a
Ο νέος δίσκος των PAIN OF SALVATION, με τίτλο “Panther”, μόλις κυκλοφόρησε. Οι αντιδράσεις; Ποικίλες. Από αποθεωτικές μέχρι εντελώς απαξιωτικές (κυρίως στα τρία πρώτα video clips). Τι πιστεύουν όμως οι συντάκτες του Rock Hard που κλήθηκαν να γράψουν τη γνώμη τους για το άλμπουμ; Διαβάστε τι έχουμε να πούμε για τον Daniel Gildenlow και την παρέα του…
Βγήκαν αυτά τα τρία τραγούδια των PAIN OF SALVATION και οι εξυπνάδες που διαβάσαμε στο διαδίκτυο, πλησίαζαν επικίνδυνα τη «σάτιρα» του Σεφερλή!!! Τέτοια μανία να αποδομούμε συγκροτήματα που για οποιονδήποτε λόγο δεν μας αρέσουν πλέον πια… Από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις… Οι PAIN OF SALVATION ανήκουν σ’ αυτήν τη λίστα κι έχουν και περίοπτη θέση. Πρώτοι τους μάθαμε, πρώτοι να τους αναθεματίσουμε. Κούνια που σας κούναγε.
Επιστροφή λίγα χρόνια πριν, τρώγοντας με τον Daniel Gildenlow λίγο μετά την εν Αθήναις συναυλία τους. Τον ρωτάω: «τι σκέφτεσαι για νέο άλμπουμ;» και μου απαντάει: «δεν έχω γράψει νότα. Αφού με ξέρεις τώρα, δεν έχω καμία διάθεση να βγάλω ίδιο δίσκο με τον προηγούμενο και δεν έχω κάποια ξεχωριστή έμπνευση για να μπω στο στούντιο. Όταν μου έρθει, τότε θα βγάλω δίσκο». Του πήρε άλλα δύο χρόνια, δεν πιέστηκε, πήρε τον χρόνο του. Μην ξεχνάμε, το “In the passing light of day”, υπήρξε ένας μοναδικός δίσκος, που πολλοί εσκεμμένα λησμονούν, τόσο «τυφλώμενοι» είναι από την μανία του να το παίξουν έξυπνοι και να μας μοστράρουν το κάθε απίθανο underground σχήμα ως τους νέους PoS. Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή πασαύτω, λέω εγώ. Υπάρχει χώρος για όλους.
Η αλήθεια είναι ότι το “Accelerate”, το “Panther” και το “Restless boy”, είναι και τα τρία κομμάτια που ηχούν αρκετά έως και εντελώς διαφορετικά από τους PoS που γνωρίζουμε. Και ποιος σας είπε ότι στον Gildenlow δεν του αρέσει να προκαλεί τους οπαδούς; Ποιος σας είπε ότι του αρέσει να μένει στάσιμος; Το αν αρέσει σε κάποιον η μουσική στροφή που μπορεί να ακολουθήσει, είναι θέμα γούστου, το να μην μένεις στάσιμος, είναι ίδιον της προοδευτικής μουσικής, την οποία πρεσβεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ο Σουηδός «εγκέφαλος», όμως. Θέλεις κλασικούς PoS; Άκου το “Wait” και πες μου πόσα καλύτερα τραγούδια έχεις ακούσει φέτος; Άκου το “Unfuture” ή το “Icon” που κλείνει το δίσκο και θα μπορούσε να είναι το νέο “Full throttle tribe”, ένα τραγούδι που πιθανολογώ ότι αποτέλεσε τη βάση των όσων ακούμε στο “Panther”.
