Η αντίστροφη μέτρηση έφτασε στο τέλος της. Η τελική ετυμηγορία των συντακτών του ROCK HARD είναι εδώ (για μια ακόμη χρονιά κανείς τους δεν γνωρίζει τα τελικά αποτελέσματα). Από κάτω μπορείτε να διαβάσετε τα πέντε κορυφαία άλμπουμ για το 2018, σύμφωνα με τη συντακτική μας ομάδα, αλλά και τους τρεις δίσκους που μας απογοήτευσαν περισσότερο. Σε άλλο post, βρίσκονται τα spotify lists, με τα αγαπημένα τραγούδια των συντακτών, για να είναι πιο ολοκληρωμένη η εικόνα σας κι εντός των ημερών, θα αναρτηθούν αναλυτικά οι λίστες!!!
(Υπενθυμίζουμε ότι μπορείτε να δείτε τα άλμπουμ από 6-10, 11-15, 16-20 και 21-25 κλικάροντας πάνω στον σύνδεσμο που εμφανίζεται).
Σε πολύ λίγες μέρες, θα έχουμε έτοιμο και τον αντίστοιχο διαγωνισμό, όπου οι αναγνώστες του Rock Hard, θα μπορούν να κάνουν τη δική τους ψηφοφορία για τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που φεύγει και να κερδίσουν πλούσια δώρα!
Αυτή τη χρονιά, το ενδιαφέρον, φαίνεται ότι μονοπώλησε το “Firepower” των JUDAS PRIEST. Ένας δίσκος που έτυχε καθολικής αποδοχής, αφού σχεδόν όλοι οι συντάκτες το ψήφισαν και μάλιστα σε πολύ υψηλές θέσεις, δημιουργώντας ένα ρεκόρ βαθμών που πολύ δύσκολα θα σπάσει από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ. Από εκεί και πέρα, ήρθε η έκπληξη των NIGHT FLIGHT ORCHESTRA, που μπήκε σφήνα και οριακά, έριξε το “Prequelle” των GHOST στην τρίτη θέση.
Σε ότι αφορά τις απογοητεύσεις, οι MACHINE HEAD «καθάρισαν τη μπουγάδα» από νωρίς. Δεν ξεχάσαμε τη μετριότητα που έβγαλαν στην αρχή της χρονιάς, όπως και δεν ξεχάσαμε τον πολύ κακό δίσκο των LIZZY BORDEN και τον κατώτερο του αναμενομένου των DISTURBED. Από εκεί και κάτω, είχαμε τους VIRGIN STEELE, τους PRAYING MANTIS και τους PRIMORDIAL.
Ευχόμαστε το 2019 να είναι όσο το δυνατόν καλύτερο και να μας βρει όλους μας με υγεία, ωραίες μουσικές, δουλειές και δίπλα σε αγαπημένα μας πρόσωπα.
(Ο τρόπος βαθμολόγησης είναι ο εξής: Σε κάθε λίστα ο πρώτος δίσκος παίρνει 20 βαθμούς, ο δεύτερος 19, ο τρίτος 18 κ.ο.κ. Για κάθε επανεμφάνιση σε λίστα, υπάρχει bonus δύο βαθμών. Σε περίπτωση ισοβαθμίας, μετράμε α) ποιος δίσκος υπάρχει σε περισσότερες λίστες και β) ποιος είχε υψηλότερη θέση).
Σάκης Φράγκος
5. ALICE IN CHAINS – “Rainier fog” (191 πόντοι)
«Τρίτος δίσκος με τον William Duvall (όσους είχαν και με τον Layne Staley) και περίτρανα αποδεικνύουν ότι ως μπάντα όχι μόνο δεν “τέλειωσαν” ποτέ, αλλά κυκλοφορούν ισάξιες δουλειές με την πρώτη περίοδο της μπάντας, αν όχι και καλύτερες σε κάποιες περιπτώσεις.»
8 / 10 (Θάνος Κολοκυθάς)
4. AMORPHIS – “Queen of time” (199 πόντοι)
«Οι AMORPHIS παραμένουν μία μπάντα που παίζουν μπάλα μόνοι τους, σε ένα δικό τους ιδίωμα, με τα δικό τους ηχοχρώματα και με την είσοδο του Bogren στην ομάδα, έχουν καταφέρει και έχουν αναζωογονηθεί και πάλι (δεν είναι πρώτη φορά) για τα καλά. Προσαρμόζουν στο σήμερα του ήχου τους στοιχεία από το παρελθόν και κυρίως των “Tuonela” και “Elegy” σε στιγμές, δίνοντας έναν έξτρα ξεχωριστό και ωραίο νοσταλγικό τόνο, χωρίς όμως να κοιτάνε πίσω, αλλά μπροστά. Και δείχνουν ότι είναι σε πολύ καλά φεγγάρια.»
