Οι THE SEA WITHIN είναι ένα νεοσύστατο progressive rock σχήμα που αν και δεν θέλει να αποκαλείται super group, τίτλος που έχει γίνει της μόδας και που πάντοτε ανεβάζει το hype σε τρομερά ύψη, πληροί όλες τις προϋποθέσεις του τίτλου: μιλάμε για ένα συγκρότημα που απαρτίζεται από μουσικούς Α’ εθνικής, χωρίς καμία υπερβολή. Καταρχάς, στα τύμπανα είναι ο μόνος ντράμερ που τοποθετώ δίπλα στον Gavin Harrison και πάνω από τον Mike Portnoy, ο θεός Marco Minnemann για τον οποίο έχω ήδη γράψει διθυράμβους. Στη κιθάρα είναι το γνήσιο τέκνο του David Gilmour, Roine Stolt (TRANSATLANTIC, FLOWER KINGS), στο μπάσο ο Jonas Reingold (KARMAKANIC, FLOWER KINGS), στη κιθάρα και δεύτερα φωνητικά ο Casey McPherson (FLYING COLORS), στα πλήκτρα ο Tom Brislin (ANDERSON/STOLT, CAMEL, YES SYMPHONIC) και στα φωνητικά ο Daniel Gildenlow που δεν χρειάζεται –πιστεύω- συστάσεις.
Το hype γύρω από το συγκρότημα και το ντεμπούτο τους δεν ήταν και λίγο και επιπλέον η απορία που κυριαρχούσε στο μυαλό μου ήταν πως θα καταφέρουν να συγκεράσουν αρμονικά τις διαφορετικές εμμονές τους. Μιλάμε από τη μία για μπάντες όπως τους FLOWER KINGS και FLYING COLORS, που, πέρα από κάποιες αναφορές στους YES της πρώιμης περιόδου, παίζουν progressive pop που τείνει συχνά προς το γλυκανάλατο. Μετά έχεις τον Minnemann που είναι χαμαιλέοντας και γενικά ένας ανεξέλεγκτος και δυνατός ντράμερ που θα χώσει και blast beats από το πουθενά. Υπάρχει ο Gildenlow, που επίσης γίνεται ενίοτε γλυκανάλατος αλλά και αβάσταχτα heavy στο μουσικό και ερμηνευτικό κομμάτι ως τραγουδιστής. Έχεις έναν δυναμικό μπασίστα σχολής Geddy Lee και τον Brislin που είναι της πιο κλασσικότροπης σχολής του progressive. Εδώ να σας πω πως έχουμε και guest εμφανίσεις από τον Jordan Rudess, Jon Anderson και Rob Townsend. Η κρεμ ντε λα κρεμ δηλαδή της σκηνής! Όταν μιλούσαμε για τους SONS OF APOLLO, για να αναφέρω ένα άλλο hyped super group, ήξερες τι να περιμένεις και αυτό που περιμέναμε ήταν αυτό που μας προσέφεραν. Εδώ όμως ήθελα να δω πως θα τα φέρουν όλα μπάλα γιατί, όπως αναφέρθηκε και στο press report, τα μέλη δεν βλέπουν την μπάντα ως super group αλλά περισσότερο ως μια μάζωξη διαφόρων μουσικών από διαφορετικά μουσικά μονοπάτια όπου όλοι φέρνουν το δικό τους κατιτίς. Και ομολογώ πως μετά από πολλές ακροάσεις και παρόλη την επιθυμία μου να αγαπήσω το δίσκο, γιατί επίσης ακολουθώ και θαυμάζω τον καθένα, το ντεμπούτο των THE SEA WITHIN είναι αυτό που περίμενα: άνισο.