Το “Panther”, είναι δύσκολος δίσκος. Αν νομίζετε ότι με ελάχιστες, επιφανειακές ακροάσεις, θα καταλάβετε όσα είχε στο μυαλό του να μας παρουσιάσει ο Gildenlow, ακούστε AC/DC ή SODOM και είμαι βέβαιος ότι θα την καταβρείτε. Δεν χρειάζεται να ταλαιπωρείστε. Η μουσική είναι για να περνάμε ωραία (όπως ο καθένας τη βρίσκει με άλλα λόγια). Στα αυτιά μου όμως, είναι καθαρά ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ δίσκος. Το ομώνυμο κομμάτι, για παράδειγμα, δεν μου αρέσει παρά ελάχιστα, όμως είναι κάτι που ουσιαστικά δεν έχει δοκιμαστεί κι αυτό ενέχει ρίσκο, που το παίρνει ο καλλιτέχνης στην τελική. Δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Δεν ακολουθεί αυτό που θέλουν οι οπαδοί και απαιτεί πολλές φορές η δισκογραφική τους εταιρία. Μοιάζουν σε σημεία με τους LEPROUS; Ναι. Οι οποίοι LEPROUS, υπήρξαν βαθύτατα επηρεασμένοι από τους PoS, τουλάχιστον στο ξεκίνημά τους, να τα λέμε κι αυτά όμως. Αντιδάνειο το λέγαμε πάλαι ποτέ!!!
Χαλαρώστε λοιπόν. Οι καιροί είναι δύσκολοι και η γκρίνια κακός σύμβουλος. Στα αυτιά μου, το “Panther” είναι κάτι αντίστοιχο με το “Be”. Σ’ εκείνη την περίπτωση από εμένα ήταν «όχι». Σε τούτη εδώ, βροντοφωνάζω «ναι».
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
Πάντα, σαν χώρα, είχαμε μπάντες που για κάποιο λόγο έγιναν ιδιαιτέρως αγαπητές εδώ, ασχέτως της επιτυχίας που είχαν γενικότερα. Μία από αυτές είναι και οι PAIN OF SALVATION που εκεί, στα 00s, είχαν λατρευτεί στη χώρα μας.
Μία μπάντα που το μόνο σίγουρο είναι ότι οι κυκλοφορίες τις είναι ποιοτικές. Άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο, αλλά πάντα ποιοτικές. Μία μπάντα που ναι μεν ανήκει στον γενικότερο progressive metal χώρο, αλλά το χαρακτηριστικό της ήταν πάντα ο πειραματισμός. Πράγμα που, στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό, με έκανε πάντα να μην μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι το «χ» άλμπουμ «είναι οι PAIN OF SALVATION» που λέμε. Είναι πολλά, μπλέκουν πολλά, αλλά στο τέλος, συνήθως (όχι πάντα) βρίσκουν το δρόμο.
Τo “Panther” λοιπόν, το νέο τους «πόνημα» (γιατί είναι και ψυχοπονιάρικο είναι η αλήθεια), δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ένα άλμπουμ πολύ διαφορετικό από τον προκάτοχό του, το “A passing light of day”, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Μετά από πολλές ακροάσεις, και το “Panther” μου αρέσει.
Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα δείγματα μέσω των videos, είχαν προκαλέσει ανάμικτα συναισθήματα στους οπαδούς του σχήματος, αλλά ακούγοντας τον δίσκο ολόκληρο, με τη ροή του και προσηλωμένος εκεί, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Ναι, δεν είναι δίσκος που πετάς τη σκούφια σου εύκολα (είναι βέβαια από αυτούς που λέμε growers). Είναι όμως ωραίο άλμπουμ. Σοβαρό. Μουσικό. Προσεγμένο και δουλεμένο. Με διάχυτη, ακόμα και στην πιο απλοϊκή μορφή του, τη μουσική παιδεία των μελών του σχήματος. Αλλά και ξεκάθαρο το όραμα του Daniel Gildenlow.
