπάρχουν τέσσερις χαρακτήρες που δημιουργούν μία τεχνολογία, η οποία επιτρέπει στους χρήστες της να δουν την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο. Είναι ένα καινούργιο interface αν θέλεις… Μ’ αυτήν την τεχνολογία, λοιπόν, μπορείς να αλλάξεις δραματικά τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο, τον τρόπο που βλέπει ο ένας τον άλλο κι εξαιτίας αυτού του γεγονότος, έρχεται μία διαμάχη ανάμεσα σ’ αυτούς τους τέσσερις. Κάποιοι απ’ αυτούς θέλουν να δημιουργήσουν μ’ αυτήν την τεχνολογία ένα προϊόν το οποίο να πουλήσουν, επειδή πρόκειται να έχει ανεκτίμητη αξία. Κάποιοι άλλοι όμως, πιστεύουν ότι είναι μία τόσο σημαντική ανακάλυψη που πρέπει να την προσφέρουν στον κόσμο, αφού πρόκειται να αλλάξει δραματικά τα πάντα στη ζωή μας. Αυτή τη διαμάχη παρουσιάζουμε στον πρώτο δίσκο, που ουσιαστικά μας εισάγει στην ιστορία.
Και αν μαντεύω σωστά, όταν ακούσουμε τους τρεις δίσκους μαζί, ο κάθε ακροατής θα έχει τη δική του εκδοχή για το τι συμβαίνει τελικά, όπως συνέβαινε με όλα σχεδόν τα concept άλμπουμ σου.
Πιθανώς αυτό να είναι μία πολύ μεγάλη αλήθεια! Υπάρχουν πολλά «ψίχουλα» διάσπαρτα, όπου μπορείς να τα συλλέξεις και να καταλάβεις επακριβώς τι γίνεται.
Και φαντάζομαι όποιος ακούσει σε βάθος το πρώτο άλμπουμ, θα έχει πολύ μεγάλη προσμονή να ακούσει και τα υπόλοιπα δύο μέρη, τα οποία ελπίζω να μην κυκλοφορήσουν πολύ αργότερα…
(γέλια) Απ’ όσο ξέρω, το πλάνο της Frontiers, της εταιρίας μου, είναι οι δίσκοι να κυκλοφορούν σε διάστημα 9-12 μηνών. Δηλαδή το δεύτερο άλμπουμ, λογικά θα κυκλοφορήσει το επόμενο φθινόπωρο.
Έχουμε λοιπόν τέσσερις τραγουδιστές στην ιστορία, αφού τέσσερις είναι και οι χαρακτήρες. Εκτός από τον Mark Daly (σ.σ. των VOODOOS) που τραγουδά στο “Life or death?” ποιοι είναι οι υπόλοιποι τρεις;
Ο Kelly Gray τραγουδά έναν πρωταγωνιστικό ρόλο και κάνει και αρκετές αφηγήσεις στο δίσκο, ο Mark Daly τον οποίο ανέφερες, εγώ φυσικά και ο Scott Moughton, ο κιθαρίστας μας, που κάνει τον βασικό χαρακτήρα στο κομμάτι “Kicking in the door”.
Τα δύο πρώτα video clips, για το “Burn” και το “Re-inventing the future”, είναι πραγματικά πολύ ωραία. Ποιος είχε την ιδέα να δουλέψετε μ ετον Jamie Burton Chamberlin;
Όντως, βγήκαν πολύ ωραία. Ο Jamie είναι ένας πολύ ταλαντούχος σκηνοθέτης video και είναι από την περιοχή του Seattle. Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ, αλλά ήταν φίλος του Kelly Gray, ο οποίος μου τον συνέστησε, αφού είχαν ξαναδουλέψει και είχαν πολύ καλή συνεργασία, ενώ επίσης θα μπορούσε να καταλάβει και τι θέλαμε ακριβώς να κάνουμε οπτικά. Ήρθε μια μέρα στο σπίτι μου, φάγαμε, ήπιαμε κρασί, του έβαλα τραγούδια, του εξήγησα το background της ιστορίας, κάναμε brainstorming, γράψαμε σ’ ένα χαρτί όλες τις ιδέες μας και ουσιαστικά δημιουργήσαμε ένα «σενάριο» για τα video μας.
Να σε ρωτήσω κάτι άσχετο; Αυτό που βλέπουμε σαν εξώφυλλο, είναι το τελικό;
Ναι, είναι το τελικό.
