30 years of extremes
Μία από τις ιστορικότερες ευρωπαϊκές εταιρίες, είναι δίχως άλλο η Peaceville Records. Η παραδοσιακή έδρα του βρετανικού doom/death τρίο, PARADISE LOST, MY DYING BRIDE και ANATHEMA, αλλά και άλλων σημαντικών σχημάτων, όπως οι OPETH, DARKTHRONE, AUTOPSY, BLOODBATH, THERION, KATATONIA, AT THE GATES και τόσων άλλων. Επικοινωνήσαμε με τον τωρινό «αρχηγό», Paul Groundwell, ο οποίος με χαρά απάντησε στις ερωτήσεις μας και πρόσφερε τρία τρομερά πακέτα δώρου για τους αναγνώστες του Rock Hard!!!
Ποιος ο λόγος που δημιουργήθηκε η Peaceville Records; Ποιος ξεκίνησε την δισκογραφική εταιρεία; Σκεφτήκατε ποτέ ότι θα υπάρχει 30 χρόνια αργότερα;
O Hammy, ο πραγματικός ιδιοκτήτης, δημιούργησε την Peaceville ως μια επέκταση στις αρχικές κυκλοφορίες κασετών από crust/punk συγκροτήματα που του άρεσαν εκείνη την εποχή. Επίσης, συμμετείχε σε συγκροτήματα που έπαιζαν παρόμοια μουσική, οπότε είχε κάποιες επαφές στην τοπική σκηνή και από εκεί επεκτάθηκε σε άλλα είδη συμπεριλαμβανόμενου του death metal. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. 30 χρόνια είναι σίγουρα ένα εντυπωσιακό ποσό χρόνου για να υπάρχει μια δισκογραφική. Πιστεύω ότι στην αρχή δεν είχε τόσο υψηλές φιλοδοξίες, αλλά όσο η εταιρεία αναπτυσσόταν ενόσω το extreme metal επικρατούσε όλο και περισσότερο στα τέλη των 80’s/ αρχές 90’s, είμαι σίγουρος ότι όλοι ήταν χαρούμενοι να καβαλάνε το κύμα της επιτυχίας. Έπειτα ακολούθησε μια περίοδος υπό την Music for Nations- υπό την θυγατρική εταιρεία Snapper Music, που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Τι θυμάσαι από τις αρχικές κυκλοφορίες και την συλλογή “A vile peace”; Είχατε κάποια crust punk συγκροτήματα τότε. Αυτό σχετιζόταν και με πολιτικές πεποιθήσεις;
Δεν μπορώ να μιλήσω προσωπικά γι’ αυτό (αν και νωρίτερα φέτος, βρήκα και μετέφερα τον ήχο από την DAT κασέτα με τη συλλογή και την άκουσα κιόλας τότε). Γενικά όμως, υπήρχε μια πολιτική όψη στο Ηνωμένο Βασίλειο -ειδικά- στα 80’s και μια επανάσταση σε εξέλιξη ενάντια στην συλλογική απληστία και στην καταπίεση από αστυνομία/κυβέρνηση κλπ. Νομίζω ότι γι’ αυτό υπήρχε μια υγιής crust/punk σκηνή στην Αγγλία. Επειδή, ήταν κατά πολύ η αντανάκλαση της νεολαίας απέναντι στα υψηλότερα στρώματα της κοινωνίας της εποχής. Έπειτα όμως, φυσικά, μερικά από τα άτομα που πάλευαν για αυτούς τους λόγους, έγιναν αυτό το οποίο εξαρχής προσπαθούσαν να πολεμήσουν… Αλλά από ότι φαίνεται, έτσι εκδηλώθηκαν η αντίσταση και η επανάσταση εκείνες τις ημέρες, σ’ έναν χρόνο που οι επιθέσεις εξαπολύονταν σε κυβερνήσεις αντί για εκκλησίες.