Όταν άκουσα το “Accelerator”, ένιωσα ότι ακούω μία μίξη LEPROUS, μουσικά, με EVERGREY φωνητικά (στις μελωδίες). Και δε με χάλασε, αλλά ούτε με τρέλανε κιόλας. Το ίδιο ισχύει και τώρα. Το “Restless boy” από την άλλη, ήταν (και παραμένει και τώρα) ένα παντελώς αδιάφορο κομμάτι. Ακούγοντας το δίσκο, είναι απλά το χειρότερό του. Το ομότιτλο όμως, προσωπικά, το γούσταρα με χίλια. Και είναι στα αγαπημένα μου του δίσκου. Αυτές οι πινελιές LINKIN PARK (έλα, δεν είναι κακό να το παραδεχθείτε), τόσο ενορχηστρωτικά, όσο και φωνητικά, μαζί με την υπέροχη μελωδία και ηρεμία που βγάζει το ρεφραίν του, με κέρδισαν. Και τελικά με κέρδισε και ολόκληρο το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, ιδιαίτερο, πειραματικό και με πολλά στοιχεία μέσα. Ένα άλμπουμ βασισμένο στη δημιουργία ηχοτοπίων και όχι με βάση τα riffs και την ένταση. Με στοιχεία από alternative rock (εκτός και αν το “Species” δεν σας βγάζει εσάς στοιχεία από alternative αρχών-μέσων 90s), από progressive rock, από post rock, από πιο πειραματικούς ήχους. Στοιχεία που είχαν οι POS στη μουσική τους, απλά τώρα τα βγάζουν μαζεμένα και πιο μπροστά, αφήνοντας πίσω την παραμόρφωση και την ένταση. Ίσως αρκετά πίσω, καθώς αυτό είναι κάτι που μου λείπει λίγο ακούγοντας ολόκληρο το δίσκο σερί 3-4 φορές. Ένα άλμπουμ με τραγούδια τριών ταχυτήτων από την άλλη. Με κάποια αδιάφορα ή λιγότερο καλά (“Restless boy”, “Keen to a fault”), κάποια ωραία (“Accelerator”, “Unfuture”, “Icon”), αλλά και με μερικά πάρα πολύ ωραία ως εξαιρετικά, όπως το κολλητικό και υπέροχο “Wait” (με το φανταστικό πιάνο, το super groove των τυμπάνων, την πολύ ωραία εξέλιξη και τις εξίσου ωραίες μελωδίες), το “Panther”, το μικρούλη instrumental “Fur” που αυτός ο συνδυασμός που έχουν πετύχει μου δημιουργεί αυτήν την τόσο όμορφη αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης που έχεις όταν ακούς μία λατέρνα να παίζει, αλλά και το “Species”, με την alternative αισθητική που λέγαμε πριν.
Ναι, δεν είναι όλα τα κομμάτια ισάξια. Ναι έχει τα πάνω και τα κάτω του σαν δίσκος. Όμως ακούγοντάς τον ολόκληρο, καταφέρνει και σε βάζει σε ένα πολύ όμορφο τριπάκι με την ομοιογένειά του και τη συνεχής εξέλιξη και ροή του, που κάνει την ακρόασή του, ελέω και των μερικών εξαιρετικών στιγμών του, μία ικανοποιητικότατη εμπειρία. Δίσκος ακροάσεων, που κάθε φορά που τον ακούς, βρίσκεις και κάτι ακόμα μουσικό μέσα. Όχι, δεν θα φτάσει στο σημείο αποθέωσης, αλλά είναι πολύ καλύτερο απ’ ότι είχε φανεί στην αρχή. Τίμια, ειλικρινής δουλειά, από μία μπάντα που δεν έχει μάθει να κάθεται στην επιτυχία της και βγάζει τα εσώψυχά της σε κάθε δίσκο. Το αν αρέσει, είναι θέμα γούστου. Προσωπικά, από εμένα, είναι ένα «ναι».