Η μπάντα μας είχε προϊδεάσει με το εξαιρετικό single “Ashes of dawn” που ανοίγει το δίσκο, το οποίο είναι βγαλμένο κατευθείαν από τις καλές εποχές των KING CRIMSON και στο οποίο έρχονται μαζί αρμονικά οι διαφορετικοί κόσμοι των THE SEA WITHIN για ένα μεστό κομμάτι γεμάτο υπόκωφο συναίσθημα και τρελή prog μουσικότητα (το σόλο σαξόφωνο του Townsend εδώ δίνει ρέστα) που υπακούουν στο οργανικό songwriting. Από κει και πέρα όμως το πράγμα χωλαίνει άσχημα. Το “They know my name”, πέρα από το εκπληκτικό ρεφραίν στο οποίο ξεχωρίζει ο Gildenlow, δεν έχει σχεδόν τίποτα να προσφέρει πέρα από βαρετά και σύντομα κουπλέ και ένα καλό αλλά προβλέψιμο instrumental μέρος με ένα τυπικά Stolt-ικο σόλο. Εδώ λοιπόν δεν ενώνονται αρμονικά όλες οι επιρροές, αλλά κυριαρχούν οι FLYING COLORS του McPherson, μ’ ένα ρεφραίν που σε αγκιστρώνει αλλά κουράζει στο τέλος. Το ίδιο συμβαίνει και με το “The Void” δυστυχώς. Και ξαφνικά επανερχόμαστε στα ψηλά επίπεδα με το δυναμικό επτάλεπτο “An eye for an eye for an eye” στο οποίο το μεστό songwriting δένει όμορφα με το prog rock και με ένα απίθανο τζαζ instrumental μέρος που δεν χορταίνω να ακούω. Εδώ είναι που λες ότι δεν διακρίνεις το ποπ από το κλασσικότροπο progressive rock και τη τζαζ. Είναι ένα αυτοτελές κομμάτι που άνετα μπαίνει στα highlights της χρονιάς. Το δεύτερο single με τίτλο “Goodbye” είναι καλό αλλά λίγο… πολύ λίγο, ειδικά όταν η μπάντα έχει ανεβάσει το πήχη με δύο εξαιρετικά κομμάτια που μπορούν να κλείσουν πολλά στόματα. Βλέπω όμως το tracklisting και πως το “Broken cord” διαρκεί 14 λεπτά και βασικά στοιχηματίζω εκεί ό,τι έχω… εις μάτην, διότι πέρα από το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ instrumental section και ένα μικρό crescendo που δίνει όμως τη θέση του πολύ απότομα σε γλυκανάλατα ήρεμα κουπλέ που διαρκούν πέραν του δέοντος, το κομμάτι είναι απογοητευτικό για τη διάρκεια του. Εδώ διαφαίνεται η εμμονή του Stolt, ειδικά μετά τις συνεργασίες του με τον Jon Anderson, να αναλώνεται σε μακροσκελή μέρη με πολυφωνικά πλήκτρα και ζεν ηρεμία που ειλικρινά βαριέμαι. Άσε που το κουπλέ ηχεί υπερβολικά σαν τους BEATLES που το θεωρώ κάπως τετριμμένο. Το “Hiding of the truth” που κλείνει το δίσκο είναι απλά απαράδεκτο και φανερώνει επιπλέον την απουσία έμπνευσης. Αν έχετε στα χέρια σας τη deluxe έκδοση με τα τέσσερα παραπάνω κομμάτια, τα νέα δεν είναι καλύτερα μιας και μιλάμε για συνθέσεις που αναδεικνύουν την έλλειψη χημείας μιας και, με λίγες καλές εξαιρέσεις, όλοι αυτοί οι μουσικοί τελικά παίζουν μια πιο σοφιστικέ εκδοχή του prog pop των FLYING COLORS, πράγμα παράξενο μιας και η μπάντα μας είχε προετοιμάσει για ένα πολύπλοκο αμάλγαμα που αναδεικνύει τις διαφόρους οδούς των μελών της. Στο τέλος εν ολίγοις τα “Eye for an eye for an eye”, “They know my name” και “Ashes of dawn” ηχούν σαν να τα έγραψε άλλο συγκρότημα ενισχύοντας την αίσθηση ότι το ντεμπούτο των THE SEA WITHIN είναι απλά άνισο.
6,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