Γιατί επέλεξες να μην γράφει τίποτα; Να μην έχει ούτε το όνομα του συγκροτήματος, ούτε τον τίτλο του άλμπουμ;
Δεν υπάρχει καμία σπουδαία ή περίεργη ιστορία πίσω απ’ αυτή την επιλογή. Απλά το ήθελα έτσι!!! (γέλια)
Είναι βέβαιο ότι έχεις πειραματιστεί πολύ μ’ αυτό το άλμπουμ, όμως είναι εξίσου βέβαιο ότι έχεις ξαναγυρίσει σ’ ένα μουσικό είδος, το οποίο έχεις αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν ότι δεν σου αρέσει και αυτό είναι η metal μουσική. Μήπως αισθάνθηκες ότι για να επιβιώσεις τη μουσική βιομηχανία, έπρεπε να ξαναγυρίσεις στις ρίζες σου και να γράψεις ένα concept άλμπουμ με το όνομα OPERATION MINDCRIME;
Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω πει ποτέ κάτι τέτοιο για τη heavy metal μουσική. Έχω γράψει 148 τραγούδια, τα οποία νομίζω ότι όλα κατηγοριοποιούνται κάτω από την «ταμπέλα» heavy metal.
Μάλιστα… Πάντως τις δηλώσεις αυτές, εκτός των άλλων, τις έχεις κάνει και σε μένα, αλλά αφού πιστεύεις αυτό, δεν μπορώ να σε πιέσω να αλλάξεις γνώμη… Τέλος πάντων. Πάμε σε κάτι άλλο. Για ποιον λόγο επέλεξες μουσικούς που έχουν παίξει μαζί σου κατά το παρελθόν και ανθρώπους που έχουν πάνω-κάτω την ίδια ηλικία μαζί σου, να παίξουν στο δίσκο; Ήθελες έμπειρους μουσικούς που να έχουν τις ίδιες μουσικές ρίζες μαζί σου;
Όταν γράφω μουσική και δουλεύω πάνω σ’ ένα δίσκο, μου αρέσει να συνεργάζομαι με ανθρώπους που να έχουν απόψεις για τη μουσική και να έχουν την ικανότητα να ακολουθούν μία ιδέα και να συμμετέχουν δημιουργικά. Μου αρέσει πάρα πολύ να συνεργάζομαι με διαφορετικούς ανθρώπους. Για πολλά χρόνια, δούλευα με ανθρώπους που δεν έφερναν καμία απολύτως καινούργια ιδέα (σ.σ. για ποιους QUEENSRYCHE χτυπά η καμπάνα;). Τα είχαν αφήσει όλα σε μένα κι έπρεπε να κάνω σχεδόν τα πάντα μόνος μου και δεν θέλω να ξαναμπώ σε μία τέτοια κατάσταση ποτέ στο μέλλον. Είναι πολύ απαιτητικό. Κανείς δεν έχει όλες τις απαντήσεις. Μπορεί να έχεις μία πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το που θέλεις να πας, να έχεις ένα προσχέδιο, ένα πλάνο, αλλά δεν παίζω –για παράδειγμα- σόλο στην κιθάρα!!! (γέλια) Θέλω κάποιον να το κάνει αυτό! Μπορώ να συνθέσω ένα κομμάτι, να κάνω σχεδόν τα πάντα, αλλά δεν παίζω κιθάρα. Δεν παίζω ντραμς. Θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που έχουν την ίδια αντίληψη με μένα για τη μουσική, να θέλουν να συνεργάζονται. Να μπορούν να προτείνουν κάποιο μέρος, πάνω σε κάτι που θα έχει παρουσιαστεί. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένεις για κάποιο μουσικό μέρος για 8-10 μήνες, όταν το χρειάζεσαι εκείνη τη στιγμή. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
Ακριβώς. Άλλωστε έχουμε κάνει τουλάχιστον 7-8 συνεντεύξεις τα τελευταία χρόνια… Πες μου σε παρακαλώ, πως νιώθεις για τα άλμπουμ που έκανες μετά τη φυγή σου από τους QUEENSRYCHE; Βρίσκεις ότι ήταν λίγο αποπροσανατολισμένα; Την περίοδο του σόλο άλμπουμ σου και του “Frequency unknown”, είχες στο μυαλό σου πάρα πολλά πράγματα εκτός της μουσικής κι αυτό ίσως να επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα. Νιώθεις έτσι τώρα;
Όχι. Νομίζω ότι το γεγονός ότι δούλεψα σε κάποια studio projects, με βοήθησε να ξεπεράσω αυτά που περνούσα εκείνη την περίοδο. Ξέρεις, για μένα, κάθε άλμπουμ εκφράζει το σημείο που βρίσκεται ο καλλιτέχνης τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Είναι κάτι σαν ημερολόγιο, όπου γράφεις ότι αισθάνεσαι, ότι συμβαίνει γύρω σου και νομίζω ότι είναι μία αρκετά ακριβής πρόταση σχετικά με το πού είναι κάποιος καλλιτέχνης. Υπό αυτό το πρίσμα, το “Kings & thieves” και το “Frequency unknown”, έδιναν το στίγμα που ακριβώς βρισκόμουν εκείνη την περίοδο.
