Συνεπείς στο δισκογραφικό τους ραντεβού, οι Γερμανοί POWERWOLF επιστρέφουν με το έβδομο άλμπουμ τους με τίτλο “The Sacrament of Sin”. Στα 15 χρόνια ύπαρξης τους οι POWERWOLF έχουν καταφέρει να αποκτήσουν φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς και η νέα δουλειά τους, δεν πρόκειται να αλλάξει αυτήν την εικόνα.
Παρακολουθώ την πορεία των POWERWOLF σχεδόν ευλαβικά από την αρχή της καριέρας τους και τους θεωρώ μια από τις καλύτερες νέες μπάντες στο είδος τους, όσο νέα μπορεί να θεωρηθεί μια μπάντα που υφίσταται από το 2003. Για κάποιους η μουσική τους μπορεί να ακούγεται κλισαρισμένη, εκτιμώ όμως ότι οι συνθέσεις τους σε κάθε δίσκο είναι τόσο όμορφα δομημένες και έξυπνες που είναι σχεδόν αδύνατον να μην σε συναρπάσουν.
Ας δούμε όμως τι έχουν να μας προσφέρουν στη νέα τους δουλειά οι POWERWOLF. Όλα τα στοιχεία που θα ήθελε ένας οπαδός τους είναι εδώ. Η θεατρικότητα του Attila Dorn, η πωρωτική μουσική, τα εμβληματικά ρεφραίν. Θα αναρωτηθεί κάποιος λοιπόν γιατί να ασχοληθεί με το νέο τους άλμπουμ, αφού ακούγονται τόσο τυποποιημένοι. Η απάντηση είναι η ίδια στο ερώτημα γιατί αγοράζαμε τα άλμπουμ των RUNNING WILD για παράδειγμα, την δεκαετία του ‘80 ενώ η μουσική τους ακουγόταν ίδια. Επειδή είχαν κομματάρες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους POWERWOLF.
Το άλμπουμ ανοίγει ιδανικά με το “Fire and Forgive” που είναι αδύνατον να μην σε συνεπάρει με το δυναμισμό και το φοβερό riff του, ενώ εξίσου δυναμικά ακολουθεί το συναυλιακό “Demons are a Girl’s Best Friend” (άλλο ένα λογοπαίγνιο όπως μας συνηθίζουν). Από εκεί και πέρα, ο δίσκος συνεχίζει στα ίδια υψηλά επίπεδα. To “Killers with the Cross” μπορεί στην αρχή να ξενίσει λίγο αλλά είναι και αυτό ένα πολύ καλό κομμάτι. Με Κέλτικες επιρροές το “Incense and Iron”, κυρίως στην εισαγωγή του κρατά το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο. Η έκπληξη όμως ακολουθεί αμέσως μετά, στο “Where the Wild Wolves have gone”, μια πραγματικά απίστευτη συναισθηματική μπαλάντα, με τον Attila Dorn να κάνει κατάθεση ψυχής με την ερμηνεία του. Ίσως από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι POWERWOLF. Βαρύ και σκοτεινό το “Stossgebet” που ακολουθεί, ενώ η κατάσταση ελαφραίνει κάπως με το “Nightside of Siberia”.Μελωδικό και σε υψηλές ταχύτητες το ομώνυμο κομμάτι, ενώ το “Venom of Venus” που ακολουθεί, αν και πολύ… cheesy,αν μου επιτραπεί η έκφραση, αποτελεί μια από τις ένοχες απολαύσεις μου στο δίσκο. Προτελευταίο κομμάτι του δίσκου το “Nighttime Rebel” που θυμίζει αρκετά SABATON, κάτι που προσωπικά δεν με ενοχλεί. Ο επίλογος του δίσκου γράφεται με το “Fist by Fist”, ένα υπέροχο κομμάτι γεμάτο μελωδία και δύναμη που, αν ο σκοπός του είναι να αναγκάσει τον ακροατή να ακούσει ξανά τον δίσκο από την αρχή, πιστέψτε με, το καταφέρνει θαυμάσια. Εύσημα επίσης θα πρέπει να δοθούν για την φανταστική κιθαριστική δουλειά που υπάρχει σε αυτόν τον δίσκο, ιδίως στα riffs και τις αρμονίες των κομματιών. Η παραγωγή, επίσης, του πολύπειρου Jens Bogren, είναι για μια ακόμη φορά εξαιρετική.
Να μην ξεχάσω να αναφέρω κάπου εδώ ότι η deluxe έκδοση του δίσκου περιέχει και ένα δισκάκι με τίτλο “Communio Lupatum” όπου διάφορες μπάντες και καλλιτέχνες όπως οι EPICA, o Mille Petrozza των KREATOR, οι BATTLE BEAST και άλλοι, διασκευάζουν παλαιότερα κομμάτια των POWERWOLF, δημιουργώντας ένα αρκετά ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι το “The Sacrament of Sin” μπορεί άνετα να συμπεριληφθεί στις καλύτερες δουλειές της μπάντας, ένα σκαλοπάτι κάτω από το αξεπέραστο “Lupus Dei”.
Οι POWERWOLF κυκλοφόρησαν άλλον έναν εξαιρετικό δίσκο που θα προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο χτίσιμο του μύθου τους. Οι οπαδοί της μπάντας είναι σίγουρο ότι έχουν βυθιστεί ήδη στις δαιμονικές μελωδίες του, ενώ για κάποιους που δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με τη μουσική τους, το “The Sacrament of Sin” μαζί με το “Lupus Dei” είναι μια ιδανική ευκαιρία για μια πρώτη επαφή μαζί τους.
Οι Λύκοι επέστρεψαν και το ουρλιαχτό τους είναι σαγηνευτικό.
8 / 10
Θοδωρής Κλώνης
