Δεν σας κρύβω πως ξεκίνησα για το Κύτταρο με τρομερή ανυπομονησία. Τόσα χρόνια μετά, συγκεκριμένα σχεδόν 21 αφού την εμφάνιση του 2001 δεν μπόρεσα να τη παρακολουθήσω και θα είχα ξανά τη δυνατότητα να δω και να ακούσω από κοντά ένα από τα πλέον αγαπημένα μου συγκροτήματα, από αυτά που κουβαλούν μαζί τους και πολλές συναισθηματικά φορτισμένες αναμνήσεις. Και μάλιστα, μαζί με ένα πολύ καλό πακέτο. Κάτω από τους PRIMAL FEAR οι, κατά σειρά εμφάνισης, THE SILENT RAGE, TERRA INCΩGNITA και φυσικά ο co – headliner του πακέτου, Gus G. με τη μπάντα του. Όλα μαρτυρούσαν πως θα δούμε ένα billing το οποίο θα δικαίωνε και το τελευταίο cent της αξίας του εισιτηρίου.
«Κόβοντας» στη γωνία Αχαρνών και Ηπείρου, είδα αρκετό κόσμο απ’ έξω. Να τα πρώτα, ενθαρρυντικά μηνύματα. Πολλά τα «πηγαδάκια», οι πρώτες «χαιρετούρες», οι απαραίτητες retro αναφορές από τους «παλαίουρες» («φίλε θυμάσαι τότε στο ΡΟΔΟΝ τι είχε γίνει;»), μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες και να πιάσουμε καλές θέσεις. Πρώτοι στη σειρά, όπως αναφέρθηκε στην αρχή, οι THE SILENT RAGE. Με ελαφρώς ανανεωμένη σύνθεση και με τα πρώτα λεπτά να περνούν κόντρα στη μπάντα που ακόμη «έψαχνε» τον ήχο της, το κουιντέτο απέδωσε παραπάνω από ικανοποιητικά το υλικό του, το οποίο συναντά κανείς στον δίσκο “The deadliest scourge” που κυκλοφόρησε το 2016. Η πιο πρόσφατη μεταγραφή, αυτή του Μιχάλη Ρινακάκη στα φωνητικά (EVENT HORIZON X, REVILE, DRAGONRIDER και πρώτη φωνή των AIR RAID, για τους μυημένους), αποδεικνύεται εξαιρετικά πετυχημένη, μιας και η «γρεζαριστή», με έφεση στις τσιρίδες, φωνή του, ταιριάζει απόλυτα στο μοντέρνο power metal που υπηρετούν.
Ένα power metal που ξεκινά από τα δικά μας χωράφια, έχει βάση το κλασσικό metal των JUDAS PRIEST και περνά, σαν κάθε αντίστοιχος ήχος που σέβεται τον εαυτό του, στις Η.Π.Α και στις μεγάλες τους μπάντες. Μια συστολή υπήρχε, αλλά φαινόταν πως είναι θέμα 1-2 εμφανίσεων ακόμη για να ρολάρει η ομάδα και να δούμε πολλά και όμορφα πράγματα από τη πλευρά τους. Η διασκευή δε στο “Between the hammer and the anvil” (όποιος ρωτήσει «ποιων» πρόστιμο 50 ευρώ), μπορεί σε κάποια σημεία να «έχασε», αλλά από την άλλη φανέρωσε περίσσιο πάθος και αν μη τι άλλο τις προθέσεις και τα ακούσματα των THE SILENT RAGE, οπότε συνεπικουρούμενη από την όλη διάθεσή μας, μια χαρά επιτυχής χαρακτηρίζεται. Είμαι σίγουρος πως το μέλλον μας επιφυλάσσει πολλά και ωραία πράγματα από τους πέντε αυτούς power metallers. Με το καλό!
Δεύτεροι στη σειρά, οι επίσης δικοί μας TERRA INCΩGNITA. Τους είχα δει και στο live των GRAVE DIGGER και ήθελα να διαπιστώσω αν όντως η πρώτη μου εντύπωση ήταν ίδια με τη δεύτερη. Λοιπόν… Κατά τη προσωπική μου άποψη, η μπάντα αυτή έχει ένα θέμα ταυτότητας. Οι ίδιοι περιγράφουν τη μουσική τους ως “melodic epic metal”, αλλά στα δικά μου αυτιά, ακούγονται σχετικά αποπροσανατολισμένοι. Αρέσκονται σε μια προσπάθεια συνδυασμού πολλών ειδών στη μουσική τους, πράγμα που όμως απαιτεί ιδιαίτερη ικανότητα. Κι είναι άκρως επικίνδυνο. Εκεί λοιπόν που οι TERRA INCΩGNITA θέλουν να «πατήσουν» στον κλασικό US ήχο (από SAVATAGE μέχρι ICED EARTH και JAG PANZER), μόλις το κάνουν, ακούς θέματα μοντέρνου metal ήχου (σε κάποια φάση άκουσα μέχρι και το riff του “Killing in the name of” των RAGE AGAINST THE MACHINE) με ατμοσφαιρική «επικάλυψη». Ίσως έτσι θέλουν να κάνουν τη μουσική τους πιο προοδευτική, δεν ξέρω.