Πιστεύεις ότι έκανες λάθος που δούλεψες με την προηγούμενη εταιρία σου για το “Frequency unknown”; Γιατί διάλεξες τη Frontiers, μία εταιρία από την Ιταλία, που πιθανώς έχει και ανθρώπους που δεν γνώριζες καθόλου;
Α, γενικότερα, δεν γνωρίζω σχεδόν κανέναν άνθρωπο από δισκογραφικές εταιρίες προσωπικά. Φυσικά, υπάρχουν κι εξαιρέσεις σ’ αυτό, αλλά οι εταιρίες διαλύονται τόσο γρήγορα και άνθρωποι που δουλεύουν σε μία εταιρία που ήσουν παλιά, μπορεί να δουλεύουν και πάλι στην τωρινή σου (γέλια). Χαμός γίνεται. Η προηγούμενη εταιρία μου… Αλήθεια θυμάσαι πως τη λένε; Γιατί προσωπικά δεν θυμάμαι… (σ.σ. κλασική ειρωνεία του Geoff απέναντι σε ανθρώπους ή εταιρίες που δεν θέλει να θυμάται)
Εντάξει, τη θυμάμαι, αλλά το θέμα είναι να τη θυμάσαι εσύ (γέλια).
Ας το πούμε, λοιπόν, ότι ήταν λίγο δύσκολοι να δουλέψει κανείς μαζί τους, αφού έκαναν πολλά πράγματα από μόνοι τους, χωρίς να με ρωτάνε προηγουμένως. Για παράδειγμα ξαναμίξαραν το άλμπουμ χωρίς να με ρωτήσουν αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο ή ποιον θα ήθελα να το κάνει. Απλά το έκαναν από μόνοι τους. Ήταν μία έκπληξη όταν το έμαθα αυτό, την ημέρα που βγήκε ο δίσκος (γέλια).
Νομίζω ότι πήρες το μάθημά σου δουλεύοντας μ’ αυτούς τους τύπους και με τη Frontiers τώρα, όλα φαίνονται πιο επαγγελματικά.
Έτσι φαίνεται μέχρι τώρα. Θα δούμε.
Τώρα που όλα έχουν διευθετηθεί με τους QUEENSRYCHE εξωδικαστικά, θεωρείς ότι έχει αποδοθεί δικαιοσύνη για ένα άτομο που έχει κάνει τα πάντα για το συγκρότημα τουλάχιστον τα τελευταία 25 χρόνια;
Σίγουρα φτάσαμε σε μία συμφωνία, κάτι που ήθελα κι εγώ από την πρώτη στιγμή. Αφού δεν ήθελαν να δουλέψουν μαζί μου πια, εγώ ήθελα να αποζημιωθώ για τη δουλειά μου, για όλα όσα έκανα για τον οργανισμό όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό ζητούσα. Τελικά, μετά από δύο χρόνια και ανυπολόγιστα χρηματικά ποσά σε δικηγόρους, βρήκαν όλοι τα λογικά τους και φτάσαμε σε μία συμφωνία, την οποία θεωρώ ότι είναι δίκαια, υπογράψαμε τα χαρτιά και τελειώσαμε. Τόσο απλό.
Για μία ακόμη φορά, εσύ και οι QUEENSRYCHE, κυκλοφορείτε τους νέους δίσκους σας σχεδόν ταυτόχρονα. Τελικά το κάνετε επίτηδες; Το λέω, γιατί είναι αναπόφευκτο για τους οπαδούς σας να συγκρίνουν τα δύο άλμπουμ και κάτι τέτοιο είναι άδικο και για τις δύο πλευρές. Ποια είναι η δική σου γνώμη;
Δεν έχω άποψη γι’ αυτό (σ.σ. κομπιάζοντας). Είναι μία από τις καταστάσεις που λες: «αφού δεν μπορώ να ελέγξω αυτήν την κατάσταση, για ποιον λόγο να με απασχολεί τόσο που να τη σκέφτομαι συνέχεια;» Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Αν κάποιος θέλει να βάλει τα δύο άλμπουμ συνεχόμενα και να κάνει συγκρίσεις, είναι ΟΚ μ’ αυτό. Peace!!! Cool!!! Διασκέδασέ το!
Ναι, αλλά αυτό συμβαίνει δεύτερη συνεχόμενη φορά…
Το γνωρίζω, αλλά δεν είναι κάτι που με απασχολεί. Για εμένα, δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνεις δύο δίσκους μεταξύ τους. Ο κάθε δίσκος είναι εκεί για τον λόγο που δημιουργήθηκε, όχι για συναγωνισμό.
Αλήθεια, ποια τραγούδια από τον κατάλογο των QUEENSRYCHE σου επιτρέπεται να παίζεις live, εκτός από αυτά των δύο “Operation: Mindcrime”;
Μπορώ να παίξω όποιο κομμάτι θέλω. Άλλωστε, τα περισσότερα τα έχω γράψει εγώ.