7,5 / 10 (Φραγκίσκος Σαμοΐλης)
3. GHOST – “Prequelle” (265 πόντοι)
«Στο “Meliora” είχα πει ότι το 9 θα το μετατρέψει η ιστορία σε δεκάρι. Όπως και έγινε. Αυτή τη φορά θα βάλω το συναίσθημα λίγο πιο μπροστά. Βλέπεις, καλό είναι να κάνουμε εκτίμηση των κλασικών όταν αυτά συμβαίνουν μπροστά μας. Και με τον καινούργιο τους δίσκο οι GHOST γράφουν ιστορία και όλοι πλέον θα μιλούν για αυτούς. Πιστοί και άπιστοι.»
10 / 10 (Γιώργος Κόης)
2. THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA – “Sometimes the world ain’t enough” (271 πόντοι)
«Το “Sometimes the world ain’t enough” είναι γεμάτο από singles που σε άλλες εποχές θα μονοπωλούσαν τα ραδιόφωνα της Αμερικής. Οι THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA αποθεώνουν την υπερβολή του cocaine rock της δεκαετίας του ‘70, το επενδύουν με μία επιτηδευμένα retro παραγωγή/αισθητική και το αποτέλεσμα σε καθηλώνει! Ακόμη να γίνετε οπαδοί τους;»
9 / 10 (Σάκης Νίκας)
1. JUDAS PRIEST – “Firepower” (417 βαθμοί)
«Κάθε μια από τις 13 συνθέσεις (συν μια εισαγωγή) έχει λόγο ύπαρξης, έχει κάτι που θα σε αγγίξει, κάτι που θα σε κερδίσει. Υπάρχουν αυτές που θυμίζουν το επιθετικό τους πρόσωπο, όπως το ομώνυμο, που ανοίγει το άλμπουμ με μοναδικό σκοπό να σε καταπατήσει σαν οδοστρωτήρας. Είναι η ξυραφιά του ριφ, αλλά και η κραυγή του Metal God, που σε ξετινάζει κι αφήνεις κάθε σκέψη για να αφοσιωθείς στην ακρόαση… Οι μελλοντικές γενιές θα αναφέρονται σε αυτό, όπως εμείς στο “Painkiller” και οι παλαιότεροι στο “British steel”.»
8,5 / 10 (Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης)
ΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ 2018
3. DISTURBED – “Evolution” (16 βαθμοί)
«Οι DISTURBED προσπαθούν να περάσουν κάποια πράγματα στη μουσική τους, όμως αυτό γίνεται κυρίως ρίχνοντας τις ταχύτητες και τα γκάζια στο μισό περίπου άλμπουμ, κάτι που στο τέλος δε λειτούργησε, καθώς μιλάμε μάλλον για το χειρότερο και πιο βαρετό στο τέλος άλμπουμ της καριέρας τους, όσο και αν εκτιμώ ότι είναι το πιο ποικίλο που έχουν βγάλει και με διάθεση για κάτι άλλο.»
6 / 10 (Φραγκίσκος Σαμοΐλης)
2. LIZZY BORDEN – “My midnight things” (19 βαθμοί)
11 ολόκληρα χρόνια χωρίς δίσκο κι επέστρεψε με αυτό… Τίποτα δεν θυμίζεις τις παλιές καλές στιγμές. Νερόβραστο δημιούργημα, άνευρο, χωρίς λόγο ύπαρξης εν έτει 2018…
1. MACHINE HEAD – “Catharsis” (48 βαθμοί)
«Πολύ πιθανό οι MACHINE HEAD να βρίσκονται σε ένα κομβικό σημείο που επιθυμούν να εξωτερικεύσουν τις όποιες καλλιτεχνικές τους ανησυχίες και εμμονές με σκοπό να επαναπροσδιορίσουν την καριέρα τους και καταλαβαίνω πως αυτό δεν μπορεί να γίνει αναίμακτα, αλλά από την άλλη όταν ο Flynn παθαίνει «κουλτούρα να φύγουμε» όσο καλή διάθεση και να έχεις, στο τέλος σου προκαλεί δυσφορία.»
6,5 / 10 (Κώστας Αλατάς)