Για πολλά χρόνια, η Peaceville ήταν συνώνυμο της Βρετανικής death/doom metal, με συγκροτήματα όπως ANATHEMA, MY DYING BRIDE, PARADISE LOST. Πόσο σημαντικό νομίζεις ότι ήταν να δουλέψετε με Βρετανικά συγκροτήματα, να δημιουργήσετε έναν μοναδικό ήχο και τελικά ένα ολόκληρο «σχολείο» για παρόμοια συγκροτήματα;
Τείνει να είναι ευκολότερο να βρεις σχήματα στην τοπική σκηνή πρώτα και οι PARADISE LOST (& MY DYING BRIDE) είναι από την ίδια περιοχή, εδώ στο δυτικό Yorkshire. Βέβαια, αυτή η σκηνή συγκεκριμένα, με την gothic doom τριάδα, δεν ήταν τόσο συνειδητά διαμορφωμένη. Πυροδοτήθηκε περισσότερο με την αλλαγή των PARADISE LOST από death metal συγκρότημα σε σκοτεινό doom με ατμοσφαιρική μουσική και μελαγχολικές μελωδίες. Έπειτα, ήρθαν οι MY DYING BRIDE με περισσότερο death ρίζες πριν εξελίξουν περισσότερο την ατμοσφαιρική τους πλευρά και μετά οι ANATHEMA που κινούνται σε παρόμοιο μονοπάτι. Κάπως έτσι έδεσε. Υποθέτω ότι όσο περισσότερη επίγνωση υπήρχε ανάμεσα σε κάθε συγκρότημα, τόσο περισσότερο πίεζε ο ένας τον άλλον. Ακόμα και την στιγμή που οι PARADISE LOST είχαν ήδη μεταφερθεί στην Music for Nations. Αυτά τα σχήματα, σίγουρα έπαιξαν σημαντικό ρόλο και βοήθησαν την Peaceville να καθιερωθεί πλήρως σε παγκόσμιο επίπεδο και όλα είχαν και συνεχίζουν να έχουν σπουδαία επιτυχία.
Ποια νομίζεις ότι είναι τα 5 ορόσημα της Peaceville όσον αφορά αφενός, τις πωλήσεις και αφετέρου τη σημαντικότητα για τη σκηνή και την εταιρεία;
Οκ, αυτός είναι ένας συνδυασμός τίτλων. Όσον αφορά τις πωλήσεις, το “Still life” των OPETH θα είναι το μεγαλύτερο. Πολύ πιθανά, το “Gothic” θα είναι δεύτερο. Δίσκοι όπως oι “The angel & the dark river” (MY DYING BRIDE) και “A blaze in the northern sky” (DARKTHRONE) πήγαν πάρα πολύ καλά. Σχετικά με τις κυκλοφορίες για τη σκηνή, εξαρτάται από τη σκηνή. Για παράδειγμα, προσωπικά θα έλεγα ότι το “Τurn loose the swans” είναι ορόσημο για το gothic doom, το “A blaze in the northern sky” για το black metal (αν και το συγκρότημα λέει ότι κατά το ήμισυ, το album είναι death metal) ,“Severed survival” / “Mental Funeral” για death metal και το “Relentless’’ για heavy/doom metal. Και φυσικά, με τον μεταγενέστερο κατάλογο που αποκτήσαμε στα χρόνια, μπορούμε επίσης να προσθέσουμε τα “Epicus Doomicus Metallicus” / “Nightfall” και ακόμη πολύ σημαντικές κυκλοφορίες όπως το live των MAYHEM στο Leipzig και ένα προσωπικό αγαπημένο: “Thorns”.
Κάποια από τα συγκροτήματά σας, όπως οι KATATONIA ή οι OPETH, ξεκίνησαν παίζοντας ένα πιο extreme είδος metal. Ωστόσο εξελίχθηκαν σε prog rock συγκροτήματα τα τελευταία χρόνια. Το περιμένατε από το ξεκίνημά τους; Πώς αισθάνεσαι για αυτές τις δραστικές αλλαγές στο στυλ;
Για τους KATATONIA, θυμάμαι να διαβάζω για τις άλλες, όχι metal, επιρροές τους από αρκετά νωρίς. Οπότε την εποχή του “Discouraged ones” είχαν ξεκάθαρα απομακρυνθεί ένα βήμα από την extreme πλευρά. Όταν υπέγραψαν στην Peaceville, λοιπόν, ήταν ολοφάνερο ότι είχαν ήδη κάνει την αλλαγή από τις extreme metal ρίζες και άρα στην δισκογραφική ξέραμε τι να περιμένουμε. Είναι εντυπωσιακό όταν κάποιο συγκρότημα καταφέρνει να κάνει τόσο βασική αλλαγή στυλ και να δημιουργεί ακόμα κάτι δικό του, μεγάλος έπαινος σε αυτά τα παιδιά.
