Δέκατος τέταρτος στούντιο δίσκος για τους ROYAL HUNT, οι οποίοι αυτή τη φορά αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το άλμπουμ ουσιαστικά μόνοι τους, χωρίς την υποστήριξη κάποιας εταιρίας, αφού η Northpoint Productions που αναφέρεται ως εταιρία, είναι ουσιαστικά δική τους. Μου προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι έφυγαν και από την Frontiers, που τους στέγαζε τα τελευταία αρκετά χρόνια, αυτό όμως δείχνει και κατά κάποιον τρόπο –προφανώς- την μειωμένη δημοτικότητα που έχει το αγαπημένο αυτό σχήμα.
Συμφωνικό prog metal, στα καλύτερά του, έχουν παίξει οι ROYAL HUNT, ιδιαίτερα με τον DC Cooper στα φωνητικά κι έχουν βγάλει δύο από τους αρτιότερους δίσκους του είδους, το “Moving target” και το “Paradox”. Όσοι νομίζουν ότι μετά από αυτούς, έχει επέλθει το χάος, μάλλον δεν έχουν δώσει τη δέουσα σημασία στο συγκρότημα και την πορεία του, αφού μπορεί να μην έβγαλαν ισάξιους δίσκους, αλλά έχουν κυκλοφορήσει αρκετά έως πολύ αξιόλογες δουλειές.
Στα του δίσκου τώρα, το εναρκτήριο “Fistful of misery”, είναι βγαλμένο από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Από τα καλύτερα τραγούδια των RH. Η συνέχεια, βέβαια, μου έδωσε στα νεύρα, αφού το “The last soul alive” είναι η νιοστή προσπάθεια κάποιου καλλιτέχνη (στην περίπτωσή μας του πληκτρά Andre Andersen) να κοπιάρει το “Spotlight kid” των RAINBOW. Μέχρι πότε ρε παιδιά; Γενικότερα, θα πρέπει να επισημάνω ότι ο ήχος είναι πιο αναλογικός, πιο old-school, κάτι που κάνει την ατμόσφαιρα του δίσκου διαφορετική, παρότι το ύφος των συνθέσεων είναι κλασικό ROYAL HUNT.
Συνολικά ο δίσκος μου άφησε μία πολύ ευχάριστη γεύση. Πολλές οι καλές στιγμές (“Fistful of misery”, “Sacrifice”, “The wishing well”, “Rest in peace”), θα προτιμούσα να έλειπε το ομώνυμο instrumental που το έχουμε ακούσει δεκάδες φορές από τους ίδιους ή το “Save me II” που κλείνει το άλμπουμ και είναι μέτριο (όπως και το προαναφερθέν “The last soul alive”), όμως αυτά είναι και τα μικρότερα τραγούδια σε διάρκεια, αφού τα 7 τραγούδια διαρκούν πάνω από 50 λεπτά. Όσοι παρακολουθείτε τους ROYAL HUNT χωρίς να έχετε κολλήσει στα κλασικά τους άλμπουμ, θα ευχαριστηθείτε το “Cast in stone”, αφήστε που χρειάζονται και την ενίσχυσή μας, αφού ουσιαστικά πρόκειται για αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά. Οι υπόλοιποι, δεν υπάρχει περίπτωση να ασχοληθούν, αφού ούτως ή άλλως «τα παλιά είναι καλύτερα». Ούτε λόγος να γίνεται να αγοράσουν, οπότε διαλέξτε στρατόπεδο, χωρίς ντροπές, ακούστε το δίσκο και μόνοι σας και κρίνετε ανεπηρέαστοι.
7,5 / 10
Σάκης Φράγκος