Θα δούμε δηλαδή τους OPERATION MINDCRIME να παίζουν υλικό από το ΕP των QUEENSRYCHE και το “Warning” ή αυτά τα άλμπουμ δεν σε εκφράζουν πλέον;
Σίγουρα θα έχουμε κάτι από ένα από αυτά τα άλμπουμ που θα παίζουμε live. Είμαι βέβαιος.
Ο Chris DeGarmo κυκλοφόρησε ένα ακουστικό EP με την κόρη του. Λαμβάνοντας υπόψη ότι έχεις τραγουδήσει με την κόρη σου, Emily, στο “Home again”, θα έκανες κι εσύ κάτι παρόμοιο;
Αν ήθελε εκείνη να κάνει κάτι, εννοείται ότι θα τη βοηθούσα…
Θα καλούσες τον Chris DeGarmo να παίξει σε κάποιο από τα μέρη της τριλογίας των OPERATION MINDCRIME;
Ποτέ δεν λέω ποτέ, παρότι μόλις το είπα (γέλια). Δεν είναι κάτι που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, να σου πω την αλήθεια. Ούτε που ήξερα ότι είχε κυκλοφορήσει αυτό το ακουστικό EP που μου είπες.
Πως βλέπεις την παρούσα πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ και πως πιστεύεις ότι άλμπουμ όπως το “Operation: Mindcrime” και το “Empire” αξίζει να ακουστούν από την τωρινή γενιά;
Δεν μου αρέσει να εκφράζομαι δημόσια για τα πολιτικά. Δεν παρακολουθώ πάρα πολύ τι γίνεται στις ειδήσεις. Ήμουν κλεισμένος στο στούντιο για περίπου ένα χρόνο και δεν έχω κάποια άποψη που να αξίζει και να θέλω να την εκφράσω δημόσια, ειλικρινά.
Ποιος είναι ο Geoff Tate όταν δεν ασχολείται με τη μουσική; Ένα άτομο που αγαπά τα βιβλία, το καλό κρασί και την ιστιοπλοΐα;
Ναι, μου αρέσουν όλα αυτά. Περνάω πολύ χρόνο με την οικογένειά μου. Έχω πέντε παιδιά και τα τέσσερα απ’ αυτά είναι παντρεμένα κι έχω και τρία εγγόνια. Όπως καταλαβαίνεις, κάνουμε πολλά πράγματα μαζί, σαν οικογένεια. Κάθε Κυριακή έχουμε οικογενειακό γεύμα, είτε στο σπίτι μας, είτε σε εστιατόριο. Βλέπω τα παιδιά μου σχεδόν κάθε μέρα. Είτε έρχονται αυτά στο σπίτι μας, είτε πηγαίνουμε εμείς. Έχω πολλές δραστηριότητες, απλά τις κάνω μαζί με την οικογένειά μου. Μου αρέσει να ταξιδεύω και σε λίγες μέρες θα πάω με τη Susan (σ.σ. σύζυγο και manager του), στη Γερμανία και μετά στην Ιταλία να δω τα άτομα της εταιρίας μου. Όταν λοιπόν δεν είμαι στο στούντιο, είτε ταξιδεύω, είτε βγαίνω με τα παιδιά μου.
Πως πάει η δουλειά με τα κρασιά που παράγεις;
Βγάζω δύο κρασιά. Ένα κόκκινο κι ένα λευκό, από το 2007. Η έδρα είναι στην Washington, όπου ζω και η εταιρία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σ’ όλη την Αμερική. Εδώ στην Washington, έχουμε φανταστικό κλίμα για σταφύλια, αλλά η γεύση είναι πιο κοντά στο γαλλικό κρασί, παρά σε κρασί από την California.
Είσαι ένα άτομο πάντα ανοιχτό και να δεχτείς κριτική και να μιλήσεις στους οπαδούς, όπως έγινε και με το προηγούμενο άλμπουμ. Ήθελες να δημιουργήσεις ένα άλμπουμ, ανοιχτό σε διαφορετικές ερμηνείες, όπως έγινε και με το “Operation: Mindcrime”;
Το θέμα είναι πιο απλό. Μου αρέσει πάρα πολύ να δημιουργώ ιστορίες και μετά να γράφω μουσική που να ταιριάζει με την ιστορία. Νομίζω ότι η μουσική είναι ένα πολύ ισχυρό όχημα για επικοινωνία και ιδιαίτερα για συναισθηματική επικοινωνία και όταν γράφεις ένα concept άλμπουμ, σου δίνεται η ευκαιρία να πεις αυτή την ιστορία από μία διαφορετική, συναισθηματική σκοπιά. Η heavy metal μουσική, είναι πολύ συναρπαστική. Τυπικά, εκφράζει μόνο ένα είδος συναισθήματος, τη βία. Και το κάνει πολύ καλά. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα άλλο είδος μουσικής που να εκφράσει αυτό το συναίσθημα καλύτερα. Μία ιστορία όμως, εκφράζει πολλά περισσότερα συναισθήματα κι αυτός είναι ο τρόπος που προσεγγίζω τη σύνθεση της μουσικής, αρχικά. Προσπαθώ να βάλω όλα όσα με ενδιαφέρουν από μουσικής άποψης, είτε αυτό είναι κάποια jazz ακόρντα, είτε κλασικές ενορχηστρώσεις, είτε κάποια r’n’b ή rap φωνητικά.
