Τρίτη και μάλλον καλύτερη φορά για τους Πολωνούς RIVERSIDE στη χώρα μας, καθώς η εμφάνιση τους υπήρξε ανανεωτική, καθηλωτική, ακριβέστατη και πιστοποίησε με το παραπάνω ότι τουλάχιστον συναυλιακά, έχουν αλλάξει επίπεδο και απέχουν παρασάγγας από τη μπάντα που θαυμάσαμε για πρώτη φορά στη χώρα μας προ δεκαετίας. Όντας προς τα τέλη της περιοδείας του έβδομου δίσκου τους “Wasteland”, πέρασαν από την Ελλάδα μετά από 7 χρόνια, πράγμα το οποίο σύμφωνα και με τον ηγέτη/μπασίστα/τραγουδιστή τους Mariusz Duda, δε γνωρίζουν και οι ίδιοι πως και γιατί συνέβη, αλλά έδειξαν πολύ χαρούμενοι που ήταν πάλι εδώ μαζί μας. Ιδιαιτερότητα της εμφάνισης τους το δίχως άλλο, ήταν το γεγονός πως ήταν η πρώτη φορά που τους είδαμε χωρίς τον συγχωρεμένο κιθαρίστα τους Piotr Grudzinski, ο οποίος μας άφησε νωρίς μόλις στα 42 του το 2016. Ο αντικαταστάτης του Maciej Meller, έδειξε ότι είναι μια αξιόλογη προσθήκη στο συγκρότημα και ότι έχει βοηθήσει τα μέγιστα στο να ακούγονται συμπαθείς. Μέσα από τις προσωπικές τους δυσκολίες που ανέφερε ο Mariusz, η μπάντα τώρα είναι πιο δυνατή από ποτέ και αυτό φάνηκε στην δίωρη αψεγάδιαστη απόδοση τους, απόδοση που έκανε μέχρι και τον αγαπητό συνάδελφο Λευτέρη Τσουρέα που στεκόταν δίπλα μου, να τους αποθεώσει με στόμφο.
Τη βραδιά άνοιξαν οι λυρικοί VERBAL DELIRIUM, ένα συγκρότημα το οποίο θα δηλώσω ειλικρινά ότι δεν γνώριζα και ζητώ συγνώμη από τα παιδιά. Έχουν ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ το οποίο δεν έχω ξανακούσει, το οποίο βασίζεται πολύ στα πλήκτρα (με τον τραγουδιστή να τα χρησιμοποιεί κι αυτός με τη σειρά του, όπως και ο πληκτράς). Εξ ορισμού, δε γίνεται να παίζεις σε μπάντα του progressive ήχου και να μην παίζεις σωστά, αυτό τους το δίνεις ακόμα και να μην τους γνωρίζεις. Πολύ καλή και κοντρολαρισμένη η φωνή του τραγουδιστή, τα πλήκτρα δεν ακουγόταν ενοχλητικά και μάλιστα είχαν μια έντονη 70’s αύρα σε σημεία, ενώ το σετ τους κύλησε σαν νερό και δεν κούρασαν τον κόσμο, πράγμα πολύ βασικό. Αν κάτι προσωπικά χωρίς μομφή στη μπάντα δε μου άρεσε, ήταν το πόσο τρομερά πίσω ήταν η κιθάρα. Φυσικά εγώ είμαι και περίπτωση κι αν η μπάντα δεν έχει ριφφ τρελαίνομαι, αλλά πραγματικά δεν άκουγα σχεδόν καθόλου κιθάρα και με τον όμορφο ήχο που έχουν είναι κρίμα να μην υπάρχει, εκτός αν έτυχε λόγω ήχου να είναι πίσω, αλλά ο ήχος ήταν πεντακάθαρος και προκρίνω στο μυαλό μου ότι ήταν θέμα επιλογής, αν κάνω λάθος προκαταβολικά ζητώ συγνώμη και πάλι, σε κάθε περίπτωση, άξιοι.
Για τη συνέχεια η προσωπική μου αδυναμία ALLOCHIRIA, κατάφερε να κάνει κάτι που προσωπικά λατρεύω στις συναυλίες. Όταν μια μπάντα δεν ταιριάζει ηχητικά με τις άλλες μπάντες της συναυλίας, κάνει τον κόσμο να βγαίνει εκτός χώρου καθώς παίζουν τόσο δυνατά και ακομπλεξάριστα, που ο μέσος κολλημένος προγκρεσιβάς δεn μπορεί να αντέξει. Για άλλη μια φορά καταπληκτική εμφάνιση από το Ελληνικό υποκατάστατο των AMENRA, με την Ειρήνη να βγάζει το λαρύγγι της και πάλι και την υπόλοιπη μπάντα κουρδισμένη σαν Ελβετικό ρολόι που δε χάνει νότα. Τον κόσμο τον ξενίζει ότι τραγουδάει με την πλάτη γυρισμένη (όπως ακριβώς κάνει κι ο Colin H. Van Eeckhout των AMENRA), αλλά θα τονίσω ότι για να το κάνει κάποιος αυτό, προφανώς θα έχει τους λόγους του και σίγουρα δεν έχει κάτι προσωπικό με το κοινό ούτε ανέβηκε στη σκηνή για να το προσβάλει. Κοινώς, όποιος δε γουστάρει, υπάρχει και η έξοδος (όπως πολλοί έκαναν όταν άρχισαν να παίζουν, έτσι είναι όταν δεν αντέχεις να ακούς ένα ριφφ και μάλιστα βαρύ). Αν και θα προτιμούσα να τους δω μαζί με τους EYEHATEGOD όπου ταίριαζαν περισσότερο, η προσθήκη τους ήταν παραπάνω από ευχάριστη, μπορώ να τους βλέπω καθημερινά και εύχομαι να κυκλοφορήσουν κάτι νέο σύντομα.
