Στο ντεμπούτο τους “Scream into the void”, οι Έλληνες RHODIUM με τον ταλαντούχο Billy Vass των TERRA INCOGNITA στα φωνητικά παραδίδουν ένα στιβαρό και στακάτο heavy metal στα χνάρια των ICED EARTH και JAG PANZER. Τα εννιά κομμάτια του δίσκου (μαζί με το συνηθισμένο intro) κινούνται σε πολύ γνώριμα μονοπάτια: βαριά mid-tempo και γρήγορα ριφ, δυναμικά κουπλέ και εξίσου δυναμικά και ιδιαιτέρως μελωδικά και πιασάρικα ρεφραίν, επικό συναίσθημα, μερικά ξεσηκωτικά σημεία και τα συνήθη γρήγορα και σύντομα κιθαριστικά σόλο. Αν και αυτό που κάνουν το κάνουν με μεράκι, η μπάντα του Λουκά Αντωνίου δεν προσφέρει ίχνος πρωτοτυπίας και αντ’ αυτού οι RHODIUM ακολουθούν τη πεπατημένη κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα τρομερά προβλέψιμο.
Η πλειοψηφία των κομματιών ακολουθούν τη προαναφερθείσα δομή, όλα γραμμένα σχεδόν εξολοκλήρου στη κλασσική Μι- μινόρε, που πλέον όλοι μας αναγνωρίζουμε και έχουμε κουραστεί να ακούμε. Τα κομμάτια που προσφέρουν ένα άνοιγμα σε πιο γενναίο και πολύπλοκο songwriting (όπως το “Enter nowhere”) δυστυχώς χάνουν ορμή και σθένος εκεί που θα μπορούσαν να έχουν ένα κρεσέντο και έτσι κλείνουν χωρίς να δίνουν κάτι παραπάνω από ένα χιλιοπαιγμένο mid-tempo power/heavy metal. Γι’ αυτό ευθύνονται οι γενικά πεζές φόρμες που δεν προσφέρουν πάτημα για μια ποικιλία στις συνθέσεις, καταντώντας έτσι προβλέψιμες και χωρίς κάτι που να σου τραβάει τη προσοχή. Ο ήχος επιπλέον είναι ξερός χωρίς βάθος και όγκο και μου δίνεται η εντύπωση πως ο δίσκος στέκεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στις κιθάρες που δίνουν το στίγμα στον ήχο, το ρυθμό και τη γενικότερη διάθεση. Επ’ αυτού μου φαίνεται παράξενο, και έτσι παρεξηγήσιμο, ότι η μπάντα πλασάρεται ως progressive power metal μπάντα μιας και δεν διακρίνεται ίχνος προοδευτικότητας όπως αυτή εννοείται στα πλαίσια του prog ιδιώματος. Επιπλέον, ο Billy Vass στα φωνητικά δεν καταφέρνει να κάνει τη διαφορά καθώς η ερμηνεία του είναι σε γενικές γραμμές επίπεδη, σχεδόν στον ίδιο τόνο χωρίς ουσιαστική ερμηνεία εκτελώντας το κομμάτι των φωνητικών διεκπαιρεωτικά και χωρίς εκπλήξεις. Το “Scream into the void” εν ολίγοις πάσχει από μια σχετική απουσία έμπνευσης και φαντασίας. Πρόκειται για έναν δίσκο που απευθύνεται αν μη τι άλλο σε οπαδούς του στακάτου και σκοτεινού Αμερικάνικου power metal όπως έχει παιχτεί από μύριες άλλες μπάντες, αλλά όχι σε κείνους που περιμένουν κάτι παραπάνω από τη πεπατημένη.
5,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