Σχετικά με τους OPETH, πάντα είχαν κάποιες αρκετά ισχυρές prog επιρροές συνδυασμένες με metal. Μπορούσες να δεις κάπως, μετά από λίγο, ότι αν το επέλεγαν θα μπορούσαν να είναι εντελώς prog. Το πρώτο album ήταν καθαρά στο περισσότερο κλασικό prog στυλ, το “Heritage” έδειχνε ότι ακόμα προσπαθούσαν να εγκατασταθούν σε αυτό αλλά πέτυχαν πιο πολύ το στυλ με τα album που ακολούθησαν. Θυμάμαι παλιά να έχω προκαταβολικά μια κασέτα της ηχογράφησης του “Orchid” και από τότε ακόμα διαισθάνθηκα ότι ήταν προορισμένοι για σπουδαία πράγματα. Οπότε, είναι μια επιτυχία που τους αξίζει.
Κυκλοφορήσατε αρκετά album των DARKTHRONE. Πώς θα περιέγραφες την προσωπικότητα του Fenriz και πώς βοήθησε την δισκογραφική (αν το έκανε);
Θα έλεγα ότι η προσωπικότητα του Fenriz βοήθησε αρκετά τον πρώτο καιρό μιας και διαμόρφωσε ολόκληρο το αίνιγμα γύρω από τους DARKTHRONE και την black metal σκηνή. Ήταν ανάμεσα στις πιο ενεργές φιγούρες και ακόμα και αν δεν έδιναν πολλές συνεντεύξεις, μπορούσες ακόμα να διαβάσεις και να μάθεις γι’ αυτόν. Τα τελευταία χρόνια, φυσικά, οι DARKTHRONE είναι ένα διαφορετικό και πιο «προσβάσιμο» τέρας από τότε, αλλά ο Gylve είναι ένα έξυπνο, αστείο άτομο και μάλιστα ένα από τα πιο καλόβολα παιδιά στην δισκογραφική, μιας και δουλεύει χωρίς παράπονα. Κοντινότερα άτομα σε αυτόν ίσως μιλήσουν για ιδιομορφίες στον χαρακτήρα του, αλλά εμείς ποτέ δεν είχαμε προβλήματα. Πρόκειται για μια πολύ καλή σχέση συνεργασίας και με τα δύο παιδιά, κάτι που είναι σημαντικό για την εταιρεία μας και μάλιστα ο λόγος που έχουμε τόσες πολλές μακρόχρονες σχέσεις με τους καλλιτέχνες μας. Τους αφήνουμε στην τέχνη τους και έπειτα κάνουμε το καλύτερο για να το μάθει ο κόσμος.
Ποιο νομίζεις ότι είναι το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ποτέ η Peaceville; Πώς πήγαν τα «πειράματα» όπως GALLHAMMER;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση, αν και δεν τείνω να σκέφτομαι τίποτα ως λάθος. Ορισμένα συγκροτήματα που χάσαμε ήταν ατυχή αλλά, όσον αφορά συγκροτήματα που ήταν λάθη, θα έλεγα κανένα. Όπως είναι φυσικό, κάποια θα πουλήσουν και άλλα όχι, κάποια άλλα δεν θα λάβουν την επευφημία που τους αξίζει αλλά αυτή είναι η φύση της βιομηχανίας. Οι GALLHAMMER,για την ακρίβεια, εξελίσσονταν με φοβερή σταθερότητα (και με τις crust επιρροές τους να ταιριάζουν πολύ στην Peaceville) αλλά από την αρχή διαφαίνονταν κάποιοι εσωτερικοί εκνευρισμοί στο συγκρότημα λόγω της ασυμφωνίας χαρακτήρων. Ένα μέλος έφυγε, ένα άλλο μετακόμισε στη Νορβηγία, οπότε έληξε έτσι πρόωρα και ξαφνικά.
