Δεύτερος δίσκος για τους O.Y.D., και αναρωτιέμαι αν έχω απομακρυνθεί τόσο από τα μουσικά δρώμενα της πόλης μας, ή αν το συγκρότημα κράτησε τον πρώτο δίσκο για τον εαυτό του. Οι ONE YEAR DELAY, φαίνεται πως άργησαν γενικότερα να συστηθούν στο ευρύτερο κοινό, μιας και ο πρώτος τους δίσκος “Deep Breath”, παρότι διαθέτει πλείστες περγαμηνές (ηχογραφήθηκε στο Sound Emporium Studios στο Nashville με παραγωγό τον Toby Wright), φαίνεται πως δεν επέστρεψε από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Έτσι λοιπόν, κατευθυνόμενοι αυτή τη φορά σε ευρωπαϊκά χώματα και στα Fredman Studios, ο δεύτερος δίσκος της μπάντας έχει την υπογραφή του Fredrik Nordstrom στην παραγωγή, στοχεύοντας έτσι να πετύχουν ότι δεν κατάφεραν την πρώτη φορά.
Με το “Indigo” το συγκρότημα επιστρέφει πιο μανιασμένο, μα και πιο ώριμο. Δεν εφησυχάζει, αλλά αντί αυτού κεφαλαιοποιεί τις εμπειρίες που του έδωσε η πρώτη δισκογραφική απόπειρα και εν τέλει δημιουργεί έναν δίσκο ανώτερο, πιο συγκροτημένο και λιγότερο ετεροκαθοριζόμενο από τις βασικές επιρροές της μουσικής του. Έτσι λοιπόν, έχοντας κατασταλάξει στο πως θέλει να παίζεται αυτό το ξεχασμένο από τον καιρό Nu Metal, επενδύουν πολύ στα βασικά συστατικά, μιας αν μη τι άλλο δοκιμασμένης συνταγής. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι “Escape from Monkey Island” (τι τρομερός τίτλος) γίνεται σαφές ότι θα ακούσουμε groove, πολύ groove και breakdowns, πάρα πολύ groove, breakdowns και καθαρά sing alongs. Αν με ρωτάτε, η απάντηση είναι “τέλεια”. Αφενός γιατί είχαμε καιρό να ακούσουμε κάτι τόσο ευθύ και ξεκάθαρο στα τοπικά δρώμενα, αφετέρου διότι γίνεται με τον σωστό τρόπο. Τα heavy στοιχεία βρίσκονται πλήρως εναρμονισμένα με τις μελωδικές γραμμές των πλήκτρων ή της φωνής, με τις σωστές χρονικές ισορροπίες και όλα αυτά χωρισμένα σε 9 ολιγόλεπτα κομμάτια.
Έμπνευση υπάρχει, τεχνική κατάρτιση και με το παραπάνω, παραγωγή άριστη, άρα που είναι η παγίδα; Πουθενά θα έλεγα. Το γεγονός ότι όλο αυτό το groove/modern metal δεν είναι πια και πολύ μοντέρνο δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κοινό για να ακολουθήσει. Σίγουρα το πλήθος αυτού το κοινού έχει περιοριστεί, ίσως άλλωστε για αυτό και να άργησε να έρθει στα αυτιά μας η μουσική των O.Y.D., μιας και η από στόμα σε στόμα διάδοση έγινε πιο δύσκολη, πιο αργή. Εύχομαι αυτό να αλλάξει από εδώ και πέρα, αφού τα παιδιά το αξίζουν και με το παραπάνω.
7.5/10
Νίκος Ζέρης
