Οι RESURRECTION KINGS, είναι άλλο ένα «δημιούργημα» του ιδιοκτήτη της Ιταλικής δισκογραφικής εταιρίας, Frontiers Records, ο οποίος τα τελευταία χρόνια συνηθίζει να «ενώνει» μουσικούς σε ένα συγκρότημα, με πολλές φορές όχι πολύ επιτυχές αποτέλεσμα.
Το 2011 ο κιθαρίστας Graig Goldy (), επικοινωνεί με τον τραγουδιστή Chas West (ex-JASON BONHAM BAND, ex-TRIBE OF GYPSIES, WEST BOUND) και του ζητάει να δημιουργήσουν ένα δίσκο. Το “Livin’ Out Loud” έδωσε το έναυσμα στον κ. Perugino, να τους ζητήσει και επισήμως να φτιάξουν ένα συγκρότημα που θα υπέγραφε στην εταιρία του. Έτσι με την συνδρομή των Sean McNabb (μπάσο, ex-QUIET RIOT, ex-HOUSE OF LORDS, ex-GREAT WHITE, ex-XYZ, ex-DOKKEN, ex-LYNCH MOB) και Vinny Appice (drums, ex-BLACK SABBATH, ex-DIO, ex-HEAVEN AND HELL, LAST IN LINE μεταξύ άλλων) «γεννιούνται» οι RESURRECTION KINGS, οι οποίοι το 2016 κυκλοφόρησαν την παρθενική, ομότιτλη δουλειά τους.
Πέντε χρόνια μετά, το δεύτερο album τους, “Skygazer”, είδε πριν λίγο καιρό το φως της δημοσιότητας, το οποίο βάση τελικού αποτελέσματος, δεν ξεφεύγει και αυτό πολύ από την συνθετική μετριότητα. Την θέση του McNabb, αναλαμβάνει πια ο Alessandro Del Vecchio (μπάσο, πλήκτρα, παραγωγός σε πολλές κυκλοφορίες της εταιρίας αλλά και με συμμέτοχες στους EDGE OF FOREVER, JORN, SUNSTORM,ELEVENTH HOUR ,FAITHEDGE, LEVEL 10, SILENT FORCE μεταξύ άλλων), ο οποίος συνδράμει και στην καινούργια δουλειά, στην συγγραφή των τραγουδιών μαζί με τον Goldy.
Ο ακροατής, αντιλαμβάνεται άμεσα τις επιρροές του συγκροτήματος από σχήματα όπως οι WHITESNAKE, DIO, LED ZEPPELIN και RAINBOW της πρώτης περιόδου. Οι συνθέσεις κινούνται σε κυρίως mid tempo ρυθμούς, χωρίς ξεσπάσματα σε ταχύτητα, με 70s και 80s hard rock κιθαριστικά μέρη, τα οποία θέλουν να δώσουν περισσότερο έμφαση στην μελωδία, παρά στην επίδειξη υψηλής τεχνικής με up tempo σημεία, και refrain με κάποια να ξεχωρίζουν πιο πολύ από τα άλλα. Ενώ με τα τέσσερα πρώτα τραγούδια, ο δίσκος ξεκινάει σχετικά καλά, με μια ωραία ροη τραγουδιών, από το πέμπτο “Angry Demons”, και μετά, διαφοροποιείται η κατάσταση. Τα τραγούδια είναι ελαφρώς πιο άνευρα, έχοντας, και σημεία που αν δεν υπήρχαν δεν θα ενοχλούσαν κανέναν. Δεν τα λες άσχημα απλά, παρόλο που έχουν πολλά στοιχεία από τα προαναφερθέντα groups, χωρίς ηχητικές ξεπατικωτούρες αλλά με σαφείς αναφορές σε αυτά, δεν έχουν αυτό το «κάτι» για να ασχοληθείς πολύ μαζί τους. Όση ώρα τα ακούς, είσαι οκ, αφού έχεις κάτι να ηχεί σαν χαλί, χωρίς να σε ενοχλεί. Όταν όμως τελειώσει η διάρκεια του δίσκου δεν σου έχουν «μείνει» τα τραγούδια σε σύνολο.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, κάποιες hard rock κυκλοφορίες του ιδιώματος, δεν έχουν αυτά τα τραγούδια που θα σε «κρατήσουν» σε μια τέτοια εγρήγορση ή συνθετική διέγερση, έχοντας τον ρόλο του «κράχτη» στην κυκλοφορία, αναγκάζοντας σε να θες να ξανά ακούσεις είτε όλο τον δίσκο, είτε μεμονωμένα τραγούδια. Στο “Skygazer”, ναι υπάρχουν τραγούδια που αντιπροσωπεύουν το ιδίωμα, με αρκετά να έχουν ωραίες ιδέες που σαφώς μπορούν να ικανοποιήσουν τον οπαδό/ακροατή και να ξεχωρίσει, προς στιγμή, κάποια τραγούδια. Αυτό όμως που δεν σου «βγάζει» ο δίσκος είναι η επανάληψη ακρόασης. Οι φορές που θα το ακούσεις, λογικά θα είναι περιορισμένες και μετρημένες στην θέληση του καθενός, και μετά αν έχεις αγοράσει το δίσκο, απλά θα τον βάλεις αλφαβητικά στην συλλογή σου. Άντε και να ξανά ακούσεις κάποια στιγμή κάτω από τις μισές συνθέσεις, άλλη μια φορά.
Δυστυχώς η ένωση μουσικών στους RESURRECTION KINGS, δεν πέτυχε, ίσως όσο θα επεδίωκαν και οι ίδιοι, αλλά και οι οπαδοί, λόγω των μελών, κάτι που φαίνεται περίτρανα από αυτό που λαμβάνουμε σαν ακροατές. Ενώ υπάρχουν οι καλές ιδέες, το τελικό σύνολο κάπου χωλαίνει, αφού απουσιάζει παντελώς η σπιρτάδα και η συνθετική έμπνευση. Θεωρώ πως καλό θα είναι αν αποφασίσουν να κυκλοφορήσουν και τρίτη δουλειά, να το σκεφτούν καλά. Η φήμη τέτοιων μουσικών δεν είναι πολύ δύσκολο να φθίνει και φθαρεί γρήγορα.
6 /10
Θοδωρής Μηνιάτης
