Χρειάστηκε να περάσουν 25 χρόνια από την τελευταία solo δουλειά του ROGER WATERS και τον δίσκο “Amused To Death” για να επανέλθει με το δίσκο/ερώτημα “Ιs This The Life We Really Want?”. Ένα ερώτημα στο οποίο ο ίδιος ο Roger Waters απαντάει έμμεσα με ένα τεράστιο «ΟΧΙ», μέσα από τους στίχους των τραγουδιών του. Στα 73 του χρόνια ο τεραστίου διαμετρήματος καλλιτέχνης, κυκλοφορεί έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και για μένα προσωπικά, τον καλύτερο solo δίσκο του.
Ο δίσκος “Ιs This The Life We Really Want?” είναι η πιο εύκολα προσβάσιμη solo δουλειά του Roger Waters για τον μέσο ακροατή που δεν έχει εκτεθεί στις solo δουλειές του, ενώ θεματικά ακούγεται ως μία φυσική συνέχεια του “Animals” και του “The Final Cut” από την εποχή που μεσουρανούσε στους PINK FLOYD και του “Amused To Death” από την solo δισκογραφία του. Η θεματολογία καταπιάνεται με τις γεμάτη έντονη ανησυχία του σχετικά με την κοινωνική αδικία, την παγκόσμια πολιτική ανικανότητα και την εν μέρει απάθεια του κοινωνικού συνόλου. Είναι μία μίνι-ιδεολογική απόσταξη των αντιφασιστικών και έντονα ευαίσθητων για κοινωνικά θέματα απόψεων του. Ο δίσκος ξεκινάει με το “When We Were Young”, όπου ο Roger Waters μιλάει σαν να τον έχουμε face to face, ενώ παράλληλα ακούγονται πολλές διαφορετικές μίνι-ομιλίες του από πίσω και με τον στίχο «Our parents made us what we are / Or was it God?/Who gives a fuck, it’s never really over» δίνει το σύνθημα για το τι θα ακούσουμε.
Ο δίσκος έχει πολλές κορυφαίες στιγμές και τραγούδια με έντονη συναισθηματική φόρτιση όπως το “The Last Refugee” όπου είναι μια σπουδαία μπαλάντα που τραγουδιέται με το αίσθημα του χαρακτήρα ενός πρόσφυγα, που παλεύει στη Μεσόγειο. Οι στίχοι που χρησιμοποιεί είναι αρκετά ποιητικοί και δυνατοί. Στον επίλογο του τραγουδιού όμως γίνονται δυσάρεστοι, αιχμηροί και πιστή παρουσίαση μιας δυσάρεστης πραγματικότητας που βιώνουν χιλιάδες πρόσφυγες και μαθαίνουμε καθημερινά από τα Μ.Μ.Ε. Το “Picture That” είναι άλλο ένα εξαιρετικό τραγούδι με δυνατούς στίχους, ενώ στο “Broken Bones” προσπαθεί να μας αφυπνίσει. Να μας θυμίσει ότι τα μαθήματα που έχουμε πάρει στο παρελθόν, είναι η καλύτερη λύση για να αποφύγουμε τον εγκλωβισμό σε χαρακτηριστικά που περικλείουν τα μίσος-λήθη-πόλεμος. Προσπαθεί να μας παροτρύνει, αφού δεν μπορεί ο χρόνος να γυρίσει πίσω και να αλλάξουμε λάθος επιλογές, να πούμε από εδώ και στο εξής το “Αντε γ*μήσου” (Cannot go back in time /But we can say “fuck you”/We will not listen to /Your bullshit and lies) σε ότι μας οδηγεί στην ηθική και κοινωνική παρακμή. Highlight αναμφισβήτητα είναι το ομώνυμο τραγούδι, όπου ξεκινάει με μία ομιλία του Donald Trump μετά την νίκη του στις Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ και την ατάκα του για το “Zero Chaos”. Στο τραγούδι αυτό κάνει ιδιαίτερη μνεία στην αναγκαιότητα της συμμετοχής των ανθρώπων στα κοινωνικά δρώμενα και στην ζημιά που δημιουργείται από την απάθεια και την αδιαφορία. Στο τραγούδι αυτό είναι εμφανής η δουλειά που έχει κάνει και ο παραγωγός Nigel Godrich (γνωστός από τις δουλειές του με τους RADIOHEAD, BECK και PAUL McCARTNEY).
