Το 90’s progressive metal είναι μια όμορφη ιστορία. Πιο περιπετειώδες από τις αμέτρητες heavy/power metal μετριότητες, εξίσου μελωδικό με τις αντίστοιχα ενδιαφέρουσες μπάντες του χώρου, άσε που μπορεί να ακούσεις και κανένα όμορφο jam ή solo. Τα groups που δραστηριοποιήθηκαν εκείνη την εποχή, παραμένουν σε σημαντικό ποσοστό ενεργά, όμως η αίγλη έχει χαθεί μαζί με την δυνατότητά τους να μας προσφέρουν κάποιο πραγματικά ρηξικέλευθο δίσκο. Σε αυτά τα πλαίσια κινούνται αυστηρά και οι REDEMPTION, που μπορεί να πλασάρονται ως το άλλο group του Ray Alder, όμως βασικά αποτελούν το όχημα της συνεργασίας του τραγουδιστή των FATES WARNING με τους Bernie Versailles (κιθάρες) και Nick Van Dyk (κιθάρες-πλήκτρα). Ένα χαλαρό project που αισίως μετρά 6 αξιόλογα album, τα οποία δεν είχαν καμία φιλοδοξία να αλλάξουν τον χάρτη του progressive metal, αλλά κυρίως να τον συμπληρώσουν.
Το “Art of Loss” έρχεται έπειτα από πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας και δυστυχώς βρίσκεται υπό την σκιά της επιβαρημένης υγείας του Bernie Versailles (διεγνώσθη με ανεύρυσμα το 2014 και αυτό τον καιρό αναρρώνει). Οι υπόλοιποι αποφασίζουν να προχωρήσουν χωρίς αυτόν μεν, αλλά χωρίς μόνιμο αντικαταστάτη, περιλαμβάνοντας έτσι αρκετά ενδιαφέροντες guest παρουσίες στις κιθάρες (Chris Poland, Marty Friedman, Chris Broderick, Simone Mularoni). H ex-MEGADETH τριάδα κάνει την δουλειά της και με το παραπάνω, όμως αυτό το «επιπλέον» είναι που χαλάει ολίγον το τελικό αποτέλεσμα. Με συνθέσεις που βασίζονται στις πανέξυπνες μελωδίες και συναισθηματικές κλιμακώσεις της φωνής του Adler, δυστυχώς οι κιθάρες εντυπωσιάζουν κυρίως ως προς το τεχνικό/εκτελεστικό σκέλος και όχι τόσο με το εύρος των ιδεών που προσφέρουν οι συνθέτες, με πολλά από τα riffs να είναι δανεισμένα από την μεγάλη των DREAM THEATER σχολή (εύκολη λύση). Λογικά η απουσία του Versailles, οδήγησε το γκρουπ σε πιο βιρτουοζικα παιξίματα, σολίδια, δισολίδια κτλ που διαφοροποιούν μεν την εικόνα που έχουμε γι’ αυτούς, αλλά σε κάποια σημεία δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους.
Έτσι στο “Art of Loss” δεν μπορούμε να διακρίνουμε άσχημες συνθέσεις ή κάποια χτυπητή παραφωνία, που θα λερώσει το υπόλοιπο υλικό. Υπάρχει μια safe ομοιομορφία, που είναι γοητευτική για όποιον επιθυμεί τις βατές οδούς του αμερικάνικου progressive metal. Ειδικά στις πέντε πρώτες συνθέσεις ξεδιπλώνεται όλη η ομορφιά ενός σχήματος που αγαπάει τις καταβολές του και την σκηνή που εκπροσωπεί. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για τους fans, μια χαρά δίσκος για όλους τους υπόλοιπους.
7 / 10
Αλέξανδρος Τοπιντζής