Και σ’ αυτό το άλμπουμ έχεις εισάγει κάποια πράγματα που δεν μας είχες συνηθίσει, όπως για παράδειγμα τη χρήση των πλήκτρων σε τέτοια έκταση.
Παίζω πλήκτρα και συνθέτω στα πλήκτρα κι εκτός των άλλων έχω έναν εξαιρετικό πληκτρά στο γκρουπ, τον Randy Gayne, όπως και δύο πολύ καλούς κιθαρίστες. Έχουμε λοιπόν πολλές πιθανότητες για instrumental σημεία κι ενορχηστρώσεις. Λαμβάνοντας υπόψη ότι όλο το concept θα αποτελείται από τρεις δίσκους, ήθελα να πειραματιστώ πιο πολύ με τις ενορχηστρώσεις. Στις συναυλίες, θα παίζουμε πλήκτρα μαζί με τον Randy και στο δεύτερο μέρος του άλμπουμ, θα υπάρχει ένα τραγούδι στο οποίο παίζουμε σόλο πλήκτρα ταυτόχρονα και θα είναι πολύ cool να το παρουσιάσουμε live αυτό, πιστεύω. Είναι λίγο πιο progressive σε ότι αφορά το περιεχόμενο. Ξέρεις, ο Randy, ο Kelly κι εγώ, μεγαλώσαμε με progressive rock background κι εκεί βρίσκονται οι μουσικές μας ρίζες. Με αυτό το project, θέλαμε να εξερευνήσουμε αυτές τις επιρροές μας πιο πολύ απ’ ότι είχαμε κάνει μέχρι τώρα. Θέλαμε να βάλουμε πιο πολλά μέρη με σόλο, να αλλάζουμε ρυθμούς τακτικά μέσα στα κομμάτια και να μην «υπακούμε» σε διάφορους κανόνες που δεν έχουν τεθεί από εμάς.
Μιλώντας λίγους μήνες πριν με τον John Moyer (DISTURBED), που παίζει μπάσο στο δίσκο, είχε δηλώσει πολύ ευχαριστημένος που έπαιξε μαζί σου, επειδή είχε τη δυνατότητα να προτείνει τις δικές του ιδέες και να παίζει διαφορετική μουσική και στα τρία άλμπουμ. Από τη στιγμή που οι μουσικοί με τους οποίους συνεργάστηκες, μου λένε τα ίδια πράγματα με σένα, μάλλον έχεις πετύχει το σκοπό σου και φαίνεται ότι το διασκέδασαν να παίζουν στους OPERATION MINDCRIME.
Είναι πολύ καλό που μου είπες αυτό. Νομίζω ότι το να παίζεις μουσική, πρέπει να είναι μία διασκεδαστική εμπειρία και μία ευκαιρία να επικοινωνούμε μουσικά, επειδή όλοι έχουμε τα ίδια γούστα, το ίδιο επίπεδο μουσικότητας και είναι πολύ ωραίο να δοκιμάζουμε τις ιδέες του καθενός από εμάς. Μου αρέσει πάρα πολύ όταν παρουσιάζω ένα πλαίσιο στο οποίο θέλω να κινηθεί το τραγούδι και κάποιος άλλος μουσικός έρχεται και μου προτείνει μία ιδέα που ούτε καν μπορεί να μου είχε περάσει από το μυαλό για κάποιο συγκεκριμένο σημείο, κάνοντάς το πολύ «μεγάλο» απ’ ότι το είχα αρχικά στο μυαλό μου.
Και το να παίζεις μ’ έναν μουσικό όπως ο John Moyer, ο οποίος έχει παίξει με εντελώς διαφορετικά συγκροτήματα, όπως οι DISTURBED, ADRENALINE MOB ή οι ART OF ANARCHY, σου δίνει τη δυνατότητα να ακούσεις ιδέες εντελώς διαφορετικές απ’ αυτές που έχεις συνηθίσει μέχρι τώρα στις συνεργασίες σου.
Ακριβώς αυτό συνέβη.