Το πρόγραμμα έχει τηρηθεί άρτια, οι RIVERSIDE ανεβαίνουν στη σκηνή και για το επόμενο τίμιο δίωρο, μαγεύουν το κοινό. Αρχικά να τονίσουμε τα υπέροχα φώτα (κόκκινα, πράσινα, μπλε και δε συμμαζεύεται) που κάνανε την εμφάνιση τους πραγματικά λαμπερή. Ο ήχος συγκλονιστικά όμορφος, καθαρός και γλυκός, το πάρτι ξεκινάει με το “Acid rain” και καπάκι το “Vale of tears”, ενώ η πρώτη μεγάλη έκπληξη έρχεται όταν ακούμε το καταπληκτικό “Reality dream I” από το ντεμπούτο τους “Out of myself”. Είναι το σημείο όπου η καριέρα τους απλώνεται μπροστά μας και το “Lament” προϊδεάζει για το κορυφαίο μέρος της συναυλίας, όπου το ένα μετά το άλλο, δεχόμαστε απανωτά τα «χτυπήματα» με τα “Left out”, “Conceiving you” (ύμνος, κλάμα, βίωμα), “Second life syndrome” και “Left out”. Η μπάντα δε μασάει μία και συνεχίζει με “Guardian angel”, “Lost (Why should I be frightened by a hat?)”, “Egoist hedonist” (μάλλον η κορυφαία στιγμή μιας υπέροχης βραδιάς όπου δεν ξέρουν τι παίζουν κι ο Τσουρέας δίπλα κουνάει το κεφάλι μην πιστεύοντας τι βλέπει πλήρως μαγεμένος) και κλείνουν προσωρινά με το ομότιτλο κομμάτι του “Wasteland”. Οι ιαχές του κόσμου από την αρχή τους συντροφεύουν και τους κάνουν να λάμπουν, ειδικά τον πληκτρά Michal Lapaj που δεn σταμάτησε να χαμογελάει.
Ο Piort Kozeradski στα τύμπανα μετρονόμος, δε χάνει εκατοστό και αποδεικνύει ότι είναι από τους πλέον στιβαρός παίχτες, για τον Meller τα είπαμε πριν (αν και εδώ πάλι θα ήθελα την κιθάρα του πιο μπροστά), ενώ ο Duda έχει μια μοναδική ικανότητα να κάνει τη φωνή του ότι κι όποτε θέλει. Το encore περιλαμβάνει μια στιγμή που απλά σηκώνει τρίχα σε όλους, καθώς είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Piotr Grudzinski, με τους RIVERSIDE να αποδίδουν ΑΨΟΓΑ το “Wish you were here” των μεγάλων PINK FLOYD, ένα κομμάτι φαινομενικά εύκολο παικτικά το οποίο όμως μπορεί να σε ξεφτιλίσει αν δεν πιάσεις το συναίσθημα του και ευτυχώς για όλους μας, οι Πολωνοί το απογείωσαν. Ακολουθείται από το κατά την προσωπική μου άποψη κορυφαίο κομμάτι της καριέρας τους, το “02 Panic room”, το οποίο παρουσιάζεται σε μία υπέροχη εναλλακτική ενορχήστρωση στην αρχή και κλείνουν με το “River down below” μέσα σε καθολική αποθέωση, υποκλίθηκαν 5 (!) φορές στο κοινό λες και δεν ήθελαν να φύγουν ποτέ από τη σκηνή και ανανέωσαν το ραντεβού τους με τους αγαπημένους τους Έλληνες πολύ πιο σύντομα από 7 χρόνια όπως δήλωσαν. Σπάνια έχω δει τέτοια εξέλιξη επί σκηνής από μπάντα που ακολουθώ χρόνια, τα καλύτερα έρχονται και τα αξίζετε 100%.
Υ.Γ.: Αν για ένα λόγο χαρώ σε περίπτωση που ελαττωθούν οι συναυλίες λόγω της όλης κατάστασης με τον κορωνοϊό, θα είναι η μάστιγα όλων με τα κινητά ανοιχτά ενώ παίζει η μπάντα. Μάλιστα πολλοί μετρώντας τα κομμάτια, έλεγαν «αχ δεν παίξανε όσα τις προάλλες, παίξανε 3 λιγότερα, κρίμα», ενώ η μπάντα έχει κάνει κατάθεση ψυχής για 2 ώρες. Οι ίδιοι τύποι δεν ξέρανε το 80% των κομματιών που έβλεπαν και απορούσαν με τον κόσμο που τα τραγουδούσε επίσης. Έχετε όλο το δικαίωμα να είστε φασαίοι, αλλά δεν έχετε κανένα δικαίωμα να το παίζετε εξυπνάκηδες, έτσι για να μην τρελαθούμε κιόλας.
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