Ποια ήταν/είναι τα πιο δύσκολα συγκροτήματα προς αντιμετώπιση από κάθε άποψη;
Με την εμπειρία μου, αυτό πηγαίνει σε εκείνα τα συγκροτήματα όπου οι εταιρείες management αποτελούν τους μεσάζοντες στην προσωπική και απευθείας σχέση μας . Αυτό, διότι οι εταιρείες έχουν να εκπληρώσουν τα δικά τους σχέδια που δεν συμβαδίζουν πάντα με το καλύτερο για την δισκογραφική και με την άποψή μας για το καλό του καλλιτέχνη. Αυτό μπορεί να γίνει και δυσκολότερο, ειδικά όταν ένα συγκρότημα φτάνει σε ένα ορισμένο κύρος, αν και σε μερικά δεν είναι πρόβλημα. Ορισμένα μέλη συγκροτημάτων μπορεί να είναι δύσκολα περιστασιακά αλλά απλώς, προστατεύουν ό,τι έχουν δημιουργήσει. Στο τέλος, συνήθως λειτουργεί μια χαρά εφόσον δεν πιέζουμε τα συγκροτήματα να κάνουν οτιδήποτε με το οποίο δεν συμφωνούν συν του ότι δεν τα κλέβουμε. Οπότε, υπάρχει σίγουρα ένας κοινός σκοπός.
Υπήρχε ένα ρήγμα ανάμεσα στην Peaceville και το Βρετανικό συγκρότημα DOOM, οι οποίοι κυκλοφόρησαν ένα album και κάποια t-shirt που έγραφαν –αν δεν κάνω λάθος- “Fuck Peaceville”. Τι συνέβη τελικά;
Απ’ ότι φαίνεται, ήταν κάποιες στάσεις διαφωνίας ως προς το πώς θα έπρεπε να είναι οι δουλειές και η πολιτική της δισκογραφικής εταιρείας. Ωστόσο, δεν θα έλεγα ότι υπάρχει πρόβλημα, πλέον. Ανήκει στο παρελθόν.
Ήσασταν οι ειδήμονες του “death metal” στα τέλη των 80’s/ αρχές 90’s. Πιστεύεις ότι αν είχατε συγκροτήματα που έπαιζαν πιο up-tempo death metal θα είχατε και μεγαλύτερη επιτυχία, όπως έκαναν εταιρείες σαν την Roadrunner, ή θα χάνατε την αυθεντικότητά σας;
Ίσως να υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό, αν είχαμε περισσότερα συγκροτήματα τύπου Morrisound για να ανταποκριθούμε σε αυτή την τάση. Αλλά αναρωτιέμαι μήπως αυτό ήταν περισσότερο μια υπόθεση της Peaceville. Να έχει, δηλαδή, την πιο βρώμικη πλευρά της death metal καλυμμένη και να εγκαθιδρύει την ταυτότητά της πιο πολύ εκεί, ως κομμάτι της εξέλιξης του εξτρεμισμού από την dirty crust μουσική. Αυτό θα μπορούσε να φιλτράρει εξίσου και το artwork, αν κοιτάξεις στους πρώιμους AUTOPSY (αυθεντικό cover του “Severed survival” και του “Mental funeral”), THERION, BAPHOMET, MORTA SKULD. Δεν ήταν εύπεπτου είδους και προσβάσιμα artwork, όπως είχαν πολλά σχήματα της Roadrunner. Είχαν λίγο μια DIY underground αίσθηση αν και φυσικά θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι AT THE GATES είχαν μια κάποια ευφράδεια στην παρουσίασή τους όταν ήρθαν. Νομίζω ότι η αντίληψη σημαίνει πολλά και ακόμα και αν η Peaceville έπιασε νωρίτερα κάποια από τα μνημεία του death metal, ελκυόμαστε περισσότερο από το doom ενώ άλλες δισκογραφικές συνέχισαν με αυτήν.
