Τρία χρόνια πέρασαν από το εκπληκτικό “Illusions In Infinite Void”. Δεν είναι και μυστικό θαρρείς βγαλμένο από τα άδυτα του Βατικανού πως τον περιμέναμε πολλοί τον νέο τους δίσκο. Πολλοί, και με ανυπομονησία. Βλέπεις, ο προκάτοχός του ήταν γερή σφαλιάρα. Και αν εκείνον τον παρομοίασα με αυτόν τον τρόπο, τούτον εδώ θα μπορούσα πολύ εύκολα να τον παρομοιάσω με τον Apollo Creed όταν χτυπούσε σε ρυθμούς πολυβόλου τον Rocky Balboa στους πέντε (τουλάχιστον) πρώτους γύρους της θρυλικής εκείνης ρεβάνς. “Beautiful! Beautiful!” φώναζε τότε ο Duke στη γωνία, χειροκροτώντας. Το ίδιο κάνω και εγώ. Δεν ήθελε και ιδιαίτερη πίεση από πλευράς της μπάντας για να με κάνουν να σηκωθώ ενθουσιασμένος από τη θέση μου, την ώρα που άκουγα για πρώτη φορά το “Beyond Celestial Echoes”, και να κάνω σαν μικρό παιδί. Και ενθουσιάζομαι δύσκολα πια, είναι η αλήθεια. Αλλά εδώ, δεν χτυπήθηκε απλά μια ευαίσθητη χορδή. Εδώ, άκουσα ένα από τα αγαπημένα μου ιδιώματα, παιγμένο ΑΨΟΓΑ.
Έχω λόξα μεγάλη με τον ήχο που υπηρετούν οι SACRAL RAGE. Μπορείς να τη πεις και πετριά. Δώσε μου υψίφωνο, τσιριχτό, τεχνοκρατικό, σχεδόν «σπαστικό» speed/thrash, και πάρε μου τη ψυχή. Γι’ αυτόν τον λόγο, έχω και απαιτήσεις. Δεν μπορώ τις απομιμήσεις, δεν μπορώ τα παντός είδους «περίπου», ούτε τις μετριότητες. Δεν τις μπορεί άλλωστε το ίδιο το είδος, απαιτητικό καθώς είναι. Μόνον οι καλοί επιβιώνουν, τους υπόλοιπους τους τρώει το σκοτάδι. Όταν λοιπόν τελείωσε η νιοστή ακρόαση του δίσκου, κάθισα και τα έβαλα κάτω. Και η παρουσίαση του δίσκου (σιχαίνομαι τη λέξη «κριτική», τι πάει να πει αυτό;), βγήκε αβίαστα. Ήρθα αντιμέτωπος με αυτό που περίμενα. Ένα πιο εξελιγμένο “Illusions In Infinite Void”. Τα πράγματα έχουν γίνει ακόμη πιο ακραία για τους SACRAL RAGE. Οι ρυθμοί και οι μελωδίες έχουν ανέβει επίπεδο ακόμη περισσότερο. Ως και blast beats ακούγονται σε κάποια φάση… Έχετε δει ποτέ λαγό να κινείται γρήγορα για να ξεφύγει από τον θηρευτή του; Που τρέχει και κάνει αλματάκια δεξιά αριστερά; Με αυτό μοιάζει η μουσική εδώ. Συνεχείς εναλλαγές ρυθμών, εκεί που το περιμένεις αλλά και εκεί που δεν το περιμένεις. Με τη κιθάρα μπροστά και το rhythm section από πίσω να κρατά τα μπόσικα. Άπαντες παιχταράδες. Και η φωνή να μη τραγουδά μόνο στο Θεό, αλλά να είναι εξίσου ποιοτική αυτή τη φορά και σε χαμηλότερες συχνότητες, με εξαιρετικά αποτελέσματα. Η θεατρικότητα εδώ κερδίζει έδαφος και ναι, μόνο θετικό μπορεί να είναι αυτό. Μιας και αναφέρθηκα σε «λόγια», ιδιαίτερη αίσθηση μου έκαναν τα Ελληνικά και τα αρχαία Αιγυπτιακά, που ακούγονται σε διάφορα, διάσπαρτα σημεία του δίσκου και προσδίδουν με τον τρόπο τους στο τελικό αποτέλεσμα. Βάζοντας επίσης τον εαυτό μου στη θέση σου τώρα φίλε που με διαβάζεις, ξέρω πως μάλλον περιμένεις να σου πω κάποιες standout στιγμές του δίσκου. Λοιπόν, όταν έχουμε επτά ισάξια κομμάτια και το ένα εξ αυτών (“The Glass”) διαρκεί 15 λεπτά, τότε εκ των πραγμάτων εκεί θα πάει η πρωτιά. Πραγματικό progressive που κάνει διάφορους «ήρωες» του σήμερα, να κλάψουν σε εμβρυακή στάση. Υποκειμενικά όμως, ψηφίζω πρωτίστως “Samsara” (το τρίτο μέρος του “Lost Chapter E” του οποίου τα δύο πρώτα μέρη ακούσαμε στο ντεμπούτο) και “Necropia”.
Βαρεθήκατε; Είστε από αυτούς που διαβάζουν διαγώνια και πηγαίνουν κατευθείαν στον επίλογο; Θέλετε παραδείγματα για να ολοκληρώσετε την εικόνα; Ωραία. Σε ένα party λοιπόν στη disco “Tech Noir” του LA μαζεύτηκαν οι WATCHTOWER, FORBIDDEN, TOXIK, AGENT STEEL, HELSTAR, VEKTOR και HADES, maître ήταν ο Jeff Waters και μουσική έπαιζε όλο το βράδυ ο King Diamond. Αν θα θέλατε και σεις να είστε σε μια γωνιά, τότε αυτός ο δίσκος είναι για σας. Εγώ έχω εθιστεί ήδη. Ο βαθμός που ακολουθεί δεν έχει καμία σημασία, όταν μιλάμε για MUST, BUY OR DIE κλπ ταιριαστά τσιτάτα. Θέση στα καλύτερα της χρονιάς από τώρα. Ζουρλομανδύες, ζώνες με σφαίρες, περικάρπια με καρφιά, laser γάντια, επιγονατίδες, παρανοϊκά βλέμματα, ισχυρότατη αυτοπεποίθηση, τσαμπουκάς, πώρωση, όλα έτοιμα και παρατεταγμένα. Το μοναδικό συγκρότημα που τόλμησε να παίξει έτσι στη χώρα μας, είναι έτοιμο να κυριαρχήσει. Δεν του ανήκει μόνο το μέλλον πια. Του ανήκει πρωτίστως το παρόν. Take no prisoners!
9 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
