a
Έρχονται στιγμές που μετανιώνεις για πολλά πράγματα στη ζωή σου. Κάνεις ορισμένες πράξεις, είτε συνειδητά είτε όχι, αλλά μόλις καταλάβεις τι έκανες μετανιώνεις, προσπαθείς να διορθώσεις και να κοιτάξεις μπροστά. Έτσι ακριβώς ένιωσα μόλις τελείωσε και η δέκατη ακρόαση του “Road rage”.
Πώς να το κάνουμε, οι QUIET RIOT είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα της λατρεμένης δεκαετίας των 80s, μιας και είναι από τα πρώτα metal συγκροτήματα που έκαναν πλατινένιο δίσκο με τις κυκλοφορίες των “Metal health” και “Condition critical”. Aλλά αυτό το πράγμα, αυτός ο δίσκος, δε χωνεύεται ρε παιδί μου. Με τίποτα.
Ο δίσκος είναι ανάξιος σχολιασμού και πριν με πείτε κακεντρεχή, σας προκαλώ να τον ακούσετε. Οι QUIET RIOT ακούγονται εντελώς επίπεδοι, χωρίς όγκο, χωρίς βάθος, χωρίς σπιρτάδα, χωρίς «τσαγανό», ένα νερόβραστο πράγμα που θυμίζει φιδέ νοσοκομείου! Η παραγωγή δε συγκινεί, με τα τύμπανα να είναι ελαφρώς καλύτερα από το “St. Anger” των METALLICA και οι κιθάρες της PINK μοιάζουν να ηχούν σαν PANTERA μπροστά σε αυτές των QUIET RIOT. Έπρεπε να φτάσει το κομμάτι νούμερο πέντε, με τίτλο “Wasted”, για να αναθαρρήσω λιγουλάκι και να πω ότι το κομμάτι με σωστό ήχο θα ήταν σούπερ. Μέχρι να φτάσω εκεί όμως, είχα στομαχικές διαταραχές με αυτό που άκουγα. Είπα στον εαυτό μου να κοιτάξει πιο σφαιρικά τον όλο δίσκο, αλλά αδύνατο, δεν γίνεται ρε φίλε, με τίποτα. Και έχω νεύρα για αυτό το λόγο. Ρε Frankie, τη μνήμη του Kevin DuBrow δεν τη σεβάστηκες καθόλου; Δηλαδή εσύ είσαι περήφανος με το να κυκλοφορείς τραγούδια όπως το “Renegades” και το “The road”; “Shame” (προτελευταίο τραγούδι του δίσκου) on you. Πραγματικά, με έβγαλαν νοκ άουτ, όπως αναφέρει και το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, “Knock ‘em down”, που παρεμπίπτοντος είναι ωραίο τραγούδι, πάντα σε συνάρτηση με τον υπόλοιπο δίσκο.
Πίστευα ότι η κυκλοφορία των RAW SILK ήταν ότι χειρότερο είχα ακούσει τη φετινή χρονιά, αλλά έκανα λάθος. Το “Road rage” όχι απλά το πλησιάζει, αλλά το ξεπερνάει και με χαρακτηριστική άνεση. Απευθύνεται σε άτομα ηλικίας μέχρι 10 χρονών, που θα το ακούσουν και θα γίνουν οι μάγκες της τετάρτης δημοτικού στο σχολείο το οποίο πηγαίνουν. Τίποτα παραπάνω. Δε θέλω να γράψω κάτι παραπάνω, γιατί θεωρώ ότι χάνω το χρόνο μου να ασχοληθώ έστω και έτσι με τον εν λόγω δίσκο. Ας ακούσω πάλι το “Metal health” μπας και έρθω στα συγκαλά μου. Ένα γιατρό ρεεεε!
2/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