Ποιες ήταν οι κύριες αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια στη μουσική βιομηχανία έπειτα από την επικράτηση του Διαδικτύου και τι κάνει η Peaceville για να επιβιώσει από αυτό;
Λοιπόν, ο χρόνος όντως δεν μένει στάσιμος, οπότε ούτε και η βιομηχανία. Απλώς πρέπει να προσαρμοστείς σε αυτό για να συνεχίσεις να υπάρχεις αποτελεσματικά στην αγορά. Το ψηφιακό βρίσκεται σε αύξηση και φυσικά από διαφημιστική οπτική, είναι ευκολότερο να φτάσεις ταχύτερα σε περισσότερα άτομα με το Internet. Αλλά με αυτή την εύκολη πρόσβαση σε οτιδήποτε διαδικτυακά και ίσως με μια αίσθηση δικαιώματος, μοιάζει σαν ένα μέρος της παλιάς μαγείας της σκηνής να θυσιάστηκε γι’ αυτή τη μοντέρνα μορφή εκμετάλλευσης. Λείπει λίγο μυστήριο, ειδικά όταν σκέφτομαι τις παλιές εποχές του black metal. Υπήρχε οπωσδήποτε μυστήριο εκεί και κάποιες φορές έμοιαζε εντυπωσιακό να κρατάς κάποιες underground κυκλοφορίες ή να ακούς ένα τραγούδι από συγκροτήματα για τα οποία θα διάβαζες σε περιοδικά. Τώρα μπαίνεις στο YouTube και βρίσκεται εκεί, όπου μάλιστα υπάρχουν δισεκατομμύρια συγκροτήματα, οπότε μιλάμε για υπερπληθώρα επιλογών. Αλλά ευτυχώς, ειδικά για το metal, υπάρχει ακόμα δυνατή και αφοσιωμένη παρακολούθηση και με την αναζωπύρωση του βινυλίου, τα φυσικά προϊόντα διατηρούνται ζωντανά. Ευτυχώς και για την Peaceville, έχουμε πολύ πλούσιο κατάλογο και καλή ειδίκευση στο να κρατάμε τους τίτλους μας εκεί έξω οπότε συνεχίζουμε να τα καταφέρνουμε.
Έχετε επανακυκλοφορήσει αρκετά από τα album σας, τις περισσότερες φορές με καταπληκτικά bonus tracks και καλούδια. Γιατί το κάνετε αυτό; Συμβαίνει επειδή οι πρώτες εκδόσεις βρίσκονται δύσκολα και είναι ενίοτε πολύ ακριβές ή πιστεύετε ότι οι άνθρωποι τείνουν να αγοράζουν τα αγαπημένα τους album του παρελθόντος και να μην επενδύουν σε κάτι καινούριο;
Νομίζω ότι πρόκειται για ελαφρώς παρανόηση από μερικούς ότι κάνουμε πολλές επανακυκλοφορίες αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Αυτό που κάνουμε, είναι να διατηρούμε ζωντανό τον κατάλογο στην αγορά και στο μυαλό των διανομέων. Αυτός είναι ο λόγος που από την μια έχουμε επιτυχία με τον κατάλογο. Από την άλλη, για αυτό τα συγκροτήματα μπορούν να συνεχίσουν να έχουν την δισκογραφία τους διαθέσιμη εκεί έξω για αγορά αντί να εξαντλούνται και ίσως έπειτα να περνάνε στην αφάνεια… Φυσικά όταν ανέλαβε η Snapper Music, υπήρχε μια πολύ σαφής και άκρως κατανοήσιμη ευχή για τον κατάλογο να είναι διαθέσιμος και πάλι σε περίπτωση που ήταν sold out. Οι επανακυκλοφορίες δεν είναι απαραίτητα για να αγοράζονται από τα ίδια άτομα. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν καινούριοι οπαδοί της metal που γνωρίζουν συγκροτήματα όλη την ώρα και αν έβρισκαν το “A blaze in the northern sky” ή το “Mental funeral” στο YouTube ή στο Spotify, αυτή θα ήταν μια λυπητερή ημέρα. Η ιστορία του metal είναι σχετική και ουσιώδης οπότε τουλάχιστον, κατά τη γνώμη μου, είναι σημαντικό να διατηρείται αυτή ζωντανή. Ίσως κάποια άτομα μιας συγκεκριμένης γενιάς να προτιμούσαν τα κλασικά παλιά σε σχέση με το τι κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, ναι. Πολλά metal συγκροτήματα με παρόμοιο ήχο με τις ίδιες παραγωγές και νότες στην κιθάρα κλπ.
Τι άλλαξε όταν πουλήσατε τον κατάλογο που είχατε ως τότε στη Snapper; Γιατί αποφασίσατε να το κάνετε περισσότερο από 15 χρόνια πίσω; Νομίζετε ότι ήταν η τέλεια στιγμή, εφόσον εγώ –προσωπικά- δε νομίζω ότι θα ήταν τόσο κερδοφόρο από οποιαδήποτε άποψη αν συνέβαινε αργότερα;
Εκείνη την περίοδο ο Hammy, τελείωνε μια συμφωνία με τη Music for Nations και χρειαζόταν καινούριο σπίτι για τον κατάλογο της Peaceville. Οπότε τον πήρε η Snapper, η οποία έκανε καταπληκτική δουλειά και προχώρησε την δισκογραφική από τότε. Ήταν καλή στιγμή, ναι. Αλλά ήταν επίσης και μια καλή σύμπτωση, εφόσον ήρθε τόσο γρήγορα έπειτα από την συμφωνία με τη Music for Nations.