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
“Surely I must be the problem here”
Μπορεί το όχημα να ονομάζεται PAIN OF SALVATION, όμως πλέον είναι εμφανές κι αποδεκτό πως μιλάμε για τον προσωπικό τρόπο έκφρασης του Daniel Gildenlow περισσότερο, παρά για ένα συγκρότημα. Στην Ελλάδα τους παρακολουθούμε στενά και σίγουρα το ROCK HARD περισσότερο από κάθε άλλο μέσο, τους έχει εξυμνήσει (κι έχει συνεργαστεί μαζί τους). Οι προοδευτικές τάσεις στην μουσική τους, έχουν βρει απήχηση σε πολλούς από εμάς, είτε μιλάμε για ολόκληρη την δισκογραφία τους, είτε μέρος αυτής. Τι μας περιμένει όμως σήμερα; Ποιό είναι το σημερινό τους πρόσωπο; Το “Accelerator” που έσκασε από το πουθενά και μας αιφνιδίασε ευχάριστα, είναι το τραγούδι που ανοίγει το νέο πόνημα της μουσικής αναζήτησης του Σουηδού. Πολύ-επίπεδο, με ατμόσφαιρα, αλλά και τον ηλεκτρονικό χαρακτήρα που θα βρούμε διάχυτο στο άλμπουμ. Αξίζει την θέση του εναρκτήριου που δίνει το στίγμα του άλμπουμ και προετοιμάζει για το τι θα ακολουθήσει.
“This is not a test, this is not a test”
Μετά το εξαιρετικό “In the passing light of day” αυτό το άλμπουμ είναι πιο εσωστρεφές, στηρίζεται περισσότερο σε κάποιους περίεργους ήχους (“Fur”), σε μοτίβα που επαναλαμβάνονται αλλά και αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία. Όπως πάντα οι PAIN OF SALVATION παραμένουν μια από τις καινοτόμες μπάντες του χώρου, απόλυτα εναρμονισμένοι με τις σύγχρονες τάσεις του prog. Όσο δυναμικό, σκοτεινό και «μεταλλικό» αν φαίνεται το εξώφυλλο του “Panther”, μουσικά ο δίσκος δίνει βάση στην ατμόσφαιρα και τα πλήκτρα του Karlsson και του Gildenlow. Έτσι θα σκεφτείτε τόσο τους MUSE (“Keen to a fault” ρεεε), όσο τους HAKEN, τους LEPROUS (ιδιαίτερα στο “Pitfalls”) αλλά και τους TOOL με αρκετές όμως αναφορές και στο δικό τους παρελθόν. Υπάρχουν κάποιες εξάρσεις που μου έφεραν στο μυαλό το prog metal τους από προηγούμενες δεκαετίες, ιδιαίτερα στο “Unfuture”, και το “Accelerator”, όμως αυτές δεν είναι το κυρίαρχο συστατικό του “Panther”.
“Restless boy, in a world too slow”
Στιχουργικά η θεματολογία του δίσκου έχει να κάνει με ανθρώπους που αισθάνονται διαφορετικοί ανάμεσα στους κοινούς θνητούς. Μια ωδή στην διαφορετικότητα λοιπόν που αντικατοπτρίζεται απόλυτα στην ιδιαιτερότητα της μουσικής του “Panther”. Τα τραγούδια, όσο σε ξαφνιάζουν στο πρώτο άκουσμα, τόσο σε κερδίζουν στην επανάληψη και σε ωθούν να τα ανακαλύψεις ξανά και ξανά. Είναι τα όργανα (ούτε τολμώ να μαντέψω πόσα έχουν χρησιμοποιηθεί) τα samples, η παραγωγή αλλά βέβαια και οι μελωδικές γραμμές Gildenlow. Όσο για τις ερμηνείες του βέβαια, ούτε λόγος.