Αυτό που καταφέρνουν, είναι να ακούγονται τα κομμάτια τους πανομοιότυπα, χωρίς ευδιάκριτη δομή και η προσπάθεια συνδυασμού να μετουσιώνεται σε μπλέξιμο. Δεν είναι τυχαίο πως το πρώτο ευδιάκριτο riff «μελωδικού epic metal», το άκουσα στο τελευταίο κομμάτι. Στα φωνητικά, ο τραγουδιστής τους είναι αξιόλογος στα χαμηλά και στις τσιρίδες, αλλά στις μεσαίες και προς τα πάνω οκτάβες, όταν θέλει να «ανοίξει» τη φωνή του, θα έλεγα ότι αποτυγχάνει. Επίσης, τα δεύτερα growls δεν βοηθούν καθόλου. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσαν. Θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξει βελτίωση, γιατί ιδέες υπάρχουν.
Δημήτρης Τσέλλος
Αφού τελείωσαν οι TERRA INCΩGNITA, η μισάωρη συνολικά καθυστέρηση μέχρι εκείνη τη στιγμή έγινε ενός τετάρτου και περίπου στις 20:45 ανεβαίνει στη σκηνή το καμάρι της Ελληνικής σκηνής. O Gus G. παρέα με ένα φοβερό line-up αποτελούμενο από τους Dennis Ward (PINK CREAM 69, μπάσο/φωνητικά) και το μηχανάκι Felix Bohnke (ΕDGUY, AVANTASIA) στα τύμπανα, εφορμά γεμάτος σιγουριά και με ένα καταπληκτικό ήχο στο πλάι του, για τα επόμενα σχεδόν 90’ θα παρουσιάσει 17 δείγματα του γιατί ήταν και θα είναι πάντα ένα σκαλί πάνω από πολλούς χιλιάδες ανθρώπους εκεί έξω. Γενικώς μου αρέσει να τον βλέπω περισσότερο μόνο του παρά με τους FIREWIND, διότι πιστεύω τα δικά του κομμάτια έχουν πιο έντονο τον προσωπικό του χαρακτήρα, συν ότι φυσικά είναι βαρύτερα, λίγο πιο κοντά στη λογική του αγαπημένου μου FIREWIND δίσκου (‘’Few against many’’), άποψη που πολλοί δεν ενστερνίζονται και είναι λίγο σαν αποπαίδι στη δισκογραφία τους. Αυτό που κυρίως μου αρέσει στον Κώστα είναι ότι στη μετά Ozzy εποχή του, κρίνοντας και από την τελευταία εμφάνιση των FIREWIND πέρυσι σχεδόν τέτοιο καιρό πλάι στους RAGE, είναι ότι δείχνει πιο συγκεντρωμένος και ήρεμος από ποτέ στη ζωή του.
Μπορείς να διακρίνεις στο πρόσωπο του μία λάμψη που στα σχεδόν 39 του είναι πιο έντονη από ποτέ, σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω του και να το απολαμβάνει όσο ποτέ. 17 κομμάτια ξεκινώντας με το ‘’Fearless’’, τελειώνοντας με το ‘’The quest’’, κοτσάροντας διασκευάρες σε THIN LIZZY (‘’Cold sweat), DIRE STRAITS (‘’Money for nothing’’) και φυσικά Ozzy (‘’Βark at the moon’’, Ο χαμός), χωρίς να λείπει το ‘’Fire & the fury’’ των FIREWIND και με ενδιάμεσες κομματάρες τύπου ‘’Mr. Manson’’, ‘’Letting go’’, ‘’Thrill of the chase’’ και δειγμάτων από τα πολύ καλά του προσωπικά άλμπουμ, κέρδισε το κοινό με τη μεστή του εμφάνιση και δείχνει σε τρομερή φόρμα και διάθεση. Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνει, το παίξιμο του απλοποιείται όμορφα (όσο απλά μπορεί να θεωρηθεί ότι παίζει) και η ουσία κερδίζει της ούτως ή άλλως απαράμιλλης τεχνικής του. Γιοματάρι η συνολική εμπειρία, δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο και ήταν το καλύτερο ορεκτικό πριν βγουν οι PRIMAL FEAR στη συνέχεια να κάνουν με τη σειρά τους τον κόσμο χαρούμενο. Ένα μεγάλο μπράβο στον Κώστα γιατί ενώ άλλοι δεν έχουν καταφέρει ούτε 0.1% από όσα έκανε, είναι όλο μπλα μπλα, ενώ ο ίδιος προτιμάει να μιλάει με έργα και επί σκηνής. Τα καλύτερα μάλλον έρχονται καθ’ οδόν!