Παίζεις κιθάρα σε ένα συγκρότημα που ονομάζεται ΤΗΙΝΕ. Πώς είναι να κυκλοφορείς κάτι με την δική σου δισκογραφική εταιρεία; Ποια είναι τα σχέδιά σου για αυτό το συγκρότημα;
Ναι, λοιπόν, πριν δουλέψω στην Peaceville στο τέλος του 2000, ήμουν σε επαφή με τον Hammy από το 1994 και ζούσα περίπου 3 λεπτά περπάτημα από το σπίτι του. Με τον φίλο μου συνηθίζαμε να κατεβαίνουμε στα παλιά γραφεία στο Dewsbury, λίγο κάτω από αυτό τον δρόμο και να αγοράζουμε φθηνά βινύλια (από £0.10). Η πρώτη μας ηχογραφημένη κασέτα περιλάμβανε μια εκδοχή του “Under a funeral moon” (και ίσως του “Deathcrush”, δεν θυμάμαι). Οπότε, παίξαμε την κασέτα στον Hammy, αλλά δεν ήταν και τόσο εντυπωσιασμένος (γέλια). Μας είπε αν πρόκειται να σοβαρευτούμε, να ηχογραφήσουμε σε studio και έτσι κάναμε την demo EP κασέτα “The journeys”. Τότε είπε ότι δεν ήμασταν ακριβώς αυτό που ήθελε για την Peaceville, αλλά αυτή την περίοδο γινόμασταν λίγο περισσότερο σκοτεινοί και doom οπότε ηχογραφήσαμε ένα ακόμα demo και απ’ όλες μας τις προσφορές πήγαμε στην Peaceville. Επομένως, όλο αυτό συνέβη πριν ακόμα δουλέψω στην δισκογραφική, αλλά ως οπαδοί της Peaceville για πολλά χρόνια ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για το συγκρότημα. Κυκλοφορήσαμε, λοιπόν, 3 album με την Peaceville και υπάρχει ένα ακόμα τελευταίο album στα σχέδια. Επειδή η μουσική μας άλλαξε τόσο πολύ, είναι πιθανό για αυτό το album να κυκλοφορήσει με διαφορετική εταιρεία. Στο μεταξύ, περί metal, τελευταία ασχολούμαι με το black metal συγκρότημα THE DEATHTRIP συν του ότι άρχισα ένα death metal project φέτος, σε στυλ ENTOMBED/ AUTOPSY/ REPULSION/ POSSESSED οπότε υπάρχει πλήθος metal εδώ.
To “alter ego” σας σε σχέση με Βρετανικές extreme metal δισκογραφικές εταιρείες, ήταν πάντα η Earache Records. Από «ανταγωνιστική πλευρά», πώς το βλέπεις αυτό έπειτα από τόσα χρόνια;
Αν και φαίνεται ότι θα έπρεπε να υπήρχε ένα στοιχείο ανταγωνισμού όλα αυτά τα χρόνια, δε νομίζω ότι υπήρχε ιδιαίτερη έχθρα σε καμία περίπτωση. Και οι δύο εταιρείες αναδύονταν την ίδια στιγμή και τα δύο παιδιά είχαν παρασκήνιο με παρόμοιο στυλ το οποίο έπειτα εξαπλώθηκε στο death metal και πέρα και κάπως αναπτύχθηκαν παράλληλα μεταξύ τους. Σίγουρα, λοιπόν, υπήρχε κάποιος ανταγωνισμός και αναμφισβήτητα λίγη έχθρα, αλλά τελικά η καθεμιά εταιρεία πήρε διαφορετικό μονοπάτι. Η Earache είναι γνωστή για το death metal και η Peaceville για το gothic doom έπειτα από τα αρχικά χρόνια.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μέλλον της Peaceville και της metal μουσικής γενικότερα; Πού θα έπρεπε να στραφούμε από άποψη μουσικής φιλοσοφίας;
Καλύτερα να στραφείτε περισσότερο στο Underground μιας και η μεγάλη σκηνή δε μοιάζει να προσφέρει πολλά. Αλλά, ξέρεις, μερικές φορές αυτό μπορεί να ποικίλει λίγο μεταξύ των περιοχών. Ας πούμε το power metal και το συμφωνικό είναι πιο αποδεκτό σε μέρη της κεντρικής Ευρώπης αλλά θα έλεγα ότι εδώ, στη Βρετανία, τουλάχιστον δεν προσφέρει την ίδια γοητεία. Ξέρω ότι η Ελλάδα από πάντα είχε γενικά καλό γούστο στο φάσμα της metal και από πάντα ήταν δεκτική στο είδος αλλά και σε πιο extreme metal και –φυσικά- σεβασμός στην χώρα που έφερε στον κόσμο τους ROTTING CHRIST.