“Can you wait another day, wait another night, wait another week,…. for things to become right, well life will pass you by”
Υπάρχει και το 13άλεπτο “Icon” που είναι τόσο POS όσο και ένας φόρος τιμής στους PINK FLOYD, ενώ το ομώνυμο τραγούδι πιστεύω θα διχάσει πολλούς με τις εναλλαγές του και την δυστροπία του (κι ένα μοντέρνο ραπάρισμα που δεν θυμίζει “Diffidentia” ή “Spitfall”). Η μίξη του Daniel Bergrstrand σε έναν τόσο απαιτητικό δίσκο, αναδεικνύει το μεγαλείο της έμπνευσης του Gildenlow και η ακρόασή του προτείνεται να γίνει με καλά ακουστικά, ή δυνατά σε ήσυχο περιβάλλον προκειμένου να προσέξεις τα διάφορα επίπεδα του κάθε τραγουδιού.
“How does it feel to be you?, she once asked me.
I said I feel like a panther, trapped in a dog’s world”
Εννοείται πως κάθε τραγούδι είναι δραματικά διαφορετικό από το προηγούμενο και το αργόσυρτο “Species”, που δεν είναι αντιπροσωπευτικό του δίσκου, θα μπορούσα να το προτείνω και ως το πρώτο τραγούδι που πρέπει να ακούσει κανείς προκειμένου να μπει στο κλίμα του “Panther” αν και το “Wait” που έχει πιο κλασικές POS μελωδίες είναι εξίσου σαγηνευτικό.
“As a child I felt too old, and now that I’ve grown up I feel too young,
a different kind, so I’ve been told, just slightly out of reach and out of time”
Επειδή όλοι μας ξέρουμε πως κάθε νέα δουλειά τους χρειάζεται προσεκτικά ακούσματα, είμαι σίγουρος ότι θα του δώσετε τον απαραίτητο χρόνο, οπότε πιστεύω πως θα σας κερδίσει και θα σας κυριεύσει με την μοναδικότητά του. Το ενδέκατο άλμπουμ των PAIN OF SALVATION είναι τόσο ψυχαγωγικό, όσο και μελαγχολικό. Μαγευτικό, προοδευτικό, σύγχρονο, όσο και κλασικό! Ο ορισμός του progressive metal της νέας δεκαετίας.
9 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Απ’ όλες τις μπάντες του progressive ιδιώματος που ξεπήδησαν και έχτισαν τη βάση τους στα 1990s και πρώιμα 2000s, οι PAIN OF SALVATION είναι σίγουρα η πιο ασυμβίβαστη και αντισυμβατική. Έχουν έναν ήχο και στυλ ολότελα δικό τους, ιδιότροπο, ενίοτε δύσκολο αλλά πάντοτε με προκλήσεις για τον ακροατή. Απευθύνονται σ’ ένα σκεπτόμενο κοινό που ψάχνει πάντοτε για κάτι καινούργιο, αυθεντικό και προσωπικό. Με κάθε δίσκο τους δείχνουν μια άλλη πτυχή τους, διαφορετική και οικεία συνάμα. Στο κέντρο αυτού ο αρχηγός και ιδρυτής τους Daniel Gildenlow, ένας από τους πιο ταλαντούχους, χαρισματικούς και ιδιότροπους τραγουδιστές και μουσικούς της γενιάς του. Λίγοι έχουν δίκαια λάβει το τίτλο «ερμηνευτής» όπως ο Σουηδός. Από τα πρώτα τους βήματα και το έντονα κυκλοθυμικό αλλά λυρικό prog τους που συνδύαζε τζαζ, metal και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μέχρι τις πιο μινιμαλιστικές και λυρικές τους στιγμές, οι POS πάντοτε εκπλήσσουν και ο ηγέτης τους εξελίσσει τον τρόπο που γράφει μουσική και ερμηνεύει τους πολιτικά και ιδεολογικά φορτισμένους του στίχους. Με το “Panther” μας επανασυστήνονται στο 2020, παρουσιάζουν καινούργιες πτυχές τους, προκαλούν και φωνάζουν περίτρανα πως 23 χρόνια μετά την ίδρυση τους παραμένουν η ίδια δυναμική και αυθεντική μπάντα.