Ο Nigel Godrich έχει δώσει μια πινελιά πιο σύγχρονη στον ήχο του ROGER WATERS και έχει δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα μελαγχολική που σε συνδυασμό με την μουσική και την «σπασμένη» φωνή του 73χρονου πλέον καλλιτέχνη, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Ο Roger Waters ποτέ δεν φημιζόταν για το εύρος της φωνής του, αλλά τα φωνητικά του σε αυτό το δίσκο νομίζω ότι είναι εξαιρετικά και δεν θα μπορούσαν να ήταν πιο ιδανικά με την συνολική νοσταλγία, μελαγχολία και θυμό που βγάζει ο δίσκος. Τα πολλά ηχητικά κολλάζ που έχει ο “Ιs This The Life We Really Want?”, όπως οι τηλεφωνικές συνομιλίες, ανακοινώσεις τρένου, ομιλίες που ακούγονται από την ΤV, οι πολλές ομιλίες του Roger Waters που παίζουν η μία πάνω στην άλλη, μας συνδέουν με το παρελθόν και τις ανάλογες έξυπνες πινελιές που έβαζε και στους δίσκους των PINK FLOYD. Καταφέρνει να εντείνει στον ακροατή την ανυπομονησία και την αίσθηση της επικείμενης μοίρας, που όμως δεν έρχεται ποτέ και αυτό είναι το βασικό μείον που βρίσκω στον δίσκο. Δεν υπάρχουν αυτά τα κιθαριστικά λυτρωτικά solos που θα λειτουργούσαν, μετά από αυτή την συσσώρευση της οργής και του θυμού, ως κάποιο είδος συναισθηματικής απελευθέρωσης. Από την άλλη όμως, στιχουργικά ο Roger Waters έχει αποδείξει ότι είναι δεινός και μας παρουσιάζει ένα χείμαρρο ιδεών με την κυνικότητα και αμεσότητα που μας έχει συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλα τα τραγούδια τα έχει γράψει ο ίδιος, με εξαίρεση το “Wait For Her” που το έχει γράψει επηρεασμένος από το έργο του Παλαιστίνιου ποιητή Mahmoud Darwish, “Lesson From the Kama Sutra (Wait for Her)” και περιλαμβάνεται το όνομα του στα credits του τραγουδιού. Μετά τον εξαιρετικό δίσκο που είχε κυκλοφορήσει και ο David Gilmour προ 2ετίας ο οποίος ήταν εξαιρετικός, η πρώτη σκέψη που έκανα μετά την ακρόαση του “Ιs This The Life We Really Want?”, είναι τι χάσαμε ως ακροατές από την μη συνεργασία τους όλα αυτά τα χρόνια, όταν αυτοί οι δύο καλλιτέχνες στα 70 κάτι τους, συνεχίζουν να προσφέρουν ακόμα δίσκους υψηλής ποιότητας.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, πιθανότατα είναι ο τελευταίος δίσκος που κυκλοφορεί, όπως και η περιοδεία που ξεκίνησε “Us+Them Tour”, είναι σίγουρα η τελευταία τέτοιου μεγέθους από πλευράς του. Ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε την δυνατότητα να τον δούμε σε αυτή την μεγαλειώδη περιοδεία στην χώρα μας, καθώς νομίζω ότι δεν έχουν μείνει πολλοί καλλιτέχνες που κάνουν τέτοιου μεγέθους περιοδείες και έχουν την ικανότητα να αγγίζουν ευαίσθητες χορδές, αφυπνίζοντας με τους στίχους και την μουσική τους. Σε αυτήν την αμείλικτα ζοφερή εποχή ανόδου του εθνικισμού και της κυριαρχίας των δεσποτικών τρελών που επωφελούνται από τη θεσμοθετημένη μισαλλοδοξία, η ακρόαση ενός δίσκου του Roger Waters, είναι κάτι περισσότερο από προσφορά ελπίδας και εν μέρει μία δυνατή κλωτσιά στον κ*λο για να προβληματιστούμε για την αντιμετώπιση της κοινωνικοπολιτικής παράνοιας που βιώνουμε.
8 / 10
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