Ο τίτλος του δίσκου είναι “The key”. Έχεις βρει το κλειδί της ευτυχίας σε προσωπικό και καλλιτεχνικό επίπεδο;
Ω, Θεέ μου. Νομίζω ότι το κλειδί για την ευτυχία, είναι να βρεις τι σου αρέσει και να ξοδεύεις χρόνο κάνοντάς το. Ευτυχισμένο μπορεί να σε κάνει να περνάς χρόνο με την οικογένειά σου, με τα παιδιά σου, με τον άντρα ή τη γυναίκα που αγαπάς, με τη δουλειά ή την καριέρα σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να είσαι ανοιχτός στη ζωή σου και να μην κλείνεσαι στον εαυτό σου. Αυτό νομίζω ότι συμβαίνει κάποια στιγμή όμως στη ζωή μας, όταν έχουμε μεγαλώσει λίγο κι έχουμε αποκτήσει κάποιες εμπειρίες, μου φαίνεται ότι κάπως κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν δεχόμαστε το καινούργιο, νέες ιδέες, με τις οποίες ίσως αισθανόμαστε κάπως άβολα και θέλουμε να παίζουμε σε έδαφος που γνωρίζουμε και μας είναι ασφαλές. Είναι λίγο δύσκολο να το κάνει αυτό κάποιος, αλλά εμένα μου βγαίνει φυσικά, θα έλεγα, ίσως λόγω της προσωπικότητάς μου. Νομίζω ότι αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι ότι απολαμβάνω τη ζωή και δοκιμάζω καινούργια πράγματα.
Μιλώντας για ευτυχία, πως σε βοήθησε η σύζυγός σου, Susan, με το καινούργιο άλμπουμ αλλά και στους δύσκολους καιρούς που πέρασες μετά τον χωρισμό των QUEENSRYCHE;
Ω, είμαστε μαζί 20 χρόνια και πάντα ήταν ο καλύτερος φίλος μου και ο άνθρωπος που πηγαίνω πάντα για συμβουλές. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος άνθρωπος σε ότι έχει να κάνει με συμβουλές και την καλούν συνέχεια να πει τη γνώμη της για κάποιες δουλειές, για οικονομικά ζητήματα, για τις σχέσεις τους. Θεέ μου, είναι όλη την ώρα στο τηλέφωνο και πρέπει να ζητήσω ακρόαση μαζί της και να κλείσω ραντεβού για να μιλήσουμε (γέλια). Για παράδειγμα, πήρε τους QUEENSRYCHE κι έφτιαξε μία εταιρία που ήταν πολύ επιτυχημένη και βγάζαμε χρήματα. Έκανε πολύ καλή δουλειά στις διαπραγματεύσεις με τις εταιρίες, στις διαπραγματεύσεις για τις περιοδείες. Φρόντιζε την επαγγελματική πλευρά του γκρουπ για πολλά χρόνια και τώρα κάνει αυτό το πράγμα για μένα. Αυτό είναι θεόσταλτο, γιατί εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορώ να σκεφτώ για λεφτά, τραπεζικούς λογαριασμούς κι όλα αυτά. Εγώ είμαι απλά ένας μουσικός και κάποιος άλλος πρέπει να το κάνει αυτό για μένα (γέλια).
Πριν από πολλά χρόνια, είχε ειπωθεί ότι θα γινόταν ένα project με σένα, τον Rob Halford και τον Bruce Dickinson. Θα σε εξέφραζε κάτι τέτοιο στις μέρες μας;
Έχει πλάκα, γιατί ενώ ποτέ τελικά δεν βρεθήκαμε ουσιαστικά να συζητήσουμε γι’ αυτό, αν μπορεί να πραγματοποιηθεί κτλ, ο Bruce και ο Rob μου λένε κι αυτοί ότι τους ρωτάνε συνέχεια από τότε που βγήκε αυτή η είδηση δημόσια. Δεν μπορώ να απαντήσω σε κάτι τόσο υποθετικό όμως (γέλια).
Ο κόσμος το ρωτάει, γιατί αν συνέβαινε θα ήταν ένα όνειρο που θα γινόταν πραγματικότητα για πολύ κόσμο…
Αν βρισκόμασταν μαζί και συζητούσαμε τις διάφορες συνισταμένες του project, είμαι βέβαιος ότι θα ήμουν πολύ χαρούμενος που θα ήμουν μέρος του. Με τον Rob και τον Bruce, γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, έχουμε περιοδεύσει μαζί κι έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις για τη μουσική κι όχι μόνο. Δεν είναι μία ιδέα που δεν πραγματοποιηθεί, αλλά κάτι που θα μπορούσαμε να το κάνουμε και θα με ενδιέφερε πολύ να δω τι θέλουν και οι άλλοι δύο.
Νιώθεις εν μέρει, όσο σου αναλογεί τέλος πάντων, υπεύθυνος για τη μείωση της δημοτικότητας των QUEENSRYCHE τα τελευταία χρόνια; Μετά το “Operation: Mindcrime 2”, υπήρξε αναμφισβήτητα μία πτώση…
Είσαι ο πρώτος που το λέει αυτό. Δεν βλέπω καμία πτώση… (σ.σ. προφανώς είμαι ο μόνος που τόλμησε να ρωτήσει αυτό που πάρα πολλοί λένε σε ιδιωτικές συζητήσεις).