Στα εννιά τραγούδια του δίσκου συναντάμε όσα είναι αναπόσπαστα συνδεδμένα με το όνομα της μπάντας και που την κάνει μοναδική στο είδος της: λυρισμός και σπαρακτικό συναίσθημα, σκοτεινές βαριές συνθέσεις με διάχυτη μελαγχολία και με μελωδίες όπως μας έχουν μάθει. Αυτές οι μελωδίες τους πραγματικά με κερδίζουν σε κάθε μα κάθε τους δίσκο μαζί με την οργή τόσο στη μουσική όσο στην εμπνευσμένη ερμηνεία του Gildenlow ο οποίος μόνο ξέρει πώς να ερμηνεύει τις στιχάρες του (το προσωπικό δράμα του “In the passing light of day” έχει δώσει εδώ τη θέση του στις συνήθεις εμμονές του Gildenlow – το περιβάλλον, τους απόκληρους και διαφορετικούς της κοινωνίας, το ανθρώπινο είδος που όλο και περισσότερο μισεί). Τα χαοτικά τζαζ μουσικά περάσματα και η νεανική ορμή των πρώτων δίσκων έχουν δώσει τη θέση τους σ’ ένα πιο μετριασμένο και ώριμο ύφος όπου (για καλό ή κακό) λείπουν τα σόλο και instrumental μέρη, άσχετα ότι ο μέσος όρος διάρκειας των κομματιών είναι τα έξι λεπτά. Τα ρεφραίν είναι πιο ευκολομνημόνευτα και μεταδοτικά (ειδικά στο ομώνυμο κομμάτι που δεν θέλει να ξεκολλήσει απ το μυαλό μου), ενώ το μουσικό περιτύλιγμα είναι αρκετά πιο λιανό και άμεσο. Αν σας ακούγεται όμως πως οι POS έχουν πουλήσει τη ψυχή τους και πως όσο γερνάνε γίνονται πιο συντηρητικοί, σας διαβεβαιώνω πως αυτό δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο. Όσο γερνάνε, τόσο πιο ώριμοι και μεστοί ακούγονται.
Τρεις μέρες τώρα το “Panther” παίζει στα αυτιά μου και με κάθε άκουσμα αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο και με βρίσκει προ εκπλήξεως. Με κάθε άκουσμα βρίσκω τον εαυτό μου να τραγουδά με πάθος τα καταπληκτικά ρεφραίν (πλάκα-πλάκα παίζει να έχουν μερικά από τα πιο καλογραμμένα τους ρεφραίν εδώ που θα ουρλιάζει το κοινό στις συναυλίες) και να «κουρδίζεται» στις εναλλαγές από οργισμένα leads σε απαλά περάσματα με πιάνο και την εύθραυστη φωνή του Gildenlow. Ήδη με το “In the passing light of day”, μας είχαν μάθει σε prog metal χωρίς σόλο και η αλήθεια είναι πως δεν με χάλασε, γιατί το κενό αυτό το κάλυψαν με προσεγμένες ενορχηστρώσεις, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ μελωδίες και έναν σαρωτικό Gildenlow πίσω απ το μικρόφωνο, πράγμα που συμβαίνει και στο “Panther” σε μεγαλύτερο βαθμό. Όπως και στον προκάτοχο λοιπόν, εδώ έχουμε μόνο ένα κομμάτι μ ένα σπαρακτικό σόλο στη κιθάρα, το έπος “Icon” που κλείνει το δίσκο. Οι οχτάχορδες κιθάρες του “In the passing light of day” και το djent δεν είναι τόσο έντονα, για όσους ίσως προτιμούν αυτή τη πτυχή της μπάντας, και στα δεύτερα φωνητικά απουσιάζει ο Ragnar Zolberg που χτυπούσε τις κορώνες που ο Gildenlow δεν φτάνει πλέον. Μπορεί να μου λείπουν πολλά από το παρελθόν της μπάντας και να σκέφτομαι τι θα έκανα διαφορετικά ή πως μερικά σημεία περισσεύουν, που στο τέλος είναι μικρές λεπτομέρειες. Μετά από τόσα ακούσματα καταλήγω πως οι POS με το “Panther” είναι εξίσου σαρωτικοί όπως παλιότερα και, με την επιστροφή του Johan Hallgren μετά από έξι χρόνια απουσίας, ηχούν ανανεωμένοι και πανέτοιμοι για τη καινούργια δεκαετία που ξεκινάει άψογα για τους POS με το “Panther”.