Η Peaceville νομίζω ότι θα συνεχίσει να πορεύεται με τον εξτρεμισμό και να μην αναζητά να εξαπλωθεί πολύ για χάρη της μόδας ή και να γίνει εντελώς mainstream με κάποια σχήματα εις βάρος των άλλων στον κατάλογο. Χάνει τον στόχο.
Ποια πιστεύεις ότι ήταν τα μεγαλύτερα λάθη που έγιναν ποτέ από εσάς ή τα συγκροτήματά σας; Θα μπορούσε να είναι να αφήσετε να φύγει ένα συγκρότημα, να αλλάξετε το στυλ τους, να μην υπογράψετε μιας και δεν προβλέπατε πιθανή επιτυχία;
Υπήρχαν συγκροτήματα που γνώρισαν επιτυχία και είχαμε την ευκαιρία να τα επιλέξουμε, αλλά είναι πάντα απίθανο να πεις αν αυτοί ή οι άλλοι θα μπορούσαν να είναι περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένοι εδώ ή εκεί. Ευτυχώς, δεν μπορώ να πω ότι κάναμε λάθη και αυτή η δήλωση συνάδει με το ότι η δισκογραφική επιβίωσε 30 χρόνια και συνεχίζει. Προσωπικά μιλώντας, θα ήταν ωραίο να είχαμε επιλέξει τους DISSECTION κάποια στιγμή, διότι ήμουν μεγάλος οπαδός των πρώτων 2 τους album αλλά κάποια πράγματα δεν είναι γραφτά να γίνουν. Επίσης πιστεύω ότι καμία αλλαγή στο στυλ δεν κατέστρεψε ιδιαίτερα τα συγκροτήματα. Ξέρω επίσης ότι κάποιοι δεν αγκάλιασαν ολοκληρωτικά τους DARKTHRONE με τις πιο punk / κλασικές metal κυκλοφορίες αλλά για την ακρίβεια τώρα με τους ARCTIC THUNDER, οι πωλήσεις είναι πραγματικά καλές και αυτό είναι αξίωμα για ένα συγκρότημα που ακόμα δεν παίζει live.
Πολλές εταιρείες γιορτάζουν συμβάντα όπως τα 30 χρόνια της ύπαρξής τους. Τι θα έπρεπε να περιμένουμε από την Peaceville;
Τίποτα δεν εξελίσσεται εντελώς εφόσον η μουσική/τα συγκροτήματα είναι οι αστέρες, οπότε η μουσική μιλάει από μόνη της. Αλλά ως μια ωραία προσθήκη υπογράμμισης της περίστασης, φτιάξαμε κάποια κλασικά φωτογραφικά album με δίσκους συν μια special σειρά 7’’ ως μια ιδέα μίμησης της συλλογής των club σειρών της Peaceville στα μέσα των 90’s. Επίσης, ένα μπλουζάκι με το κλασικό logo της Peaceville για να φοράτε με υπερηφάνεια και θλίψη (γέλια)!
Πρόσθεσε ελεύθερα ότι άλλο θέλεις. Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διέθεσες να απαντήσεις σε όλες μου τις ερωτήσεις και σου εύχομαι τα καλύτερα για την δισκογραφική σου.
Σε ευχαριστώ πολύ για τις εύστοχες ερωτήσεις και την προσοχή. Στα επόμενα 30 μας χρόνια, λοιπόν!
Σάκης Φράγκος
(μετάφραση: Σοφία Γεωργούση)