Δηλαδή, θεωρείς ότι άλμπουμ όπως το “American soldier” ή το “Dedicated to chaos” ήταν καλλιτεχνικά κι εμπορικά επιτυχημένα; Θεωρείς ότι μία μπάντα που έπαιζε σε αρένες και βρέθηκε να κάνει μπουρλέσκ, είναι κάτι φυσικό; Είναι πρόοδος;
Η ερώτησή σου είναι αρκετά περίπλοκη. Απ’ όσο καταλαβαίνω, εννοείς ότι αυτά τα άλμπουμ δεν πούλησαν αρκετές κόπιες, ποιος είναι αυτός ο αριθμός που έπρεπε να φτάσουν όμως, δεν το ξέρει κανείς. Ποιος είναι ο αριθμός που έπρεπε να πουλήσουν κατά τη γνώμη σου;
Δεν μιλάω για τα αντίτυπα που πούλησαν αλλά για το αν –από καλλιτεχνικής πλευράς- ήταν ΟΚ για το γούστο σου… Είσαι απόλυτα ευχαριστημένος δηλαδή με τη μουσική του “Dedicated to chaos” για παράδειγμα;
Ναι, φυσικά.
Η μουσική βιομηχανία έχει καταρρεύσει και οι QUEENSRYCHE δεν είναι τόσο δημοφιλείς όσο στο παρελθόν, στο “Empire” για παράδειγμα, όπου γεμίζατε αρένες.
Ναι, αλλά δεν γεμίζαμε αρένες. Οι QUEENSRYCHE ποτέ δεν είχαν τεράστια εμπορική επιτυχία σε διάρκεια. Είχαμε μία διαρκή αύξηση σε πωλήσεις μέχρι το “Empire” και μετά από αυτό, όλα τα άλμπουμ μας είχαν μικρότερες πωλήσεις, επειδή η μουσική βιομηχανία άλλαζε δραματικά κι εμείς είχαμε σοβαρά θέματα με τις εταιρίες μας που έπεφταν έξω, με management που μας παρατούσε σύξυλους, ένα βασικό μέρος της μπάντας μας, τον Chris DeGarmo, να αποχωρεί. Όλα αυτά, ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ εμπόδια για να τα ξεπεράσουμε και να συνεχίσουμε. Είχαμε μόνο μία περίοδο στην καριέρα μας, για έναν χρόνο την εποχή του “Empire”, όπου κάναμε arena tour και ήμασταν headliners, αλλά –χωρίς να μπορώ να σου δώσω τους ακριβείς αριθμούς- μόνο το ¼ των συναυλιών αυτών, έκανε sold out. Ποτέ δεν παίζαμε σε μέρη που έπαιζαν οι BON JOVI, οι IRON MAIDEN ή οι JUDAS PRIEST. Μας γούσταρε ένα συγκεκριμένο τμήμα των οπαδών της σκληρής μουσικής. Περισσότερο θεωρούμασταν cult, παρά εμπορικοί. Ξέρεις, ποτέ δεν γνωρίζεις πόσο θα πουλήσει ένας δίσκος σου. Εκτός των άλλων, χρειάζεται ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χρηματικό ποσό για να προωθήσεις τη δουλειά σου όπως πρέπει. Όταν είχαμε βγάλει το “Empire”, δίναμε σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό, 10.000 δολάρια την εβδομάδα για κάθε τραγούδι για να μείνει και να παίζεται από το ραδιόφωνο… Μιλάμε για τεράστια ποσά, σε κάθε περίπτωση. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται ποτέ πλέον, αφού δεν διατίθενται αυτά τα χρήματα στις μέρες μας από τη στιγμή που δεν πρόκειται οι εταιρίες ποτέ να πάρουν πίσω την επένδυση αυτή. Όλοι κατεβάζουν παράνομα τους δίσκους και από το 1994-1995 δεν δαπανώνται χρήματα για τους δίσκους. Αυτό που θέλω να δώσω να καταλάβει κανείς, είναι ότι οι πωλήσεις των δίσκων δεν μπορεί να είναι μία φόρμουλα να μετράς το πόσο δημοφιλές είναι ένα συγκρότημα.