8,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
Μετά από τόσα χρόνια συνειδητοποιώ ότι είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι για τους PAIN OF SALVATION, κι αυτό είτε γιατί όταν κυκλοφόρησαν τα μεγαθήρια “The Perfect Element, Part 1” και “Remedy Lane” ήμουν πολύ νέος, είτε γιατί μετά το “Scarsick” τους έχασα, είτε γιατί η φυγή του Johan Hallgren άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο έβλεπα την μπάντα. Όπως και να έχει, η ασίγαστη δημιουργική φλόγα που καίει στα σωθικά του Daniel Gildenlöw τον ωθεί προς τον ίδιο ανήσυχο μουσικό δρόμο του πειραματισμού, που τόσες φορές έχει ακολουθήσει στο παρελθόν.
Μαζί με τον Daniel, το πολύπαθο κοινό των PAIN OF SALVATION έχει ακολουθήσει με την σειρά του τα σκαμπανεβάσματα αυτής της μουσικής ιδιοφυΐας, για αυτό λοιπόν από το πρώτο κιόλας single, “Accelerator”, του νέου άλμπουμ οι ακροατές ήρθαν αντιμέτωποι (ξανά) με μια νέα πραγματικότητα. Όχι ο “ηλεκτρονικός” όλεθρος που ανοίγει το “Panther” δεν αποτελεί την εξαίρεση του δίσκου, αντιθέτως αποτελεί τον απόλυτο κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο οτιδήποτε ηλεκτρικό αναγραμματίζεται σε ηλεκτρονικό. Για να το κάνουμε πενηνταράκια, ένας δίσκος που κατακλύζεται από πειραγμένους ήχους, πιάνο, φωνητικά και ντραμς δεν τον κατατάσσεις στις ροκ κυκλοφορίες της χρονιάς. Και όμως, οι POS καταφέρνουν να μπλέξουν στοιχεία από το μακρινό και κοντινό παρελθόν με τέτοιο τρόπο που η κυκλοφορία ακούγεται οικεία, κάτι παραπάνω από δυναμική, και πάνω από όλα prog metal. Σε αυτό βέβαια συμβάλει και η προσωποκεντρική προσέγγιση του “Panther”, καθώς ο Daniel βρίσκεται για μία ακόμα φορά στο κέντρο με την μουσική να ξετυλίγεται σε ομόκεντρους κύκλους γύρω του. Για να μην μιλήσουμε για το πύρινο μανιφέστο των στίχων. Ο Daniel ενδύεται την στολή του (μαύρου) πάνθηρα που άφησε πίσω του ο Chadwick Boseman σχεδόν ταυτόχρονα με την ημερομηνία κυκλοφορίας του δίσκου, και στέκεται αντιμέτωπος με όλο τον κόσμο.
Ομολογώ ότι μετά από τόσα χρόνια είναι ίσως η πρώτη φορά που εκπλήσσομαι με μια κυκλοφορία των POS. Το “Panther” είναι “τόσο όσο” πειραματικό ώστε να διαφέρει από τον προκάτοχό του, αλλά ταυτόχρονα να εναρμονίζεται πλήρως με την νοητή μουσική γραμμή που ενώνει όλη την δισκογραφία του συγκροτήματος.
8 / 10
Νίκος Ζέρης