Άγγελος Κατσούρας
Μετά την πολύ καλή εμφάνιση, όπως μας έχει άλλωστε συνηθίσει ο GUS G. και η μπάντα του, και με λίγα λεπτά απαραίτητης καθυστέρησης για τις ρυθμίσεις των οργάνων, οι PRIMAL FEAR παρουσιάστηκαν και πάλι στο Αθηναϊκό κοινό, σχεδόν 18 χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση τους. Το intro της πιο πρόσφατης, ομώνυμης δουλειάς τους, “Apocalypse” έδωσε την δυνατότητα στα μέλη του σχήματος να ανέβουν στην σκηνή. Και ενώ θα ήταν φυσιολογικό να ακουστεί το “New rise” όπως και στο δίσκο αλλά όπως ξεκινούν την εμφάνιση τους πολλά groups, εκείνοι μας ξάφνιασαν ευχάριστα, παίζοντας μια από τις πιο μεγάλες επιτυχίες τους, το “Fatal embrace”. Η αρχή και για τους ίδιους αλλά και το κοινό, που ήταν πολύ πιο ικανοποιητικό σε αριθμό απ’ ότι περίμενα (περίπου στα 350-400 άτομα), ήταν κάπως μουδιασμένη. Δεν σας κρύβω ότι θα ήθελα να έβλεπα το συγκρότημα σε ένα πιο μεγάλο χώρο αλλά δυστυχώς οι PRIMAL FEAR είχαν πάντα την αναγνωρισιμότητα αλλά ουχί την τόσο μεγάλη δημοσιότητα για να αποτελούν πόλο έλξης πάρα πολλών οπαδών σ’ ένα venue, όντας headliners.
Το “In metal we trust” που ακολούθησε ήταν λες και κάποιος πάτησε ένα κουμπί εκτόξευσης πυραύλου με πορεία συνεχιζόμενα ανοδική. Το group λεπτό με το λεπτό «ανέβαζε» συνεχώς την απόδοση του προς τέρψη όλων των παρευρισκομένων. Ειλικρινά δεν φανταζόμουν τέτοια μεγαλειώδη εμφάνιση από το σχήμα. Σαφώς το περίμενα αφού όλοι ξέρουν ότι έχει τα εχέγγυα για μοναδικές εμφανίσεις αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να σε αφήνουν αποσβολωμένο. Σκεπτόμουν κατά την διάρκεια του live, το βιογραφικό κάθε μέλους της frontline του group και βλέποντάς τους επί σκηνής εν τέλη το attitude που είχαν τους τιμούσε στο έπακρο, μια και θα μπορούσε να ήταν τελείως διαφορετικό. Με το την τόσο πλούσια πορεία που έχει ο καθένας, θα μπορούσαν να έρθουν, να αποδώσουν στο 100% «επαγγελματικά» τα τραγούδια τους και να φύγουν. Νομίζω κανείς δεν θα μπορούσε να τους προσάψει το οτιδήποτε. Αντιθέτως οι ίδιοι σου έβγαζαν μια αίσθηση ότι είναι σε ένα studio με κολλητούς φίλους και «τζαμάρουν», με κέφι για να περάσουν όλοι καλά, και πρώτα και πάνω από όλα οι ίδιοι. Δεν γίνεται να μην μνημονεύεται για πάντα η συχνή επικοινωνία που είχε ο Ralf Scheepers με το κοινό με τις απίστευτες ατάκες του σε σπαστά Ελληνικά αλλά και η όλη αίσθηση του party που υπήρχε στο χώρο! Όλοι έπαιζαν γιατί το γούσταραν και όχι γιατί ήταν άλλη μια βραδιά μεροκάματου, και αυτό φαινόταν σε κάθε κίνηση τους, σε κάθε ματιά και αντίδραση μεταξύ τους. Φυσικά όλη η εμπειρία που έχουν τόσα χρόνια στο σανίδι, τους έδινε τον απαραίτητο «αέρα» που δημιουργείται όντας απλά στην σκηνή και αποδίδοντας κάθε σύνθεση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να κάνουν κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια αφού τους «έβγαινε» αβίαστα και αυθόρμητα. Ο κόσμος ένιωσε άμεσα όλο το vibe που ερχόταν από την σκηνή και ανταπέδιδε άμεσα όλη την ενέργεια που λάμβανε δημιουργώντας μια πολύ καλή ατμόσφαιρα στον χώρο ιδανική για μια ωραία βραδιά σε όλα.