Συμφωνώ, αλλά οι συναυλίες νομίζω ότι είναι ένα μέσο μέτρησης…
Έχεις δίκιο, αλλά κι αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και τα τελευταία χρόνια έχουν πέσει πολύ οι συναυλίες. Είμαστε στον 21ο αιώνα και ο κόσμος δεν βγαίνει έξω, τουλάχιστον στο βαθμό που γινόταν αυτό παλιά. Έχεις 800 κανάλια στην τηλεόραση και ποιος αφήνει έτσι εύκολα το σπίτι του για να στριμωχτεί σε κάποιο club, να τρώει αγκωνιές και να βλέπει τύπους δίπλα του να ξερνάνε μπύρα; Κάπου εδώ θα ήθελα να επιστρέψω όμως στη συζήτηση που κάναμε για τα cabaret shows. Τα cabaret shows ήταν μία συλλογική ιδέα που είχαμε αποφασίσει να τα κάνουμε για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων. Αυτό το show είχε να κάνει και με την οπτική και με την ακουστική πλευρά των πραγμάτων, το είχα σχεδιάσει εγώ, υποτίθεται ότι θα γινόταν μία φορά, έτσι για την πλάκα και τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν πάρα πολύ επικερδές. Συνήθως, συζητάω για οτιδήποτε κάνω, για την καλλιτεχνική πλευρά. Τώρα όμως, θα ήθελα να μιλήσω για την επιχειρηματική πλευρά των πραγμάτων για λίγο. Τα cabaret shows, από επιχειρηματικής πλευράς, ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ επιτυχημένα. Κάναμε 28 συναυλίες, όλες sold out και το ποσό που πήραμε ήταν γιγαντιαίο κι αυτό κράτησε «ζωντανά» από οικονομικής άποψης όλα τα μέλη του συγκροτήματος, μετά την κυκλοφορία ενός πολύ σημαντικού δίσκου για εμάς, του “American soldier”. Εκείνη την περίοδο, όλα τα μέλη ήταν ευχαριστημένα που είχαν κάνει αυτές τις συναυλίες. Δεν μπορώ να ξέρω αν όλοι όσοι ήταν σ’ αυτές τις συναυλίες, πέρασαν καλά, ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις κάτι τέτοιο, αλλά όταν βλέπεις τις αντιδράσεις την ώρα που παίζεις, υποθέτεις ότι ο κόσμος περνά καλά. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Όταν κάποιος κάνει κάτι που είναι επιτυχημένο και του προσφέρει αναγνώριση, είναι πολύ λίγοι αυτοί που είναι τόσο ατρόμητοι και θαρραλέοι ώστε να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο και διαφορετικό σε σχέση με αυτό το οποίο θεωρούνται καλοί ή τους αποδέχεται ο κόσμος. Είναι πάρα πολύ εύκολο να είσαι επικριτικός σε τέτοιες περιπτώσεις. Να σου πω κάτι χαρακτηριστικό; Όλοι σχεδόν εκ των προτέρων, επιτίθενται σε κάποιον ηθοποιό που προσπαθεί να κάνει ένα δίσκο μουσικής. Αυτό όμως είναι στην ανθρώπινη φύση. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιος μπορεί να διαπρέπει σε διαφορετικούς τομείς της ζωής του. Αυτό συνέβη και με τα cabaret shows. Ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζαμε φυσιολογικά και κάποιοι αποφάσισαν ότι επειδή δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, έπρεπε να το γελοιοποιήσουν.
Ποια είναι τα πλάνα των OPERATION MINDCRIME για το άμεσο μέλλον;
Να σου πω κάτι αποκλειστικό: Επενδύω τεράστια χρηματικά ποσά σε γιγαντιαία, φουσκωτά γουρούνια και στο τέλος της περιοδείας, θα τα αμολήσουμε στην Ευρώπη. (τρελά γέλια)
Κρίμα που δεν θα είναι ζωντανά να τρώγαμε και καμία μπριζόλα μαζί με το κρασί σου!!!
Πέρα από την πλάκα, θα ήθελα να παίξω ολόκληρο το δίσκο μου από την αρχή μέχρι το τέλος και μετά να παίξω κάποιες επιλογές από τον πολύ μεγάλο κατάλογό μου.
Τους μουσικούς που θα σε συνοδέψουν τους έχεις βρει;
Μέχρι στιγμής, όλοι όσοι έπαιξαν στο δίσκο, έχουν δηλώσει ότι θέλουν να περιοδεύσουν. Δεν είμαι σίγουρος όμως ποιοι τελικά θα είναι μαζί μου.
Ελπίζω να σε δούμε στην Ελλάδα (σ.σ. τελικά δεν έκατσε, αφού δεν βόλευαν οι ημερομηνίες…) αφού έχεις πολύ καιρό να έρθεις. Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου!
Κι εγώ ευχαριστώ πολύ κι ελπίζω να τα πούμε και πάλι σύντομα.
Σάκης Φράγκος
www.operationmindcrime.com
Discography:
“The key” (2015)
Line-up:
Geoff Tate – φωνητικά, σαξόφωνο, πλήκτρα
John Moyer – μπάσο
Simon Wright – ντραμς
Brian Tichy – ντραμς
Kelly Gray – κιθάρες, φωνητικά
Randy Gane – πλήκτρα
Scott Moughton – κιθάρες, φωνητικά
