a
Καθόμαστε και τρώμε το κεφάλι μας σε συζητήσεις σχετικά με το ποιο συγκρότημα από τις παλαιότερες καραβάνες του metal ήχου συνεχίζει απτόητο χωρίς να δείχνει κανένα δισταγμό για πειραματισμό και με σχεδόν αποκλειστικά άξιες λόγου κυκλοφορίες και λίγοι είναι αυτοί που αναφέρονται στους SEPULTURA. Ναι στους SEPULTURA του Andreas Kisser, του ανθρώπου που όλα αυτά τα χρόνια διατηρεί το ανήσυχο πνεύμα της μπάντας ακμαιότατο χωρίς να εκθέτει το παρελθόν των Seps ή αν θέλετε να σας μιλήσω ειλικρινά δεν δίνω πραγματικά δεκάρα αν αυτό που ακούω λέγεται SEPULTURA ή δεν ξέρω εγώ πως. Αυτό που γνωρίζω καλά είναι πως τελευταίες τους δουλειές τους είναι εξαιρετικές, ειδικά από τη περίοδο του “Dante XXI” και ύστερα που λόγω των concept που βασίστηκαν απέκτησαν μία πιο καλλιτεχνική και σκοτεινή/κινηματογραφική υφή πη οποία τους ταιριάζει απόλυτα. Με φόρα από τα αποδυτήρια, το “Machine messiah” αποτελεί την 14η δουλειά των SEPULTURA και 8η με τον Derrick Green στα φωνητικά και όσοι δεν τους έχετε δώσει ακόμα ακροάσεις, για τον οποιοδήποτε ψυχαναγκαστικό λόγο, μην ανησυχείτε… To “Machine messiah” αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του που βαδίζουν οι Seps τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια και φανερώνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τους πως ανοίγονται νέοι ορίζοντες για τους ίδιους.
Με τον τίτλο του άλμπουμ να παραπέμπει στον ομότιτλο ύμνο των YES, οι progressive συνειρμοί δεν περιορίζονται εκεί μονάχα αλλά και στην γενικότερη διάθεση που κυριαρχεί στα τραγούδια. Χωρίς να θέλω να σας αποπροσανατολίσω, μη σας πω πως διακρίνω μια μακρινή συγγένεια στο πως προσεγγίζουν το progressive στοιχείο με τον τρόπο που το έκαναν οι MASTODON στο “Crack the Skye”. Η σύγκρουση μεταξύ των πιο heavy στιγμών που το groove τους κλονίζεται μεταξύ των “Chaos A.D.” και “Roots” και των λίγων αλλά αρκετά πειστικών thrash εξάρσεων με αυτές των πιο πειραματικών στιγμών τους όπως τα σκοτεινά συμφωνικά μέρη που πάνε την εσωστρέφεια του “The mediator between head and hands must be the heart” και την κόλαση του “Dante XXI” και την αφηγηματικότητα του “A-Lex” στο επόμενο επίπεδο, είναι απολαυστική. Το ταλέντο και κιθαριστική δουλειά του Andreas Kisser ξεδιπλώνεται όσο ποτέ άλλοτε, ιδιαίτερα στα leads κι έχοντας δίπλα του έναν από τους καλύτερους drummer εκεί έξω, τον 25χρονο Eloy Casagrande, ενορχηστρωτικά και εκτελεστικά το “Machine messiah” ξεφεύγει. Τα τραγούδια είναι όλα ένα κι ένα και το γεγονός πως αυτή τη στιγμή μιλάμε για ένα άλμπουμ από ένα συγκρότημα με παραπάνω από τριάντα χρόνια στη δισκογραφία που συνεχίζει και κυκλοφορεί ένα πολυδιάστατο άλμπουμ με νεύρο και άποψη, προκαλώ τον οποιοδήποτε ακούσει το “Machine messiah” να τους αμφισβητήσει. Η συνεργασία τους με τον Jens Bogren (ΟPETH / KREATOR / PARADISE LOST / LEPROUS) δεν πατάει σε κάποια μανιέρα αλλά αντιθέτως η παραγωγή διευκολύνει τους SEPULTURA να εκφράσουν όσο το δυνατό ξεκάθαρα το όραμα τους, με τον Derrick Green να ακούγεται ακόμα καλύτερος έχοντας έναν αρκετά δύσκολο ρόλο μιας και η μουσική αυτή καθαυτή έχει αρκετά κυρίαρχο ρόλο και σε συνεπαίρνει αλλάζοντας συνεχώς χαρακτήρα αλλά παρόλα αυτά έχει καταφέρει να την τοποθετήσει στρατηγικά σε σημεία ώστε να ακούγεται αρκετά πειστικός και άξιος εκφραστής του συγκροτήματος.
Δεν ήθελα να κλείσει η εν λόγω παρουσίαση κάνοντας το οποιοδήποτε σχόλιο για τον αγαπητό Max Cavalera γιατί θεωρώ πως είναι ένα κεφάλαιο που έχει κλείσει εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά πρέπει ο αξιοσέβαστος κατά άλλα αυτός μουσικός να σταματήσει να αμφισβητεί την καλλιτεχνική αξία των σημερινών SEPULTURA, ζητώντας παράλληλα reunion του κλασικού line-up και να καταλάβει πως εκθέτει πρώτα απ’ όλα τον ίδιο του τον εαυτό με αυτές τις δηλώσεις και ιδιαίτερα μετά το φιάσκο των πρόσφατων εμφανίσεων του με τον αδερφό τους Igor στη χώρα μας και τις μέτριες δουλειές με τους SOULFLY και συγγενικών σχημάτων. Ανεξαρτήτως δημοτικότητας, το ποιος έχει ανάγκη ποιον είναι ηλίου φαεινότερο.
8,5 / 10
Κώστας Αλατάς