Τα πιο σημαντικά στοιχεία στην πολύ καλή έκβαση της βραδιάς ήταν όμως δυο. Πρώτον η τελική επιλογή των τραγουδιών του set list που έκαναν. Όσοι ξέρουν το υλικό τους, ήταν σίγουροι ότι θα άκουγαν μόνο ξεσηκωτικά τραγούδια. Εκείνοι όμως έκαναν κάτι πολύ σημαντικό για έναν οπαδό που θα τους έβλεπε για πρώτη φορά. Αντί να παίξουν πολλά τραγούδια από την τελευταία δουλειά τους, ως άτυπα είθισται για να την προωθήσουν, εκείνοι μπόλιασαν αρμονικά τραγούδια από τα περισσότερα albums τους με τέτοιο τρόπο και σειρά που σε κρατούσαν συνεχώς σε μια συνεχή εγρήγορση. Δεν θα μπορούσες π.χ. να πίνεις απλά την μπύρα σου σε μια γωνία ατάραχος ακούγοντας μουσική. Το κάθε τραγούδι ερχόταν με τέτοιο τρόπο που θέλοντας και μη θα συμμετείχες, είτε τραγουδώντας, είτε κουνώντας μέλη του σώματος σου είτε όλο το σώμα σου. Όταν έπρεπε στο χώρο υπήρχαν είτε mid tempo ταχύτητες, είτε πιο αυξημένες με σωστή ροή όμως. Δεύτερον και ένα κλικ κυριότερο ήταν ότι είχαν τρομερό ήχο να συνοδεύει τα τραγούδια τους. Ξέρουμε όλοι ότι όσο ποιοτικές και να είναι οι συνθέσεις ενός group, αν ο ήχος που τις συνοδεύει δεν είναι ο πρέπον, σίγουρα ξενερώνεις. Δεν θα ήθελα να φάνω υπερβολικός αλλά αν έκλεινες τα μάτια σε πολλές στιγμές νόμιζες ότι ακούς CD και όχι ότι ήσουν σε κλειστό χώρο ζωντανής εμφάνισης συγκροτήματος .
Μετά από σχεδόν 90 λεπτά, και αφού «έκλεισαν», με το κατά την δήλωση τους, πρώτο τραγούδι που έγραψαν, το “Chainbreaker“ αποχώρησαν και δεν νομίζω κάποιος να έφυγε δυσαρεστημένος από τον χώρο. Σίγουρα ο καθένας θα ήθελε να ακούσει και προσωπικά αγαπημένα τραγούδια του, αλλά ήταν τέτοια η απόδοση του group που δεν γινόταν να έχεις παράπονο. Μόνο για την χρονική διάρκεια της εμφάνισης τους αλλά αυτό είναι κάτι που μάλλον είναι «μόδα» στα περισσότερα συγκροτήματα πια. Δεν πειράζει όμως αφού ότι παρακολουθήσαμε θα μείνει χαραγμένο για πάρα πολύ καιρό μέσα μας. Όσοι δεν ήσασταν παρόντες στην βραδιά, αν οι PRIMAL FEAR ξαναέρθουν στην χώρα μας, κάντε την χάρη στο εαυτό σας να πάτε, δεν θα χάσετε, αντίθετα θα δείτε ζωντανά ένα μουσικό σχήμα που κραδαίνει ψηλά την σημαία του heavy metal. Tο πλήρες set list ήταν:
Apocalypse(into)/Final Embrace/In Metal We Trust/Blood, Sweat And Fear/Face The Emptiness/Hounds Of Justice/The Ritual/Under Your Spell/Nuclear Fire/Fighting The Darkness/King Of Madness/The End Is Near/When Death Comes Knocking/Metal Is Forever/Encore: Chainbreaker
Θοδωρής Μηνιάτης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
