Μετά την ενθουσιώδη επανασύνδεση των Chris Efthimiades, Manni Schmidt και Peavy Wagner γνωρίζαμε ότι φέτος θα ερχόταν το πρώτο τους άλμπουμ μαζί, μετά το “The missing link” του 1993. Η τριάδα που μέσα σε 5-6 χρόνια κατάφερε να βγάλει τους RAGE από την αφάνεια και εδραίωσε το όνομά τους. Βαφτίζοντας την μπάντα με τον τίτλο ενός από τα πιο δημοφιλή τους τραγούδια, βάλθηκαν να μας τρελάνουν, αφού παράλληλα οι RAGE εξακολουθούν να υπάρχουν και μάλιστα έχουν επιστρέψει ηχητικά κοντά σε εκείνο το στυλ.
Όπως καταλαβαίνετε η σχέση των τριών συντελεστών έχει ξαναφτιάξει και η μουσική, τους έχει επανενώσει. Είναι αυτονόητο που μουσικά το “Solitary men” (άλλος ένας τίτλος από το παρελθόν) κυμαίνεται στο ύφος που εξέλιξαν την εξαετία που συνεργάστηκαν, με δύο κύριες διαφορές. Πρώτα η σύγχρονη παραγωγή που βοηθά στον όγκο και βοηθά ώστε να ακουστεί το άλμπουμ σήμερα, αλλά και κατά δεύτερο ρόλο η φωνή του Peavy που είναι πιο βαριά, βραχνή και περιορισμένη σε σχέση με 25 χρόνια πριν.
Το κάθε ένα από τα 11 τραγούδια του δίσκου, έχει λόγο ύπαρξης και δένει με κάποια στιγμή του παρελθόντος τους. Έτσι το “We owe a life to death” μου θύμησε περισσότερο “Trapped!” όπως και το “Mind over matter”, αλλά υπάρχουν περισσότερες στιγμές που παραπέμπουν στο “The missing link” όπως στο “The man in the ivory tower” (αν και κάποια του ριφ θα ταίριαζαν και σε hard rock ύμνους) ή το “Another kind of madness”. Ο τρόπος που ξεκινά το “Living on the edge of time” νόμιζα οτι θα ακούγαμε το “Lost in the ice” ή μια συνέχεια του ομώνυμου τραγουδιού του “The missing link”. Μια βουτιά στο παρελθόν είναι και το “Hell freeze over” που πάει μέχρι “Secrets in a weird world” και “Perfect man”. Τραγούδια όπως το “From the ashes” έχουν όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στους RAGE. Ο τρόπος που τραγουδά τις στροφές το “Let me go” ο Peavy, είναι σαν να μιλάμε για το δεύτερο μέρος του “End of all days”, κάτι όμως που λόγω της παρουσίας του Manni είναι κάπως άτοπο. Η διάθεσή τους, πιστεύω συμβάλλει στο να ακούγεται το “Solitary men” με άλμπουμ αντάξιο του ονόματος των RAGE και της ιστορίας που έγραψαν μαζί.
Γενικά το “Solitary men” είναι μια κυκλοφορία που έχει σκοπό να ξυπνήσει την νοσταλγία μας, αλλά η στροφή που έκαναν ως RAGE με τα 2 τελευταία άλμπουμ, κάπως μετριάζει τον ενθουσιασμό. Βέβαια, δεν μπορώ να κατακρίνω ούτε τους συντελεστές, αλλά ούτε και την προσπάθειά τους, αφού υπάρχουν έντονα συναισθήματα μεταξύ τους, κάθε άλλο παρά αγάπη για την μουσική τους, αλλά πάνω απ΄ όλα το συνολικό αποτέλεσμα παραμένει αξιόλογο. Άλλωστε σε όλη του την πορεία ο Peavy συχνά πυκνά αναμοχλεύει το παρελθόν του για ιδέες, με επιτυχία ως επί των πλείστον. Και πείτε μου πόσοι άλλοι μπορούν να γράφουν τέτοια ρεφραίν, μετά από τόσους δίσκους.
Ναι, αγαπάμε RAGE και REFUGE και το δηλώνουμε. Δεν περιμένουμε να προσελκύσουν τεράστιο νέο ρεύμα, ούτε και οι ίδιοι πιστεύω, αλλά σίγουρα θα αποζημιώσουν τους φίλους τους που ήξεραν για την επαναδραστηριοποίηση του τρίο.
7 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
